บทที่ 12: [เนื้อเรื่องเสริม] ผู้อำนวยการที่ข้าอยากจะฆ่า
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 12: [เนื้อเรื่องเสริม] ผู้อำนวยการที่ข้าอยากจะฆ่า
“ดูท่าข้าคงจะไม่สามารถซ่อนมันได้อีกต่อไปแล้ว! ถูกต้อง! ข้าคือผู้อำนวยการของเกม ไอเดอร์ยังไงล่ะ~”
“......”
ตัวข้าถึงกับแข็งค้าง
ผู้อำนวยการ? คนๆ นี้?
งั้นมันก็เป็นไอ้สารเลวที่พาข้ามาที่นี่...?
ความคิดทุกอย่างได้แวบเข้ามาในหัวของข้าในทันที ตอนนั้นเอง-
ไอเดอร์นอนราบกับพื้นเหมือนกบ แขนขาและหน้าผากของเขาถูกกดลงกับพื้นห้องน้ำ
“......?”
ข้าตัวแข็งทื่อไม่เข้าใจอะไรสักอย่างที่เกิดขึ้น
“ข้าขอโทษด้วยที่ลักพาตัวท่านมายังสถานที่แบบนี้!”
เขาก้มกราบขอโทษทันที
“แต่ข้า ไม่สิ! โลกใบนี้ต้องการท่าน ท่านคลาสสิคเนิร์ด!!!”
“......”
“ได้โปรดช่วยยื่นมือมาช่วยพวกเราทีเถิด?!”
“......”
ข้านิ่งเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“ไอเดอร์ ยืนขึ้นก่อนเถอะ”
ข้าคว้าแขนของไอเดอร์และช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้น ไอเดอร์ยามนี้น้ำตาไหลอาบทั่วใบหน้า
“ท่านคลาสสิคเนิร์ด…!โอ้ ช่างเมตตาเหลือหลาย…ท่านจะช่วยเราใช่ไหมมม?!”
ข้ายิ้มอย่างอบอุ่นและตอบคำถามของไอเดอร์ไปอย่างหนักแน่น
“ไม่ ข้าอยากทำแบบนี้ต่างหาก”
ข้าคว้าคอเสื้อไอ้สารเลวนี่มากระแทกลงบนพื้นห้องน้ำ ตู้มม!
“แอ๊กก?!”
“ตาย! ตาย! ไอ้สารเลว ไอ้บัดซบ ตายซะ!”
ข้านั่งลงบนตัวเขาและกระแทกหมัดใส่ไอเดอร์ ข้าต้องการจะฆ่าไอ้สารเลวนี้จริงๆ!
* * *
ครู่ต่อมา
“ข้าขอโทษจริงๆ …”
ไอเดอร์นั่งคุกเข่าและชูมือทั้งสองข้างขึ้น
ใบหน้าของเขาบวมเป่งหลังจากที่ถูกข้าทุบตีเป็นเวลานาน
“ถ้าอย่างนั้นก็มาพูดกันตรงๆ เลยดีกว่า”
ข้าย่อตัวลงตรงหน้าเขาและถอนหายใจออกมา หลังจากทุบตีเขาอยู่พักหนึ่ง จิตใจของข้าก็เริ่มสงบลง
“เจ้า…คือ ‘ผู้อำนวยการเกม’ ที่ส่งข้อความในแชทของข้าทันทีที่ข้าเคลียร์เกมสินะ”
"ถูกต้อง..."
“และเจ้าก็เป็นผู้อำนวยการของเกมนี้ ไม่สิ โลกใบนี้”
“ถูกต้องแล้วว”
ไหงมันชอบพูดแบบนี้กัน? แต่พอมาลองคิดดูแล้ว ตอนในเกมมันก็พูดแบบนี้ตลอดนี้หว่า
ข้าพยายามระงับอารมณ์ที่ต้องการโจมตีเขาอีกครั้งและตั้งคำถามต่อ
“ทำไมเจ้าถึงพาข้าเข้ามาในโลกนี้?”
