นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 92
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 92
ซิลเวียกำลังทำความสะอาดสวนต่อจากเมื่อวาน
เธอตัดแต่งต้นไม้ให้เป็นพุ่มกลมอย่างชำนาญ
“โชคดีที่ต้นไม้ไม่ได้หักนะคะ”
เฮเลนเข้ามาช่วยเธอ
"ใช่แล้วล่ะ ไม่งั้นเราคงยุ่งแน่ๆ”
ซิลเวียยิ้มน้อยๆ เธอทำความสะอาดสถานที่ที่ดูยุ่งเหยิงต่อไป
"คุณผู้หญิงคะ…"
“หือ?”
"เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”
ใบหน้าของเฮเลนเป็นสีซีด ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลจนนอนไม่ค่อยหลับ และสาวใช้คนอื่นๆ ก็เป็นเหมือนกัน
"เราไม่ควรหยุดมันจริงๆ เหรอคะ”
"ฉันก็คิดจะทำแบบนั้น”
ซิลเวียพยักหน้และยื่นกรรไกรให้เธอ
"ฉันเคยคิดว่าจะหยุดมันให้ได้ แล้วก็จะไปหาท่านพ่อ”
"แล้วทำไม...?”
"เพราะราอนทำท่าทางมั่นใจเหมือนเป็นนักดาบจริงๆ เลย”
“อ่า…”
"ฉันเคยบอกเขาว่าให้ใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจเหมือนกับนักดาบซีกฮาร์ท”
เธอหันมองหาเฮเลนและยิ้มให้
"แล้วราอนก็เป็นคนที่น่าภาคภูมิใจและสุดยอดกว่าที่ฉันบอกเขาเสียอีก มากจนฉันละอายใจกับตัวเองเลย”
"คุณผู้หญิง…"
"ดังนั้นในฐานะแม่คนหนึ่งฉันต้องเชื่อใจเขา..."
ซิลเวียยิ้มเล็กน้อยแล้วมองไปทางด้านหลังของอาคารเสริมซึ่งราอนน่าจะไปฝึกอยู่
"ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจแล้วค่ะ งานของพวกเราตอนนี้คือเชื่อใจเขาและคอยให้กำลังใจสินะคะ”
***
ราอนเผาหนังสือที่มีข้อมูลของราเดนหลังจากจำทุกอย่างได้แล้ว
แม้จะไม่เคยเห็นทักษะดาบที่ยืดหยุ่นของราเดนมาก่อน แต่เขาก็พอจะนึกภาพออกเพราะข้อมูลที่ละเอียดยิบ
'ฝึกแบบนี้ต่อไปก็น่าจะพอชนะได้’
เป้าหมายของเขาคือการเอาชนะราโดยเทคนิคทั่วไป และข้อมูลพวกนี้ก็ช่วยเขาได้มากทีเดียว
เขาปรับเปลี่ยนฝีเท้าและการไหลของดาบเล็กน้อยโดยใช้ข้อมูลของจูเดียล และเริ่มฝึกฝนอีกครั้ง
การเคลื่อนไหวของเขาเป็นระบบมากขึ้นเมื่อเขาจินตนาการถึงการเคลื่อนไหวของศัตรูในขณะที่แกว่งดาบและใช้เท้าของเขา
วืด!
ในขณะที่เขามุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝน ความหนาวเย็นก็แผ่ออกมาจากสร้อยข้อมือดอกไม้น้ำแข็ง
น่าสมเพช
ราธหัวเราะเยาะเขาและเดาะลิ้น
มันน่าสมเพชมากที่เจ้าต้องพยายามอย่างหนักเพื่อต่อสู้กับขยะแบบมัน ราชาแก่นแท้สามารถแช่แข็งมันได้ด้วยลมหายใจเดียว
"จริงๆ ฉันก็เอาชนะเขาได้นะ”
ราอนผลักราธออก
"แต่ฉันต้องการเอาชนะเขาอย่างขาดลอย แบบที่ดาบของเขาจะไม่ได้เฉียดตัวฉันเลย”
ข้าไม่เข้าใจ แค่ชนะไม่พอเหรอ?
