นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 89
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 89
ราเดนยิ้มกว้างเมื่อมาถึงอาคารเสริม บนทางเดินเต็มไปด้วยเศษดินจากการทำสวนของคนรับใช้
'พอดีเลย’
พ่อบ้านเมอร์คินที่มาถึงก่อนหน้าคงคุยเรื่องจดหมายปลอมๆ นั่นไปแล้ว
เขาตั้งใจจะใช้เรื่องนี้ในการหาเรื่องพวกเขา
'เดี๋ยวมันก็ออกมาเองแหละ’
เขาถ่อมาที่นี่เพื่อจะทำให้ราอนซีกฮาร์ทขายขี้หน้าและยอมคุกเข่าให้เขา เขาจะยั่วโมโหจนกว่ามันจะต่อสู้กับเขา
ซิลเวียเดินมาหาเขา ดวงตาของเธอสงบแม้จะรู้ว่าเขามาที่นี่ทำไม
ราเดนหัวเราะใส่คนที่เป็นป้าของตัวเองและเริ่มทำกิริยาที่ไม่ดีใส่เธอ
แต่ปฏิกิริยาตอบกลับของเธอช่างน่าเบื่อ เขาทั้งพูดหยาบคาย,ถ่มน้ำลายและเหยียบย่ำดอกไม้ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีโมโห
ความอดทนของซิลเวียอยู่เหนือความคาดหมายของเขา
'บ้าเอ๊ย...'
ถ้าให้ลงมือกับเธอจริงๆ ก็คงเสี่ยงเกินไป
'จะเป็นแบบนี้ต่อไม่ได้’
ขณะที่เขากำลังคิดว่าต้องทำอะไรต่อดี เขาก็เห็นซิลเวียย่อตัวลงไปทำความสะอาดพื้น
'นี่แหละ!’
เขาอาจจะยั่วโมโหเธอไม่ได้ แต่เขาสามารถยั่วโมโหพวกสาวใช้ได้
ถุ้ย!
ราเดนถ่มน้ำลายใส่มือของซิลเวีย สาวใช้แก่ๆ คนหนึ่งเห็นมัน
"จะมากเกินไปแล้ว! ถึงแม้คุณจะเป็นสมาชิกสายตรงแต่ก็ไม่สามารถหาเรื่องกันแบบนี้ได้”
ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาคิด
เพี๊ยะ!
ราเดนผลักซิลเวียออกแล้วเดินไปตบหน้าของสาวใช้
ถึงแม้เขาจะโดนทำโทษก็คงไม่ใช่โทษที่ร้ายแรงอะไรนักหรอก
"ดูสถานะตัวเองก่อนเถอะ แกมันก็แค่ขยะในตระกูลนี้”
เขาหัวเราะ และในขณะที่เขากำลังจะเหยียบย่ำสาวใช้คนนั้น
แรงกดดันพร้อมกับเด็กชายคนนั้นก็ออกมาจากอาคาร องค์ประกอบบนใบหน้าของเขาดูดีมากจนเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
'ไอ้เด็กนั่นน่ะเหรอ ราอน ซีกฮาร์ท'
เขาหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของราอน
ชิ้ง!
ราอนชักดาบ
'ไม่มีทางที่เด็กแบบนี้จะฆ่าปีศาจตัวนั้นได้หรอก น่าหัวเราะจริงๆ’
ราอนจ้องหน้าเขา ซึ่งคงแค่ขู่เขาไปงั้นแหละ
"โอ้ ใช้ดาบชี้หน้าฉันด้วย? แม้ว่าฉันจะเป็นสมาชิกของสายตรงน่ะนะ?”
ขณะที่เขากำลังจะยั่วโมโหให้มากยิ่งขึ้น ราอนก็เริ่มพูด
"แล้วไงล่ะ?”
ประกายสีแดงเกิดขึ้นในตาของราอน
ดาบของราอนตวัดมาทางคอของเขา เขาอ้าปากค้าง เขาคิดจะหลบแต่ก็ไม่ทัน
เคร้ง!
เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงเลยหลับตา เสียงกระแทกดาบดังขึ้น
เมื่อเขาลืมตา เขาเห็นพ่อบ้านของเขากำลังปกป้องเขา
แต่ราอนไม่ได้หยุดแค่นี้ ราอนกำหมัดของตัวเองและ...
ปั่ก!
เมอร์คินสลบไปทันทีเมื่อได้รับการโจมตีเข้าที่ขมับ
"ก-แก ไอ้บ้าเอ้ย!"”
"รู้ตัวมั้ยว่าแกเพิ่งหาเรื่องใคร?”
"รู้สิ"
เสียงของราอนไม่ได้สั่นเลย เขาตั้งใจจะฆ่าราเดนอยู่แล้ว
"แกเป็นโจรที่บุกรุกเข้ามาในที่ของฉัน”
"บ้ารึไง! ฉันเป็นเจ้าของที่แท้จริงของบ้านหลังนี้นะเว้ย!”
"นี่ไม่ใช่บ้านของคุณ”
เขาเหวี่ยงดาบอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง
"ได้! ถ้าอยากสู้นักล่ะก็!”
ราเดนฟันดาบของเขาใส่ราอน
แต่พลังงานบางอย่างในดาบของราอนกลับผลักดันกลับดาบของเขาออกแทน
"อะไรวะเนี่ย?!”
เขาโจมตีของราอนไม่ได้เลยถอยหลัง
ฟรึ่บ!
ราอนเดินมาตามเขาและฟันดาบ
"อึกก!”
ราเดนคร่ำครวญ มือของเขาสั่นจากการสกัดกั้นการโจมตีของราอน ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบแล้ว
"กล้าดียังไงถึงโจมตีสมาชิกของสายตรง! แกและแม่ของแกจะถูกลงโทษหนักถึงตาย!”
"ฉันก็แค่ต้องฆ่าแกก่อน”
ราอนโจมตีมาที่ไหล่ของเขา
เคร้ง!
เขาเกือบจะป้องกันดาบที่เล็งมาที่คอของเขาไม่ทัน
"อึก!”
ไอ้เด็กนี่มันอะไรกัน!
ไม่มีช่องว่างในดาบของราอนเลย การยั่วโมโหของเขาได้ผลแล้วแต่ราเดนกลับเป็นฝ่ายเดือดร้อนแทน
'เวรเอ๊ย!’
เขาต้องการรวบรวมออร่าเพื่อตอบโต้ แต่ราอนไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้น เขาไม่มีทางเลือกจึงได้แต่เป็นฝ่ายป้องกันไปเรื่อยๆ
'ฉันต้องการเวลา!’
เขาสามารถฆ่าคนแบบนั้นได้ในทันทีถ้าเขามีเวลาเรียกใช้ออร่า
ราเดนกัดฟัน
'ช่วยไม่ได้แล้ว!’
เขาต้องรีบหนี เขาพยายามรวบรวมพลังงานเท่าที่ทำได้
พรึ่บ!
มันรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากแต่ออร่าที่ทรงพลังได้ล้อมรอบร่างกายของเขาแล้ว
"จบแล้วล่ะ! ไอ้เด็กเวร!”
เขาเบ่งกล้ามเนื้อและฟันดาบของตัวเองออกไป การโจมตีครั้งนี้มีพลังมากพอที่จะฆ่าราอนได้
แต่ราอนหายไปจากสายตาของเขาก่อนที่จะถูกฟัน
"เฮือก!”
รู้สึกเหมือนเขาเห็นภาพหลอน ราอนหายไปไหน
"คนที่จบน่ะคือแก”
เขาได้ขนลุกเมื่อได้ยินเสียงของราอนจากด้านหลัง เขาหันไปอย่างรวดเร็วแต่กำปั้นของราอนได้สัมผัสหน้าท้องของเขา
ตู้ม!