“…ก็ในโลกนี้มีจุดจบที่แท้จริงอยู่”
ไอเดอร์ม้วนกระดาษทิชชู่และเช็ดเลือดกำเดาของเขา จากนั้นก็สบตากับข้า
“มีจุดจบที่ไม่มีใครเคยไปถึง”
ดวงตาที่อยู่หลังแว่นของเขาเป็นสีเทาว่างเปล่า เช่นเดียวกับผมของเขา
“ข้ารีเซ็ตโลกนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเพื่อไปให้ถึงจุดจบทว่าข้าไม่เคยไปถึงฉากจบอย่างที่ข้าต้องการเลย”
“เพราะงั้นเจ้าจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากคนอื่นสินะ?”
“สรุปแล้วก็ใช่เลย!”
ไอเดอร์ดีดนิ้วของเขาและหน้าต่างระบบชุดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในอากาศ
เมื่อข้าเห็นมัน ข้าก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงทุกประการ...
“ข้าเปลี่ยนโลกนี้ให้เป็นเกมและให้ผู้เล่นจากโลกใบอื่นได้เล่นมัน”
ชื่อของเซิร์ฟเวอร์เรียงรายอยู่ในหน้าต่างระบบที่ไอเดอร์เปิดขึ้นในอากาศ
ข้าเห็นเซิร์ฟเวอร์ชื่อ 'โลก’ อยู่ในรายการด้วย นั่นหมายความว่าโลกเป็นเพียงหนึ่งในเซิร์ฟเวอร์จำนวนมากงั้นหรือ?
“ผู้เล่นได้เปิดรับความเป็นไปได้ในหลายๆด้านที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อน แต่ว่า...”
ไอเดอร์ส่ายศีรษะเล็กน้อย
“พวกเขาไม่สามารถไปถึงจุดจบที่แท้จริงได้สักคนเดียว”
“… ถ้าอย่างนั้นข้าก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่หรือ? ข้าก็ไม่เคยได้เห็นจุดจบที่แท้จริงสักหน่อย”
ถึงข้าจะเล่นเกมนี้
แต่หลังจากจมปลักกับเกมนี้มา 6 เดือน นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าได้ยินถึงฉากจบที่แตกต่างออกไป
“แม้ว่าเจ้าจะไม่เคยไปถึงจุดจบที่แท้จริง แต่เจ้าก็ได้สร้างสำเร็จอย่างที่ไม่เคยมีผู้ใดทำมาก่อน”
ความยากระดับนรก โหมดคนเกราะเหล็ก หรือที่รู้จักกันในชื่อ นรกคนเกราะเหล็ก
มีเพียงข้าเท่านั้นที่เคลียร์มันได้ นั่นเป็นเหตุผลหรือเปล่านะ?
“ข้าคิดว่าเจ้ามีความเป็นไปได้สูงสุดที่จะไปถึงฉากจบนั้นได้ ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจพาเจ้ามาที่นี่เพื่อเป็นทางเลือกสุดท้าย”
“พาข้ามาที่นี่เหรอ? เหลวไหลสิ้นดี! เจ้าลักพาตัวข้า! และเจ้าก็ยังโยนข้าเข้าไปในร่างบัดซบนี้?! เหมือนกับจะบอกให้ข้าตาย!”
“น-นั่นเป็นความผิดพลาด บั๊คไงเล่า…ที่จริงข้าก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้…”
ไอเดอร์กล่าวและมองไปยังข้าที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ จากนั้นเขาก็นอนราบกับพื้นทันที
"ต-แต่ถึงยังไง! ให้ข้าเล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟังก่อนเถอะ เรื่องของ ‘รางวัล’ ที่ท่านจะได้รับหากช่วยเราเอาไว้”
ข้าขมวดคิ้ว
“ของรางวัล?”
