นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 253 - สินสงคราม
เดวิดกระอักเลือดคำเล็ก ๆ ออกมาอีกครั้ง เขาใช้มือปาดทำความสะอาดมันออกจากปากอย่างลวก ๆ
“ถ้าไม่มัวแต่เสียเวลาพูดอยู่อย่างนี้ บางทีแกอาจจะทำให้ฉันต้องเอาจริงขึ้นมาบ้างก็ได้” เดวิดพึมพำออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังร่างของหัวหน้าแกงค์เหยี่ยวดำที่นอนกองอยู่ไกล ๆ อีกครั้ง ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะหมดลมไปแล้วเช่นกัน บางทีอาจจะไม่ใช่เพราะฝีมือของเขา แต่เป็นเพราะพายุทรายบ้า ๆ นั่น ร่างของเขามีฝุ่นทรายกองปกคลุมอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
จากการต่อสู้ในครั้งนี้ เดวิดประเมินความสามารถของตัวเองได้บ้างแล้ว ถ้าเขาต้องเผชิญหน้ากับเฟสเซอร์ 2 ยีนที่มาจากสถาบันหรือองค์กรอื่น ๆ พร้อมกัน 2 คน น่าจะเป็นขีดจำกัดสูงสุดที่สามารถจัดการได้ แต่คงต้องใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดออกมา รวมถึงการกระตุ้นสภาวะ 6 ดาวด้วย สมรรถภาพทางร่างกายของเฟสเซอร์ 2 ยีนเป็นสิ่งที่ดูถูกดูแคลนไม่ได้เลย
“ฆ่ามัน!! ล้างแค้นให้หัวหน้าของพวกเรา!!!”
เสียงตะโกนดังลั่น พร้อมกับเสียงฝีเท้าจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาเดวิดอย่างรวดเร็ว ยังมีสมาชิกของแกงค์เหยี่ยวดำหลายคนที่โชคดีหลุดรอดการล้างสังหารของเดวิดไปได้ พวกเขาเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่อย่างตื่นตระหนก รอให้หัวหน้าของตัวเองจัดการกับผู้บุกรุกด้วยใจที่ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ความแข็งแกร่งของเดวิดเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คิดจะเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงด้วยเลย
แต่สภาพที่พวกเขาเห็นในตอนนี้ การกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายที่แทบจะยืนไม่อยู่ ต้องใช้อาวุธคู่กายช่วยประคองเอาไว้ ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน ในสภาพที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขายังมีโอกาสที่จะจัดการได้ ล้างแค้น? ไม่ใช่หรอก แค่ต้องกำจัดศัตรูให้สิ้น และแบ่งทรัพย์สมบัติก่อนจะหนีไปเท่านั้น
“อ้อ! ยังเหลือพวกหนูเหลือรอดอยู่อีก? ดีมาก! ออกมาหาที่ตายกันเองอย่างนี้ ดีมาก!” ดวงตาของเดวิดมีแต่ความเย็นชาเมื่อเห็นกลุ่มคนกำลังแกว่งไกวอาวุธพุ่งเข้ามาหาตัวเอง
ต่อให้เขาบาดเจ็บอยู่ แต่แมลงวันแมลงหวี่ตัวเล็ก ๆ พวกนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย มันใช้เวลาไม่นานหรอก
ขวานทองในมือถูกยกขึ้นมาอย่างง่าย ๆ กล้ามเนื้อในร่างกายปูดโปนขึ้นมาเล็กน้อย มันทำให้ร่างของเขาสูงขึ้นจากเดิมแค่ 2-3 นิ้วเท่านั้น เดวิดแค่ต้องการให้ตัวเองแกว่งขวานในมือให้คล่องแคล่วขึ้นบ้างเท่านั้น
ขวานแรกผ่านไป ร่างที่พุ่งเข้ามาถูกส่งลอยกลับไปพร้อมกัน 2 ร่าง ตอนที่ตกลงพื้น มันก็แยกออกกลายเป็น 4 ท่อน ไม่ต้องถามว่าทั้ง 2 ร่างนั้นจะยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ ขวานที่ 2 ถูกส่งออกไปอีก คราวนี้มีผู้รับเคราะห์พร้อมกันถึง 3 คน และนี่ทำให้คนที่เหลือหยุดเท้าแล้ว
“หนีเร็ว!!! เจ้านี่มันปีศาจ!!! นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว หนีเอาตัวรอดเร็ว!!!”