เขาตัวงอกระเด็นออกไปเพราะแรงกระแทกอันรุนแรง
"ก-แก”
"ยังไม่หมด”
ดาบของราอนพุ่งเข้าหาหัวใจของเขา
"อ้าากก!”
ราเดนหลับตาแน่นและกรีดร้อง
* * *
* * *
ราอนไม่ได้แทงดาบเข้าไปที่ราเดน เขาหยุดดาบของตัวเองก่อนที่จะโดนหน้าอกของเขา
มีเหตุผลอยู่สองข้อ
ข้อแรกคือซิลเวียตะโกนให้เขาหยุด และข้อที่สอง…
มีนักดาบสองคนจากหน่วยดาบสวรรค์ที่เป็นหน่วยที่ขึ้นตรงกับหัวหน้าตระกูล,มายืนขวางเขาไว้
"เพิ่งจะออกมาเนี่ยนะ?”
นักดาบจากดาบสวรรค์ไม่ตอบแม้จะมีเสียงขู่ของราอน
"ได้โปรดหยุดเถอะครับ”
พวกเขาไม่ยอมให้ราอนเข้าไปถึงตัวราเดนเลย
"อ๊ากกก!”
ราเดนพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองยังไม่ตาย เขาชี้นิ้วมาที่ราอนในขณะที่น้ำลายไหล
"ฆ-ฆ่ามันสิ! ฆ่าไอ้บ้านั่นซะ!”
“……”
"พวกแกทำบ้าอะไร! ไอ้โง่นั่นทำร้ายสมาชิกสายตรงนะเว้ย”
นักดาบไม่ยอมขยับตัวแม้จะมีคำสั่งจากราเดน พวกเขาแค่ยืนนิ่งๆ เหมือนกับรูปปั้น
"หลีกไป”
"ถอยไปเถอะนะครับ”
“เฮ้อ…”
ราอนกัดฟัน นักดาบจากดาบสวรรค์ต่างจากพ่อบ้านของราเดน พวกเขาไม่ได้เป็นคนที่ราอนสามารถจัดการได้ แต่ว่า...
"ราอน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
"คุณชายคะ..."
ซิลเวียเข้ามาจับแขนของเขาก่อนที่เขาจะใช้หมื่นเปลวเพลิง ความโกรธในใจของเขาสลายออกไปทันที
"อ-ไอ้พวกเวร! พวกแกรู้ไหมเนี่ยว่าฉันเป็นใคร?”
ราเดนกรีดร้องและลุกขึ้นยืน
"ฉันเป็นลูกชายของเจ้าของพระราชวังต่อสู้จริงนะเว้ย! ฆ่าไอ้สารเลวนั่นซะ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าเขาเอง หลีกไปให้พ้น!”
"คุณชายราเดน ได้โปรดถอยไปด้วยครับ”
นักดาบดาบสวรรค์หันไปหยุดราเดน พวกเขายืนเป็นกำแพงกั้นระหว่างราอนกับราเดน
"พวกเราฟังคำสั่งของท่านหัวหน้าตระกูลเท่านั้น ได้โปรดถอยไปทั้งสองท่านเลยครับ”
"เฮอะ ไอ้พวกสุนัขเฝ้าบ้าน! เขาทำร้ายฉันนะเว้ย”
ราเดนหยิบดาบขึ้นมา เขากำลังจะโจมตีนักดาบจากหน่วยดาบสวรรค์ แต่เมอร์คินที่พึ่งได้สติก็วิ่งมาจับแขนเขาไว้
"ค-คุณชาย หยุดเถอะนะครับ!”
"หุบปาก!”
เขาเริ่มอาละวาดเหมือนหมาบ้า
"คุณชาย นี่มันค่อนข้าง..."
เมอร์คินกระซิบอะไรบางอย่างกับราเดน ทำให้เขายอมยืนนิ่ง
"ปล่อยฉัน”
ราเดนผลักเมอร์คินออกและสบตากับราอนผ่านกำแพงนักดาบ
“ราอน ซีกฮาร์ท”
ดวงตาของเขาส่องแสง
"รอก่อนเถอะ! แกจะได้พบกับความอัปยศและเจ็บปวดแสนสาหัส!”
