บทที่ 15: [เนื้อเรื่องเสริม] ณ ทะเลสาบทมิฬ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 15: [เนื้อเรื่องเสริม] ณ ทะเลสาบทมิฬ
ลูคัสค่อยๆ อ้าปากพูดขึ้น
"ข้า..."
ข้ารู้สึกกังวลเล็กน้อย ข้ามีแผนต่างๆ มากมายเข้ามาในใจว่าข้าต้องหาข้อแก้ตัวอะไรเพื่อให้ชายคนนี้ทำตามคำสั่งของข้า
ทว่า...
“ข้าทำตามบัญชาขององค์ชาย ตัวข้าไม่มีคำถามอะไรทั้งสิ้น”
ลูคัสกล่าว
“ข้าเป็นเพียงดาบและโล่ขององค์ชาย ฟาดฟันและป้องกันตามที่ท่านสั่ง”
“......”
ข้าถึงกับพูดไม่ออก
ไม่มีทางที่เขาจะไม่มีข้อสงสัยหรือคำถาม แต่เขาคล้ายกับบอกว่าเขาเชื่อใจข้ามากกว่าสิ่งอื่นใด
ข้ารู้สึกประทับใจไม่น้อย ฮึก ลูคัส เจ้า…! ไว้หลังจากนี้ข้าจะให้เงินเดือนเจ้าเพิ่มนะ
“เอาล่ะ ลูคัส!”
ข้ากล่าวออกมาอย่างมั่นใจและชี้เข้าไปในประตู
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าพร้อมจะเข้าสู่หุบเหวนรกพร้อมกับข้าแล้วหรือยัง?”
ลูคัสพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นคง
“หากได้อยู่กับท่าน ข้าก็ยินดีจะลงไปสู่ก้นบึ้งของนรก”
เจ้าอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่เราผ่านประตูนรกไปแล้วล่ะลูคัส
และในครั้งนี้ด้วย เราก็จะทำมันอีกครั้งด้วยกัน
ข้าแค่ตบไหล่ของลูคัสโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก ลูคัสยิ้มออกมาอย่างบางเบา
เราเตรียมการมาก่อนแล้ว ไม่มีอะไรต้องเตรียมตัวมากมายนัก เพราะเราวางแผนแค่มาทำภารกิจสอดแนมง่ายๆ เท่านั้น
ข้าเดินขึ้นไปที่ประตู หน้าต่างระบบปรากฏขึ้นต่อหน้าข้า
[ประตูเคลื่อนย้าย]
- กรุณาเลือกจุดหมายปลายทางของท่าน
> ท่าริมทะเลสาบ
> (พื้นที่ที่ยังไม่เปิด)
> (พื้นที่ที่ยังไม่เปิด)
> …
มีเพียงที่เดียวที่ข้าสามารถผ่านประตูไปได้ในตอนนี้ 'ท่าริมทะเลสาบ'
เมื่อข้าเคลียร์ดันเจี้ยน สถานที่ที่ข้าไปได้ก็จะค่อยๆ เพิ่มขึ้น ข้าเลือกท่าริมทะเลสาบและเปิดใช้งานประตู
เมื่อประตูเวทมนตร์เริ่มหมุน ลูคัสก็ยืนอยู่หน้าประตูตรงหน้าข้า
“องค์ชาย ข้าจะเข้าไปก่อน หากมีศัตรูอยู่หลังประตูนี้ ข้าจะจัดการกับพวกมันก่อน”
“เจ้าไม่ต้องกังวล อีกด้านของประตูปลอดภัย”
“แต่ก็เผื่อไว้ก่อน เช่นนั้น”
จากนั้นเขาก็กระโดดเข้าไปในประตู ดูท่าเขาจะเชื่อมั่นในตัวข้ามากเลย
"ฮึบ"
ข้าหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินตามเขาไป
ฟึบ-
วิสัยทัศน์ของข้าบิดเบี้ยว และอากาศโดยรอบก็ไหลวนไปทั่วร่างกายของข้า
ไม่นานโลกทั้งใบก็กลายเป็นสีดำ
* * *
[กำลังดำเนิน…การเคลื่อนย้าย]
[วีรบุรุษสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้โดยการได้รับอุปกรณ์ที่แข็งแกร่ง อุปกรณ์สามารถรับได้จากดันเจี้ยนหรือการสร้างที่โรงตีเหล็ก]
เดี๋ยวสิเฮ้ย...จู่ๆ ก็อย่ามาเด้งหน้าต่างแนะนำขึ้นมาสิ! อย่ามาทำเป็นเกมที่เป็นมิตรกับผู้เล่นตอนนี้สิว่ะ!