“ถ้าเจ้านำโลกนี้ไปสู่จุดจบที่แท้จริง ข้าจะให้พรแก่ท่าน”
"พร...?"
นี่มันอะไรกัน ดราก้อนบอลเหรอ? จะให้พรแก่ข้าเนี่ยนะ?
“ในทางเทคนิคแล้ว ข้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกับพระเจ้าในโลกใบนี้”
ไอเดอร์กล่าวอย่างภาคภูมิใจด้วยใบหน้าที่บวมจากการทุบตีที่ข้าทำลงไป มันน่าเชื่อถือตรงไหนเนี่ย?
“มันไม่ใช่งานยากเลยสำหรับข้าที่จะให้ของขวัญมากมายแก่ท่าน เมื่อท่านถูกส่งกลับไปยังโลกเดิม”
"อะไรก็ได้ใช่ไหม?!"
“อะไรก็ได้เลย”
“เงินสดหมื่นล้านวอน?”
“แค่หนึ่งหมื่นล้านวอนเหรอ? ต่อให้หนึ่งแสนล้านข้าก็ให้ได้ หรืออยากจะได้มากกว่านี้?”
…ข้ารู้สึกได้เลยว่าไอ้สารเลวนี้มันพูดให้ข้าตาลุกวาวเท่านั้น
แต่พูดตามตรง ข้าก็ค่อนข้างสนใจอยู่ ข้ายังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องการทำให้สำเร็จอยู่
'พี่ชาย!'
...ไม่สิ
ข้ามีความปรารถนาที่อยากจะเติมเต็มอยู่
ข้ากลืนน้ำลายลงไปในคอที่แห้งผาก ถ้าเจ้าหมอนี้สามารถทำให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริงได้...
ไอเดอร์ยิ้มออกมาและมองมาที่ข้า
“มีความปรารถนาที่ท่านต้องการเติมเต็มอยู่ใช่ไหม? คงไม่ใช่เรื่องเงินอย่างเดียวสินะ”
“......”
“เป็นความฝันที่ท่านยอมแพ้ไปและคิดว่าจะไม่มีทางทำได้ใช่ไหม?”
นั่นเองคือตอนที่ข้ารู้ว่า...
* * *
. .
. .
.
.
* * *
คนที่อ้างตัวว่าเป็นพระเจ้าผู้นี้ได้รู้เรื่องของข้าอยู่แล้ว
มันรู้ว่าข้ามีความปรารถอะไร มันรู้ว่าข้ารู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้นมากแค่ไหน
“ความปรารถนานั้นข้าสามารถทำให้สัมฤทธิ์ได้”
“...แต่ข้าไม่สนเรื่องนั้นแล้ว”
“ตราบใดที่ท่านยังเก็บมันไว้อยู่ในใจ ข้ารู้ว่าท่านต้องการ”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไอเดอร์กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ ราวกับว่าเขารู้ความรู้สึกของเขาเป็นอย่างดี
“มาทำข้อตกลงกันเถอะท่านคลาสสิคเนิร์ด”
“......”
“เคลียร์โลกใบนี้และนำไปสู่จุดจบที่แท้จริง จากนั้นข้าจะทำให้ความปรารถนาของท่านสัมฤทธิ์ผล”
ข้าเท้าคางหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง
“ถ้าเจ้ามีพลังมากขนาดนั้น ทำไมเจ้าไม่ไปดูฉากจบที่แท้จริงด้วยตัวเองกันเล่า?”
“พลังของข้ามีข้อจำกัดอยู่มากมาย ข้าสามารถใช้ความสามารถหลายอย่างใน ‘ภายนอก’ ของโลกนี้ได้ แต่ใน ‘ภายใน’ ข้าก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องการตัวแทนที่จะทำหน้าที่แทนข้า นั่นคือท่านไงล่ะ คลาสสิคเนิร์ด”
ข้าถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
ข้ายังไม่สามารถเชื่อใจเขาได้อย่างเต็มที่ แต่ข้าก็จะเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการอยู่ แต่-
“ขอข้าถามอะไรเจ้าก่อน”
"ขอรับบบ?"