"ไม่พอ”
ราอนส่ายหัว ถ้าเป็นการต่อสู้ทั่วไปมันก็ไม่สำคัญว่าเขาชนะได้ยังไง แต่ครั้งนี้ต่างกัน
"ฉันกับผู้คนที่นี่กลายเป็นเป้าหมายของพวกสายตรงแล้ว ต่อให้พระราชวังต่อสู้จริงเลิกยุ่งกับฉันแต่ก็จะยังมีสายตรงคนอื่นๆ อีก ดังนั้นฉันก็ต้องทำให้พวกเขาทุกคนรู้”
ทุกตระกูลจะมีกำแพงกั้นระหว่างสายตรงกับสายรอง และตระกูลอันทรงเกียรติอย่างซีกฮาร์ทก็มีกำแพงหนาเป็นพิเศษ
สายตรงและผู้ติดตามของพวกเขาไม่ต้องการให้สายรองไปอยู่ระดับเดียวกับพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะเคยเป็นส่วนหนึ่งของสายตรงก็ตาม
'นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องแสดงให้พวกเขาเห็น'
เขาจำเป็นต้องทำให้เกล็นเห็นและจดจำให้ได้
พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นใครกัน แวมไพร์งั้นเหรอ? มันเป็นธรรมเนียมที่น่ารังเกียจจริงๆ
"เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นตรงกับแก”
ราอนแสดงรอยยิ้มอันขมขื่น
พยายามทำให้ดีที่สุด เพราะสุดท้ายทุกสิ่งที่เจ้ามีจะกลายเป็นของข้า
ราธกลับไปที่สร้อยข้อมือหลังจากพูดอย่างนั้น
“ว้าว ยั่วโมโหเก่งจริงๆ นะเนี่ย”
ราอนยืนขึ้นขณะหัวเราะอย่างเย็นชา ขณะที่เขากำลังจะเริ่มฝึกต่อ เขาก็รู้สึกว่ามีคนกำลังเข้ามาใกล้
ไม่ใช่ซิลเวียหรือเฮเลน แต่มันเป็นตัวตนที่คุ้นเคยมาก ร่างเล็กปรากฏขึ้นในขณะที่เขายืนนิ่งรออยู่
"อ๊ะ?"
ดวงตาที่ว่างเปล่า ผมสีเงินที่พริ้วไหว ผิวขาวราวหิมะ รูนันกำลังเดินมาหาเขา
"รูนัน?”
“อึ้อ”
รูนันกอดกล่องที่ห่อด้วยผ้า เดินด้วยฝีเท้าอันนุ่มนวลราวกับลูกแมว เมื่อมาถึงก็นั่งลงข้างต้นไม้
“ทำไมเธอ…?”
"เรื่องต่อสู้..."
ดูเหมือนรูนันจะรู้เรื่องการต่อสู้ของราอนกับราเดนด้วย มันไม่ใช่การต่อสู้ทั่วไป—มันเป็นการต่อสู้ด้วยดาบ
“ฉันก็เลยมาที่นี่”
เธอเริ่มแกะผ้าที่เธอนำมาด้วยนิ้วเล็กๆ
“…”
ราอนรู้สึกถึงการจ้องมองมากมายเลยเงยหน้าขึ้น หลังกำแพง,ก้อนหินและต้นไม้ มีซิลเวีย เฮเลน และสาวใช้กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่
'พวกเธอ...’
เมื่อกี้พึ่งจะเครียดกัน แต่ตอนนี้พวกเขาก็กลับมาเป็นคนสบายๆ แล้ว แปลกคนกันจริงๆ
"ได้แล้ว”
เขาหันกลับไปเมื่อได้ยินเสียงของรูนัน มันคือกล่องไอศกรีมนั่นเอง
กึก
รูนันเปิดกล่องให้เห็นไอศกรีมห้าเม็ด พวกมันใหญ่ขึ้นและแวววาวกว่าเดิม และไอน้ำสีขาวก็ลอยขึ้นมาจากพวกมัน
“กินสิ”
ราอนนิ่งอยู่และรูนันก็เริ่มโบกมือหน้าเขา เมื่อมองตาเธอ เขาก็รู้ว่าเขาต้องกินได้แล้ว เขาหลีกเลี่ยงการหยิบไอศกรีมสีชมพูสุดโปรดของรูนัน
เจ้ารออะไรอยู่?! กินได้แล้ว!