* * *
ฟูม!
มีแสงสว่างวาบปรากฏขึ้นมา และข้าก็มาถึงอีกด้านหนึ่งของประตูแล้ว
เมื่อวิสัยทัศน์ของข้ากลับมา ข้าเห็นทะเลสาบที่ภายนอกมีสีน้ำเงินเข้ม
“เรามาถูกที่กันแล้ว”
ฉันรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย แต่นอกเหนือจากนั้น ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี
ข้ายืดตัวขึ้นและมองไปโดยรอบ ถัดไปจากท่าคือท่าเรือเก่าบนชายฝั่งทะเลสาบ น้ำทะเลสาบกำลังไหลวนไปมาเบื้องหน้าข้า
ทะเลสาบทมิฬแห่งนี้เป็นแหล่งกำเนิดของพวกสัตว์ประหลาด นรกที่สำรอกฝันร้ายออกมา
มันเป็นดันเจี้ยนที่ของทางตอนใต้สุดของโลก
“......”
ทะเลสาบทมิฬหมุนวนอย่างช้าๆ และปล่อยพลังงานอันปั่นป่วนออกมาราวกับก้นบึ้งอเวจี
ข้ามองเข้าไปในทะเลสาบ ราวกับถูกครอบงำ
“องค์ชาย!”
เมื่อได้ยินเสียงเร่งด่วนของลูคัส
ข้าจึงมองไปทางเขาด้วยความประหลาดใจ เมื่อมองไปที่ด้านหลังของลูค ข้าก็มองเห็นท่าเรือเก่า
“ม-มีอะไร?”
“ดูนั่นสิขอรับ..!”
ลูคัสยกมือขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียวและชี้ไปทางด้านหนึ่งของทะเลสาบ ข้าก็มองไปทางนั้นเหมือนกัน
แล้วข้าก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
ครืนน...!
ผิวน้ำของทะเลสาบทมิฬเริ่มเกิดฟองและคลื่นออกมา
ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!
ทันใดนั้นเสียงกระทืบเท้าก็ดังขึ้น และสัตว์ประหลาดก็ปรากฏออกมา
แกร๊ง! แกร๊ง!
พวกมันเป็นเกราะกลวงที่ขึ้นสนิม
สัตว์ประหลาดในชุดเกราะได้คลานออกมาจากทะเลสาบพร้อมกับจับอาวุธที่เป็นสนิมของพวกมัน จนเปล่งเสียงโลหะที่แปลกประหลาดดังก้องขึ้น
ในหมวกที่ว่างเปล่า มีดวงไฟกำลังเปล่งแสงออกมา
กองทัพภูตผีในชุดเกราะ
ข้ากัดฟันและพึมพำออกมา
“กองทัพชุดเกราะมีชีวิต…!”
เป็นไอ้บัดซบพวกนี้งั้นเหรอ?!
ศัตรูของด่านจะมีการสุ่มในระดับหนึ่ง
ศัตรูในด่านส่วนใหญ่จะถูกสุ่มเลือกจากพวกสัตว์ประหลาดระดับต่ำหลายตัว
ทว่ามันก็ไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร หมายความว่าไม่มีสัตว์ประหลาดที่ยากอย่างน่าขันเหมือนในด่านฝึกสอน
…แต่ทำไมมัน…
'ทำไม ทำไมกันล่ะ?!'
ข้ากัดฟันแน่น
'ทำไมมันต้องเป็นชุดเกราะมีชีวิต!'
