นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 82
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 82
"เจตจำนงเหล็ก?”
ทำไมถึงเป็นอันนั้นกัน…
เสียงขอราธเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ดูเหมือนมันไม่พอใจที่เขาได้คุณสมบัติ'เจตจำนงเหล็ก'
'แปลว่ามันเป็นคุณสมบัติที่ดี’
ราอนเปิดหน้าต่างสถานะด้วยความคาดหวัง
หน้าต่างสถานะ
ชื่อ: ราอน ซีกฮาร์ท
ฉายา: 'ไม่ย่อท้อ'
สถานะ: คำสาปเยือกแข็ง(ห้าสาย)
คุณสมบัติ: ราธ, วงแหวนแห่งไฟ(สี่ดาว), ต้านทานน้ำ(สี่ดาว), ญาณแห่งบุปผาหิมะ(สามดาว), หมื่นเปลวเพลิง(สามดาว), ผลึกเยือกแข็ง(สามดาว), ต้านทานไฟ(สามดาว), คำสาปเลือดไหล(หนึ่งดาว), แทงข้างหลัง(หนึ่งดาว), เจตจำนงเหล็ก(หนึ่งดาว)
ความแข็งแกร่ง : 62
ความว่องไว: 63
พละกำลัง: 56
พลังงาน: 47
การรับรู้: 66
ความโกรธ: 10
ราอนตรวจสอบคุณสมบัติใหม่
เจตจำนงเหล็ก
ลดอาการเจ็บปวดเมื่อได้รับความเสียหายทางร่างกายหรือจิตใจที่รุนแรง
ราอนพยักหน้าให้กับตัวเอง เขาสามารถต้านทานความเจ็บปวดที่ได้รับจากราธได้แล้ว
"โชคดีจัง”
ไม่ใช่เพราะโชค เจ้าต้องขอบคุณความยิ่งใหญ่ของระบบของราชาแห่งแก่นแท้
ราธจ้องมองที่ข้อความ
'เพราะฉันทำได้ดีต่างหาก’
ระบบของราธเป็นระบบที่ดีและมันจะสร้างคุณสมบัติที่เหมาะสมกับช่วงเวลานั้นๆ ให้
ที่เขาได้รับ'เจตจำนงเหล็ก'มาก็เพราะระบบรู้ว่าเขากำลังต้องการ
เฮอะ
น่ารำคาญจริงๆ
'คิดว่าเขาจะแพ้แล้วเชียว...'
ในที่สุดราอนก็ยอมรับความโกรธของมัน แต่สุดท้ายราอนก็ได้รับรางวัลและคุณสมบัติของมันไป
'เฮ้อ...'
ราธสงบอารมณ์เดือดของตัวเอง มันไม่ต้องการที่จะแจกแต้มสถานะให้ราอนฟรีๆ ไปมากกว่านี้
'ข้ายังมีเวลาอีกเยอะ’
อย่างน้อยก็ทำให้ราอนยอมรับความโกรธได้ส่วนหนึ่ง
ถึงแม้ราอนจะเติบโตได้รวดเร็วเพียงใดแต่ก็จะแพ้ให้ราธในสักวันหนึ่ง
'รอก่อนเถอะ ร่างกายและจิตวิญญาณของเจ้าเป็นของข้า ข้าจะกักขังเจ้าไว้ในธารน้ำแข็งชั่วนิรันดร์’
ราธจ้องมองที่ราอนด้วยสายตาเยือกเย็น
"หึๆ”
ราอนมองไปที่ราธ
"ดูเหมือนแกจะคิดเรื่องไร้สาระอยู่”
เจ้านั่นแหละที่ชอบคิดเรื่องไร้สาระ มนุษย์ไม่มีทางรู้ถึงความคิดอันยิ่งใหญ่ของราชาแห่งแก่นแท้หรอก
"หือ ดูเหมือนแกกำลังคิดถึงวันที่ตัวเองจะกลืนกินร่างกายของฉันและขังวิญญาณของฉันไว้ในธารน้ำแข็งนะ”
อึก!
ราธตะลึง
จ-เจ้าอ่านใจข้าได้งั้นเรอะ?
"ไม่มีทางที่ฉันจะไม่รู้ แกอยู่ใกล้มือฉันขนาดนี้”
ราอนสะบัดมือของตัวเอง
มนุษย์ช่างกล้า...!
ราธระเบิดความโกรธออกมา ทั้งๆ ที่พึ่งตั้งใจว่าจะไม่สนใจการยั่วโมโหของราอน
วูม!
ความเย็นของราธรุนแรงมากยิ่งขึ้นจะเริ่มกัดผิวของราอน
“อืม...”
ราอนกัดริมฝีปากจากด้านใน
'ไม่ใช่เล่นเลย...'
