ตอนที่ 28 ราชาโง่เล่นอะไรแผลงๆอีกแล้ว
ในเมืองหลวง ที่ประตูเมือง ทหารถือราชโองการและแปะป้ายชื่อ
การแปะราชโองการและป้ายชื่อหมายความว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นและคนทั้งหมดต้องมารวมกัน
“จวินซือ มันเขียนไว้ว่าอะไรรึ?”(จวินซือ นายทหารชั้นประทวน)
“ข้าอ่านไม่ออก เจ้าช่วยอ่านให้ข้าฟังได้ไหม?”
“เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นอีกแล้วเหรอ?”
…
หลังทหารแปะราชโองการ เขาก็หันไปหาผู้คนที่อยากรู้อยากเห็น ตะโกนเสียงดัง”พวกเจ้า กางหูและฟังข้าให้ชัดๆ นี่คือเรื่องใหญ่!’
“เพราะมังกรดินพลิกตัว เราจึงพบเหมืองแร่มากมาย ราชสำนึกจึงรับสมัครคนแสนคนไปขุดเหมือง!ตราบเท่าที่เชื่อฟังและตั้งใจทำงาน เจ้าจะได้รับเงินเดือนละสามร้อยตำลึง!”
“นอกจากนี้ ราชสำนักยังจะให้อาหารวันละสองมื้อ!นี่คือโอกาสหายาก มาลงชื่อเร็ว!”
ข่าวนี้ทำให้เมืองหลวงระเบิด
“ว่าไงนะ?ราชสำนักขอให้เราไปทำงานเหมือง และเราจะได้เงินสามร้อยตำลึงทุกเดือน?”
“เงินเยอะขนาดนี้ ต่อให้ข้าทำงานหนักสองเดือนก็ยังหาไม่ได้เลย!”
“แถมยังมีอาหารให้วันละสองมื้อด้วย!”
“นี่เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ข้าอยากลงชื่อ!”
…
ทันใดนั้น ชาวบ้านก็ตื่นเต้นและความคิดก็บ้าคลั่ง
คนธรรมดาอย่างพวกเขา การจะได้เงินสองร้อยตำลึงต่อเดือนยากมาก และสามร้อยก็ถือเป็นเงินเดือนที่สูง แถมนี่ยังรวมถึงอาหารสองมื้อด้วย มันเป็นงานในฝัน!
“จวินซือ ที่ท่านพูดเป็นความจริงรึ?เราจะได้เงินสามร้อยตำลึงจากการขุดเหมืองจริงรึ แถมยังรวมถึงอาหารด้วยเนี่ยนะ?”
ทหารเคาะรายชื่อและพูดด้วยรอยยิ้ม“นี่คือรายชื่อหลวง ซึ่งฝ่าบาทเป็นคนออกราชโองการด้วยตัวเอง ไม่มีทางเป็นของปลอม ตราบเท่าที่เจ้าทนต่อการทำงานหนักได้ บางทีเจ้าอาจได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ!”
“ใช่ ใช่ ท่านทหารพูดถูกแล้ว!”ทุกคนตื่นเต้น
“ข้าขอลงชื่อด้วย!”
“ข้ายังหนุ่ม ข้าแข็งแรง ข้าทำงานหนักได้หมด รับข้าด้วย!”
“ข้าเก่งเรื่องความอึดอดทน…”
…
ทุกคนกรูกันไปลงชื่อ อยากได้งาน
“เงียบ! ทุกคนเงียบ! ข้ายังประกาศไม่จบ!’’
ทหารตะโกนลั่น“ครั้งนี้ ราชสำนักจะรับสมัครแสนคนไปทำเหมือง และอีกสองแสนคนไปบุกเบิกที่ดินและทำไร่!ใครที่ไปทำไร่จะได้เงินเดือนสองร้อย รวมถึงอาหารและบ้านพัก!”
มีน้อยคนที่โดนล่อลวง เหนือสิ่งอื่นใด เงินเดือนแค่สองร้อย และพวกเขาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน ซึ่งถือว่าแย่กว่าการทำเหมือง
ครั้งนี้ ทหารประกาศต่อ“ห้าส่วนของอาหารที่ได้รับจากที่ดินที่ตนเองดูแลจะเป็นของพวกเจ้า!”
“ว่าไงนะ?ได้เงิน ได้บ้าน ได้อาหาร แล้วยังได้ส่วนแบ่งจากการทำไร่อีก?”