เสียงตะโกนออกมาจากสมาชิกที่ดูจะหัวไวที่สุด เขารู้ตัวว่านี่เป็นความผิดพลาด ต่อให้บาดเจ็บแค่ไหน ศัตรูคนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในระดับที่คนอย่างพวกเขาจะรับมือด้วยได้ ทางรอดทางเดียวคือหนีไปให้ไกลที่สุดเท่านั้น
แต่นั่นมันสายเกินไปแล้ว เมื่อโผล่หน้าออกมาแบบนี้ เดวิดไม่คิดที่จะให้มีใครรอดกลับไปเป็นพยานอะไรได้อยู่แล้ว ร่างของเขาเริ่มขยับออกจากจุดที่ยืนอยู่ กลายเป็นฝ่ายที่พุ่งออกมาทำการเข่นฆ่าสังหารเสียเอง
ไม่ถึง 1 นาที นอกจากตัวของเดวิด บริเวณรอบ ๆ นี้ไม่เหลือมนุษย์คนใดยืนอยู่ได้อีกเลย และไม่มีสักคนที่หนีรอดจากคมขวานของเขาไปได้ ศพส่วนใหญ่ที่กองอยู่กับพื้นแทบไม่มีศพไหนอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ส่วนใหญ่แล้วจะถูกตัดออกเป็น 2 ท่อน เพียงแต่จะอยู่ในแนวตั้งหรือแนวขวางเท่านั้น
จำนวนของคนที่ถูกเดวิดสังหารไปในครั้งนี้แทบจะนับได้ไม่ถ้วน แต่นี่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย ทุกคนที่เขาสังหารลงไปคือสมาชิกของแกงค์นอกกฎหมาย อาชญากรรมที่คนพวกนี้ก่อเอาไว้ ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถให้อภัยได้เลยแม้แต่น้อย แค่จำนวนเชลยที่ถูกจับเอาไว้เพื่อขายไปเป็นทาสที่เดวิดเห็น แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาลงมืออย่างไร้ความปราณีแล้ว
และถ้ายิ่งคิดว่าทางสถาบันได้บรรจุชื่อของแกงค์นี้เป็นภารกิจให้กับนักเรียน มันหมายถึงพฤติกรรมอันโหดร้ายเกินจะรับไหว ทางสถาบันถึงได้ยื่นมือเข้ามาจัดการ ไม่ปล่อยให้เป็นเพียงหน้าที่ของตำรวจประจำเมืองเท่านั้น ในเมื่อมันถูกบรรจุอยู่ในภารกิจ ต่อให้เดวิดไม่ใช่คนลงมือ แกงค์นี้ก็ไม่สามารถดำรงอยู่ได้นานมากนักแน่ จะต้องมีนักเรียนกลุ่มอื่น ๆ มารับภารกิจไปทำอย่างแน่นอน
หลังจากที่หยิบเม็ดยาฟื้นฟูออกมายัดใส่ปาก เดวิดก็พร้อมแล้วที่จะสำรวจว่าตัวเองได้รับผลตอบแทนอะไรกลับมามากจากสงครามกวาดล้างในครั้งนี้ เขาเริ่มต้นจากห้องโถงใหญ่เป็นแห่งแรก และพบว่าแค่เพียงที่นี่แห่งเดียว สินสงครามที่เก็บได้ก็เป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่งแล้ว
เมื่อรวมกับทรัพย์สินที่ติดตัวหัวหน้าแกงค์ทั้ง 2 คน เดวิดคิดว่าปริมาณเหรียญดาวที่ตัวเองเก็บได้น่าจะมากกว่า 100,000 เหรียญดาวไปแล้ว เขายัดมันลงไปในกระเป๋าเป้ของตัวเองอย่างลวก ๆ ก่อนจะก้มลงพิจารณาอาวุธในมือของหัวหน้าแกงค์ม่านราตรี