ราธที่โผล่ออกมาเหมือนกับตัวตุ่น
ราชาแก่นแท้ชอบสีเขียวอันนั้น! กินไอศกรีมสีเขียวที่มีช็อคโกแลตติดอยู่! เร็วเข้า!
เนื่องจากราอนไม่ได้ยอมสัมผัสไอศกรีม ราธจึงร้อนรนและเริ่มแพร่กระจายความเย็นไปทั่ว
'เสียงดังไปแล้ว’
ราอนขมวดคิ้ว เขาไม่ได้สนใจไอศกรีมสีเขียวที่ราธต้องการด้วยซ้ำ ในขณะที่เขากำลังเลียปากคิดว่าจะเลือกสีอะไร มือของรูนันก็เข้ามาที่หัวของเขา
"ฮะ?"
เขากำลังคิดว่าเขาควรหลบมือของเธอหรือไม่ ราอนเตรียมเคลื่อนไหวทุกเมื่อที่จำเป็นโดยการวอร์มกล้ามเนื้อทั่วร่างกาย
แปะๆ
มือของรูนันแตะหัวของเขาเบาๆ สองครั้ง
“รูนัน!”
ราอนอ้าปากค้างขณะมองไปรอบๆ รูนันพยักหน้าขณะที่ยกมุมปากขึ้นและลูบหัวของเขาอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรนะ”
เมื่อมองดูดวงตาสีเงินที่ส่องประกายอ่อนโยนของเธอ และได้ยินเสียงอันสงบของเธอ หัวใจของเขาก็รู้สึกตื่นตัว
เด็กผู้หญิงคนนี้มาที่อาคารเสริมเพื่อที่จะขอบคุณเขาเรื่องภารกิจและให้กำลังใจเขาจากการบาดเจ็บ
“ฮ่ะๆ”
ราอนยิ้ม น่าตลกที่เด็กน้อยคนนี้เป็นห่วงเขาอีกครั้ง
แต่มันไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้น เขาไม่แน่ใจนักแต่รู้สึกเหมือนมีอารมณ์บางอย่างทำให้หัวใจของเขาพองโต
"นายยิ้มเหรอ?”
"ไม่มีอะไรหรอก"
เขาส่ายหัว หยิบไอศกรีมสีดำออกจากกล่องแล้วใส่เข้าไปในปาก ปากของเขาเต็มไปด้วยรสหวานและขม เช่นเดียวกับอารมณ์ที่เขารู้สึก
โอ้! ช็อกโกแลต! ดูเหมือนว่าจะมีรสชาติของกาแฟอยู่ด้วย ย้อนกลับไปในอาณาจักรปีศาจ ราชาแห่งแก่นแท้ชอบกาแฟ… เดี๋ยว เจ้ากำลังจะทำอะไร!
'หุบปาก’
ราอนบังคับราธกลับเข้าไปในสร้อยข้อมือเพื่อหลีกเลี่ยงคำพูดยืดเยื้อของมัน
"อร่อยไหม?”
"อร่อยสิ ขอบคุณมากนะ"
"กินอีกสิ”
"ไม่เป็นไร ฉันพอแล้ว"
เขาอิ่มแล้วจริงๆ แต่เขารู้สึกอิ่มหัวใจแทนที่จะอิ่มท้อง จนไม่อยากกินมันต่อแล้ว
"อื้อ"
รูนันกลืนไอศครีมสีแดงแล้วลุกขึ้นยืน
"ฉันจะไปแล้วนะ”
แล้วเธอก็จากไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากอยู่รบกวนการฝึกฝนของเขา
"หึๆ"
ราอนยิ้ม มองดูฝีเท้าอันแผ่วเบาของรูนัน แค่มองแผ่นหลังเธอก็ทำให้เขายิ้มได้แล้ว
“ราอน!”
