บทที่ 21: [ด่าน 1] กฎของทหารรับจ้างในการเอาชีวิตรอด
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 21: [ด่านที่ 1] กฎของทหารรับจ้างในการเอาชีวิตรอด
“มีชีวิตไปเล่าเรื่องยังดีกว่าต้องมาพินาศเช่นนี้! จงวิ่งหนีออกไปซะเจ้าหนู!”
จูปิเตอร์ตะโกนบอกเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้ายของนาง
“ข้าจะใช้เวทย์มนตร์ของข้าเพื่อยื้อพวกมันเอาไว้ จงใช้โอกาสนั้นเพื่อหนีไปซะ!”
ทหารรับจ้างหนุ่มน้ำตาไหลอาบใบหน้า เขาวางหอกของเขาและตะโกนกลับมา
“มันจะทำแบบนั้นได้ยังไง? ทางออกที่ดีที่สุดของเราคือการยื้อจนกว่ากำลังเสริมจะมาถึงนะครับ!”
"อะไรนะ?"
“นอกจากนี้ท่านยังเป็นแม่มดด้วย!”
ทหารรับจ้างหนุ่มยกหอกของเขาขึ้นมาใหม่ โจมตีเกราะมีชีวิตที่พุ่งมาจากระยะไกล
“กฎข้อที่สองของการเอาชีวิตรอดของทหารรับจ้าง! จงอยู่ใกล้กับนักเวทย์เสมอ!”
“…”
“เมื่อไม่มีม้าศึกให้หลบหนี การพึ่งพาเวทมนตร์ของท่านเพื่อเคลียร์ทางเป็นความหวังเดียวของเรา!”
ทหารรับจ้างหนุ่มยังคงรั้งชุดเกราะไว้และตะโกนออกมา
“เตรียมเวทมนตร์ถัดไปเถอะครับ ข้าจะยื้อพวกมันวไ้ให้เอง!”
ฉึก! ฉึก!
แผนของเขาได้ผล
แทนที่จะฆ่าชุดเกราะมีชีวิต เขากำลังผลักพวกมันออกไป รักษาระยะห่างที่ปลอดภัยด้วยหอกของเขา
เมื่อล้มลง พวกเกราะมีชีวิตก็จะใช้เวลาในการลุกขึ้นมา
นอกจากนี้ตรงกำแพงเมืองที่อยู่ห่างไกล เดเมียนยังคอยให้การสนับสนุนด้วย
ลูกธนูของเขาสังหารชุดเกราะมีชีวิตออกไปทีละตัว
ถ้าจูปิเตอร์ฟื้นฟูกำลังได้เต็มที่ ก็คงจะซื้อเวลาให้พวกเขาได้พอสมควร
แต่อาการบาดเจ็บของนางกำลังชะลอการสะสมเวทมนตร์ของนางลง
แม้จะได้เวลามา แต่นางก็แทบจะไม่สามารถเรียกสายฟ้าออกมาได้แม้แต่สายฟ้าเดียว
ตุ๊บ! ฉึก ฉึก!
ทหารรับจ้างหนุ่มที่ถ่วงเวลาให้ได้ถูกหอกของสัตว์ประหลาดแทงเข้าแล้ว
"อั๊ก...!"
"บัดซบเอ้ย!"
แคร่ก!
ตู้ม!
จูปิเตอร์ดันแขนของนางไปข้างหน้า สายฟ้าฟาดลงมา ทำให้ชุดเกราะมีชีวิตที่อยู่โดยรอบกลายเป็นซากไป
“แฮ่ก แฮ่ก …”
จูปิเตอร์หอบหายใจ แขนของนางยังคงเหยียดออกมา
“แค่ก แค่ก”
ทหารรับจ้างหนุ่มกุมบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมามากมาย
นางจะช่วยเขาได้ไหมนะถ้าเวทมนตร์ของนางออกมาเร็วกว่านี้ไม่กี่วินาที?
จูปิเตอร์ยักไหล่กับความรู้สึกผิดที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ นางแก่เกินกว่าจะแบกรับภาระของทุกชีวิตที่สูญเสียไปแล้ว
"เฮ้ เจ้าหนู"
“…”
“กฎข้อแรกของการอยู่รอดของทหารรับจ้างคืออะไร?”
ด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาและเปื้อนเลือด ทหารรับจ้างหนุ่มพึมพำออกมา
“อย่า…รับ…งานที่จ่าย…ดีเกินไป…”
“…”
"อา ท่านแม่..."
