บทที่ 625: นางคิดผิดจริง ๆ หรือ?

ทันทีที่หลงโม่ได้ยินสิ่งที่แม่ยายพูด เขาก็รู้สึกว่าสถานการณ์มันเริ่มไปกันใหญ่แล้ว

เขาไปบอกใครตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะทิ้งครอบครัวไปอยู่เผ่ามังกร?

“ท่านแม่ ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจียวเจียวไปไหน” หลงโม่รีบยืนยันเจตนาของตัวเอง

ในใจเขากลัวว่าสักวันหนึ่งแม่ยายจะหาคู่คนใหม่ให้กับภรรยาของตน

พอหูหมินได้รับคำยืนยันจากลูกเขย นางก็ทำหน้าค่อนข้างพอใจ

ผู้ชายคนนี้รู้ความดีมาก!

หากเขากล้าพูดออกมาว่าจะทิ้งเจียวเจียว นางจะรีบขับไล่เขาออกจากเผ่าไปพร้อมกับภูตมังกรพวกนี้ทันที

“หลงโม่ ข้าขออธิบายให้เจ้าฟังให้ชัดเจน แม้ว่าแม่ของเจ้าจะอยู่ที่นี่ แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรที่ทำให้เจียวเจียวต้องเสียใจได้หรอกนะ” หญิงวัยกลางคนมองมังกรหนุ่มและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ในชีวิตนี้ข้าไม่เคยเสียใจที่ได้เป็นคู่กับเจียวเจียว นางคือทุกอย่างในชีวิตของข้า” หลงโม่พยักหน้าให้คำมั่นอีกครั้ง

ถึงเวลานี้หูหมินก็รู้สึกพึงพอใจมาก

พอจิ้งจอกสาวมองแม่ยายกับลูกเขยพูดคุยตกลงกันแบบจริงจัง เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ตอนนี้มันใช่เวลาที่จะมาคุยเรื่องนี้หรือไงกัน?

จากนั้นหญิงสาวก็ขยิบตาให้คนเป็นสามี ซึ่งชายหนุ่มเข้าใจในทันใดก่อนจะรั้งตัวแม่จิ้งจอกวัยกลางคนเอาไว้

“ท่านผู้เฒ่า” หูเจียวเจียวเดินมาหาหัวหน้าเผ่าและมองหน้าแม่มังกรที่ยืนอยู่อีกฝั่ง “ในเมื่อทุกคนไม่ได้เป็นอะไร เรื่องนี้คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันใช่ไหม?”

ปัจจุบันจิ้งจอกสาวยังอยากจะพึ่งพาหลงหรงเพื่อช่วยหลงโม่แปลงร่างให้สมบูรณ์ ดังนั้นการที่พวกเขาจะทะเลาะกันใหญ่โตแล้วบีบบังคับให้ความสัมพันธ์ทั้ง 2 ฝ่ายเข้าสู่ทางตันมันคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับมังกรหนุ่มหรือเผ่าเลยแม้แต่น้อย

เมื่อแม่มังกรได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียว ท่าทางของนางก็เปลี่ยนไป แต่นางก็รู้เหมือนกันว่าการที่จะมีเรื่องกันต่อไปไม่ใช่ทางเลือกที่ดีสำหรับตนเอง

ก่อนหน้านี้มันเป็นเพราะว่าเพื่อรักษาหน้าตาของตัวเอง ดังนั้นนางจึงคิดที่จะสู้กับอีกฝ่ายจนกระทั่งพวกนางจนมุม

ในไม่ช้า หลงหรงก็ยอมโอนอ่อนตามคำพูดของจิ้งจอกสาวและพูดว่า “ใช่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน”

แต่ด้วยเหตุการณ์นี้นางจึงกลายเป็นหนี้บุญคุณของหูเจียวเจียว

ไม่กี่อึดใจต่อมา หญิงสาวหันกลับมาหาหัวหน้าเผ่าก่อนจะกล่าวว่า “ท่านผู้เฒ่า วันนี้ท่านเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ข้าขอโทษด้วยที่ยังต้องรบกวนให้ท่านมาจัดการกับเรื่องนี้อีก”

ปัจจุบันหน้าตาของชายชราอ่อนลงแล้ว แต่เขาก็ยังเหลือบมองแม่มังกรด้วยสายตาเฉียบคมอยู่

“ไม่ว่าข้าจะเหนื่อยหนักแค่ไหน แต่ข้าก็จะไม่มีวันยอมให้ใครมารังแกคนในเผ่าของข้าได้หรอก”

เขาไม่ได้พูดถึงแค่สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ณ ตอนนี้เท่านั้น

คำพูดและสายตาของหัวหน้าเผ่าเฟิงโชวทำให้หลงหรงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วหน้า “ข้าก็บอกไปแล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด...”