คงจะดีไม่น้อยหากข้าต้องต่อสู้กับก็อบลิน นางเงือกหรือแม้แต่ไวเวิร์น
ในบรรดาสัตว์ประหลาดระดับต่ำจำนวนมาก ชุดเกราะมีชีวิตก็เป็นหนึ่งในนั้น
ข้าพยายามทำจิตใจให้สงบและเปิดหน้าต่างข้อมูลด่านขึ้น เนื่องจากเราได้เผชิญหน้ากับศัตรู ข้อมูลศัตรูจึงได้ปิดเผยออกมา
[ข้อมูลศัตรู - ด่าน 1]
- ระดับ? ???: 1
- ระดับ 5 ชุดเกราะมีชีวิต: 1052 ตน
ไอ้เจ้า ??? ที่แสดงด้านบนคงเป็นชื่อของบอสสัตว์ประหลาด
ที่เหลือเป็นฝูงสัตว์ประหลาดจำนวนมากกว่า 1,000 ตัว อย่างน้อยพวกมันก็มีระดับต่ำ ข้าคิดเช่นนั้น
ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!
ฉากที่สัตว์ประหลาดสวมชุดเกราะนับพันคลานผ่านน้ำทะเลสาบช่างประหลาดและน่าตกใจยิ่ง
ฝูงสัตว์ประหลาดที่รวมตัวกันทางตอนเหนือของทะเลสาบไม่รอช้าและเริ่มรุกคืบไปทางเหนือ พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปทางครอสโรด
“ถ้างั้นพวกมัน…ก็คือสัตว์ประหลาดที่เราต้องหยุดในครั้งนี้สินะ”
“......”
“องค์ชาย?”
ขณะที่ข้ากำลังตัวสั่น ลูคัสก็หันมามองข้าด้วยสีหน้ากังวล
"ท่านเป็รอะไรหรือเปล่า? ใบหน้าของท่านซีดมาก หรือว่าท่านจะรู้สึกไม่ดี…?”
“...ลูคัส”
ข้าคิดว่าจะไม่ต้องพูดแบบนี้เหมือนตอนด่านฝึกสอนอีกแล้ว
มันไม่มีวิธีเอาชนะได้เลย ข้าไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้วทั้งนั้น
ข้ามองไปที่ลูคัสและกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง ตรงไปตรงมาและเคร่งเครียด
"เราจบสิ้นกันแล้ว บัดซบ"
* * *
. .
. .
.
.
* * *
ยามที่ข้าเล่นเกมนี้
ข้ารีเซ็ตเกมทั้งหมด 741 ครั้ง
เมื่อมันไม่มีหนทางอื่นที่จะเคลียร์ด่านนั้นได้ ข้าก็จะรีเซ็ตเกมทันที
เหตุผลในการรีเซ็ตนั้นแตกต่างกันในแต่ละครั้ง ในช่วงแรกมันมักจะเกิดจากลูคัสตายหรือทีมแรกของข้าถูกทำลายล้าง
อย่างที่สองคือเรื่องของการจัดการ เช่น ใช้เงินบริหารเมืองพลาด สร้างของมากเกินไปหรือสุ่มหาวีรบุรุษระดับสูงไม่ได้เลยเพราะโชคร้าย
ทว่าก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ยอมแพ้ไป
เพราะข้ารู้ว่าต่อให้สถานการณ์มันจะไม่เอื้ออำนวย แต่ข้าก็สามารถใช้ประสบการณ์นั้นก่อให้เกิดประโยชน์ในการเล่นครั้งต่อไปได้
ทว่ามีอย่างหนึ่ง มีอย่างหนึ่งที่ทำให้ข้ารีเซ็ตเกมทันที โดยที่ข้าไม่คิดจะหวนกลับมาคิดถึงมันด้วยซ้ำ
นั่นคือตอนที่ต้องพบกับสัตว์ประหลาดเกราะมีชีวิตในด่าน 1