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา ทหารรับจ้างหนุ่มเสียชีวิตพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง
จูปิเตอร์เงยหน้าขึ้นมอง นอกเหนือจากชุดเกราะมีชีวิตที่ไหม้เกรียมไปแล้ว พวกมันก็ยังพุ่งเข้ามาใส่มากขึ้น
รอยยิ้มขมขื่นโค้งได้ปรากฏบนมุมปากของทหารรับจ้างผ่านศึกผู้นี้
“กฎการเอาชีวิตรอดทั้งหมดของเจ้ามันใช้ไม่ได้แล้วล่ะ เจ้าหนู”
- ฟึ่บ ฟึ่บ…!
เวทมนตร์ที่อ่อนแอได้รวมตัวกันที่ปลายนิ้วของจูปิเตอร์
“ด้วยความคิดแบบนั้น เจ้าจะไม่มีทางเป็นทหารรับจ้างที่ยิ่งใหญ่ได้เลย”
เวทย์มนตร์นั้นไม่เพียงพอที่จะร่ายออกมา ทำให้เวทย์มนตร์สุดท้ายของนางกลายเป็นเพียงก้อนสายฟ้า จูปิเตอร์นำมันมารวมกันไว้รอบๆ กำปั้นของนาง
“เพื่อที่จะได้ร่ำรวยในฐานะทหารรับจ้าง! เพื่อที่จะได้มีชื่อเสียงและความเคารพ!”
หมัดของนางพุ่งไปข้างหน้า ร่างที่ว่องไวได้พุ่งเข้าใส่ชุดเกราะมีชีวิต
“จงรับเฉพาะงานที่อันตรายที่สุดที่จ่ายภูเขาทองให้เท่านั้น!”
ปัง!
ชุดเกราะมีชีวิตที่ถูกโจมตีโดยหมัดที่พุ่งออกมาพร้อมสายฟ้าของนางได้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“เช่นนั้นจงต้องออกห่างจากนักเวทย์ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้! เพราะว่า!”
ปัง! ปัง! ตู้ม!
ด้วยหมัดที่หนักหน่วงอย่างไม่หยุดยั้ง นางได้กวาดชุดเกราะมีชีวิตออกไป สายฟ้าได้ปะทุขึ้นจากการโจมตีแต่ละครั้ง
“เพราะนักเวทย์จะจะเอาเกียรติทั้งหมดไป!”
เสียงหัวเราะของจูปิเตอร์ดังก้อง ประกายสายฟ้าในมือของนางเริ่มมอดลง นางได้ใช้พลังเวททั้งหมดของนางไปแล้ว
“ที่สำคัญที่สุด…หากเจ้าปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ เจ้าไม่ควรเลือกชีวิตเป็นทหารรับจ้างตั้งแต่แรกแล้ว”
ชุดเกราะมีชีวิตที่นางสังหารไปได้กองลงกับพื้นหมดแล้ว ทว่าสัตว์ประหลาดชุดใหม่ก็กำลังพุ่งเข้ามา
จูปิเตอร์ดึงซิการ์ออกจากกระเป๋าของนางและวางไว้บนระหว่างริมฝีปากของนาง นางใช้พลังมากมายจนกระทั่งจะจุดซิการ์ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ นางได้แค่ยิ้มออกมาพร้อมกับคาบซิการ์ที่ไม่ได้ถูกจุด
“อา ~ คิดว่าข้าจะได้ลิ้มรสน้ำผึ้งหวานจากเงินเดือนสูงๆ ซะอีก…”
- กรร!
สัตว์ร้ายได้คำรามออกมาจากทุกทิศทาง จูปิเตอร์หลับตาลง
“นี่สินะคือจุดสิ้นสุดการเดินทางของข้า”
แต่ทันใดนั้นเอง...
- กุบ กุบ กุบ-!
เสียงกีบม้าเป็นจังหวะได้ทำลายความเงียบลงไป
"หือ?"
จูปิเตอร์หันไปมองด้วยความประหลาดใจ
“จับแน่นๆ”
ลูคัสขี่ม้าอยู่ด้านหลังนาง
-ฟึบ!
ลูคัสใช้มือซ้ายจับคอเสื้อของจูปิเตอร์เพื่อยกนางขึ้นมา ในขณะเดียวกัน เขาก็เหวี่ยงมือขวาของเขา ดาบของเขากวาดไปเป็นแนวนอน
แคร๊งง-!
