บทที่ 86 ยื้อเวลา
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 86 ยื้อเวลา
"แกหลบได้เหรอ?"
เมื่อดึงฝ่ามือของเขากลับมาและมองไปที่ไรอันที่ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงหน้า เทพเมฆาอัคคีก็ยิ้มออกมา "มาดูสิว่าข้าแกจะหลบได้อีกกี่ครั้ง"
พอพูดจบ เทพเมฆาอัคคีก็ปล่อยฝ่ามือของเขาออกมาอีก อักขระสัญลักษณ์สีทองได้ปรากฏอยู่รอบแขนของเขา บทสวดยังคงออกมาจากปากของเขาต่อ "ฝ่ามือยูไลท่าที่สอง แสงธรรมอร่าม!"
แน่นอนว่าที่ไรอันจะหลบฝ่ามือยูไลได้ไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจอะไร
แต่ถึงเขาจะหลบมันได้ ทว่าพลังที่แข็งแกร่งของฝ่ามือยูไลก็ยังคงทิ้งรอยฝ่ามือขนาดใหญ่ไว้ภายในร้านอาหาร
"เราจะเอาชนะไอ้บ้านี้ได้จริงเหรอ?"
เจสสิก้ามองไปที่คนทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันและก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา
"อันที่จริงฉันก็ไม่อยากพูดทำร้ายใจกันหรอก แต่ถ้าเทพเมฆาอัคคีใช้ฝ่ามือนั่น...ก่อนหน้านี้....พวกเราคงจะตายกันแล้ว"
"มันคือฝ่ามือยูไล" แมตต์เปิดปากของเขาและกล่าวอีกว่า "ที่จริงผมเคยเห็นเข้าใช้มันมาแล้ว คุณลืมไปหรือเปล่าว่าเขาทำให้คุณตกมาจากท้องฟ้าได้ยังไง?"
คำพูดของแมตต์ทำให้ภาพความทรงจำอันน่าสังเวชของเจสซิก้าที่ได้ต่อสู้ในคราวก่อนปรากฏขึ้น คิ้วของนางยกขึ้นขณะที่นางเตะนินจาเบื้องหน้าไป "ขอบคุณที่นายเตือนฉัน บางทีฉันคงต้อบไปขอบคุณเขาสินะที่เมตตา"
ลุคเคจเบี่ยงการโจมตีของเดอะแฮน จากนั้นลุคเคจก็มองไปที่การต่อสู้ที่ดุเดือดข้างหน้าจนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา "ฉันเองก็ไม่อยากจะพูด แต่ปรมาจารย์ยิปคงไม่อาจเอาชนะเขาได้หรอก"
ในการวางเรื่องของไรอัน ปรมาจารย์ยิปมันควรจะไม่สามารถต่อกรกับเทพเมฆาอัคคีได้ ที่เขาให้เหมือนดูทัดเทียมกัน ก็เพื่อเพิ่มความน่าจดจำของยิปมันและเป็นการบอกว่าเทพเมฆาอัคคีกำลังได้รับบาดเจ็บอยู่ พอวางโครงเรื่องเสร็จแล้ว เขาก็ต้องสร้างสถานการณ์วิกฤตขึ้นมาเพื่อดึงดูดความสนใจของดีเฟนเดอร์ส
เพราะถึงเขาจะต่อสู้กับตัวเองยังไง ต่อให้ชนะเขาก็ใช่ว่าจะได้คะแนนสักหน่อย
"เราสามารถทำอะไรได้บ้างล่ะ?" เจสซิก้าที่มองโลกในแง่ร้ายได้กล่าวออกมา "ถ้ากระทั่งปรมาจารย์ยิปก็ไม่สามารถต่อกรกับเทพเมฆาอัคคีได้ เราก็แทบจะช่วยอะไรไม่ได้เลย
แมตต์พอได้ยินคำพูดของเจสซิก้า เขาก็กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น "ปรมาจารย์ยิปเป็นความหวังเดียวของเราที่จะสู้กับเทพเมฆาอัคคีแล้ว"
“ใช่เลย” ขณะที่ไอรอนฟิสต์ต่อยนินจาที่อยู่โดยรอบให้ล้มลงไป เขาก็ปรับลมหายใจและพูดขึ้นมาเสริม "แต่เราจะต้องทำอะไรสักอย่าง!"
