1132 - ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบิดาข้า
1132 - ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบิดาข้า
ผู้คนที่อยู่ข้างหลังต่างตกตะลึงและถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว การต่อสู้ในระดับนี้หากเป็นในตอนที่กฎแห่งสวรรค์พิภพยังขาดความสมบูรณ์แบบ ต่อให้ใช้เวลานานหลายพันปีก็ยากจะเกิดขึ้นสักครั้ง
ภายใต้การต่อสู้ที่รวดเร็วนี้ วานรศักดิ์สิทธิ์เป็นเหมือนร่างจำแลงของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ที่กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง เท้าของเขาเหยียบย่ำไปในอากาศและกระแทกกระบองสีดำขนาดใหญ่ลงมาด้านล่าง!
“ตาย!”
ประกายไฟพุ่งออกมาระหว่างแท่งเหล็ก พลังทำลายล้างของมันเพียงพอจะสั่นสะเทือนโลกทั้งใบ ลำแสงอันเป็นมงคลพุ่งผ่านท้องฟ้าและทำลายพื้นดินเบื้องล่างให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
ปัง!
ภายใต้คลื่นที่โหมกระหน่ำ ร่างของทาสชราถูกกระแทกตกลงมาจากด้านบนและทำลายภูเขาให้แหลกละเอียดกลายเป็นที่ราบทันที
“เขาเป็นบุตรชายของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ พลังการต่อสู้ของเขาน่าสะพรึงกลัวไม่เป็นรองจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เมื่อตอนเป็นหนุ่ม เขาทำให้ข้าบาดเจ็บได้ตั้งแต่การโจมตีครั้งแรก”
หน้าอกของทาสชรามีรอยยุบที่เกิดจากกระบอง แต่เขาเป็นถึงเซียนเทียมขั้นสามดังนั้นการโจมตีเพียงเท่านี้ย่อมไม่สามารถสังหารเขาได้
“พี่วานรกลายเป็นราชาไปแล้ว!” เย่ฟ่านยินดีกับวานรอย่างจริงใจ
วานรศักดิ์สิทธิ์ไม่เพียงรอดชีวิตกลับมาเท่านั้น เขายังประสบความสำเร็จในการทะลุทะลวงเข้าสู่อาณาจักรเซียนเทียมขั้นสาม กำแพงที่ผู้บ่มเพาะทั่วโลกไม่สามารถปีนป่ายข้ามไปได้
สีหน้าของเทียนหวงจื่อเปลี่ยนไปในที่สุด เขาติดอยู่ในระดับนี้มานานนับสิบปีและไม่สามารถฝ่าทะลวงเข้าไปได้ แต่คู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้ากลับทำได้สำเร็จ สิ่งนี้ทำให้ชื่อเสียงของเขาในฐานะทายาทจักรพรรดิอมตะแปดเปื้อนเล็กน้อย
“เทียนหวงจื่ออย่าลงมือเด็ดขาด สิ่งที่ท่านขาดตอนนี้คือเวลา หนึ่งปีแห่งการฝึกฝนของท่านเทียบได้กับการฝึกฝนของคนอื่นนับร้อยปี ไม่มีใครสามารถแข่งขันกับท่านได้ในอนาคต”
ทาสชราอีกคนรีบขวางไม่ให้เทียนหวงจื่อออกไปต่อสู้กับวานรศักดิ์สิทธิ์ เพราะมันจะหมายถึงความตายของทายาทจักรพรรดิอมตะอย่างแน่นอน
“องค์ชายศักดิ์สิทธิ์เจ้าเป็นถึงทายาทของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์แต่กลับเดินเคียงข้างร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณราวกับเป็นพี่น้องกัน การกระทำของเจ้าเช่นนี้ไม่เป็นการทรยศต่อบรรพชนหรือ?” เทียนหวงจื่อตะโกนด้วยความโกรธ
“ข้าจะเป็นพี่น้องกับใครต้องถามความเห็นของเจ้าหรือ? ข้าจะเป็นพี่น้องของใครเจ้ายุ่งเกี่ยวได้? ในยุคที่ข้าเกิดมามีเผ่าพันธุ์นับล้านที่ทำสงครามต่อสู้กันอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าในระหว่างนี้มีเผ่าพันธุ์ใดถูกกวาดล้างออกไปบ้าง เผ่าพันธุ์มนุษย์ก็เป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่ดำรงมาตั้งแต่ยุคโบราณเช่นกัน มาถึงตอนนี้เจ้ากลับบอกว่าทุกเผ่าพันธุ์โบราณเป็นหนึ่งเดียวกัน เรื่องนี้จะไม่คิดว่ามันไร้สาระหรือ?”
คำพูดของวานรศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยความคมคาย จากนั้นกระบองสีดำของเขาก็ฟาดไปเบื้องหน้าโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ศีรษะของเทียนหวงจื่อ
ปัง!