ชุดเกราะมีชีวิตที่ถูกดาบของลูคัสฟาดก็ถูกจุดติดไฟและกลายเป็นกองซากชุดกราะไป
ลูคัสยกตัวจูปิเตอร์ไว้อย่างสบายๆ เขาอุ้มนางไว้บนหลังอานม้า
จูปิเตอร์เพียงจ้องมองไปทางลูคัสที่กล่าวออกมา
“จับให้แน่นไว้”
"ห-หา..."
“ย๊าห์!”
ด้วยการสะบัดอย่างแรง ลูคัสก็บังคับม้าหันเข้าไปทางเมือง
- กรร!
- กรร!
ชุดเกราะมีชีวิตที่อยู่ข้างหลังพวกเขาได้แทงหองตามด้วยความโกรธอย่างบ้าคลั่ง
ลูคัสปัดป้องด้วยดาบของเขาใส่หอกที่พุ่งเข้ามาทีละด้าม
เมื่อมองดูหอกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยการปะทะเพียงครั้งเดียว เสียงของจูปิเตอร์ก็ดังขึ้น
“เฮ้ พ่อหนุ่มอัศวิน”
"มีอะไรหรือ?"
“เจ้าอยากพบหลานสาวของข้าหน่อยไหม? นางเป็นสตรีที่มีเสน่ห์…”
“หากยังมีเวลามาเล่นมุขตลก ก็มุ่งเน้นไปที่การฟื้นพลังเวทย์มนตร์เถอะครับ”
ลูคัสกล่าวตอบกลับไปเย็นชา จากนั้นก็ควบม้าของเขาไปข้างหน้า
“ยังมีฝูงสัตว์ประหลาดที่ต้องจัดการอีก”
"เหอเหอ..."
แม้เมื่ออยู่กับนายท่านของเขา เขาจะดูมีเมตตาและนิสัยดีมาก แต่เมื่อนายท่านของเขาไม่อยู่ ลูคัสจะมีนิสัยเย็นชาปานน้ำแข็ง
ทว่าจูปิเตอร์ก็กล่าวขอบคุณออกมา
“ข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้าแล้ว ขอบคุณ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ข้าแค่ทำตามคำสั่งขององค์๙าย”
ลูคัสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวออกไป
“แต่ … ข้าขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาเร็วกว่านี้”
สมาชิกคนอื่นๆ ในทีมของจูปิเตอร์ตายหมดแล้ว
ทหารรับจ้างเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงโล่เนื้อเท่านั้น พวกเขาเป็นนักรบที่ตั้งใจจะปกป้องป้อมปราการแห่งนี้ในวันข้างหน้า
แต่เนื่องจากเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง พวกเขาจึงได้พบกับชะตากรรมที่มืดมน
“เวลาที่เอาไว้ใช้เสียใจ เอาเป็นหลังจากที่เรากำจัดสัตว์ประหลาดพวกนี้แล้วเถอะ…”
จูปิเตอร์มองข้ามไหล่ของนางไป
มองพาดผ่านกองทัพชุดเกราะมีชีวิต ไปยังอัศวินเงาตัวมหึมาที่ลอยอยู่กลางอากาศ
ดวงตาข้างเดียวของนาง คล้ายกับมีประกายไฟแห่งความมุ่งมั่นปรากฏขึ้น
“ยังดีที่ปลอดภัยกัน…”
***
ลูคัสกลับมาอย่างปลอดภัยพร้อมกับช่วยจูปิเตอร์ขึ้นมาบนหลังอานม้า
"...ฟิ้ว"
ข้าถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเสียใจ
การช่วยเหลือจูปิเตอร์ที่เป็นแม่มดระดับ SR ถือว่าช่วยพลิกสถานการณ์ได้ดี
แต่ในชั่วพริบตา เราก็สูญเสียวีรบุรุษสี่คนที่มีค่ามหาศาลสำหรับเราไปแล้ว
’ข้าใช้ประสบการณ์จากในเกมมากเกินไป’
เพราะว่าที่นี่คือโลกแห่งความเป็นจริง กฎของเกมใช่ว่าจะนำมาใช้ได้หมด
องค์ประกอบที่คาดเดาไม่ได้ทุกชนิดที่ไม่เกี่ยวข้องกับเกมได้เข้ามามีบทบาทด้วย
