นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 87
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 87
ดวงจันทร์สีน้ำเงินยามค่ำคืนสาดแสงลงมายังพื้นโลก
ภายในสนามโล่ง ราอนกำลังถอดผ้าพันแผลออก
แม้ว่าเขาจะยังไม่หายดี แต่แผลของเขาเกือบจะเป็นเหมือนปกติแล้ว เขากำลังจะเริ่มฝึกซ้อม
'งั้นก็’
เขายืนขึ้นและรวบรวมออร่าจาก'หมื่นเปลวเพลิง'
ราอนวิ่งมาถึงทะเลสาบโดยใช้เวลาไม่นาน เขาใช้จังหวะเท้าที่รวดเร็วมากหนึ่งจนแม้แต่เงาก็ตามความเร็วของเขาไม่ทัน
"เฮ้อ”
ราอนขมวดคิ้ว
'ไม่ใช่แบบนี้’
จังหวะเท้าของเกล็นสามารถเคลื่อนไหวไปที่ไหนก็ได้อย่างอิสระมากว่านี้
'ก้าวแห่งสวรรค์'ของเขายังเทียบกับของเกล็นไม่ได้เลย
'เขาบอกว่ามันสำคัญที่สุด’
เกล็นบอกว่า'จังหวะประสาน'เป็นท่าที่ประยุกต์ใช้ได้ทุกด้าน
'ห้ามคิดเกี่ยวกับความเร็วหรือพลังของมัน’
ความสามารถของราอนน้อยกว่าเกล็นอยู่แล้ว เขาต้องสนใจท่าทางที่ถูกต้องแทนที่จะพยายามที่จะเปรียบเทียบพลังของมันกับเกล็น
'ต้องลองอีก’
ราอนใช้'จังหวะประสาน'พร้อมกับ'สิบเปลวเพลิง' คราวนี้ก้าวของเขาหนักหน่วงแต่ค่อนข้างช้า
"นี่ก็ไม่ใช่”
ราอนส่ายหัวและแก้ไขท่าทางของตัวเองใหม่ เขาลองทำซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกระทั่งดวงอาทิตย์ขึ้น
"ให้ตายสิ..."
ราอนขมวดคิ้วเมื่อเห็นดวงอาทิตย์ขึ้น การได้มาซึ่ง'จังหวะประสาน'ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแม้จะมีตัวช่วยที่เพิ่มความเร็วในการเรียนรู้แล้วก็ตาม
พูดตามตรงว่าเขายังไม่เข้าใจอะไรเลย
'มันก็ควรจะเป็นแบบนี้อยู่หรอก’
'จังหวะประสาน'เป็นท่าที่ผสมผสานจากความสามารถต่างๆ ของเกล็น ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป เป็นเรื่องปกติที่คนอื่นจะไม่เข้าใจมัน
รบกวนการนอนของราชาแก่นแท้ทั้งคืนแต่ก็ยังทำไม่ได้งั้นเหรอ? น่าสมเพชจนข้าอยากจะร้องไห้
ราธออกมาจากสร้อยข้อมือและหัวเราะเยาะเขาหลังจากที่เงียบมาตลอด
ราชาแก่นแท้เข้าใจ ความอ่อนแอของมนุษย์มันช่าง...
'โอเค มีแต่แกที่ทำได้นั่นแหละ’
ราอนประชดมันแล้วนั่งลง เขารู้สึกเหนื่อยจากการฝึกตลอดทั้งคืน นั่นเพราะเขายังไม่หายบาดเจ็บดี
เห็นได้ชัดว่าเจ้ากำลังลำบาก เจ้าก็เป็นแค่หนอน คลานไปกับพื้นแล้วจะเงยหน้ามองท้องฟ้าก็มองไม่ได้ มองแค่ท้องฟ้าของตัวเองไปเถอะ
'มองไปที่ท้องฟ้าของตัวเองงั้นเหรอ...'