ปรากฏว่าดาบยาวเล่มนี้ก็เป็นอาวุธนาโนเช่นเดียวกัน เพียงแค่มันเป็นระดับที่ต่ำมากเท่านั้น ไม่สามารถแม้กระทั่งจะแปรรูปลักษณ์ให้อยู่ในสภาพอื่นได้ มีเพียงคุณสมบัติความยืดหยุ่นที่รองรับการสั่นไหวของทักษะการต่อสู้ได้สูงกว่าโลหะทั่วไปเท่านั้น เดวิดหาผ้ามาห่อและสะพายมันเอาไว้ที่หลัง มูลค่าของมันอาจจะไม่ได้สูงมากนัก แต่ก็คงจะสูงกว่าขวานใหญ่ของสถาบันที่พังลงไป เขาจะเอามันกลับไปขายเพื่อแลกเป็นขวานเล่มใหม่กลับมา
หลังจากรวมรวมทรัพย์สินทุกอย่างเรียบร้อย เดวิดก็เริ่มงานตามภารกิจของสถาบันต่อทันที เขาถ่ายรูปและควักป้ายประจำตัวออกมาจากศพทั้งหมดทีละศพ มันจำเป็นสำหรับการยืนยันภารกิจ แน่นอน! มูลค่าของป้ายประจำตัวแต่ละชิ้นคือ 2,000 คะแนนจีโน มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทิ้งขว้างให้สูญเปล่าเลยแม้แต่น้อย
ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องโถงไป สายตาของเดวิดก็เห็นของที่น่าสนใจตกอยู่ที่กองผิวหนังที่ชายสวมหน้ากากลอกออกมา มันเป็นวัตถุที่มีขนาดประมาณฝ่ามือ สีดำสนิท ในขณะที่จะก้มลงไปเก็บขึ้นมาดูด้วยความสงสัย เสียงของเฮเซลก็ดังขัดออกมาเสียก่อน
“ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่แตะต้องมันแน่”
“อะไรนะ? ทำไมล่ะ? เธอรู้เหรอว่ามันคืออะไร?” เดวิดถามออกมา
“ไม่รู้! ฉันแค่รับรู้ได้ว่ามันมีพลังงานไหลเวียนอยู่ปริมาณมหาศาล และถึงแม้ว่าจะเบาบาง แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่ามันส่งพลังงานออกมาสู่ภายนอกเป็นระยะ แนะนำให้ทิ้งมันเอาไว้โดยไม่แตะต้อง นี่ไม่น่าจะใช่สิ่งที่นายจะรับมือได้เลย” เฮเซลเตือนออกมาอย่างจริงจัง
เดวิดขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อย เขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องพิจารณาอย่างจริงจัง น้อยครั้งนักที่เฮเซลจะพูดยาว ๆ ออกมาโดยไม่มีคำแดกดันหลุดออกมาด้วย นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้ว
“เธอหมายความว่ายังไง? ไอ้เจ้านี่เป็นของอันตราย หรือว่ามันจะเป็นสิ่งดึงดูดคนที่อันตรายแบบที่ฉันรับมือไม่ได้เข้ามา?” เดวิดถามออกไปอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะเอ่ยปากต่ออย่างไม่รอคำตอบ
“น่าจะเป็นอย่างหลังสินะ อืม? ถ้าอย่างนั้นฉันจะเก็บมันไป ก็ลองดูว่าคนที่มาตามหามันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน อย่างมากก็แค่คงต้องกระตุ้นใช้สภาวะ 6 ดาวเพื่อหนีเท่านั้น ฉันอยากจะเจอคนที่แข็งแกร่งมาก ๆ อยู่พอดี ไม่แน่ว่ามันอาจจะช่วยให้ฉันทำลายขีดจำกัดของร่างกายขึ้นไปเป็นร่างเงินเลยก็ได้” เขาร่ายยาวออกมารวดเร็ว และก้มลงเก็บของสีดำชิ้นนั้นลงกระเป๋าเป้ไป