“แกก็เหมือนกัน”
ดวงตาของราอนเรืองแสงสีแดง
"ฉันจะจำเอาไว้ แล้วก็ถ้าไม่อยากหัวหลุดก็เลิกหลับตาตอนที่กลัวได้แล้วนะ”
"ฮึ! ไอ้แมลง! แกคงถูกฝังไปแล้วเหมือนกันถ้าไม่อาศัยการโจมตีฉันทีเผลอแบบนี้!”
ราเดนบ้าคลั่งและพยายามจะพุ่งเข้าหาราอนแต่โดนเมอร์คินจับเอาไว้
"ค-คุณชาย เราต้องไปได้แล้วนะครับ!”
"ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแก! ฉันจะทำลายอาคารเสริมนี่เอง!”
"คุณชาย!"
เมอร์คินต้องค่อยๆ ลากราเดนออกจากอาคารเสริม
นักดาบจากดาบสวรรค์เลิกยืนนิ่งแล้วเดินเข้าหาราอน
"เรื่องนี้จะถูกรายงานไปที่ท่านหัวหน้าตระกูล คุณควรเตรียมคำอธิบาย”
"นั่นคือคำแนะนำเหรอ? คิดว่าจะไม่สนหัวสายรองซะอีก”
"ราอน หยุดนะ”
มือของซิลเวียจับแขนขวาแน่นขึ้น ราอนเดาะลิ้นและเก็บดาบของเขา
“……”
หน่วยดาบสวรรค์ออกไปอย่างเงียบๆ หลังจากที่โค้งให้พวกเขา
"คุณผู้หญิง คุณชาย ดิฉันขอโทษค่ะ เพราะฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ก็เลย…”
เฮเลนคุกเข่าต่อหน้าราอนและซิลเวีย
"ไม่ใช่ซะหน่อย เพราะเธอเลยทำให้ฉันกล้าขึ้นมาก"
ซิลเวียดูเหมือนกำลังหมดแรง แต่เธอทำให้เฮเลนยืนด้วยรอยยิ้ม
"มันไม่ใช่ความผิดของเฮเลนเลยครับ”
ราอนพยักหน้า ขนาดตัวปัญหาจริงๆ ยังลอยหน้าลอยตาได้ เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
“ราอน”
ซิลเวียกอดราอนจากด้านหลัง
"ลูกแข็งแกร่งมากจริงๆ แม่รู้สึกโล่งใจจังที่มีลูกอยู่ด้วย”
เสียงของเธอทั้งหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะ แม่จะจัดการเอง”
"ไม่ครับ ผม..."
เขาไม่สามารถพูดต่อได้เพราะซิลเวียกอดเขาแน่นมาก
"ไม่เป็นไรนะ แค่เชื่อใจแม่ก็พอ”
จากนั้นซิลเวียก็เริ่มทำความสะอาดพื้นดินที่สกปรก เธอและเหล่าสาวใช้กลับมาสดใสอีกครั้ง
'เธอเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก'
ซิลเวียควรจะเป็นคนที่กังวลมากที่สุด แต่เธอก็ยังสร้างความมั่นใจให้กับคนอื่นๆ ได้ หัวใจของเธอแข็งแกร่งกว่าใครทั้งนั้น
'แต่ว่านะ'
ราอนหลับตา
'ฉันต้องแก้ปัญหานี้เอง’
ประสบการณ์กับสัญชาตญาณของเขาบอกเหมือนกัน เขาควรเป็นคนแก้ปัญหา ไม่ใช่ซิลเวีย
'แล้วก็…'
มันทำร้ายซิลเวียกับเฮเลน ดังนั้นเขาจะไม่ยอมปล่อยไอ้สารเลวนั่นไปง่ายๆ แน่นอน
ฟรึ่บ!
ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงตาสีแดงเข้มของราอนเปล่งแสงสีแดงเข้มขึ้นกว่าที่เคย