ราอนมองไปที่ภูเขาสุสานตอนเหนือ
'ตอนนั้น...'
ริมเมอร์เคยบอกบางอย่างกับเขา ตอนที่เขาเรียนรู้เรื่องคุณสมบัติธาตุครั้งแรก ริมเมอร์ได้บอกเขาว่าเขาจะต้องตัดสินใจเอาเองว่าอยากให้มันเป็นแบบไหน
'อาจจะต้องใช้วิธีเดียวกัน’
ราอนตรวจสอบ'จังหวะประสาน'อีกครั้ง ท่าของเกล็นดูยากเกินกว่าที่จะมีคนจะทำตามได้ มันมีการเคลื่อนไหวที่ลึกลับมากจนสามารถข้ามผ่านวัตถุและเวลาได้
'ฉันไม่ได้อยู่ใกล้ระดับนั้นเลย’
เขาส่ายหัว สิ่งที่เขาต้องการคือท่าทางที่ดูเป็นไปได้มากขึ้น
เป้าหมายของเขามีเพียงสองอย่าง ปกป้องคนในอาคารเสริมและฆ่าเดรุสโรเบิร์ต เขาต้องการเพียงแค่นั้น
'และเพราะอย่างนั้น...'
ราอนหลับตา ครั้งนี้เขานึกถึงเป้าหมายของเขาเพียงอย่างเดียว
ตูม!
มันเป็นการเคลื่อนไหวที่แตกต่างจากเดิม
การไหลที่รุนแรง พลังไหลจากฝ่าเท้าขึ้นมาตามร่างกายอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า ความเป็นอิสระได้เข้ามารวมกับการเคลื่อนไหวของร่างกาย
เขาเริ่มวาดภาพมันในแบบของเขาเอง
จังหวะเท้าผสมผสานกับอิสระภาพที่จะช่วยให้เขาเพื่อปกป้องคนที่เขารักและจัดการศัตรูของเขา
วืด!
ราอนลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเฉิดฉายราวกับพระอาทิตย์ขึ้น
“……”
เขาก้มมองพื้น เาไม่ได้ปรับเปลี่ยนท่าทางเลย แต่เป็นจิตใจของเขาต่างหากที่เปลี่ยนไป
เขามุ่งเน้นไปที่การใส่ใจของเขาลงไปในนั้น และนั่นคือคำตอบที่ทำให้เขาได้มันมา
'จังหวะประสาน'ที่เขาต้องการได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว
[คุณได้เรียนรู้จังหวะประสานแล้ว]
[จังหวะประสาน(หนึ่งดาว) ถูกเพิ่มเข้าไปในคุณสมบัติ]
ราอนกำมือ เมื่อเรียนรู้'จังหวะประสาน'ได้แล้ว เขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา
[ความเร็วในการเรียนรู้'จังหวะประสาน'ได้กลับมาเป็นปกติ]
ข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาทันทีที่เขาเรียนรู้มันได้สำเร็จ
แสดงว่าความสามารถของตัวช่วยก็สามารถอยู่ได้เพียงค่ำคืนเดียว
'ก็เข้าใจได้อยู่’
ถ้าเขาไม่มีความสามารถอันนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาต้องเรียนรู้'จังหวะประสาน'ไปอีกกี่ปี หรือเขาอาจจะไม่มีทางได้มันมาเลยก็ได้ คำตอบที่ถูกต้องของมันคือมองข้ามร่างกายและมุ่งเน้นไปที่จิตใจ
อ อะไรกัน...?
ราธปล่อยความเย็นที่รุนแรงออกมา
เจ้าทำอะไร? เจ้าทำมันได้อย่างไรในเวลาสั้นๆ เช่นนี้
"คำพูดของแกเป็นกุญแจให้ฉัน”
กุญแจ?
"ที่แกบอกฉันว่า หนอนควรมองไปที่ท้องฟ้าของหนอน”
แล้วไง?