เพราะไม่ว่าข้าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม มันจบสิ้นแล้ว แม้ว่าข้าจะเคลียร์มันได้ แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากมันมีมากมายนักจนทำให้ข้าต้องรีเซ็ต
ข้าพยายามเคลียร์มันถึงสิบครั้ง แต่หลังจากนั้น ข้าก็รีเซ็ตเกมทันทีที่เห็นว่าต้องพบกับพวกชุดเกราะมีชีวิต
'เมื่อพูดถึงด่านที่ 1 ไอ้สัตว์ประหลาดที่ยากที่สุดคือพวกเกราะมีชีวิตบัดซบพวกนี้'
ข้าถูหน้าผากที่รู้สึกปวดด้วยปลายนิ้ว
ชุดเกราะมีชีวิตเป็นสัตว์ประหลาดที่สร้างขึ้นจากชุดเกราะล้วนๆ แกนกลางคือภูตวิญญาณที่อยู่ในกายพวกมัน
ดังนั้นพวกมันจึงสามารถต้านทานการโจมตีทางกายภาพได้
ทหารส่วนใหญ่ที่ปกป้องป้อมปราการล้วนเป็นมนุษย์ธรรมดา
พวกเขาต่างจากลูคัสตรงที่พวกเขาไม่สามารถตัดแกนของสัตว์ประหลาดได้ แตกต่างจากลิลี่และจูปิเตอร์ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ พวกเขาได้แต่ต่อสู้ด้วยหอกและดาบ
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีภูตผีเกราะมีชีวิต 1,000 ตัวบุกเข้ามาล่ะ?
สัตว์ประหลาดตัวอื่นอย่างน้อยก็ตายได้เมื่อถูกโจมตีด้วยดาบ หอกหรือแม้แต่ปืนใหญ่ แต่ชุดเกราะมีชีวิตนั้นไม่ตายง่ายๆ ขนาดนั้น
เกราะของพวกมันแข็งแกร่ง และเนื่องจากพวกมันเป็นภูตวิญญาณ ดาบจึงโจมตีพวกมันไม่ค่อยได้ผลนัก
หากเราต้องเผชิญหน้ากับมัน เราก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเสียหายที่จะเกิดขึ้นได้เลย
ช่วงหลังของเกมคงง่ายกว่านี้ เพราะตัวละคร ทีมและอุปกรณ์การต่อสู้จะมีความแข็งแกร่งมากขึ้น แต่...
เนื่องจากยังอยู่ในด่านที่ 1 ทุกสิ่งที่เรามีจึงเสียเปรียบมาก
'ไหงเป็นชุดเกราะมีชีวิตกันล่ะโว้ย ไอ้บัดซบเอ้ย!'
ข้ารู้สึกเคียดแค้นเป็นอย่างยิ่ง คล้ายกับว่ามีคนจงใจพยายามทำลายเกมของข้า...
ฟึบ!
หลังจากการลาดตระเวน ลูคัสกับข้าก็เข้าไปในประตูทันทีและกลับไปที่ครอสโรด ข้าเปิดหน้าต่างข้อมูลด่านขึ้นมาอีกครั้ง
[ด่านที่ 1]
- เวลาที่จะเริ่มต้น: 2 วัน 23 ชั่วโมง
อีกสามวันด่านจะเริ่มขึ้น
นั่นหมายความว่าหลังจากผ่านไป 3 วัน สัตว์ประหลาดพวกนั้นก็จะมาถึงที่นี่ แม้มันจะกระชั้นชิด แต่ก็ยังพอมีเวลาเพียงพอในการเตรียมการป้องกันอยู่
ข้าจะต้องลองทุกอย่างที่ทำได้
“ไอเดอร์!”
ข้าตะโกนทันทีที่เข้าไปในคฤหาสน์ ไอเดอร์วิ่งมาหาข้าอย่างรวดเร็วขณะที่เขาจับแว่นตาบนใบหน้าของเขา
“ท่านเรียกหาข้าหรือนายท่าน!”
“สถานะของกองทหารในเมืองเป็นยังไงบ้าง?”
“ปัจจุบันครอสโรดมีทหารจำนวน 526 คนที่เป็นแนวหน้า!”