ทันทีที่รูนันจากไป ซิลเวียซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ก็เข้ามาหาเขา
"นั่นไม่ใช่ไอศกรีมธรรมดา มันเป็นขนมที่มีราคาแพงมากเลยนะ แม่คิดว่าเธอไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา”
“ดิฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ดูจากหน้าตาแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณชายได้รับไอศกรีมจากเธอใช่มั้ยล่ะคะ”
"ราอน แม่ขอคุยกับเธอจะได้..."
“หยุดก่อนครับทั้งสองคน”
ราอนยกมือห้าม เขาไม่อยากขัดแต่เขาไม่ชอบสายตาของพวกเธอเลย
"นะๆ..."
* * *
* * *
วันรุ่งขึ้น แขกคนที่สองมาที่อาคารเสริม
"ฮึ่ม"
ราอนหรี่ตาลงมองแขกที่ทำหน้าตาบูดบึ้ง
เขาเข้าใจได้ว่ารูนันมาหาเขาเพราะเธอชอบตามติดเขาอยู่แล้ว
แต่กับเด็กคนนี้คืออะไร
"เบอร์เรน”
ราอนเอียงศีรษะมองเบอร์เรน ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาราอนอย่างสง่างามราวกับขุนนาง เขาไม่เข้าใจอย่างจริงจังว่าทำไมเขาถึงมาเยี่ยมเขา
“ฉันได้ยินว่านายจะดวลดาบกับราเดน”
เบอร์เรนทำหน้ามุ่ยและหยุดเดิน
"ได้ยินแล้วเหรอ?”
"ข่าวแพร่กระจายไปทั่วทั้งตระกูลแล้ว พวกเขาบอกว่านายหยิ่งผยองมากเลยสร้างเรื่องใหญ่ขึ้นมา”
"เรื่องใหญ่…"
"นายโจมตีสมาชิกของสายตรงแม้จะเป็นสายรองแล้วก็เรียกร้องให้ดวลดาบทั้งที่ยังไม่เป็นนักดาบเต็มตัว แน่นอนว่าพวกชนชั้นสูงคงไม่ชอบเรื่องแบบนี้”
เบอร์เรนมองลงไปที่ราอน ที่นั่งอยู่แล้วส่งเสียงตะคอก ขณะที่ราอนกำลังจะถามเขาว่าเขามาเยาะเย้ยเขาหรือเปล่า เบอร์เรนก็เปิดปากพูดอีกครั้ง
“แต่ฉันคิดว่านายทำดีมาก ฉันเห็นด้วย”
"ฮะ?"
ราอนอ้าปากค้างหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าเบอร์เรนจะพูด
“ราเดนเป็นขยะชิ้นหนึ่งที่ทำให้ชื่อของซีกฮาร์ทเสื่อมเสียแม้จะเป็นสมาชิกสายตรงก็ตาม เขาแข็งแกร่งก็จริงแต่เขาไม่มีเกียรติหรือความน่าเคารพเลย”
เสียงของเขาเดือดดาลด้วยความโกรธ
“ทันทีที่ฉันได้ยินว่ามีเรื่องระหว่างนายกับราเดน ฉันก็เดาได้เลยว่าไอ้สารเลวนั่นเป็นคนหาเรื่องก่อน และความคิดของฉันก็ถูกต้อง”
“อืม…”
คำพูดของเบอร์เรนบ่งบอกว่าเขาเชื่อราอนจริงๆ ซึ่งค่อนข้างจะคาดไม่ถึงสำหรับเขา
"เอานี่ไป”
เบอร์เรนหยิบกล่องขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้
"นี่คืออะไร?"
“มันเป็นยาที่ช่วยรักษาแผลของนาย มันราคาถูกเกินไปสำหรับฉันก็เลยคิดว่ามันเหมาะกับนายดี”
“เอ่อ…”
"เอาไปสิ เร็ว!”
เบอร์เรนยัดใส่มือเขาแล้วหันหลังกลับ
“นายคือตัวแทนของสนามฝึกซ้อมที่ห้า รับผิดชอบด้วยและห้ามแพ้เด็ดขาด!”
หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็เดินกลับไปทางที่เขาเดินมา ที่น่าสนใจคือเขาเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ หูของเขากลายเป็นสีแดงเข้ม
“เอ่อ...”