"เกล็นมีเป้าหมายของตัวเองส่วนฉันก็มีเป้าหมายของฉัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันไม่จำเป็นต้องเลียนแบบสิ่งที่เขาทำทุกอย่าง ฉันเพียงคิดถึงเป้าหมายของตัวเองเท่านั้น”
ราอนบ่นว่า 'มันได้ผลจริงๆ ด้วย' ด้วยสีหน้านิ่งๆ
แต่เจ้าก็ไม่น่าได้มาอย่างง่ายๆ เช่นนี้
"จริงด้วย ระบบของแกมีประโยชน์มากเลย มันช่วยเพิ่มความเร็วในการเรียนรู้ได้เยอะมาก ฉันรู้สึกขอบคุณระบบของแกจริงๆ”
ฮึ่ม ราชาแก่นแท้ไม่ได้ทำมันเพื่อเจ้า…
ไฟเย็นสีฟ้าโหมขึ้นจนดูเหมือนว่าจะระเบิด
"อย่าโกรธเลยน่า ฉันแค่พูดความจริงเอง”
ราอนยิ้มและกระดิกนิ้ว ราอนกำลังยั่วยุเพื่อที่จะทำให้ราธระเบิดความโกรธออกมา
“ราอน!”
ซิลเวียวิ่งออกมาจากอาคารเสริม เธอวิ่งเร็วมากเหมือนกับริมเมอร์
"แม่บอกให้พักไง! ทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้ล่ะ?”
"อ้าา”
ราอนแอบถอนหายใจเมื่อแม่เขามาขัดจังหวะ เขาไม่ได้กลัวราชาแห่งปีศาจ แต่เขาไม่สามารถขัดแม่ของเขาได้
* * *
* * *
ราอนถูกลากเข้าไปในห้องของซิลเวีย เธอดูโกรธเขายิ่งกว่าราธ
"ราอน แม่บอกลูกว่าอะไรนะ?”
"ผม ผมต้อง..."
ราอนก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของซิลเวีย
"แม่บอกว่าให้ หยุด ฝึก จนกว่าลูกจะหายดี!”
"แหะๆ"
เขาจำได้แม่นว่าเธอบอกเขาอย่างนั้น แต่เขาพยายามทำท่าทีว่าเขาจำไม่ได้
"แม่จริงจังนะ!”
ซิลเวียกอดอกทำหน้าบึ้งตึง
'อึก…'
ราอนรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าตอนที่เขาต่อสู้กับปีศาจกระหายเลือดซะอีก ไม่รู้ว่าทำไมคำดุด่าของเธอจึงน่ากลัวแบบนี้
“ราอน”
ซิลเวียขยับมาใกล้เขามากขึ้น ตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความเสียใจ ราอนทำได้แค่ก้มหน้า
"ครับ"
"แม่รู้นะว่าทำไมลูกถึงอยากจะฝึก”
เธอจับไหล่ของเขา
"ลูกอยากเป็นคนที่แข็งแกร่งเพื่อแม่กับคนอื่นๆ ในอาคารเสริม”
“……”
ราอนเม้มริมฝีปาก อาจเป็นเพราะเธอเป็นแม่ของเขา ซิลเวียจึงรู้ว่าสิ่งที่เขาคิดคืออะไร
'แม้ว่านั่นไม่ใช่ทั้งหมด’
ไม่มีใครรู้ว่าเขายังต้องการแก้แค้นคนคนหนึ่ง
"ขอบใจนะ...แต่แม่ต้องขอโทษด้วย มันเป็นความผิดของแม่เองที่ทำให้ลูกต้องคิดแบบนั้น”
"มัน..."
"ลูกไม่รู้หรอกว่าแม่มีความสุขมากแค่ไหนตอนที่ลูกได้เป็นเด็กฝึกหัดอันดับหนึ่ง ชนะการประลอง และทำผลงานได้ยอดเยี่ยมในระหว่างการทำภารกิจ แต่ก็.."
