ตอนที่ 24 ชัยชนะที่งดงาม

“ราชาโง่ อย่าให้มันมากไป!”

จักรพรรดิโม่เถียง“เหตุผลที่ข้าแพ้ก็เพราะข้าโชคร้าย ข้าแพ้ต่อสวรรค์ ไม่ใช่เจ้า!ถ้าข้าได้โอกาสอีกครั้ง ข้าจะต้องส่งกองทัพข้าไปพิชิตอาณาจักรเซี่ยและกุดหัวเจ้าแน่!”

ต่อให้เจ้าแพ้ ขวัญกำลังใจก็ต้องไม่ลด!

หลินเป่ยฟานแค่นเสียง“ดีแต่คุย ภาพที่แสดงคือวิ่งหนีหางจุกตูด!เจ้าขาดทหารและม้า เจ้าเสียดินแดนไปหมด การจะรักษาอาณาจักรไว้ได้คือปัญหาแล้ว”

จักรพรรดิโม่หน้าดำ

หลินเป่ยฟานพูดถูก เขาเสียทหารหกแสนนายไป เหลือเพียงทหารสองแสนนายที่ประจำเมืองหลวงเท่านั้น

นี่คือเนื้อชิ้นใหญ่ ต่อให้อาณาจักรเซี่ยไม่สู้ต่อ อาณาจักรโดยรอบก็จะเข้ามากัดกิน

ด้วยทหารสองแสนนาย มันยากเกินไปที่จะปกป้องบ้านเมือง!

เขาคิดไม่ออกเลยว่าสถานการณ์ดีๆกลับกลายมาเป็นแบบนี้ได้ไง?

ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมทวยเทพถึงโกรธข้า!

ตั้งแต่เขาขึ้นบัลลังก์ เพื่อปกป้องรากฐานของบรรพบุรุษ เขาปกครองอย่างดี แม้จะไม่ถูกเรียกว่าราชาที่ฉลาด เขาก็ไม่ใช่ราชาโง!

แต่ทำไมสวรรค์ถึงเข้าข้างราชาโง่นี่ ไม่ใช่เขา?

จักรพรรดิโม่พูด“เรามีกองทัพแกร่งในอาณาจักรโม่ เราจะสามารถป้องกันได้ ข้าไม่ต้องให้เจ้ามาช่วยคิด!ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า ก็รอดูได้เลย”

หลินเป่ยฟานหัวเราะ“ข้าจะไม่สู้!”

เขาโบกมือและตะโกน“ถอยทัพ เราจะกลับบ้านเรากัน!”

ทุกคนตกตะลึง“ฝ่าบาท ทำไมกัน”

หลินเป่ยฟานพยักหน้าและยิ้ม“แม้อาณาจักรโม่จะแพ้แล้ว แต่พวกมันก็เกาะติดเมืองหลวง พลังพวกมันเทียบได้กับเรา พวกมันได้เปรียบเพราะป้องกันเมือง มันยากเกินไปที่จะเอาชนะพวกมัน!ถ้าพวกมันสู้ พวกเราจะเสียหายหนัก นั่นคือสิ่งที่ข้าไม่อยากเห็น!”

เหล่าแม่ทัพพยักหน้าเห็นด้วย

“ฝ่าบาทพูดถูก แล้วเรื่องดินแดนที่เราพิชิตได้เล่า?”อันลู่ซานถาม

หลินเป่ยฟานโบกมือ“ข้าไม่อยากได้!”

เหล่าแม่ทัพอ้าปากค้าง“หะ?ทำไมละขอรับ?”

นี่คือดินแดนที่พวกเขาออกแรงมาถึงได้ ทำไมกัน?

หลินเป่ยฟานยิ้มไม่แยแส“เพราะกำลังทหารเราแค่สองแสน เราจะไปปกป้องดินแดนใหญ่ขนาดนั้นได้ไง?อาณาจักรโม่จะไม่ยอมปล่อยไป และอาณาจักรใกล้เคียงก็จะไม่อยู่เฉย!”

