นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 86
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 86
ราออนกลั้นหายใจ
'โอกาสดีๆ แบบนี้’
นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากที่สุด นับรบที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปกำลังจะสอนเขา
มันเป็นเรื่องใหญ่มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลซีกฮาร์ทอยู่ในความโกลาหล
วืด!
ราอนสะท้อน'วงแหวนไฟ'เพื่อล้างจิตใจอันสับสน
"ดูเหมือนจะพร้อมแล้วนะ งั้นฉันเริ่มเลยแล้วกัน”
เท้าของเกล็นขวางเส้นทางของแสงจันทร์ที่ตกลงบนพื้น
การเคลื่อนไหวที่ผ่อนคลายของเขาทำให้ดูเหมือนการเดินเล่น
เขาปรากฏตัวขึ้นมาจากทางซ้ายเหมือนกับเปลวไฟสีแดงแล้วเคลื่อนไปทางขวาเหมือนกับสายน้ำ ราอนกลั้นหายใจระหว่างดู
จังหวะเท้าของเกล็นยากเกินกว่าที่จะทำความเข้าใจได้ มันรวดเร็วแต่ก็ช้า นุ่มนวลและดูหนักแน่นในเวลาเดียวกัน
'ฉันต้องตั้งใจดูให้จบ’
แม้ได้เรียนรู้เพียงหนึ่งในสิบของการสอนของเกล็นก็นับว่าคุ้มค่ามากแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมแพ้แน่นอน
ราอนเฝ้าดูเขาโดยไม่กระพริบตาจนกระทั่งเขาหยุดขยับเท้า
ช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นจบลงทันที และเกล็นยืนอยู่ในด้านหน้าของราอน แม้จะพึ่งแสดงให้เห็นจังหวะเท้าที่ไร้ขอบเขต แต่การหายใจของเขายังคงผ่อนคลายและเขาไม่ได้ดูเหนื่อยแม้แต่น้อย
"เห็นหรือยัง?”
ดวงตาสีแดงคมเหมือนสัตว์ร้ายจ้องมาที่เขา
"...ขอโทษครับ ผมมองไม่ทันจริงๆ”
ราอนลดหัวลงและเม้มปาก เขาไม่สามารถเข้าใจมันได้ด้วยวงแหวนไฟสี่วง
“……”
ดูเหมือนเกล็นจะคาดไว้อยู่แล้ว เขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ เขาเพียงแค่มองลงมาที่ราอนนิ่งๆ
"แสดงให้ฉันดูสิ”
เขาชี้ไปที่พื้นและก้าวถอยหลัง เขาอยากให้ราอนทำให้เขาดู
'เขาจะผิดหวังแน่นอน'
ราอนมองเห็นการไหลจำนวนมากของมัน แต่เขาสามารถทำตามได้เพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น เขารู้สึกถึงความหนาวเย็นจากการจ้องมองของเกล็น
'งั้น...'
ราอนกัดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย เขาตัดสินใจที่จะทำเพียงท่าเดียวที่จะทิ้งความประทับใจเอาไว้ได้มากที่สุด แทนที่จะพยายามทำทุกท่าอย่างช้าๆ
'โอเค'
ท่าแรก
เท้าขวาวางที่ด้านหน้าและเท้าซ้ายวางที่ด้านหลัง เป็นจุดเริ่มต้นของท่าแรก
ราอนตัดสินใจที่จะทำท่าแรก
“ฮู่ว...”
ราอนขยับเท้าซ้ายของเขาไปด้านหลังและเท้าขวาไปด้านหน้า แยกขาให้กว้างเท่าไหล่ มันเป็นท่าเดียวกับเกล็น ที่ราอนสามารถสังเกตเห็นได้โดยใช้'วงแหวนไฟ'
'ท่าที่รวมทุกๆ อย่าง’
ทั้งเร็ว ทั้งช้า ทัั้งแข็งแรง ทั้งนุ่มนวล มันเป็นท่าที่สามารถเคลื่อนย้ายตัวเองไปได้ทุกที่
เขายกเท้าซ้ายของเขา
รวบรวมสิ่งที่เขาจำได้จากการสาธิตของเกล็นรวมถึงหลักการของศิลปะการต่อสู้ที่เขาได้เรียนรู้
ตูม!
แสงจันทร์สีทองที่ครอบคลุมพื้นถูกบิดเบี้ยวเป็นรูปสามเหลี่ยมและเกิดการสั่นสะเทือนที่รุนแรงขึ้นทั่วทั้งห้อง
ท่าของเขาอ่อนแอมากเมื่อเทียบกับของเกล็น แต่การไหลเกือบจะเหมือนกัน
มันเป็นท่าที่สามารถย้ายตัวเองไปในจุดที่ต้องการได้
“……”
“หือ!”