“ถ้าข้าตายที่นี่ไปจะเกิดอะไรขึ้น?”
พูดตามตรง นี่เป็นคำถามที่สำคัญที่สุด
"ผู้ชนะได้ทั้งหมด หากท่านสามารถเคลียร์โลกนี้ได้สำเร็จ ท่านจะถูกส่งกลับไปยังโลกของท่านในช่วงเวลานั้นเมื่อท่านกำลังถ่ายทอดสดพร้อมพรจากข้า แต่…”
ไอเดอร์ยิ้มออกมา
“ถ้าท่านตายที่นี่ ทุกอย่างก็จบลง”
“......”
“ชีวิตคือการทอยเหรียญ ไม่มีของอย่างการบันทึกและโหลดเกม ข้าคิดว่าท่านน่าจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีตั้งแต่ท่านเคลียร์เกมในความยากระดับนรกคนเกราะเหล็กไม่ใช่หรือ?”
ถูกต้องแล้ว
เกมนี้มันก็เป็นแบบนั้นเสมอ
เกมนี้มันอาจจะดูเหมือนง่าย แต่เมื่อถึงยามไร้ความปราณี ความตายก็จะมาเยือน
“ถ้าท่านต้องการกลับโลกตอนนี้ ข้าก็จะส่งท่านกลับทันที”
"ได้จริงเหรอ?"
"ได้อยู่แล้วสิขอรับ บอกตามตรง ข้ากำลังจะถามท่านเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ทว่ากลับมีข้อผิดพลาดและท่านก็ถูกส่งไปยังด่านฝึกสอนเสียอย่างนั้น”
ไอเดอร์เกาคางของตนด้วยความเขินอายพลางมองมาที่ข้า
"ท่านจะเลือกอะไร? ท่านจะรับความท้าทายเพื่อไปถึงจุดจบที่แท้จริงและมีโอกาสที่จะได้รับความปรารถนาของท่าน? หรือ…ท่านจะกลับไปใช้ชีวิตประจำวันอย่างสงบสุขที่ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงอันตรายกัน?”
“......”
“ทางเลือกขึ้นอยู่กับท่านแล้ว ท่านคลาสสิกเนิร์ด”
หากเป็นตามปกติ ข้าคงจะเลือกกลับไปทันที
ทว่ามีสองสิ่งที่หยุดข้าไม่ให้ทำเช่นนั้น สิ่งหนึ่งคือพรที่ข้าจะทำให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริง และอีกสิ่ง...
‘มันน่าลองไม่ใช่เหรอ?’
ความมั่นใจ
ข้าเคลียร์เกมนี้ในความยากระดับนรกคนเกราะเหล็กไปแล้ว โดยพื้นฐานแล้ว ข้านั้นรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเกมนี้
ให้เคลียร์เกมอีกหนึ่งครั้ง?
ฟังดูไม่ยากเกินไปสำหรับข้าเลย
ไอเดอร์ปิดปากเงียบและรอข้าที่กำลังครุ่นคิดอยู่
"เฮ้อออ..."
หลังจากใช้เวลาครุ่นคิดอยู่หนึ่ง ข้าก็ถอนหายใจยาวออกมา
“...ข้าจะทำ”
ใบหน้าของไอเดอร์พลันสดใสขึ้นมา
"จริงงั้นเหรอ?"
"อืม"
ข้ามีโอกาสที่จะชนะอยู่มาก
ถ้าอย่างนั้นมันก็คุ้มค่ากับการเดิมพันไม่ใช่เหรอ? เดิมพันกับทุกสิ่งที่มี...!