ทาสชราพุ่งออกไปด้านหน้าและต่อต้านการโจมตีของวานรศักดิ์สิทธิ์ ในเวลาเดียวกันเทียนหวงจื่อก็ยิ้มเย้ยหยันและกล่าวว่า
“หากนี่เป็นเช่นเดียวกันกับยุคโบราณเมื่อเผ่าพันธุ์ต่างๆ ตื่นขึ้นพวกเราก็ควรได้ครอบครองดินแดนเก่าที่พวกเราเคยอาศัยอยู่ แต่ทุกวันนี้สถานการณ์ทั้งหมดเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ดินแดนดั้งเดิมของพวกเราถูกครอบครองโดยมนุษย์อย่างสมบูรณ์ แล้วเจ้ายังจะบอกว่าโลกใบนี้เหมือนยุคโบราณอีกหรือ?”
“หากเจ้าต้องการเป็นศัตรูกับมนุษย์ตั้งแต่แรก แล้วการชุมนุมเพื่อให้ทุกเผ่าพันธุ์อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขที่นี่จัดขึ้นเพื่ออะไร ความจริงข้ารู้อยู่แล้วว่าคำพูดของผู้อ่อนแอล้วนเต็มไปด้วยความหลอกลวง สิ่งที่พวกเจ้าทำก็แค่เป็นการรวมตัวกันของมดปลวกเพื่อต่อต้านภัยคุกคามของสิ่งมีชีวิตอมตะบนเขาพระสุเมรุเท่านั้น แต่ข้าไม่คิดเลยว่าแม้แต่ทายาทจักรพรรดิอมตะอย่างเจ้าก็ยังทำตัวอ่อนแอเหมือนผู้อื่น!”
ทันทีที่คำพูดของวานรศักดิ์สิทธิ์จบสิ้นลง ใบหน้าของสิ่งมีชีวิตโบราณทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนี้ต่างก็บิดเบี้ยวโดยสิ้นเชิง
“หุบปาก! เจ้ากล้าลบหลู่จักรพรรดิอมตะ นี่เป็นความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้ เจ้าต้องตาย!”
ทาสชราที่กำลังต่อสู้อยู่ตะโกนเสียงดัง จากนั้นเขาก็ควบคุมอาวุธระดับผู้อมตะให้โจมตีวานรศักดิ์สิทธิ์อย่างเต็มกำลัง
“เจ้าทาสกล้ากวัดแกว่งอาวุธต่อหน้าข้า ไสหัวไป!”
วานรศักดิ์สิทธิ์ตะโกนเสียงดัง กระบองในมือของเขาฟาดลงมาจากด้านบนและทุบทำลายอาวุธระดับผู้อมตะนั้นให้แตกละเอียดทันที
“องค์ชายเจ้าทำเกินไปแล้ว!”
ดวงตาของเทียนหวงจื่อเต็มไปด้วยความโกรธ เส้นผมสีดำของเขาโบกสะบัด วงแหวนศักดิ์สิทธิ์เก้าวงปะทุออกมาจากเบื้องหลังของเขาโดยเปล่งประกายด้วยแสงห้าสี
วานรศักดิ์สิทธิ์เย้ยยันและกล่าวว่า “บิดาของเจ้าคือผู้ยิ่งใหญ่ที่หยั่งรู้สวรรค์พิภพไม่ใช่หรือ ในตอนที่พ่อข้ายังมีชีวิตอยู่เขาทำลายนิกายที่บูชาบิดาของเจ้าจนหมดสิ้น เหตุใดบิดาของเจ้าไม่ฟื้นคืนชีพกลับมา”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้จบลงหัวใจของสิ่งมีชีวิตจากเผ่าพันธุ์โบราณก็สั่งสะท้าน จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่ทำลายนิกายเทพของจักรพรรดิอมตะจริงๆ!
จักรพรรดิอมตะคือเทพของเผ่าพันธุ์โบราณทั้งหมด วิหารที่บูชาเขาได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา มีผู้ศรัทธาต่อจักรวรรดิอมตะมากมายนับไม่ถ้วน
แต่สุดท้ายวิหารจักรพรรดิอมตะกลับถูกทำลายโดยสิ้นซาก ในยุคนั้นผู้ที่มีพลังเพียงพอจะทำเช่นนี้ได้ย่อมหนีไม่พ้นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เพียงคนเดียว
แน่นอนว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่เคยยอมรับว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเขา ไม่มีผู้ใดกล้าเป็นศัตรูกับเผ่าพันธุ์โบราณทั้งโลก อย่างไรก็ตามวันนี้องค์ชายศักดิ์สิทธิ์กลับประกาศมันออกมาตรงๆ ซึ่งทำให้สิ่งมีชีวิตโบราณทั้งหมดโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด
ในที่สุดเย่ฟ่านก็รู้แล้วว่าทำไมเทียนหวงจื่อจึงพยายามทุกวิถีทางที่จะฆ่าองค์ชายศักดิ์สิทธิ์ให้ได้ ปรากฏว่าพวกเขาทั้งสองคนมีความแค้นอย่างลึกล้ำนั่นเอง
“แม้ว่าเจ้าจะเป็นทายาทของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์แต่เจ้าก็ไม่ควรดูหมิ่นจักรพรรดิอมตะ วันนี้เราผู้เฒ่าจะลงโทษเจ้าเอง!”