ซิลเวียเม้มปาก
"ลูกไม่จำเป็นต้องทำเพื่อแม่หรอกนะ จำสิ่งที่แม่บอกได้ไหม :ลูกควรทำสิ่งที่อยากทำก่อนที่จะคิดถึงพวกเรา”
เธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มของเธอเป็นหลักฐานของความจริงใจ มันสัมผัสหัวใจของเขามากยิ่งขึ้น
"แค่เห็นลูกเติบโตแม่ก็มีความสุขมากพอแล้ว ดังนั้นลูกไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเอง ลูกควรเดินตามจังหวะของตัวเองนะ ราอน”
อาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นมากกว่าแปดส่วนแล้ว ดังนั้นเขาจำเป็นต้องออกกำลังเพื่อให้ฟื้นตัวได้เร็วขึ้น ซึ่งซิลเวียก็รู้
แต่เขาไม่กล้าพูดเมื่อได้เผชิญกับสายตาของเธอ
"...เข้าใจแล้วครับ”
ราอนพยักหน้า
“สัญญานะ?”
“อึ้อ”
"เยี่ยม!”
ซิลเวียตบมือของเธอและลุกขึ้นยืน เธอยิ้มสดใสซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้
"ทุกคน เข้ามา!”
"ครับ/ค่ะ!”
ประตูห้องถูกเปิดออก คนรับใช้ทุกคนในอาคารเสริมรวมทั้งเฮเลนเข้ามาในห้อง
"ฮ-ฮะ?”
ราอนอ้าปากค้าง เขารู้ว่าคนมากมายยืนฟังอยู่ข้างนอก แต่ไม่คิดว่าซิลเวียจะเรียกพวกเขาเข้ามา
"ได้ยินแล้วใช่มั้ย? ถ้าราอนพยายามจะทำอะไรนอกเหนือจากสัญญาให้รายงานฉันทันทีเลย”
"ค่ะ คุณผู้หญิง!”
เหล่าสาวใช้ยิ้มอย่างสดใสและโค้งคำนับ
“เฮ้อ”
ราอนส่ายหัวและถอนหายใจ
"โดนแล้วไงล่ะ..."
วะฮ่าๆๆ! รู้สึกดีชะมัดที่ได้เห็นเจ้าโดนเล่นงานบ้าง
***
“เฮ้อ”
เบอร์เรนถอนหายใจ
'หยุดคิดถึงมันไม่ได้เลย’
เขาอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันที่พวกเขาต่อสู้กับอีเดน วันนั้นเขาช่วยอะไรใครไม่ได้เลยนอกจากออกคำสั่ง
เขารู้สึกละอายใจมาก
"ฉันควรไปออกกำลังบ้าง”
เขาไม่ต้องการให้ใครมาเห็น เขาจึงไปที่สนามฝึกข้างๆ อาคารเสริม
แม้จะเป็นสนามขนาดเล็กแต่ก็เหมาะสมสำหรับการฝึกซ้อม เบอร์เรนชักดาบออกมาและเหวี่ยงมัน
ฟุบ!
ความรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องค่อยๆ ลดลง เบอร์เรนฝึกฝนดาบไปพร้อมๆ กับจังหวะเท้า
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว?
เมื่อเบอร์เรนมีสติกลับมา เขาก็มองไปรอบๆ และได้เจอกับเด็กฝึกหัดสองคน
“เฮ้อ…”
เบอร์เรนเช็ดเหงื่อบนหน้าผากด้วยแขนของเขาและเก็บดาบลงปลอก
'ฉันต้องเลิกคิดได้แล้ว'
การออกกำลังช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก
'ฉันควรจะกละ....'
เขากำลังจะกลับไปที่พระราชวังการต่อสู้กลาง
"ท่านเบอร์เรน!”
"ไม่เจอท่านนานเลยนะครับ!”