“ข้าจะพยายามเต็มที่ ดังนั้นเจ้าก็ควรช่วยข้าในทุกเรื่องเช่นกัน เมื่อไปถึงจุดจบที่แท้จริงแล้ว อย่าลืมเรื่องพรที่จะมอบให้ข้าล่ะ”
“แน่นอนขอรับ แน่นอนอยู่แล้ว! ข้าจะช่วยทำงานให้ท่านเหมือนกับสุนัขเลย!”
ไอเดอร์นอนราบกับพื้นเหมือนสุนัขและพยายามเลียรองเท้าของข้า ปล่อยข้านะโว้ย ไอ้บัดซบนี้!
หลังจากเตะไอเดอร์ออกไป ข้าก็เหลือบมองเขาพร้อมกับถอนหายใจ
“ถ้าอย่างนั้น…ผู้ช่วยเจ้าเมืองไอเดอร์? เพื่อที่จะเคลียร์เกมนี้ให้สำเร็จ เราก็มาทำงานร่วมกันเถอะ”
"ฮูเร่! ข้าพร้อมทำทุกอย่างเลยขอรับ!”
ข้ายกมือขึ้นและดันหน้าอกของไอเดอร์ผู้ยิ้มแย้มออกไปพร้อมกับชี้นิ้วไปทางหนึ่ง
“ก่อนเช้านี้ จงขายผลึกเวทมนตร์แมงมุมทมิฬทั้งหมด”
"ขอรับ?"
ใบหน้าของไอเดอร์ถึงกับแข็งทื่อ ทว่าข้าไม่คิดที่จะแสดงความเมตตาใดๆ ทั้งสิ้น
"อะไร? มันเป็นไอเท็มที่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินสดได้ เจ้าย่อมต้องมีเส้นทางการขายอยู่ไม่ใช่หรือ?”
"ก-ก็มีอยู่ แต่มันดึกแล้ว ตลาดก็ปิดด้วย…”
“ฟังดูเหมือนจะเป็นปัญหาของเจ้านะ ไปเปิดมันสิ ยังไงพ่อค้าทุกคนที่นี่ต่างก็พยายามซื้อผลึกเวทมนตร์ในเมืองกันอยู่”
ข้าวางนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากของไอเดอร์ ซึ่งกำลังจะพยายามเถียงออกมา
“หุบปากและทำตามที่ข้าบอก เข้าใจไหม? จะขายมันช่วงกลางคืนหรือตอนรุ่งสาง ข้าก็ไม่สนหรอก แค่ทำให้เสร็จก่อนเช้าเข้าใจหรือเปล่า?”
"ข-ขอรับ..."
ไอเดอร์ถึงกับหลั่งน้ำตาไหล แต่ก็ต้องตอบตกลงอย่างจำใจ
“มีผลึกเวทมนตร์แมงมุมทมิฬ 388 ชิ้น ของพวกนี้ถึงจะขายในราคาเฉลี่ย มันก็จะทำให้ท่านมีเงินมหาศาล ท-ท่านวางแผนจะทำอะไรกับเงินทั้งหมดนี้หรือ?”
“ข้าคิดที่จะทำหลายสิ่งหลายอย่าง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของเจ้า”
ขณะที่ข้าผลักไอเดอร์ออกจากห้องน้ำไป ข้าก็ตะโกนออกมาดังสนั่น
“แลกเปลี่ยนพวกมันทั้งหมดให้ได้ ต่อให้คืนนี้เจ้าจะไม่ได้นอนก็ตาม ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ข้าจะ…”
“ท่านจะ…?”
“โยนเกมและไปตายอยู่เลนกลาง!”
ไอเดอร์หน้าซีดทันทีเมื่อได้ยินว่าข้าจะโยนเกม
“ข้าจะขายพวกมันให้ได้อย่างแน่นอน!!”
ปัง!