หากเป็นในอดีต เจสซิก้าและคนอื่นๆ คงจะประหลาดใจที่เห็นแดนนี่แสดงพลังอันน่าอัศจรรย์ของไอรอนฟิสต์ของเขา แต่เมื่อได้เห็น [ขาเหล็กอันยิ่งใหญ่] ของอาซิงและฝ่ามือยูไลของเทพเมฆาอัคคี พลังของแดนนี่ก็ไม่อาจประทับใจได้เท่าพวกเขาเลย
แต่ความแข็งแกร่งของไอรอนฟิสต์ก็พอจะช่วยให้แมตต์และพรรคพรวกสามารถตั้งหลักกันได้
ด้วยโอกาสนี้ ลุคจึงอ้าแขนและพุ่งเข้ามา ลุคกำลังพุ่งเข้ามาเพื่อช่วยในการต่อสู้ปลอมๆ ระหว่างไรอันและเทพเมฆาอัคคี
"ออกไปซะ พวกเธอไม่สามารถเข้ามาช่วยในการต่อสู้ครั้งนี้ได้"
ไรอันใช้สีหน้าคล้ายผู้ผดุงความยุติธรรมและน้ำเสียงอันหนักแน่นตะโกนไปทางพวกแมตต์
"ปรมาจารย์ยิป นี่ไม่ใช่แค่การต่อสู้ของคุณ"
ขณะที่ประคองตัวเองและถือไม้นำทางในมือขึ้นมา แมตต์ก็จับหน้าอกของตนและกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ตั้งแต่แรกเราต่างต่อสู้เพื่อย่านเฮลคิทเช่น"
"..."
ไรอันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจและได้แต่พูดตอบไปว่า "เช่นนั้นพวกเธอต้องระวังตัวด้วย ฉันไม่รู้อะไรมากถึงเรื่องฝ่ามือยูไล แต่ที่ได้ฟังมาจากผู้คนในเผิงไหล เดิมทีมันเป็นวิชายุทธ์สวรรค์ขของชาวพุทธ มันแตกต่างจากวิชายุทธ์สวรรค์ของเผิงไหลพอสมควร แต่เท่าที่ข้าเห็น เขายังไม่ชำนาญมันสักเท่าไร"
ไรอันกล่าวโกหกไปมากมาย แต่เห็นได้ชัดว่าแมตต์และคนอื่นๆ เข้าใจคำสุดท้ายของเขา "นั่นหมายความว่าเขายังเพิ่มพลังได้มากกว่านี้อีกงั้นเหรอ?"
"ถ้าอย่างนั้นเราควรรู้สึกว่าพวกเราโชคดีไหมเนี่ย?" มุมปากของเจสซิก้าขยับขึ้น เธอพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น แต่กระทั่งตัวเธอก็ไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย
"..."
ทั้งที่ไรอันพยายามวางโครงเรื่องไว้มากมาย แต่แมตต์กับพรรคพวกดันไม่เห็นสิ่งที่เขาต้องการให้เห็นเสียอย่างัน้น ไรอันรู้สึกพูดไม่ออก เขาทำได้เพียงพยักหน้าไปและกล่าวว่า "จะพูดเช่นนั้นก็ได้"
"แม้ว่าเขาจะไม่แข็งแกร่งถึงจุดสูงสุด แต่เขาก็มีพลังมากพอที่จะจัดการกับทุกคนที่นี่"
ในขณะที่ไรอันเปิดเผยเรื่องความอ่อนแอของเทพเมฆาอัคคี เขาก็ก็ไม่ได้ดูตื่นตระหนกเลยสักนิดเดียว เขายกมือขึ้นเพื่อหยุดนินจาและพวกลูกกระจ๊อกทั้งหมด
ด้วยสายตาของเทพเมฆาอัคคี ดีเฟนเดอร์สไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว ไรอันเผยใบหน้าเคร่งเครียด เขากระซิบบอกแมตต์และคนอื่นๆ "ฉันไม่คิดว่านี้จะเป็นจุดจบ แต่ฉันต้องการเวลาสักหน่อย"
"เวลา?"