พวกเขาเป็นเด็กสายรองที่ไม่ได้รับการฝึกฝนในสนามฝึกที่ห้าและหก
"พึ่งจะผ่านเรื่องพวกนั้นมาแต่ก็มาฝึกหรอครับ?”
"สมกับเป็นท่านเบอร์เรน!”
เด็กสายรองอุทานพร้อมดวงตาระยิบระยับ
"ฉันแค่มาออกกำลังเพราะฉันรู้สึกหงุดหงิดน่ะ”
"หงุดหงิด...อ๊ะ! ผมรู้แล้วครับ!”
เด็กที่มีหน้าผากกว้างขมวดคิ้วและพยักหน้า
"เพราะเรื่องทั้งหมดมันไม่จริงสินะครับ!”
"หือ เรื่องอะไร?”
"ข่าวที่ว่าราอนฆ่าปีศาจนักรบและต่อสู้กับปีศาจกระหายเลือดคือข่าวลือปลอมใช่มั้ยล่ะครับ?”
"ผมก็คิดว่าใช่ ไม่มีทางเด็กคนนั้นจะฆ่าปีศาจนักรบและซื้อเวลาให้การหลบหนีของผู้อื่นหรอก”
"น่าจะเป็นฝีมือของอาจารย์ริมเมอร์ เขาอยากจะยกผลงานให้กับราอน อาจารย์ริมเมอร์ชอบเขา”
แม้ว่าเบอร์เรนจะยังไม่ได้พูดอะไรแต่พวกเขาก็มั่นใจว่าราอนโกหก
"สกปรกจริงๆ คนในอาคารเสริมช่างไร้ยางอาย..."
"เฮ้ๆ!”
เบอร์เรนจ้องมองมาที่เด็กฝึกหัดทั้งสองคน และปล่อยแรงกดดันที่น่ากลัวออกมา
"คิดว่าซีกฮาร์ทเป็นอะไรกัน?”
"ค ครับ?"
"อ่า...คือว่า..."
"ราอนฆ่าปีศาจนักรบและสู้กับปีศาจกระหายเลือดจริงๆ ที่ทุกคนรวมถึงฉันรอดชีวิตมาก็เพราะเขา”
"อึก!”
เด็กสายรองทรุดตัวลงบนพื้น
"ถ้าใครพูดจาไร้สาระแบบนี้อีกก็ลากคอมันมาให้ฉันด้วย ฉันจะปิดปากพวกมันเอง”
"อ๊ะ ครับ!”
"ผมขอโทษครับ!”
เบอร์เรนออกจากพื้นที่การฝึกซ้อมหลังจากที่จ้องมองที่เด็กฝึกหัด
“อา…”
เขาหยุดเดินระหว่างทางกลับพระราชวังการต่อสู้กลางและเหม่อมองท้องฟ้า
'อย่างนั้นสินะ’
ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกผิดมากขนาดนี้
'เพราะลึกๆ แล้วฉันยังไม่ยอมรับเขา’
เขาพยายามอย่างหนักเพื่อตามราอนให้ทัน
เมื่อคิดว่าในที่สุดก็ตามทันแล้ว ราอนก็วิ่งนำหน้าเขาอีกครั้ง—ไปเร็วและไกลกว่าเขามาก
ในทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมา เบอร์เรนไม่สามารถทำอะไรได้เลย ส่วนความสำเร็จของราอนก็มากกว่าคนอื่นอยู่เสมอ
'ฉันอิจฉาเขา...'
ราอนมีความเป็นผู้นำที่ดีแม้จะไม่ค่อยพูด เขาอ่านสถานการณ์ออกและมีการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยม
เบอร์เรนอิจฉาเขาอยู่ตลอดเวลา
"ฮ่าๆๆ!”