ทาสชราที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหยิบไม้เท้าเขามังกรออกมา จากนั้นเขาก็เริ่มจู่โจมวานรศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง
ในเวลาเดียวกัน สิ่งมีชีวิตโบราณมากมายได้ปรากฏตัวออกมาจากทะเลสาบหยกเพื่อชมการต่อสู้ครั้งนี้
สีหน้าของเย่ฟ่านเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย หากสิ่งมีชีวิตอมตะปรากฏตัวขึ้นวานรศักดิ์สิทธิ์อาจได้รับอันตรายได้
จากนั้นร่างของเย่ฟ่านได้พุ่งเข้าสู่สนามรบและกระแทกกำปั้นเข้าหาทาสชราที่เป็นมังกรสองปีกด้วยความเร็วปานสายฟ้าเพื่อให้การต่อสู้ครั้งนี้จบลงอย่างรวดเร็วมากที่สุด
“ปัง”
ทาสชราปลิวกระเด็นไปตามแรงหมัด ร่างของเขาปรากฏรอยแตกร้าวมากมายนับไม่ถ้วน ในขณะเดียวกันไม้เท้าเขามังกรของเขาก็ถูกทุบจนแหลกละเอียดไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป
การปรากฏตัวของเย่ฟ่านทำให้สิ่งมีชีวิตโบราณและมนุษย์ที่ชมการต่อสู้ครั้งนี้อยู่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามไม่มีผู้ใดกล้าก้าวเท้าเข้าไปขัดขวาง เพราะพวกเขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งครั้งนี้
ในสนามรบเย่ฟ่านและวานรศักดิ์สิทธิ์ยืนเคียงคู่กัน เบื้องหลังของพวกเขาคือต้วนเต๋อที่มีสีหน้าหยิ่งผยอง ร่างกายของทั้งสามคนเปล่งประกายด้วยแสงสีทองสว่างไสว
“องค์ชายศักดิ์สิทธิ์เจ้าคิดว่าด้วยพลังเพียงเท่านี้ก็จะสามารถฆ่าข้าได้หรือ?”
วงแหวนศักดิ์สิทธิ์ทั้งเก้าวงที่อยู่เบื้องหลังของเทียนหวงจื่อขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เทียนหวงจื่อโปรดสงบสติอารมณ์ลงก่อน สิ่งที่ท่านขาดแคลนตอนนี้คือช่วงเวลาในการฝึกฝน ขอเพียงท่านมีเวลาอีกเพียงร้อยปีจะไม่มีใครในโลกนี้สามารถเป็นคู่ต่อสู้ท่านได้ ได้โปรดกลับเข้าไปในทะเลสาบหยกเพื่อปกป้องชีวิตของตัวเอง บ่าวเฒ่าคนนี้จะต่อต้านศัตรูให้ท่าน”
ทาสชราก้าวออกไปข้างหน้า ในขณะนี้เขาเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถปกป้องชีวิตของเทียนหวงจื่อได้
“ช่างเป็นคำพูดที่ไร้ยางอายจริงๆ!” วานรศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างเย็นชา “ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตบิดาของข้าก็คือเขาไม่สามารถต่อสู้กับจักรพรรดิอมตะสักครั้ง แต่โชคดีที่ข้าและเจ้าเกิดร่วมยุคกันแล้ว ดังนั้นวันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าซะ ทุกอย่างก็เพื่อเติมเต็มความปรารถนาของบิดาข้า!”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ดังขึ้นมาร่างกายของสิ่งมีชีวิตโบราณทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนี้ก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง
บิดาของวานรเป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนสุดท้าย ในยุคโบราณมีสิ่งมีชีวิตอมตะของเผ่าพันธุ์โบราณมากมายเคยเข้าเฝ้าเขาเป็นการส่วนตัว
ท้ายที่สุดแล้วเขาก็คือจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ที่มีชีวิตอยู่จริงๆ ซึ่งแตกต่างจากจักรพรรดิอมตะที่เป็นตัวตนในตำนานเท่านั้น!
และที่ทำให้ผู้คนเกิดความหวาดกลัวต่อวานรศักดิ์สิทธิ์มากที่สุดก็คือในยุคนี้พระพุทธเจ้าโต้วจ้านแห่งเขาพระสุเมรุคือสิ่งมีชีวิตอมตะที่ทรงพลังมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
ดูเหมือนยุคแห่งการปกครองโดยจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์จะกลับคืนมาอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตโบราณใดจะกล้าเป็นศัตรูกับวานรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองตัวได้!
………….