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หลังจากการรุกรานของสัตว์ประหลาดลดลง จำนวนทหารที่อาศัยอยู่ในป้อมปราการก็มีเพียงประมาณ 3,000 คน
ส่วนใหญ่หายไปในระหว่างด่านฝึก
แม้ว่าจะมีทหารรับจ้างเพิ่มเข้ามามากกว่าร้อยคน แต่สถานการณ์ทางทหารก็ยังคงเลวร้ายมากอยู่ดี
'แอช ไอ้สารเลวโง่บัดซบ!'
ข้าสาปแช่งเจ้าชายโง่เขลาผู้นี้อีกครั้ง เวรแล้ว!
ถ้าเป็นกองกำลังสัตว์ประหลาดตัวอื่น มันคงจะง่ายมากด้วยกองทัพในตอนนี้ แต่เมื่อเทียบกับกองทัพเกราะมีชีวิต นี่ยังไม่เพียงพอหรอก
“สามารถรับสมัครทหารเพิ่มได้อีกกี่คน?”
“ทหารรับจ้างทุกคนที่เข้ามาในเมืองได้ถูกว่าจ้างแล้ว ข้าสามารถจ้างคนเพิ่มอีกได้เมื่อพวกเขามาเพิ่ม แต่ว่า…”
“ไม่มีทหารรับจ้างเหลือแล้ว นั่นคือสิ่งที่เจ้าจะพูดใช่ไหม?”
“ไม่มีทหารรับจ้างเหลือในเมืองนี้แล้ว ใช่ขอรับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ส่งหน่วยลาดตระเวนไปยังเมืองใกล้เคียงแล้วยืมกองกำลังมา! บอกว่าข้าสัญญาว่าจะให้ค่าจ้างรายสัปดาห์ให้พวกเขาเป็นสองเท่า!”
ครอสโรดเป็นป้อมปราการที่ตั้งตระหง่านอยู่ตามลำพังในพื้นที่ห่างไกลทางใต้สุดของโลก
การเดินทางไปกลับยังเมืองใกล้เคียงใช้เวลาหลายวัน แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
“แล้วก็ส่งผู้ส่งสารไปยังจักรวรรดิหลักด้วย บอกพวกเขาว่าสัตว์ประหลาดเริ่มระดมพลกันแล้ว ร้องขอกำลังเสริมสูงสุด”
ไอเดอร์ที่กำลังจดคำพูดของข้าอยู่ก็หยุดชั่วคราวและมองมาที่ข้า
“...ท่านแน่ใจเรื่องนั้นหรือเปล่า นายท่าน?”
การขอความช่วยเหลือจากฝ่ายจักรวรรดิจะทำให้เกิด 'เหตุการณ์' ร้ายแรงที่เกิดขึ้นระหว่างเกม
นั่นคือเหตุผลที่ข้าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทน โดยไม่ร้องขอกำลังเสริม แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! อย่างน้อยข้าก็ต้องรอด!
“มั่นใจ ส่งจดหมายไปหาพวกเขาเลย!”
“ขอรับบ!”
“และก็ไปเรียกช่างไม้ ช่างก่ออิฐ ช่างตีเหล็กและนักเล่นแร่แปรธาตุในเมืองนี้เข้ามา อันที่จริงจะบอกว่าเรียกก็ไม่ได้ ไปเกณฑ์พวกเขามา”
ครอสโรดเป็นเมืองที่มีการผลิตผลึกเวทมนตร์รายใหญ่ที่สุดในโลก
คนงานฝ่ายผลิตจำนวนมากต่างก็กำลังทำงานในการปรับปรุงผลึกเวทมนตร์กันอยู่ ทว่าข้าในยามนี้กำลังคิดที่จะใช้พวกเขา
“แต่ถ้าท่านทำเช่นนั้น สายการผลิตผลึกเวทมนตร์ก็จะหยุดลง…”
“เมืองนี้กำลังจะเต็มไปด้วยสายธารโลหิต การผลิตผลึกเวทมนตร์ไม่ใช่สิ่งสำคัญในตอนนี้! หยุดสิ่งที่พกวเขาทำให้แล้วพาพวกเขาเข้ามา!”