เขาหัวเราะออกมา ความอิจฉาเป็นธรรมชาติของมนุษย์ เขารู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้เข้าใจตัวเอง
'ฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว’
แต่เขาจะไม่แสดงด้านไม่ดีของเขาให้ใครเห็นแน่นอน เขาต้องเก็บมันไว้ข้างในและใช้มันเป็นเชื้อเพลิงสำหรับการไล่ตามราอน
'ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่ยอมแพ้’
เบอร์เรนกัดริมฝีปาก เขาเดินกลับไปที่พระราชวังการต่อสู้กลางอย่างอารมณ์ดี
***
"คุณชายจะไปฝึกเหรอคะ?”
เฮเลนถามราอนทันทีที่เห็นเขาออกมาจากห้อง
"ไม่ครับ..."
ราอนส่ายหัวและเดินไปที่ห้องรับแขก
"คุณชายจะไปไหนคะ?”
สาวใช้อีกคนมองสำรวจเขาอย่างรวดเร็ว
"ผมจะไปเดินเล่น”
"หือ..เดินเล่นดีๆ นะคะ”
ราอนโบกมือและเปิดประตูเพื่อที่จะออกไปข้างนอก
"คุณชาย? คุณมาที่นี่เพื่อฝึกซ้อมหรือครับ..."
"...ไม่ใช่นะครับ”
ชายที่กำลังทำความสะอาดหน้าต่างถามขึ้นทันทีที่เห็นเขา
"คุณชาย..."
"ฝึกซ้อม..."
ทุกคนที่เจอหน้าเขาต่างถามเขาตลอดว่าเขาจะไปฝึกหรือเปล่า ซึ่งนั่นทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย
"ผมแค่จะไปเดินเล่น! เดินเล่นน่ะ!”
เขาทำหน้าบูดบึ้งใส่สาวใช้ที่กำลังตากผ้าแล้วรีบวิ่งไปที่สวนดอกไม้
"เฮ้อ…"
ราอนถอนหายใจ เขาติดกับดักของซิลเวียแบบดิ้นไม่หลุด เขาไม่สามารถเอาชนะเธอได้เลย
'ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...'
มีสายตาคอยจับจ้องเขาอยู่ทุกที่ทุกเวลาที่เขาอยู่ในอาคารเสริม
ถ้าเขาแอบฝึกซ้อมก็คงมีคนวิ่งเข้าไปฟ้องซิลเวียทันทีแน่นอน
'ก็ได้’
น่าโล่งใจที่เขาเรียนรู้'จังหวะประสาน'เรียบร้อยแล้ว
'พักผ่อนบ้างก็คงไม่เป็นไรหรอก’
ราอนนั่งผ่อนคลายอยู่บนม้านั่งในสวนดอกไม้ เมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่ง พวกสาวใช้ก็เลิกจ้องเขา
"คุณชาย!”
ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับลมที่สดชื่นและกลิ่นของหญ้า เสียงของสาวใช้ก็ดังขึ้น
"มีเรื่องแล้วค่ะ!”
ราอนลืมตาขึ้นแล้วหันไปหาสาวใช้คนนั้นที่กำลังวิ่งมาหาเขา
“หืม?”
ราอนลุกขึ้นจากม้านั่ง
"ท่านราเดนซีกฮาร์ทมาที่นี่ค่ะ”
"ราเดนน่ะเหรอ?”
เขารู้จัก
ราเดนคือลูกชายคนที่สี่ของเกล็นที่หัวล้าน และเขาพึ่งกลับมาที่นี่หลังจากทำผลงานอันยอดเยี่ยมเอาไว้
"ทำไมเขาถึงมาที่นี่?”
"ด-ดิฉันไม่แน่ใจค่ะ เขาทำร้ายคุณผู้หญิงทันทีที่เขามาถึง..."
ราอนไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจาก 'คุณผู้หญิง'และ'ทำร้าย'
"ไอ้สารเลวนั่นอยู่ที่ไหน?”
ดวงตาของราอนจมดิ่งลงสู่ความมืดเหมือนกับตอนที่เขาเป็นนักฆ่า
