บทที่ 152: มลายหายในวันโลกาวินาศ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 152: มลายหายในวันโลกาวินาศ
ที่นี่มีซากปรักหักพังของเมืองที่ทั้งทรุดโทรมและรกร้าง
ทุกที่ที่มองไปมีสภาพคล้ายกับเป็นวันโลกาวินาศ
หลินเฉินยืนอยู่ในซากปรักหักพัง มองไปที่มนุษย์สองคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ไม่ไกลและรู้สึกสับสนยิ่ง
นี่มันโลกแบบไหนกัน?
เหตุใดจึงดูราวกับว่าที่นี่เป็นวันโลกาวินาศกัน? มีสงครามเกิดขึ้นงั้นเหรอ?
หลังจากผ่านประตูกาลอวกาศมา หลินเฉินก็ค้นหาที่อยู่ของดาวเคราะห์เบจิต้า เพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่จักรวาลของเขา และจากนั้นเขาก็ตรงมายังโลก
การเดินทางมายังจักรวาลอื่นเป็นเรื่องยาก กระทั่งหลินเฉินที่มีภารกิจก็ยังไม่รู้ว่าจักรวาลนี้คือที่ใดกันแน่
สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงภาพแห่งหายนะ
ที่นี่คือโลกดราก้อนบอลจริงๆ เหรอ?
เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้บังเอิญมาในโลกฤทธิ์หมัดดาวเหนือ?
หลินเฉินมองไปที่มนุษย์ที่กำลังต่อสู้อยู่บนพื้นเบื้องล่างด้วยความประหลาดใจ
แต่ในขณะนั้นเอง เขาก็รู้สึกได้ว่ามีออร่าที่ทรงพลังสองจุดอยู่ข้างหน้า ราวกับว่าพวกเขากำลังต่อสู้กันอยู่
หนึ่งในนั้นมีพลังเหมือนกับซูเปอร์ไซย่า!
แต่หลินเฉินค่อนข้างไม่คุ้นเคยกับพลังนี้สักเท่าไร มันไม่เหมือนพลังของชาวไซย่าที่เขารู้จัก
“เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นโกฮัง?”
หลินเฉินเคลื่อนย้ายไปที่นั่นทันที
ในเวลานั้นเอง ท่ามกลางซากปรักหักพัง ร่างสองร่างกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด
คนที่ต่อสู้กันต่างก็เป็นนักรบที่ถือดาบอยู่
แต่สถานการณ์ของการต่อสู้เหมือนกับเอียงไปทางด้านเดียว
"มันจบแล้ว!"
หลังจากดาบได้ฟาดฟันใส่กัน ดาบเล่มหนึ่งก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
นักรบที่ร่างเล็กกว่าก้าวถอยหลังออกมาและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก บาดแผลปรากฏขึ้นบนหน้าอกของเขา แม้แต่กระดูกของเขาก็สามารถมองเห็นได้ ส่วนนักดาบที่อยู่ตรงข้ามเขาก็เผยรอยยิ้มเย็นชาออกมาบนใบหน้าของเขา
“ต่อจากนี้เจ้าจะไม่สามารถรบกวนท่านโบแจ็คได้อีกต่อไป…….. ทรังคซ์!”
ออร่าสีทองของทรังคซ์ค่อยๆ สลายไปและผมของเขาก็กลับมาจากสีทองของซูเปอร์ไซย่ากลายเป็นสีม่วงดั่งเดิม
“ข้าขอโทษด้วย ท่านพ่อ ท่านแม่…ทุกคน…”
ขณะที่ดวงตาของทรังคซ์กำลังปิดลง เขาก็ล้มลงไปข้างหน้า...
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากที่ไหนไม่รู้ด้านข้างเขา พยุงเขาไว้ด้วยอ้อมแขนข้างหนึ่ง
คนผู้นี้ก็คือหลินเฉิน
เมื่อเห็นวัยรุ่นผมสีม่วงอ่อนในอ้อมแขนของเขา หลินเฉินก็จำตัวตนของอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว
"ทรังคซ์?"
ทรังคซ์ลืมตาขึ้นด้วยความสับสนและก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เขาก็หมดสติไป
หลินเฉินเห็นว่าอาการบาดเจ็บของทรัคซ์รุนแรงมากจนเขาหมดสติ ดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะช่วยอีกฝ่ายก่อน
แต่ในทันใดนั้น นักดาบที่อยู่ตรงหน้าก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นใครกัน?”
เมื่อมองไปที่ผิวสีฟ้าของอีกฝ่ายและเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยลักษณะที่แปลกประหลาด หลินเฉินก็ถามออกมาว่า “เจ้าเป็นลูกน้องของโบแจ็คงั้นหรือ?”
"เหอะ! เจ้ารู้ว่าข้าเป็นลูกน้องของท่านโบแจ็ค แต่เจ้ายังกล้าสร้างปัญหาอีกเหรอ? ไอ้เด็กคนนี้เป็นคนที่ท่านโบแจ็คต้องการตัว ส่งเขามา ไม่งั้นก็จงตาย!”
"หุบปาก!"
จู่ๆ หลินเฉินก็ยกมือขึ้นและโบกมือไปทางเขา ลมจากฝ่ามือได้พัดออกมา ทำให้นักดาบผู้นั้นถอยห่างออกไปหลายร้อยเมตร
เมื่อเขาทำเช่นนี้แล้ว หลินเฉินและทรังคซ์ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
“ยังมียอดฝีมือเช่นนี้อยู่บนโลกอีกงั้นเหรอ? ข้าต้องรีบไปรายงานท่านโบแจ็คแล้ว!”
นักดาบผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและบินกลับไปที่หนึ่งทันที
ในขณะเดียวกัน ณ ถิ่นทุรกันดารที่ห่างไกลจากพื้นที่ที่ทรังคซ์ต่อสู้กัน
หลินเฉินพาทรังคซ์มาที่นี่
หลินเฉินวางทรังคซ์ลงบนหิน หยิบถั่วเซียนออกมาและป้อนให้เขา
หลังจากกินถั่วเซียนแล้ว ทรังคซ์ที่ใกล้จะตายก็หายจากอาการบาดเจ็บอย่างรวดเร็ว
ไม่นานหลังจากนั้น ทรังคซ์ก็ได้ลืมตาขึ้น
เมื่อเขาเห็นหลินเฉินอยู่ข้างๆ เขา ทันใดนั้นเขาก็กระโดดออกมาและมองไปทางหลินเฉินอย่างระวังตัว
“เจ้าเป็นใครกัน?”
“ไม่ต้องกังวล ข้าเพิ่งช่วยเจ้าไว้ ข้ามีนามว่าหลินเฉิน ข้าเป็นชาวไซย่า”
หลินเฉินยิ้มและส่ายหาง
“ชาวไซย่า? ท่านเป็นชาวไซย่าหรือ?” ทรังคซ์อุทาน “แต่แม่ของข้าบอกข้าว่าบนโลกนี้ ข้าเป็นชาวไซย่าคนสุดท้ายไม่ใช่หรือ?”
“ชาวไซย่าคนสุดท้าย? แล้วพ่อของเจ้าเบจิต้าและคนอื่นๆ ล่ะ? ไหนจะโกฮังกับโกคูอีก?” หลินเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เจ้ารู้จักพ่อของข้าและคนอื่นๆ ด้วยเหรอ? คุณหลินเฉิน ท่านเป็นใครกันแน่?” ทรังคซ์ดูสับสนยิ่ง
“ก่อนที่ข้าจะตอบคำถามของเจ้าเจ้า บอกข้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่? ทำไมดูเหมือนว่าโลกกำลังเผชิญหน้ากับวันโลกาวินาศกัน?” หลินเฉินถาม “ถือว่าตอบแทนที่ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้”
โลกปัจจุบันในยามนี้ไม่ใกล้เคียงกับโลกที่เขารู้จักเลย หากไม่นับโลกที่โกคูเสียชีวิตจากโรคหัวใจ มันก็ดูเหมือนจะไม่มีโลกที่คล้ายกับแบบนี้อยู่เลย
"เข้าใจแล้ว ข้าลืมพูดไปก่อนหน้านี้ แต่ขอบคุณท่านหลินเฉินที่ช่วยข้าไว้เมื่อครู่มาก”
ทรังคซ์โค้งคำนับให้หลินเฉิน จากนั้นก็เริ่มตอบข้อสงสัยของหลินเฉิน
“ข้าจะเริ่มเล่าเช่นไรดี? โอ้ คุณหลินเฉิน ท่านถามเรื่องพ่อของข้าและคนอื่นๆ ใช่ไหม? ช่างโชคร้ายที่พวกเขาตายไปแล้ว”
"ตายแล้ว? เป็นเพราะมนุษย์จักรกลเหรอ?" หลินเฉินขมวดคิ้ว
ททรังคซ์จึงถามด้วยความประหลาดใจ “คุณหลินเฉิน ท่านก็รู้เรื่องมนุษย์จักรกลด้วยเหรอ? ใช่ พ่อของข้าและคนอื่นๆ ถูกฆ่าโดยมนุษย์จักรกลเซลล์…”
"เซลล์?" หลินเฉินรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เพราะเดิมทีเขาคิดว่าทรังคซ์จะหมายถึงหมายเลข 17 และ 18 ต่างหาก
ทว่าเมื่อดูจากอายุของทรังคซ์แล้ว คิดคำนวณหาสิ่งที่เป็นไปได้ในเส้นเวลาทั้งหมด มันควรจะเป็นอนาคตที่นักรบ Z ถูกสังหารโดยมนุษย์จักรกลหมายเลข 17 และ 18 สิ
ไม่คิดเลยว่าเขาจะเข้าใจผิด
แต่เซลล์จะมาสังหารเบจิต้และโกคูกับคนอื่นๆ ได้ยังไงกัน?
เมื่อคำตอบของทรังคซ์ ในที่สุดหลินเฉินก็เข้าใจว่าเขาได้มาถึงโลกแบบไหน
นี่คือโลกแห่งหายนะที่ไม่มีความหวังใดเหลืออยู่เลย
หากดูจากเส้นเวลาก่อนที่จะถึงช่วงที่เจอกับมนุษย์จักรกล โลกนี้คงเป็นโลกที่คล้ายกับโลกหลักของดราก้อนบอลที่หลินเฉินรู้จัก
ทว่าประวัติศาสตร์ของโลกนี้เปลี่ยนไปในช่วงท้ายของเซลล์เกม
ในงานดั้งเดิม ตอนจบสุดท้ายเซลล์เกมคือการที่โกฮังได้ปลุกร่างซูเปอร์ไซย่า 2 ของเขาให้ตื่นขึ้นด้วยความโกรธและเอาชนะเซลล์ลงได้
แต่ในโลกนี้ สถานการณ์คงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
แม้ว่าโกฮังจะปลุกร่างซูเปอร์ไซย่า 2 ได้ แต่ในท้ายที่สุดเซลล์ที่ทรงพลังก็ยังเอาชนะเขาได้อยู่ดี
หลังจากการตายของโกฮัง นักรบ Z ที่เหลือก็ตายทีละคนด้วยน้ำมือของเซลล์และไม่มีใครสามารถรอดไปได้เลย
นักรบ Z ถูกสังหารจนหมดสิ้น!