หลังจากนั้น เดวิดก็ตระเวนไปทั่วหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ รวบรวมของมีค่าทุกอย่างที่สามารถเก็บใส่กระเป๋าเป้ได้มาทั้งหมด รวมถึงรวบรวมป้ายประจำตัวของสมาชิกแกงค์ที่ตนเองสังหารไปก่อนหน้านั้นด้วย เมื่อไปสำรวจยังห้องขังเชลยที่เห็นมาก่อนหน้านี้ ก็พบว่าทั้งหมดหลบหนีไปเรียบร้อยแล้ว เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องจัดการอะไรเพิ่มให้ยุ่งยาก
ระหว่างที่เดินทางกลับเข้าเมืองทางท่อระบายน้ำ เดวิดก็ได้แต่ยิ้มหน้าบานไม่ยอมหุบ ภารกิจครั้งนี้ไม่เพียงแต่สำเร็จลงไปได้ด้วยดี แต่ยังทำให้เขากลับมาร่ำรวยอีกครั้งด้วย เฉพาะเหรียญดาวจำนวนเกือบ 200,000 เหรียญที่รวบรวมไว้ มันหมายถึงเกือบ 100,000 คะแนนจีโนเลยเช่นกัน นี่ยังไม่รวมกับป้ายประจำตัวที่เขารวบรวมมาอีกไม่น้อยเลยด้วย นี่เป็นภารกิจที่สุดยอดจริง ๆ
.......................
ประมาณ 2 ชั่วโมงหลังจากที่เดวิดกลับออกไปจากฐานลับของแกงค์เหยี่ยวดำ ในหุบเขาใกล้ ๆ กับฐานที่มั่น มีเงาร่างของคน 6 คนปรากฏขึ้น
“นายแน่ใจนะว่าเป็นแถวนี้?” ชายคนหนึ่งถามขึ้นหลังจากที่กวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างพิจารณา
“แน่ใจ! นายก็รู้ว่านี่เป็นความสามารถพิเศษของฉัน ต่อจะให้ห่างไกลแค่ไหน ถ้ามันยังมีกลิ่นลอยออกมา จมูกของฉันไม่มีทางผิดพลาดแน่ แถวนี้มีกลิ่นของท่อระบายน้ำอยู่ ต้องเป็นที่ซ่อนตัวของเจ้าพวกนั้นไม่ผิดแน่” ชายผิวดำที่ไว้ผมเดธร๊อกสีเหลืองกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“เงียบก่อน!” ผู้ชายที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ยปากขึ้นมา เขาคือผู้ชายผิวขาวที่มีผมสีน้ำทะเล คนเดียวกันกับที่พยักหน้าทักทายกับเดวิดหลังจากลงจากเรือเหาะมานั่นเอง
“ถ้านายมั่นใจว่าเป็นที่นี่ ทำไมถึงได้เงียบอย่างนี้ ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรที่มันผิดปกติเลยสักนิดเดียว” หลังจากที่เงี่ยหูฟังเสียงรอบ ๆ อย่างตั้งใจสักพัก เขาก็หรี่ตาจ้องมองไปที่ชายผิวดำนั่นอย่างดุร้าย
หลังจากที่สั่นเล็กน้อยอย่างหวาดกลัวการจ้องมอง ชายผิวดำรีบเงยหน้าขึ้นสูดดมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างลังเล “ทำไมถึงได้มีกลิ่นเลือด”
และก่อนที่ใครจะได้โต้เถียงอะไรออกมา เขาก็ขมวดคิ้วแน่น
“นี่มันเยอะเกินไปแล้ว!”
ชายผมสีน้ำทะเลใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่จะเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาใช้มือทุบลงไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างตัวอย่างโกรธจัด
“ให้ตายสิ! มีคนมาถึงที่นี่ก่อนเรา!!”