“ถึงแม้จะเป็นความเข้าใจผิด แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่เจ้าเกือบจะทำร้ายคนในเผ่า เอาล่ะ เพื่อให้เรื่องนี้จบลง เจ้าจะต้องชดใช้เป็นเหยื่อ 10 ตัว” หูเจียวเจียวพูดขัดขึ้นมา

“???” แม่มังกรทำหน้างงงวย ทั้งที่นางอยู่เฉย ๆ แท้ ๆ แต่ผู้หญิงบ้านั่นกลับมาตะโกนหาเรื่องนางถึงหน้าบ้าน แล้วตอนนี้อีกฝ่ายยังมีหน้ามาบังคับให้นางเอาเหยื่อมาชดใช้อีกหรือ?

ถึงแม้ว่าฤดูร้อนที่แห้งแล้งจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่การล่าสัตว์ในปัจจุบันก็ยังถือว่ายากนัก

คนพวกนี้พูดออกมาได้ไงว่าจะให้พวกนางนำเหยื่อ 10 ตัวมาชดใช้ ช่างหน้าด้านหน้าทนเสียจริง!

“นี่เจ้า…”

“อะไรนะ เจ้าไม่ตกลงงั้นหรือ?” ผู้นำสูงสุดของเผ่าขมวดคิ้วถามขัดหลงหรงขึ้นมาก่อนที่นางจะทันได้เอ่ยอะไร

นั่นทำให้แม่มังกรรู้สึกโกรธมาก จากนั้นนางก็เหลือบมองผู้ที่อยู่รอบตัว สุดท้ายนางจึงได้แต่กัดฟันพยักหน้าเห็นด้วย

“ก็ได้”

ฝากไว้ก่อนเถอะ ข้าจะเอาคืนให้สาสมเลย!

ทว่าชายสูงวัยยังคงแสดงท่าทางไม่พอใจ แต่ในเมื่อหูเจียวเจียวเป็นคนเอ่ยปากและอีกฝ่ายก็ตอบตกลง เขาจึงต้องจำใจยอมรับมัน

ทางด้านจิ้งจอกสาวแย้มยิ้มออกมาจาง ๆ พลางพูดกับหัวหน้าเผ่าว่า

“ท่านผู้เฒ่า ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องทางนี้ให้ข้าเป็นคนจัดการเอง เพราะในอนาคตยังมีเรื่องมากมายในเผ่าที่ท่านจะต้องดูแลอีกเยอะแยะ”

“เอาเถอะ เจียวเจียว เจ้าเป็นคนที่รู้ความมาก” ใบหน้าที่เคยเย็นชาของผู้อาวุโสถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มใจดีทันที

ต่อมา เขาโบกมือส่งสัญญาณก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับภูตประมาณ 100 คน

“หลงโม่...” ในตอนที่ทุกคนหันหลังเตรียมจะเดินแยกย้ายกลับไป แม่มังกรก็ก้าวออกมาเรียกลูกชายเอาไว้

มังกรหนุ่มทำเพียงแค่หันกลับไปมองนางด้วยสายตาเย็นชา

ท่าทางของลูกชายทำให้คำพูดที่คนเป็นแม่คิดเอาไว้ติดอยู่ในลำคอ

ความจริงวันนี้นางไม่ใช่ฝ่ายที่ไปหาเรื่องคนอื่นก่อน!

ตัวนางไม่ได้ทำอะไรเลย นางกลัวว่าจะถูกลูกชายเข้าใจผิด ซึ่งมันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับนาง

แต่ความคิดนั้นก็ไม่ได้ถูกส่งออกมา หูเจียวเจียวกับหลงโม่จึงจากไปพร้อมกับพวกหูหมิน

ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดิน หูหมินยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

“ทำไมเจ้าถึงปล่อยพวกนางไปล่ะ แล้วยังให้คนพวกนั้นชดเชยให้เราแค่เหยื่อ 10 ตัว แค่นี้มันจะไปสาสมอะไร ฮึ!”