เกล็นขมวดคิ้ว โรเอ็นอ้าปาก
“เฮ้อ…”
ราอนถอนหายใจและหลับตา เขารู้สึกมึนหัวมากแม้จะพึ่งทำไปท่าเดียว เขาใช้สมาธิและกังวลมากเกินไป
"แค่ท่าเดียวงั้นเหรอ?”
เกล็นหันไปมองเท้าซ้ายของราอน
"ครับ"
ราอนตอบสั้นๆและลืมตา
"แล้วท่าอื่นล่ะ?”
"ผมทำซ้ำได้แค่ท่าเดียวครับ”
"ทำไมถึงทำไม่ได้?”
"จังหวะเท้าของท่านมีรายละเอียดเยอะมากเลยครับ มันเหมือนกับก้าวเดินของพระเจ้า คนไร้ฝีมืออย่างผมไม่สามารถเข้าใจมันได้ทั้งหมด”
"จะบอกว่าท่าแรกง่ายที่สุดงั้นหรอ?”
เสียงของเกล็นเยือกเย็นราวกับลมฤดูหนาวที่รุนแรง
"ไม่... ไม่ใช่นะครับ"
ราอนมองเท้าซ้ายของตัวเอง
"จากที่ผมได้เห็น ท่าแรกเป็นท่าที่สำคัญที่สุดและน่าประทับใจที่สุด ผมคิดว่าผมควรจะแสดงท่าแรกเพราะมันน่าประทับใจมากกว่าท่าอื่นๆ ที่ท่านแสดงให้ผมเห็น”
"ทำไมถึงคิดว่าท่าแรกสำคัญที่สุดล่ะ?”
"เพราะท่านี้สามารถทำให้ย้ายตัวเองไปยังที่ไหนก็ได้ มันเป็นท่าที่น่าประทับใจที่สุดและยังติดอยู่ในหัวของผมครับ”
ราอนตอบอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเห็นและรู้สึก
“อืม...”
เกล็นพยักหน้าเล็กน้อย การแสดงออกของเขายังคงเหมือนเดิม แต่บรรยากาศหนักอึ้งได้บรรเทาลงแล้ว
"เธอมีสัญชาตญาณที่ดีนะ”
เกล็นตั้งท่าอีกครั้ง และทำท่าแรกให้เขาดู
"จังหวะเท้าที่ฉันแสดงให้เห็นนั้นเรียกว่าจังหวะประสาน และท่าแรกของมันเรียกว่า 'ก้าวแห่งสวรรค์' ซึ่งเป็นท่าที่สำคัญที่สุด”
เกล็นก้าวไปอีกก้าวหนึ่งด้วยเสียงไร้อารมณ์ ราอนขนลุกเมื่อได้เห็นเขาแสดงให้ดู
วืด!
ศูนย์พลังงานของเขาสั่นสะเทือน เขารวบรวมออร่าของเขาเพื่อควบคุมร่างกาย ราอนทำท่าเดิมซ้ำอีกครั้ง
ตูม!
ครั้งนี้ราอนได้เลียนแบบก้าวแห่งสวรรค์ของเกล็นได้อย่างสมบูรณ์แบบ
"ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้”
เกล็นพยักหน้าแล้วหันกลับไป เขาขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์
"นั่นแหละรางวัล”
"ท่าเดียวเหรอครับ?”
"ฉันแสดงให้เธอดูทั้งหมดแล้ว แต่เธอจำได้เพียงท่าเดียวเอง”
เกล็นหลับตา ราอนพูดไม่ออก
"...เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณมากครับ"
ราอนเม้มปากและพยักหน้า เขายังสามารถไปเรียนรู้ต่อเองได้
"เอานี่ไปด้วย”
เกล็นโยนบางอย่างมาให้ราอน มันเป็นอัญมณีสีแดงก้อนหนึ่ง
“เอ่อ…”
มันคือหินเวทราชาก็อบลินที่เขานำมาจากหมู่บ้านเซบู
"สิ่งนี้ควรจะเป็นของเธอ เพราะเธอเป็นคนนำมันมา”
เกล็นปัดฝุ่นออกจากมือแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
"ใส่ไว้ในนี้ก็ได้ครับ”
โรเอ็นให้ผ้าสีดำกับเขา มันเป็นผ้าที่มีความสามารถในการปิดกั้นพลังงานของหินเวท
“ขอบคุณครับ”
ราอนนำหินเวทมาห่อผ้าแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
'ไม่คิดเลยว่าจะได้มันกลับมา...'