เมื่อได้ยินคำพูดของไรอัน ดีเฟนเดอร์สก็มองหน้ากันอย่างเงียบๆ
พวกเขาเข้าใจดีว่าการถ่วงเวลาเทพเมฆาอัคคีและนินจานั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด
แม้แต่ลุคที่อยู่ยงคงกระพันก็ไม่มีความมั่นใจที่จะต่อต้านการโจมตีจากฝ่ามือเหล่านั้นได้
ทว่าหากไม่อาจเอาชนะเทพเมฆาอัคคีได้ตอนนี้ ก็คงไม่มีทางแล้ว แมตต์จึงได้แต่กัดฟันและกล่าวไปว่า "ผมเข้าใจแล้วครับปรมาจารย์ยิป เราจะถ่วงเวลาให้เอง"
"ฉันก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้นะ ปรมาจารย์ยิป ช่วยเร่งมือด้วย" เทพเมฆาอัคคีสูดหายใจเข้าลึกและมองไปที่เทพเมฆาอัคคี
"ฉันจะพยายาม" ไรอันพยักหน้าตอบกลับไป
"พวกแกแส่หาความตายกันขนาดนั้นเลยหรือ? เมื่อมองไปที่ดีเฟนเดอร์สที่ดูเหมือนว่าพวกเขาพร้อมที่จะตายกันแล้ว เทพเมฆาอัคคีก็กล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าเหยียดหยาม
ในยามนั้นเอง เวสลีย์ที่เงียบมาตลอดก็เริ่มเปิดฉาก
อันที่จริงแล้ว ไรอันเป็นคนสั่งการร่างแยกเองแหละ ด้วยการปรากฏตัวของเทพเมฆาอัคคี ก็เห็นได้ชัดว่ากระสุนโค้งอันน่าอัศจรรย์นั้นไม่ได้มีประโยชน์อย่างที่เคยเป็นมาก่อน แทนที่จะเสียจักระคงร่างแยกไว้ ก็ลบร่างแยกทิ้งและเอาคะแนนนิดหน่อยจะไม่ดีกว่าเหรอ?
"แกคิดว่าของเล่นแบบนี้จะใช้กับฉันได้งั้นเหรอ"
เมื่อมองไปที่การโจมตีของเวสลีย์ เทพเมฆาอัคคีก็หัวเราะเยาะและโบกมือ เขาปล่อยกระบวนท่าแสงธรรมอร่ามออกมาอีกครั้ง
ด้วยแสงสีทองสว่างวาบ เวสลีย์ที่ยืนอยู่จุดเดิมก็ถูกโจมตีด้วยฝ่ามือขนาดยักษ์
ฝ่ามือของพระพุทธองค์ได้กระแทกลงจากชั้นสองของร้านอาหารลงไปถึงชั้นหนึ่ง
"เวสลีย์!"
เวสลีย์ที่เป็นร่างแยกแม้จะเป็นคนลึกลับ แต่เพราะเขาต่อสู้ร่วมกับดีเฟนเดอร์สมาเป็นเวลานาน พวกเขาจึงรู้สึกสนิทชิดเชื้อกันพอสมควร พอเห็นเวสลีย์ถูกฝ่ามือของเทพเมฆาอัคคีโจมตี สีหน้าของทั้งกลุ่มก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง เพราะพวกเขารู้ดีว่าคนธรรมดาอย่างเวสลีย์ไม่มีทางจะรอดชีวิตจากการโจมตีนี้ได้เลย
[คะแนนชื่อเสียงจากแดร์เดวิล +750]
[คะแนนชื่อเสียงจากเจสซิก้า โจนส์ +1020]
[คะแนนชื่อเสียงจากลุค เคจ +800]
[คะแนนชื่อเสียงจากแดนนี่ แรนด์ +135]