“เข้าใจแล้วขอรับ การเกณฑ์ทุกคนจะดำเนินการในทันที”
หลังจากสั่งเพิ่มอีกหลายอย่าง ข้าก็มอบหมายคำสั่งสุดท้ายไป
“แล้วก็เรียกสมาชิกทีมทั้งหมดเข้ามา”
“มีวีรบุรุษทั้งหมด 9 คนที่สามารถต่อสู้ได้ ท่านต้องการให้จัดเรียงทีมยังไงหรือ?”
“......”
ข้าเปิดหน้าต่างระบบขึ้นมา
จากนั้นข้าก็รวมวีรบุรุษทั้งห้าที่ข้าดึงมาเมื่อเร็วๆ นี้ รวมทั้งจูปิเตอร์ไว้ในทีมเดียวกัน
แล้วข้าก็ให้ลูคัส เดเมียน ลิลลี่และตัวข้าเองอยู่ในทีมหลัก
“นี่คือรูปแบบทีมที่ข้าจัดไว้ บอกเรื่องนี้แก่คนอื่นด้วย”
"คือว่าท่านลิลลี่ตอนนี้มีปัญหาเรื่องการเคลื่อนที่…”
“ยามนี้ไม่ใช่เวลามาสนใจเรื่องนั้นแล้ว”
ข้ารู้สึกเสียใจแทนลิลลี่ที่คิดจะเกษียณเพราะอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นกับนาง แต่ตอนนี้ไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้ เราต้องการนักเวทย์ระดับ R อย่างนางอยู่
“มีเวลาไม่มาก จงทำตามคำสั่งของข้าเดี๋ยวนี้!”
“เข้าใจแล้วขอรับ~!”
ไอเดอร์วิ่งออกจากคฤหาสน์ทันที
หลังจากสั่งให้ลูคัสเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ สมาชิกทีมของข้าก็มาถึง ข้าจึงกลับห้องในคฤหาสน์ไป
ข้านั่งอยู่บนเตียง มองหน้าต่างระบบที่ลอยอยู่ในอากาศ
ข้าเอาแต่คิดเกี่ยวกับมันและตัดสินใจไม่ได้สักที…แต่ดูเหมือนว่าข้าคงไม่สามารถรีรอได้อีกต่อไปแล้ว
'อาชีพที่สามารถเลือกได้'
จากรายชื่ออาชีพที่มี ฉันกดเข้าไปยังอาชีพสุดท้าย
'ผู้บัญชาการ'
ความยากของเกมในตอนนี้มันไม่ปกติแล้ว
ไม่เพียงแต่ราชินีแมงมุมในด่านฝึกสอนจะแข็งแกร่งมากเท่านั้น กระทั่งชุดเกราะมีชีวิต ซึ่งเป็นสัตว์ประหลาดประเภทที่เลวร้ายที่สุดในช่วงเริ่มเกมก็กลับปรากฏตัวขึ้นมา
ยิ่งเกมยากขึ้น มันก็มีตัวแปรมากขึ้นเท่านั้น
ข้าจึงตัดสินใจเดิมพัน ข้าตัดสินใจสร้างตัวแปรโดยใช้อาชีพลับที่ข้าเคยเห็นเป็นครั้งแรก
[ท่านต้องการเลือกอาชีพของท่านเป็น 'ผู้บัญชาการมือใหม่' หรือไม่?]
- ใช่/ไม่
ใช่ไงเล่า ข้าบอกว่าใช่ไงไอ้บัดซบนี้
ข้าแตะปุ่มใช่ทันทีด้วยปลายนิ้วที่สั่นเครือ
[อาชีพของแอช (EX) ถูกเปลี่ยนเป็น 'ผู้บัญชาการมือใหม่'!]
ข้าได้ยินเสียงแสดงความยินดีกับการเลือกอาชีพของข้า
และ…
"น...นี่มันอะไรกันเนี่ย!?"
ข้าเบิกตากว้างหลังจากเห็นข้อความของระบบที่ปรากฏขึ้นหลังจากนั้น
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ?!