“ถ้าเรายึดดินแดนนี้ เราจะรับศึกทุกด้าน แรงกดดันเยอะไป และเมล็ดพันธ์ุก็ได้ฝังไปแล้ว  ทหารของอาณาจักรเซี่ยเราอ่อนแอ มันไม่ถึงเวลาที่จะเป็นศัตรูกับทุกด้าน ดังนั้น ที่ดินผืนนี้ ไม่มีจะดีกว่า!”

ทุกคนพยักหน้าอีกครั้ง เห็นด้วยกับคำพูดของหลินเป่ยฟาน

ทุกคนแปลกใจกันมาก ราชาโง่ผู้นี้จู่ๆก็ฉลาด มองการณ์ไกลขึ้นมาได้ไงกัน?

บางครั้งก็โง่ บางครั้งก็ฉลาดมาก…

นี่มันขัดแย้งกันเกินไป!

“แต่ฝ่าบาท ทหารยึดดินแดนนี้มาด้วยความยากลำบาก!”บางคนแนะนำ

หลินเป่ยฟานยิ้ม เขาเอาผลประโยชน์ที่ใหญ่สุดไปแล้ว ที่ดินนี้แค่เปลือก จะเอาอะไรได้?

“ก็ได้ ทุกคน กลับไปและริบเอาของดีทั้งหมดตามทาง!นอกจากนี้ ข้ารับปากว่าหลังกลับไป ข้าจะตบรางวัลให้ทุกคน!”

สุดท้าย ภายใต้การนำของหลินเป่ยฟาน ทุกคนก็กลับอาณาจักรเซี่ย

และผลลัพธ์สุดท้ายของการต่อสู้ก็กระจายไปทั่วโลก

จักรพรรดิโม่แพ้กองทัพของหลินเป่ยฟาน และต้องหนีกลับไปเมืองหลวง

เพราะเสียทหารและแม่ทัพ พวกเขาจึงไม่อาจต่อต้าน ดินแดนทั้งหมดล่มสลาย เหลือเพียงเมืองหลวง

แต่ กองทัพของอาณาจักรเซี่ยกลับไปหลังไปถึงเมืองหลวง

ดินแดนที่พิชิตได้ก็ไม่อยากได้ จะถูกส่งคืน

ในการต่อสู้นี้ คนที่ได้กำไรสุดก็คือหลินเป่ยฟาน ที่ไม่เพียงปกป้องบ้านเมืองไว้ได้ แต่ยังโจมตีอาณาจักรโม่จนเสียท่า

จักรพรรดิโม่เสียหายหนัก เขาเสียทหารหกแสนและม้าในเวลาไม่ถึงเดือน พลังของชาติลดลงอย่างมาก!

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเสียที่ดินสองครั้งติดและต้องหนีกลับเมืองหลวง สถานที่อื่นยกเว้นเมืองหลวงโดนยึดหมด เขาเสียทั้งหน้าทั้งบารมี

ชื่อของหลงเปายังกระจายไปเหมือนไฟป่า กลายเป็นที่หัวเราะเยาะของคนทั่วโลก

ระหว่างทางกลับ หลินเป่ยฟานโอบเอวรอบสนมของเขาเพื่อเพลิดเพลินกับความนุ่มนิ่มและในเวลาเดียวกันก็เปิดโต๊ะทรายจักรวรรดิในหัว

กล่องทรายจักรวรรดิ(เริ่มต้น)

พื้นที่ดินแดน : 640000ตารางไมล์(พื้นที่ที่เข้าถึงได้240000ตารางไมล์)

ทรัพยากรภายใน : 81ล้านตำลึง(1เหมืองเหล็ก 2เหมืองถ่าน 1เหมืองทองแดง..)

ประชากรทั่วไป : (2.8ล้าน(1%คนรวย 18%คนธรรมดา 71%คนจน)

กำลังทหาร : 300000(2ก่อกำเนิด 200นักรบชั้นหนึ่ง..)

พลังชาติ : 640 (อาณาจักรขนาดเล็ก)