’แค่การปรากฏตัวของบอส ก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างความหวาดกลัวให้กับทหาร’
แน่นอนว่าในเกม ผู้เล่นจำเป็นต้องจัดการขวัญกำลังใจ สถานะทางลบต่างๆ เช่น ความกลัวและความสับสน แต่ในชีวิตจริง ปฏิกิริยาพวกนี้จะแตกต่างกันเล็กน้อยและอาจหลากหลายกว่ามาก ข้าจึงไม่เคยคาดคิดเลยว่ากระทั่งอาชาสงครามก็ยังยอมจำนนต่อความกลัว
’ข้าต้องพิจารณาตัวแปรในโลกแห่งความเป็นจริงด้วย’
เมื่อกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย ข้าก็เงยหน้าขึ้นมอง
’เพราะกฎแห่งโลกความเป็นจริงมันแตกต่างจากกฎแห่งเกมมากสินะ’
สายตาของข้าพลันจ้องไปที่กำแพงป้อมปราการ
- ตุบตุบตุบ…
กำแพงไม้ด้านนอกค่อยๆ เปิดออก
ไม่ใช่เพราะการโจมตีของชุดเกราะมีชีวิต แต่เป็นเพราะการโจมตีของฝั่งเรา
เมื่อเสียงลมพัดผ่านมา ประกายไฟก็ถูกจุดติด และกำแพงไม้ก็ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
แม้ประกายไฟเพียงนิดเดียว มันก็กระทบกันอย่างต่อเนื่อง
มันทำหน้าที่เผาพวกชุดเกราะมีชีวิตที่อยู่ใกล้เคียง แต่ในที่สุดมันก็ทำให้กำแพงด้านนอกพังทลายไปด้วย
’ถ้ากำแพงด้านนอกหายไป พื้นที่สังหาก็รจะไร้ประโยชน์ในไม่ช้า’
ชุดเกราะมีชีวิตกำลังไหลผ่านช่องว่างบนกำแพง
พวกมันไม่จำเป็นต้องผ่านทุ่งสังหารอีกต่อไป ดังนั้นทุ่งสังหารของเราจึงเริ่มสูญเสียความสามารถของมันไป
-กรร!
-กรร!
เสียงร้องของชุดเกราะมีชีวิตได้ดังกึกก้องไปทั่วสนามรบ
เดเมี่ยนและหน่วยคันศรยักษ์กำลังโค่นสัตว์ประหลาดที่กำลังเคลื่อนทัพมา อีกไม่นานพวกมันก็คงจะใกล้มาถึงกำแพงหลักแล้ว
“ดูเหมือนว่าเราจะต้องต่อสู้บนกำแพงสินะ”
ข้ากัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด
กลยุทธ์ของข้าคือการโจมตีระยะไกลเพียงอย่างเดียว หลีกเลี่ยงการต่อสู้ระยะประชิดให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เพราะเรามีเพียงประมาณห้าร้อยคน
พวกเขาส่วนใหญ่เป็นทหารผ่านศึกที่ผ่านการเกณฑ์ทหารตั้งแต่อดีตหรือไม่ก็เป็นทหารเกณฑ์ใหม่
การต่อสู้ระยะประชิดนั้นโหดร้าย การบาดเจ็บล้มตายของเราคงจะทวีคูณอย่างรวดเร็ว
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าหวังว่าจะหลีกเลี่ยงให้ได้ถ้าเป็นไปได้
’ถึงกระนั้น เราก็สามารถจัดการกับพวกมันได้มากพอสมควร’
ดวงตาของข้าหันไปมองหน้าจอระบบ
[ข้อมูลศัตรู – ด่านที่ 1]
– ระดับ25 อัศวินเงา: 1 ตน
- ระดับ 5 ชุดเกราะมีชีวิต: 277 ตน (จำนวนการสังหาร: 775)
ระดับของศัตรูลดลงเหลือต่ำกว่า 300 ตน
ก่อนที่จะเกิดการต่อสู้ระยะประชิดขึ้น เราสามารถลดจำนวนของพวกมันด้วยการโจมตีระยะไกลได้อีก นี่หมายความว่าจำนวนเราต้องเผชิญหน้าในการต่อสู้แบบประชิดก็จะน้อยลงไปอีก
’มันอยู่ในกำมือของเราแล้ว’
สนามรบนี้ ยังคงเป็นของข้าที่จะต้องสั่งการ!