ราอนเปิดฝากล่องในมือออก กลิ่นเข้มๆ จากยาโชยออกมา
เขาเอายาจำนวนเล็กน้อยมาทาลงบนข้อมือที่บาดเจ็บ และความเจ็บปวดก็บรรเทาลงพร้อมกับมีพลังงานอุ่น ๆ
'เขาบอกว่ามันราคาถูกเหรอ?'
กลิ่นที่ชัดเจนและสีของยาบ่งบอดว่ามันไม่ใช่ยาราคาถูกแน่นอน เมื่อเขามองไปบนฝา มันเขียนไว้ว่าไซมาน
ไซมานเป็นกิลด์ที่มีชื่อเสียงด้านการผลิตยาที่มีคุณภาพสูง มันเป็นสิ่งที่ได้มายากแม้จะมีเงินมากก็ตาม
"มีอะไรเหรอ?”
ราอนส่ายหัวและใส่ยาในกระเป๋า
"ราอนไปสนิทกับเบอร์เรนตอนไหนกันเนี่ย..."
"คุณชาย เพื่อนอีกคนเหรอคะ..."
เมื่อเบอร์เรนกลับไป ซิลเวียกับเฮเลนก็เตรียมพุ่งมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม
"อย่าเข้ามานะครับ!"
***
ต่างจากอาคารเสริมที่วุ่นวายเพราะราอนฝึกซ้อมทุกวัน พระราชวังการต่อสู้จริงยังคงเงียบอยู่
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจแม้แต่การดวลดาบกับราอน เนื่องจากพวกเขามั่นใจในชัยชนะของพวกเขา
ราเดนไม่ได้ฝึกซ้อมใดๆ และยังผ่อนคลายมากกว่าปกติ
"คุณชายครับ"
พ่อบ้านเมอร์คินโค้งคำนับให้ราเดน
"ฮะ?"
ราเดนที่นอนอยู่บนเตียงกับสาวใช้ผมสีแดงหันหน้าไปทางเขา
“ไม่ฝึกสักหน่อยเหรอครับ? เหลือเวลาอีกไม่นานก็จะถึงวันดวลดาบแล้วนะครับ”
"ฝึก? แกเพิ่งพูดแบบนั้นกับฉันเหรอ?”
ราเดนหัวเราะและลุกจากเตียง
“ทำไมฉันต้องฝึกเพื่อต่อสู้กับคนอ่อนแอแบบนั้นด้วย? ถ้าฉันใช้ดาบยืดหยุ่นเขาก็คงแพ้ทันที”
“ต-แต่การเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างพิเศษ ผมอ่านดาบของเขาและป้องกันมันได้ แต่ผมไม่สามารถมองเห็นหมัดของเขาได้ทันด้วยซ้ำ”
เมอร์คินลูบบริเวณที่ราอนต่อยเขา
“อย่าคิดว่าฉันเหมือนกับแกนะ! ฮึ่ย!”
ราเดนโยนแก้วไวน์ลงจากโต๊ะ เมื่อแก้วที่บรรจุไวน์แดงแตก ของเหลวสีแดงก็กระจายไปทั่วพื้นห้องราวกับเลือด
“ฉันรู้เทคนิคที่เขาใช้! มันคือ 'ดาบเชื่อมดาว' และ 'จังหวะสายน้ำ' ที่ฉันเคยเรียนมาเหมือนกัน ฉันสามารถฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ ได้แม้จะหลับตาด้วยซ้ำ!”
“อืม…”
“แกต่างหากเป็นคนที่ควรฝึกฝน ตอนนั้นแกหมดสติไปนี่!”
“ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ”
“ไปให้พ้นสายตาฉัน!”
ราเดนตะโกนแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง เมอร์คินโค้งคำนับแล้วออกจากห้องของราเดน
'มันจบแล้ว!'