เมื่อปิดประตูห้องน้ำ ข้าก็ถอนหายใจและตรงไปที่อ่างอาบน้ำ
แต่น้ำในอ่างอาบน้ำเย็นลงหมดแล้ว โอ้ ให้ตายสิ
* * *
วันต่อมา
เมื่อข้าตื่นขึ้นมาจากที่นอนหลับสนิทบนเตียงที่แสนนุ่มและสะอาดในห้องของข้า ลูคัสก็กำลังรออยู่หน้าประตู
“ลูคัส ข้าบอกให้เจ้าพักผ่อนไง”
“ข้าพักผ่อนเพียงพอแล้วขอรับ ดังนั้นข้าจึงกลับมาทำหน้าที่อารักขาตั้งแต่เช้า”
เขาบอกว่าเช้า แต่ข้าแน่ใจว่าเขามาทำหน้าที่ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นด้วยซ้ำ ช่างขยันเสียนี่กระไร
ขณะที่ข้ากำลังล้างหน้าและสวมเสื้อผ้าด้วยความช่วยเหลือของลูคัส ข้าก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เป็นไอเดอร์ที่เข้ามามา
“แฮ่กแฮ่ก…ข้าได้แลกเงินทั้งหมดมาเสร็จแล้ว…”
ไอเดอร์ชี้นิ้วออกไปนอกหน้าต่างด้วยนิ้วที่เปียกโชกด้วยเหงื่อ
เมื่อข้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ข้าก็เห็นเกวียนที่เต็มไปด้วยทองคำ เนื่องจากมีเงินอยู่จำนวนมาก ข้าจึงเห็นทหารบางคนยืนเฝ้ามันอยู่ด้วย
“ข้าเรียกพ่อค้าในชั่วข้ามคืน…เปิดการประมูลตอนเช้าตรู่…และแลกเปลี่ยนเป็นเงินสดทั้งหมด”
ว้าว เขาทำได้จริงด้วย ข้าคิดว่าเขาจะขายได้แค่ครึ่งเดียว แต่เขามีประโยชน์มากกว่าที่ข้าคิดแฮะ
เอเดอร์ยื่นบันทึกการขายให้ข้า ข้าไม่ได้เอามันไป เพียงเท้าคางมองดูเขาเท่านั้น
“สรุปมา ทั้งหมดเท่าไร?”
“ข้าขายผลึกได้ 388 ก้อนในราคามากกว่า 10,000 อาเดลต่อผลึก ดังนั้นโดยรวมแล้วทั้งหมดก็ 4.5 ล้านอาเดล!”
4.5 ล้าน!
ในช่วงปีที่สามของเกมนี้ ผลึกเวทมนตร์คุณภาพสูงจะมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มีเงินจำนวนมากตามไป ทว่าจำนวนเงินนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะหาได้เลยในช่วงต้นเกม
ด้วยความประหลาดใจ ลูคัสก็ถึงกับเบิกตากว้าง จะเอาเงินพวกนี้ไปทำอะไรดีนะ
“เช่นนั้นเราก็ออกไปกันเถอะ เตรียมตัวให้พร้อม ลูคัส”
“ท่านวางแผนจะไปไหนเหรอขอรับองค์ชาย?”
ลูคัสถามขณะที่เขารีบนำเสื้อโค้ทของข้ามา ข้ายิ้มให้เขา
“ทีมของเราว่างเปล่า คงได้เวลาจ้างคนที่มีประโยชน์เข้ามา”
อย่างแรกก็คือสมาคมทหารรับจ้าง
ข้ากำลังคิดว่าจะไปที่นั่นเพื่อหาสมาชิกใหม่เข้าร่วมทีมของข้า
“ไหนมาดูสิว่า …”
ข้าสะบัดใบสรุปยอดเหรียญทองที่ไอเดอร์มอบให้มาและยกยิ้มมุมปากขึ้น
“สุ่มสัก 100 ครั้งเป็นไง?”