“ห้าส่วน!มีอะไรดีๆแบบนี้ด้วยเหรอ?”
“บ้าไปแล้ว!”
..ทุกคนตื่นเต้นอีกครั้ง
สำหรับชาวบ้าน สิ่งสำคัญสุดคืออาหาร!
หากมีอาหาร ทุกคนจะไม่ตื่นตระหนก
และที่ดินที่ตนเองไปบุกเบิกไม่เพียงจะมีเงินเดือนและอาหาร แต่การเก็บเกี่ยวธัญพืช เรายังได้รับไว้อีกห้าส่วน มีอะไรจะดีเท่านี้!
ดังนั้น หลายคนจึงตื่นเต้น
“ข้าตัดสินใจจะไปบุกเบิกที่ดิน!”
“ข้าด้วย ข้าทำไร่เก่งโคตร!”
“ท่านทหาร เลือกข้าเถอะ!”
…
“เงียบ เงียบโว้ย!ยังมีอีกเรื่อง!”
ทหารประกาศเสียงดังอีกครั้ง“เรายังมีอีกงานในครั้งนี้ เราจะรับสมัครทหารสามแสนนาย คนหนุ่มตั้งแต่อายุ16-30!ขอแค่ไม่พิการหรือมีโรคภัย เจ้าสามารถลงชื่อได้!”
“เงินเดือนทหารของเราเพิ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้สูงถึงห้าร้อยตำลึงต่อเดือน!ถ้ามีผลงานโดดเด่น ก็จะมีรางวัลเพิ่มให้อีก เช่นที่ดินและอื่นๆ ยิ่งผลงานโดดเด่น ยิ่งได้เยอะ!”
ทุกคนตื่นเต้นอีกครั้ง
“เงินเดือนทหารสูงมาก ข้าตรงกับเงื่อนไข ข้าจะไปเป็นทหาร!”
“ขี่อาชาบนสนามรบและสร้างผลงาน!”
“นี่คือฝันของเหล่าชายฉกรรจ์!”
…
วันนั้น รายชื่อหลวงนี้ได้พลิกคว่ำอาณาจักรเซี่ย
ประชาชนทั้งอาณาจักรเซี่ยนอนไม่หลับทั้งคืน พวกเขาตื่นเต้นกันมาก บางคนยังพิจารณาว่าจะไปทำเหมือง ทำไร่หรือเป็นทหารดี
แต่ไม่ว่าจะเลือกงานไหน มันก็มีแต่ได้กับได้
และเรื่องนี้ก็ดังไปถึงหูบ้านใกล้เรือนเคียง และทุกคนก็ตกใจ
“จักรพรรดิน้อยนั่นทำบ้าอะไร?”
“หนึ่งแสนสำหรับคนงานเหมือง สองแสนสำหรับชาวไร่ และสามแสนสำหรับทหาร…ทั้งหมดยังจ่ายด้วยเงินเดือนสูง!คำนวณแล้วก็อย่างน้อยสองแสนตำลึงต่อเดือน และ2.4ล้านตำลึงต่อปี เขาจ่ายไหวได้ไง?”
“คลังของอาณาจักรเซี่ยมีแค่สองล้านตำลึงต่อปี ถ้าเขาเล่นแบบนี้ เขาจะไม่ล่มจมเหรอ?”
“สิ่งที่ข้ากังวลกว่าคือเขาให้อาหารขนาดนั้นได้ไง เขามีอาหารมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อย่าคิดมาก ไอโง่นี่ต้องเล่นอะไรพิเรณอีกแล้ว เขาจะรู้สึกป่วยไข้ทุกวันแน่ถ้าเขาไม่เล่นอะไรประหลาดๆ!”
“ข้าอยากดูว่าเขาจะฆ่าอาณาจักรเซี่ยยังไง!”
…
หลายคนหัวเราะเยาะหลินเป่ยฟาน
แต่ คนธรรมดากลับไม่สนใจ
เพราะการจ่ายเงินเดือนของหลินเป่ยฟานสูงมาก สูงกว่าการทำงานปกติ30-40% และยังมีอาหารให้อีก ซึ่งช่วยพวกเขาประหยัดเงิน
เงินที่เก็บออมสามารถใช้สร้างบ้านและให้ภรรยาได้…
เป็นผลให้ ชาวบ้านหลายคนไปอาณาจักรเซี่ยด้วยความคาดหวัง