เมอร์คินส่ายหัว มองดูห้องของราเดนที่มีเสียงหัวเราะคิกคัก
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฝึกฝนเพราะรู้สึกอับอายจากการพ่ายแพ้ให้กับราอน
เขากำลังพยายามปกป้องความมั่นใจของตัวเองเอาไว้
'ราอน ซีกฮาร์ท'
เมอร์คินได้รับข้อมูลว่าราอนฝึกฝนอย่างหนักทุกวัน
'เด็กคนนั้นโดดเด่นจริงๆ’
การเคลื่อนไหวของราอนเต็มไปด้วยปริศนา มันยากที่จะอ่านการปรากฏตัวหรือการเคลื่อนไหวของเขาที่เหมือนกับนักฆ่า
"เฮ้อ…"
เมอร์คินถอนหายใจ เหมือนว่าเขาจะรู้ผลของการดวลดาบแล้ว
***
มาร์ธากำลังนั่งอยู่บนต้นไม้ทางเข้าภูเขาสุสานตอนเหนือ ซึ่งเธอสามารถมองเห็นลานกว้างในอาคารเสริมได้
“เฮอะ”
เธอเดาะลิ้น ม้วนผมสีดำที่อยู่คลอเคลียตรงแก้ม
"ฮอตจริงๆ ทำไมมีคนมาเยี่ยมเขาเยอะจัง?”
มาร์ธากำลังมองไปที่ราอนซึ่งนั่งอยู่ในลานกว้างและพูดคุยกับเด็กฝึกหัดจากสนามฝึกซ้อมที่ห้า เป็นเด็กฝึกหัดคนที่เจ็ดที่มาเยี่ยมราอน
เธอได้ยินไม่ชัด แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพูดถึงชัยชนะของเขา
“ฮึ่ม ไปเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
มาร์ธารู้สึกหงุดหงิดเมื่อมองดูเด็กฝึกหัดที่แกล้งทำเป็นเพื่อนของเขา แม้ว่าที่ผ่านมาจะเกลียดราอนมาตลอด
“น่าสมเพชมาก…”
“ทำไมไม่ลองไปเยี่ยมเขาบ้างล่ะ?”
"โอ้ย!”
เมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง มาร์ธาก็กรี๊ดและตกมาจากต้นไม้
“ว้าว แกล้งเธอสนุกจัง”
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ริมเมอร์ก็หัวเราะคิกคักและแกว่งเท้าไปในอากาศ
“ราอนดูไม่สนุกเลยนะเนี่ย”
“ไอ้เอลฟ์บ้านี่…”
มาร์ธากัดฟันและยกตัวขึ้น ขณะที่ดวงตาสีดำของเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดง ริมเมอร์ก็จับมือของเขา
"จะเป็นอะไรไหมเนี่ย? ราอนเห็นเราแล้ว”
เธอหันไปตามสายตาของริมเมอร์และราอนก็กำลังมองมาทางพวกเขา
“ชิ คุณตั้งใจให้ฉันโดนจับได้…”
“ถ้ามาเยี่ยมเขาก็ควรไปเจอหน้าและให้กำลังใจเขาสิ”
“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้กำลังใจเขา!”
“หือ? แล้วของในกระเป๋านั่นล่ะ? เอามาให้ฉันงั้นเหรอ?”
“อ่า เป็นเพราะเขาช่วยฉันระหว่างภารกิจ…”
มาร์ธาเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อแล้วย่นจมูก
"ไปให้กำลังใจเขาเถอะ มันจะช่วยเขาได้”
ริมเมอร์ยิ้มและชี้ไปที่ลาน ราอนยังคงมองพวกเขาอยู่
“บ้าเอ๊ย...”
มาร์ธากัดริมฝีปากแล้วเดินลงจากภูเขา
"เย้!”
ริมเมอร์เริ่มฮัมเพลง โดยนอนอยู่บนกิ่งไม้ที่มาร์ธาตกลงมา
“เธอไร้เดียงสามาก นี่แหละน๊าเด็กๆ”
***
ราอนหรี่ตาลงขณะที่มองดูมาร์ธาเดินลงมาจากภูเขาสุสานตอนเหนือ เขารู้นานแล้วว่าเธออยู่บนนั้น แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะลงมา ดูเหมือนว่าริมเมอร์จะแกล้งเธอ
"เฮ้!"
มาร์ธาโยนขวดแก้วใบเล็กและกล่องสี่เหลี่ยมห่อผ้าให้เขา
“ฮะ?”