จากนั้นลูคัสและจูปิเตอร์ก็เดินเข้าสู่กำแพงป้อมปราการเข้ามา
“องค์ชาย จูปิเตอร์…ท่านหญิงปลอดภัยดี”
ลูคัสเรียก "ท่านหญิง" แทนชื่อจูปิเตอร์ด้วยความไม่พอใจนัก
หากต้องมาเรียกคนที่ไร้เกียรติเช่นนางว่าท่านหญิง การเรียกเช่นนี้มันก็จึงทำให้เขาดูอึดอัดนัก
“ข้ากลับมาแล้วองค์ชาย”
จูปิเตอร์โค้งเล็กน้อย เลือดจากบาดแผลที่นางได้รับเมื่อนางถูกโยนออกจากม้ากำลังซึมเข้าไปในคิ้วที่ร่วงโรยของนาง
"จูปิเตอร์ ข้าโล่งใจที่เห็นเจ้าปลอดภัย”
“ข้าสำนึกผิดแล้วองค์ชาย เป็นเพราะหญิงชราผู้นี้พลาดเอง”
จูปิเตอร์แตะแผลเบาๆ บนหน้าผากของนาง ทำให้ถุงมือหนังของนางเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ
“ทั้งทีมที่เสียไปเป็นเพราะข้า วิญญาณเยาว์วัยที่น่าสงสารพวกนั้นต่างต้องพบกับจุดจบที่ไร้จุดหมาย ช่างเป็นความจริงที่น่าใจหายนัก”
“เราไม่สามารถคาดการณ์การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของสัตว์ประหลาดพวกนั้นหรือม้าที่ตื่นตระหนกได้อยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องรับผิดแทน”
ความจริงที่ว่าทีมของนางประกอบด้วยตัวละครวีรบุรุษ ก็ทำให้เขามั่นใจได้ว่าพวกเขาจะปกป้องจูปิเตอร์ได้
การสูญเสียนั้นน่าเศร้า แต่การเสียสละนั้นเป็นสิ่งจำเป็น มันทำให้พวกเขายังคงมีพลังของนักเวทย์อยู่
“ไม่ ข้าควรเตรียมตัวให้ดีกว่านี้ เมื่อเทียบกับประสบการณ์ในสนามรบที่ข้าเจอมาหลายปี มันเป็นความผิดเป็นของข้าเอง”
จูปิเตอร์กำถุงมือเปื้อนเลือดของนางไว้แน่น
“ดังนั้น…ข้าจะแก้ไขเรื่องนี้”
ดวงตาของจูปิเตอร์จับจ้องไปบนบอสสัตว์ประหลาดที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
อัศวินเงา
ศัตรูหลักของด่านนี้และผู้นำของชุดเกราะมีชีวิต
“ข้าจะเอาหัวของเจ้าบ้านั่นมาให้ท่านอย่างแน่นอน”
“ก่อนอื่นเจ้าต้องพักผ่อนก่อนจูปิเตอร์”
สายตาของข้ามองไปไกล
“ในไม่ช้าเราจะต้องใช้ความแข็งแกร่งของเจ้า”
ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม!
ชุดเกราะมีชีวิตกำลังคำรามทั่วทั้งสนามรบ
ข้าจึงเรียกหน่วยปืนใหญ่
“ทุ่งสังหารได้บรรลุวัตถุประสงค์ของมันแล้ว! หยุดยิง!”
"ขอรับองค์ชาย!"
ทหารบางคนที่เหงื่อไหลเต็มทั่วร่างทรุดลงกับพื้นทันที
“เดเมี่ยน เจ้าก็ต้องพักบ้างเหมือนกัน”
ข้าตบไหล่เดเมี่ยนที่ยิงหน้าไม้ของเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
"แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก!"
เดเมี่ยนปล่อยลูกศรและหันหน้ามาทางข้าด้วยใบหน้าซีดเผือด แขนที่ทำงานหนักเกินไปของเขาสั่นเทาอย่างหนัก
“แต่พวกมันยังคงมุ่งเข้ามา…”
“เรามีเหยื่อที่ใหญ่กว่านี้ให้เจ้า”
ข้าที่จับไหล่เขาเบาๆ พยักหน้าเงียบๆ
“พักผ่อนและรวบรวมกำลังของเจ้าเถิด เข้าใจไหม?”
“ขอรับองค์ชาย”
เดเมี่ยนวางหน้าไม้ลง และสายตาของข้าก็กลับไปจับจ้องที่สนามรบ
-กรร!
โดยที่ข้าไม่รู้สึกตัว พวกชุดเกราะมีชีวิตก็ดาหน้าเข้ามาถึงใต้คูกำแพงป้อมปราการกันแล้ว