“ท่านแม่ ด้วยสภาพแวดล้อมในตอนนี้ การจะจับเหยื่อ 10 ตัวมันเป็นอะไรที่ยากมากเลยนะ” หูชิงหยวนแย้งแม่ของตน

หูหมินจ้องลูกชายคนที่ 4 ด้วยสายตาคมดุ แล้วหูชิงซานที่เดินอยู่ด้านข้างก็พูดเตือนนางว่า

“ท่านแม่ วันนี้ท่านเป็นคนไปหาเรื่องเขาก่อน ถ้าจะให้นับกันจริง ๆ นี่มันเป็นความผิดของเรานะ”

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้โต้ตอบอะไร พวกเขาก็สั่งให้พวกนางชดใช้และจากมาแบบง่าย ๆ

นี่พวกเขากลายเป็นครอบครัวอันธพาลที่ชอบออกไปรีดไถ่ชาวบ้านกันตั้งแต่เมื่อไหร่?

แล้วหูหมินก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

“แต่…การทำแบบนั้นก็ยังใจดีกับพวกภูตมังกรเกินไป” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนยังคงพูดอย่างไม่พอใจ

“ท่านแม่ ท่านก็อย่าได้ใจร้อนมากเลย ข้ากังวลว่าถ้าท่านยังบุ่มบ่ามไปหาเรื่องแม่ของหลงโม่แบบนี้อีก ในอนาคตท่านอาจจะได้รับบาดเจ็บ” หูเจียวเจียวเอ่ยเตือนผู้เป็นแม่

คำพูดของลูกสาวคนเล็กทำให้ใจของหูหมินอ่อนลงทันที “ก็ได้ แม่ฟังเจ้า แม่สัญญาว่าในอนาคตจะไม่ทำแบบนี้อีก”

จากนั้นพวกพี่น้องตระกูลหูก็ช่วยกันเกลี้ยกล่อมแม่ตัวเองให้สงบลง

ทางด้านหูหลินกับหูเฉียงก็พาหลงโม่แยกตัวไปอีกทางเพื่อสั่งสอนเขาอยู่สักพัก

ซึ่งพวกเขาบอกว่าแม้จะต้องผ่านอุปสรรคมามากมาย แต่เจียวเจียวก็ยังคอยอยู่เคียงข้างเขา แถมยังมีลูกด้วยกันตั้ง 5 คน และต่อให้เขาอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต เจียวเจียวก็ไม่รู้สึกรังเกียจเขาเลยสักนิด

ขณะนั้นมังกรหนุ่มรับฟังคำสั่งสอนนิ่งโดยไม่แสดงท่าทางไม่พอใจอะไร

ประกอบกับเขาคอยเอ่ยปากให้คำมั่นสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าตนจะไม่มีทางทำให้เจียวเจียวต้องขุ่นข้องหมองใจ แล้วสุดท้ายพ่อตาทั้ง 2 ก็ยอมแพ้ไป

ในที่สุดเรื่องทั้งหมดก็จบลงด้วยประการฉะนี้

…

อีกด้านหนึ่ง

แม่มังกรมองดูร่างสูงค่อย ๆ เดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกเสียใจ

“แม่ไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลย ทำไมเจ้าไม่ฟังแม่อธิบายหน่อยล่ะ...”

ไม่นานคู่ครองที่อยู่ด้านข้างก็พูดอะไรบางอย่างขึ้นมา

“การแปลงร่างไม่สมบูรณ์ในตอนนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการให้เกิดขึ้น…”

ในเวลานั้นไม่มีใครใส่ใจความรู้สึกของหลงโม่เช่นกัน พวกเขาเอาแต่ยืนกรานที่จะขับไล่อีกฝ่ายออกจากเผ่าเพียงอย่างเดียว

คำพูดของคู่ครองเป็นผลให้หลงหรงยืนตัวแข็งทื่อเหมือนถูกแช่แข็ง ในขณะที่จิตใจของนางมึนงงสับสนไปหมด

ใช่… นางไม่เคยรับฟังหรือสนใจคำอธิบายของลูกชายมาก่อน

ตอนนั้นหลงโม่เป็นแค่เด็ก เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด เขาแค่เกิดมาอ่อนแอกว่าคนอื่นก็เท่านั้น แล้วเขาจะต้องหาเหตุผลใด ๆ มาอธิบายให้คนอื่นฟังล่ะ? เขาจะต้องอธิบายอะไรอีก…

เมื่อแม่มังกรคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต หัวใจของนางก็ปวดร้าวเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นยื่นมาบีบรัดเอาไว้แน่น

ครู่ถัดมา นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มีแสงรำไรด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

นางคิดผิดอย่างนั้นหรือ?