เขาคิดว่าเกล็นจะเอามันไปศึกษา ,ทำลายหรือไม่ก็วางไว้ในโกดังเฉยๆ เสียอีก เขาไม่ได้คิดว่าเกล็นจะคืนมัน
การกระทำของเกล็นวันนี้ต่างจากสิ่งที่เขาคิดไว้หมดเลย
"กลับไปได้แล้ว”
"ครับ ขอบคุณครับ”
ราอนหันหลังเตรียมเดินออกจากห้อง แต่เขารู้สึกว่าเขาควรจะทำบางอย่างก่อนที่จะออกไป
"เอ่อ..."
"มีอะไร?"
"ร-รักษาสุขภาพด้วยนะครับ"
เขาไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไร เขาจึงพูดคำลาที่มักจะใช้กับผู้ใหญ่แล้วโค้งตัวลง
“……”
เกล็นขมวดคิ้วโดยไม่พูดอะไร โรเอ็นยกมือขึ้นปิดปากกลั้นขำ
"...ผมจะไปแล้วนะครับ”
ราอนมองเกล็นอีกครั้งและรีบออกจากห้องโถง ดูเหมือนว่าเขาไม่ควรพูดแบบนั้น
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ! เจ้าดูเหมือนคนโง่มากจริงๆ
'อึก…'
เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรเพราะเขาไม่เคยขอบคุณใครคนที่อายุมากกว่าอย่างจริงใจ
"ฮู่ว”
ขณะที่เขาเดินไปตามทางเดิน ข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้น
['วงแหวนไฟ' จดจำ'จังหวะประสาน'ได้สมบูรณ์แบบ]
[สามารถครอบครอง'จังหวะประสาน' ได้เร็วขึ้น]
* * *
* * *
ห้องโถงยังคงเต็มไปด้วยแสงจันทร์หลังจากที่ราอนออกไป
โรเอ็นที่กำลังมองแสงจันทร์ เงยหน้ามองเกล็น
"ผมไม่คิดว่าท่านจะมอบ'จังหวะประสาน'ให้กับเขา”
เขารู้ว่าเกล็นหวงแหนราอนมากแค่ไหน แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นมอบจังหวะประสานให้เขา
'เพราะมันถูกสร้างขึ้นโดยเกล็นเอง’
มันเป็นท่าแรกที่เขาคิดค้นขึ้นมาหลังจากก้าวข้ามกำแพงปีศาจได้
มันเป็นเทคนิคที่มีค่ามากกว่าแผ่นจารึกทองคำอีก และเขาไม่เคยสอนลูกคนไหนของเขาเลย ความรักที่เกล็นมีให้ราอนคงจะมากกว่าที่เขาคิด
"เห็นเหมือนฉันหรือเปล่า?”
เกล็นค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาดูมีความสุขเล็กน้อย
"เขาสามารถทำตามก้าวแห่งสวรรค์ได้สมบูรณ์ แม้จะได้เห็นเพียงแค่สองครั้ง”
"ครับ?"
"ราอนไง หลังจากที่ดูเพียงสองครั้ง เขาก็มาได้ครึ่งทางของ'จังหวะประสาน'แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาน่าทึ่งมากหรอ?”
ไม่ใช่แค่ดวงตาของเขา เสียงของเขายังสูงกว่าปกติและมุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างชัดเจน
“….”
โรเอ็นอ้าปากค้าง เขารับใช้เกล็นมานานหลายทศวรรษ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเกล็นมีความสุขหลังจากที่เขามีลูก
"เขาไม่ได้ผ่านทุกอย่างมาได้เพราะโชคช่วย เขาเป็นคนช่างสังเกต วิธีการที่เขาควบคุมร่างกายกับออร่าของเขาก็ค่อนข้างพิเศษ”
“ผมเห็นด้วยครับ”
"แต่มีอย่างหนึ่งที่ประทับใจฉันมากที่สุด”
รอยยิ้มที่ปากของเกล็นชัดเจนยิ่งขึ้น
"การตัดสินใจของเขาใช่มั้ยครับ? เขารู้ว่าอะไรสำคัญและอะไรที่ควรมองข้ามไปก่อน ผมเองก็อยากจะลองสอนเขาบ้างถ้าผมมีโอกาส...”
"ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องวันนี้”
"ถ้าอย่างนั้น..."
"เขายืนหยัดสู้กับปีศาจกระหายเลือดเพียงคนเดียวเพื่อช่วยเหลือคนอื่น”
เกล็นมองไปที่พรมที่ยังมีรอยเท้าของราอนอยู่
"ราอนมีสัญชาตญาณที่ดี เขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าเขาสู้ปีศาจกระหายเลือดไม่ได้”
"น่าจะเป็นแบบนั้นแหละครับ”
"แต่เขาไม่ยอมถอย เขาถ่วงเวลาให้ชาวบ้านกับเด็กฝึกหัดหลบหนีไป ด้วยร่างกายที่บาดเจ็บ”
ถ้าไม่ใช่เพราะราอนทำแบบนั้น หมู่บ้านก็คงจะนองไปด้วยเลือด
มีคนไม่มากนักที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น ยิ่งเป็นเด็กที่อายุเพียงสิบห้าปี...
รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเกล็นเมื่อเขานึกถึงเรื่องที่ว่าราอนเป็นหลานชายของเขา
"ไม่ได้เห็นท่านยิ้มแบบนี้มานานแล้วนะครับ”
โรเอ็นยิ้มตาม
"ฮึ ฉันไม่เห็นมีความสุขเลย”
เกล็นหุบยิ้มทันที
"ท่านราเดนทำลายศูนย์ย่อยของลัทธิโลหิตขาวได้แล้ว ส่วนท่านราอนก็พึ่งจัดการปีศาจนักรบได้ พวกเราได้รับข่าวดีติดกันเลยนะครับ”
"อืม..ก็ไม่ได้ดีหรือพิเศษอะไรขนาดนั้น”
มุมปากของเกล็นยกขึ้นเล็กน้อยอีกครั้งเมื่อได้ยินคำชมเกี่ยวกับหลานชายของเขา
"ฮ่าๆ”
โรเอ็นพึมพำว่า 'แน่ใจนะครับ?' แล้วพยักหน้า เขายังคงยกยิ้มอย่างมีความสุข
"แฮ่ม...ในตอนที่คุณชายราอนบอกให้รักษาสุขภาพ ผมเห็นนะว่านายท่านของผมกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ถ้าท่านต้องการที่จะหลอกคนอื่นว่าเป็นคนเย็นชา ท่านก็ควร..."
"ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น!”
การที่เกล็นจะตะโกนนั้นเป็นเรื่องที่แทบไม่เคยเกิดขึ้น
***
“นี่อะไรอะ?”
เมื่อกลับมาที่อาคารรอง ราอนชี้ไปที่ข้อความที่เขาเห็นก่อนหน้านี้
ฟึ่บ!
ราธโผล่ขึ้นมาบนอากาศ
มันคือตัวช่วยการเรียนรู้
"การเรียนรู้?”
เป็นส่วนหนึ่งของระบบที่ราชาแก่นแท้ได้สร้างขึ้นมา ในบรรดาปีศาจที่เลือกต่อสู้กับราชาแก่นแท้…
"สรุปก็คือ มันจะช่วยเพิ่มความสามารถในการเรียนรู้สินะ”
เลิกขัดจังหวะข้าซะที!
"แล้วฉันพูดถูกมั้ย?”
อืม ก็ถูก
"แล้วจะใช้มันได้ยังไง”
คิดว่าข้าจะบอกหรอ? ถ้าเจ้ายอมรับความโกรธเพิ่ม…
"ไม่เป็นไร ฉันรู้แล้ว”
ราอนหัวเราะและกระดิกนิ้ว
"มันจะทำให้ฉันเรียนรู้จังหวะประสานได้ง่ายขึ้น ชื่อมันก็ตรงตัวนี่นา”
อวดดีจังนะ!
ราธเห่าด้วยความโกรธ
"เริ่มเลยละกัน”
ราอนเปิดหน้าต่างและปีนออกไปข้างนอก
ค่อยเริ่มพรุ่งนี้เช้าเถอะ ข้าขี้เกียจที่จะตามเจ้าออกไปข้างนอกแล้ว
'แต่มันอาจจะมีเวลาจำกัด’
ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก…
'แปลว่ามีสินะ’
จ เจ้ารู้ได้ยังไง?
'เพราะปฏิกิริยาของแกมันแปลก’
ราธไม่ได้แสดงความโกรธออกมา ราอนจึงตระหนักได้ว่ามันกำลังปิดบังบางอย่าง
"ฉันบอกแล้วไงว่าแกน่ะเดาง่าย”
หยุดอวดดีได้แล้ว! ราชาแก่นแท้เป็นราชาของปีศาจทั้งปวง ไม่มีทางที่มนุษย์อย่างเจ้า…
ราธปล่อยความเย็นออกมารอบตัวเขา
'ใช่ ก็เพราะแบบนี้แหละ’
ราอนชี้นิ้วไปที่ราธ
'ถ้าทำตัวแบบนี้แต่แรก ฉันก็จับความผิดปกติไม่ได้หรอก แกน่ะเดาทางได้ง่ายมาก’
ราอนใช้พลังจากวงแหวนไฟผลักมันออก
บ้าเอ๊ย! เจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายที่สุดที่ราชาแก่นแท้เคยพบ!
'ฉันจะถือว่ามันเป็นคำชม’
ฮึ! ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้…
'โอเค เอาไว้ทีหลังละกันนะ’
ราธสาปแช่งเขาและกรีดร้องไปตลอดทางที่ราอนเดินทางไปสนามฝึกซ้อม