ราอนรับกล่องและขวดที่ลอยมาที่เขา
“ฉันให้เพื่อตอบแทนเรื่องตอนนั้น ค่อยกินตอนที่จะเริ่มดวลดาบล่ะ”
"หืม..."
"ไม่ใช่ยาพิษ มันเป็นน้ำยาที่ช่วยชำระล้างจิตใจ จะเอาไปโยนทิ้งก็เรื่องของนายละกัน”
ขณะที่เขาจ้องมองที่ขวดแก้ว มาร์ธาก็ขยับเข้ามาใกล้เขาอีกก้าวแล้วขมวดคิ้ว
“...ขอบคุณ”
ราอนเก็บขวดแก้วไว้ในกระเป๋า
“ฉันอยากจะสั่งสอนมันอยู่แล้วเชียวเพราะมันทำตัวน่ารำคาญ แต่นายกลับแย่งฉันไปก่อน อย่าลืมทำให้มันแพ้แบบอับอายด้วยล่ะ เขาจะได้ไม่มายุ่งกับแม่ของนายอีก”
"...โอเค”
“ฉันจะยกเลิกสัญญาของเรา ถ้านายแพ้ไอ้ลูกลิงตัวนั้น”
ราอน เพียงพยักหน้า จากนั้นมาร์ธาก็หันกลับไปและสะบัดผมสีดำของเธอซึ่งตอนนี้ยาวเลยไหล่ของเธอแล้ว
“ไปล่ะ”
เธอออกจากลานกว้างโดยไม่หันกลับมามอง
“ทำไมเธอไม่พูดเกี่ยวกับกล่องนี้เลยนะ”
ราอนเปิดกล่องที่มาร์ธาให้เขา
"เนื้อเหรอ?”
เนื้ออยู่ในกล่อง คุณภาพของมันดูสูงกว่าเนื้อที่เขามีในอาคารเสริมมาก
'เป็นเธอนี่เอง’
ซิลเวียบอกว่ามีเนื้อคุณภาพสูงถูกวางไว้หน้าอาคารเสริมเป็นครั้งคราว แปลว่ามันเป็นฝีมือของมาร์ธา
จะบอกว่าเด็กหัวดำนั่นทำให้เนื้ออร่อยขึ้นมางั้นเหรอ?
‘อืม'
งั้นก็ได้ ราชาแก่นแท้เป็นราชาที่ใจกว้าง ต่อจากนี้ไปข้าจะเรียกเด็กคนนั้นว่าผู้ให้เนื้อละกัน
‘……’
ราอนปิดกล่องและเมินราธไป ในขณะนั้นเองที่ซิลเวียและเฮเลนพุ่งออกมาจากพุ่มไม้
“เนื้อกับน้ำล้างจิตใจเหรอ? เธอเป็นห่วงเธอมากนะราอน”
"นั่นสิคะ เนื้อพวกนั้นยอดเยี่ยมมากแล้วก็น้ำที่ชำระล้างจิตใจ หมายความว่าสนิทกันใช่ไหมคะ”
"ชวนมาร์ธามาทานอาหารด้วยกันอีกนะราอน…”
“...ออกไปนะครับ!”
ราอนส่ายหัว พวกเขาถอยกลับเข้าไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงกลับไปที่อาคารเสริม
'อย่างจริงจัง…'
เมื่อไม่กี่วันก่อนพวกเขายังหดหู่กันอยู่เลย แต่ตอนนี้พวกเขาอารมณ์ดีเกินไปแล้ว
'ก็ดีแล้วล่ะ'
ซิลเวียและเฮเลนทำตัวร่าเริงเพราะพวกเธอเชื่อใจเขาและไม่ต้องการทำให้เขากังวล
พวกเธอเป็นคนร่าเริงอยู่แล้วด้วย ราอนต้องกันไม่ให้คนที่เป็นอันตรายเข้ามาใกล้พวกเธอ และต้องปกป้องรอยยิ้มของพวกเธอเอาไว้
ราอนค่อยๆ หายใจเข้า จากนั้นลุกขึ้นเพื่อฝึกต่อ
การฝึกฝนดำเนินต่อไปทั้งกลางวันและกลางคืน และในที่สุดวันแห่งการดวลดาบก็มาถึง