สมัยก่อนนางก็เป็นคนผิด และตอนนี้มันก็เป็นความผิดของนางเหมือนกัน

หลงหรงคิดว่าถ้าเมื่อกี้นี้หูเจียวเจียวไม่เข้ามาไกล่เกลี่ยเหตุการณ์นั้น คงจะเป็นตัวนางเองนั่นแหละที่ต้องรู้สึกอับอาย

แล้วจู่ ๆ อารมณ์ของแม่มังกรก็ผสมปนเปกันไปหมด

“หรงเอ๋อ นี่ก็ค่ำแล้ว เจ้าจะไปไหน” 1 ในคู่ของนางถามขึ้นมาอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นภรรยาของตนเดินออกไปจากบ้าน

“ไม่ต้องตามข้ามา ข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย” หลงหรงโบกมือให้อีกฝ่ายเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องตามนางมา

คู่ของนางจึงเหลียวมองหน้ากันด้วยความสับสน

วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับหรงเอ๋อ?

ข้ารู้สึกว่าวันนี้นางดูแปลก ๆ ไปนะ?

ขณะนี้ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสี ทุกคนในเผ่าต่างก็มุ่งหน้ากลับบ้านเพราะอยากจะรีบไปพักผ่อนกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่มังกรได้สำรวจเผ่าเฟิงโชวอย่างจริงจัง

นางพบว่าแม้ว่าคนพวกนั้นจะดูเหนื่อยล้าไปบ้าง แต่พวกเขาก็ยังมีกำลังใจเต็มเปี่ยม ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือคนแก่ พวกเขาต่างก็มีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้ากันทั้งสิ้น

ในเผ่าแห่งนี้นางสัมผัสได้ถึงความสงบสุขที่แท้จริง

แล้วดูเหมือนว่าภัยแล้งรุนแรงครั้งก่อนก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

สิ่งสำคัญที่สุดคือ ชาวเผ่าเฟิงโชวเหมือนจะมีอาหารกินเพียงพอและคนในเผ่าก็ไม่มีใครที่มีร่างกายผอมโซเลย

อย่างที่ทุกคนรู้ว่าปัจจุบันมีหลายเผ่าที่ล่มสลายจากภัยธรรมชาติ ซึ่งผู้คนต่างก็อพยพหนีความแห้งแล้งไปตายเอาดาบหน้าที่อื่น พวกเขาต้องเร่ร่อนอยู่ข้างนอกทั้งยังต้องเอาชีวิตรอดในป่าใหญ่อีก คนพวกนั้นล้วนแต่มีร่างกายผอมโซ ใบหน้าซีดเหลือง รวมถึงกล้ามเนื้อที่เคยมีก็แห้งเหี่ยวไปหมด

ก่อนหน้านี้หลงหรงไม่เคยสนใจสภาพคนในเผ่ามาก่อน แล้วนางก็ได้รู้ว่าเผ่าเฟิงโชวนั้นแตกต่างจากเผ่าเล็ก ๆ ที่ตนเคยจินตนาการเอาไว้หลายโยชน์

เหล่าภูตที่นี่อาศัยและทำงานเลี้ยงปากท้องตัวเองอย่างมีความสุข พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องการขาดแคลนเสบียง รวมทั้งไม่เกรงกลัวศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า

แม้แต่กับภูตมังกรพวกเขาก็ยังกล้าเผชิญหน้าแบบไม่หวาดหวั่น

นี่คือสิ่งที่นางไม่เคยพบเห็นจากที่ไหนมาก่อน

นอกจากนี้ บ้านที่พวกเขาสร้างก็ดูแปลกตาทว่าแข็งแรงมาก นางเคยได้ยินคนพูดว่าบ้านแบบนี้ใช้อยู่อาศัยในยามฤดูหนาวได้โดยที่ไม่ได้รับผลกระทบจากอากาศหนาวเย็นด้านนอก

หลังจากที่แม่มังกรได้เดินสำรวจจนทั่วเผ่า นางก็ได้พบเจอหลายสิ่งหลายอย่างที่ตนไม่เคยพบเห็นมาก่อน