ความเจ็บปวดเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกเหมือนน้ำแข็งทิ่มแทงไปทั่วทั้งร่างกาย
ถึงแม้ว่าเขาจะมีพลังต้านทานน้ำสี่ดาวแต่มันก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี การยอมรับความโกรธเป็นเรื่องที่อันตรายมาก
“อึก…”
เขากัดฟันทนความเจ็บปวดที่กระแทกเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
[คุณกำลังพบเจอกับความเจ็บปวดที่มากเกินไป]
[เปิดใช้งานเจตจำนงเหล็ก]
ความเจ็บปวดลดลงอย่างรวดเร็ว
ฮึ่มมม! ช่างโชคดีเหลือเกินนะ!
ราธปล่อยพลังออกมามากขึ้นแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดเท่าตอนแรก
[คุณทนการโจมตีมหาศาลของราธได้]
[การรับรู้เพิ่มขึ้น 1]
ข้อความปรากฏขึ้น
บ้าน่า! เพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ?
ราธหยุดปล่อยพลังใส่เขา มันดูหงอยต่างกับก่อนหน้านี้ลิบลับ
"ฉันบอกแกแล้ว”
ราอนหัวเราะเยาะและจับมือขวาของตัวเอง
"แกไม่สามารถเอาชนะฉันได้หรอก แกมันเดาทางได้ง่ายจะตาย”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ราอนก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
'มันฟื้นพลังได้เร็วขึ้น’
พลังของราธแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ถ้าราอนแข็งแกร่งเร็วกว่ามันไม่ได้จะถูกหลืนกินแน่นอน
“เฮ้อ”
ฮึ่ม!
ราธกับราอนกำลังวางแผนที่จะเอาชนะกันแม้ว่าจะอยู่ใกล้ๆ กัน
***
วันรุ่งขึ้น ราอนตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายและออกมาด้านนอกบ้าน
หมู่บ้านได้ถูกซ่อมแซมไปบางส่วน ดูเหมือนว่านักดาบจากหน่วยย่อยและเด็กฝึกหัดได้ช่วยกันซ่อมแซมตั้งแต่กลางคืนจนถึงตอนนี้
"ตื่นแล้วเหรอ”
บรูคัสซึ่งยืนอยู่ข้างรั้วไม้เดินมาหาราอน
สายตาของเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อวาน
ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเรื่องของราอนจากปากของเด็กฝึกหัดคนอื่นแล้ว
"ร่างกายของเธอเป็นยังไงบ้าง?”
"ดีขึ้นมากแล้วครับ”
ราอนพยักหน้าช้าๆ เขาไม่แน่ใจว่าริมเมอร์ใช้ยาอะไร แต่กระดูกที่หักของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมและเนื้อที่แหว่งของเขาก็งอกขึ้นมาใหม่
ดูเหมือนว่าเขาคงใช้เวลาฟื้นตัวอีกไม่นานมาก
"เธอยอดเยี่ยมจริงๆ เธอฆ่าปีศาจนักรบได้ด้ายอายุเท่านี้และเอาตัวรอดมาจากปีศาจกระหายเลือดได้ เรียกว่าประสบความสำเร็จสุดๆ”
บรูคัสยกนิ้วโป้งให้ราอน
'จริงๆ มันมากกว่านั้นอีก’
คงไม่มีใครเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องจริง
ต่อให้เขากลับไปที่ตระกูลแล้วป่าวประกาศก็คงไม่มีใครเชื่อ
บรูคัสมองสำรวจราอนอีกครั้ง เขาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอใดๆ ออกมาเลย
ไม่อยากจะคิดว่าราอนต้องมีความอดทนและกล้าหาญมากเพียงใด
"พวกเราจะดูแลที่นี่ต่อเอง เธอกับเด็กฝึกหัดกลับบ้านกันได้แล้วล่ะ เราทำปฐมพยาบาลให้ทุกคนแล้ว แต่พวกเธอควรจะได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง”
"อ่า...ขอบคุณมากนะครับ”
"ยังไงพวกเราคือซีกฮาร์ทเหมือนกัน”
บรูคัสยิ้มเบาๆ และโบกมือของเขา
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อน"
ราอนโค้งคำนับเล็กน้อยและเดินไปหาเด็กฝึกหัดคนอื่นๆ
“……”
บรูคัสจ้องมองแผ่นหลังของราอน
'เขายืนหยัดต่อสู่กับปีศาจกระหายเลือดได้สิบนาที...'
ต่อให้เป็นเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะอยู่รอดได้ถึงห้านาทีหรือเปล่า
เขายังรู้สึกประหลาดใจและประทับใจกับราอนไม่หาย
'เขาดูเกินวัยมาก’
แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กตัวแค่นั้น
'ยังไงก็ตาม’
บรูคัสเงยหน้ามองดวงอาทิตย์และยิ้ม
'เขาคงจะทำให้ตระกูลวุ่นวายน่าดู’
* * *
* * *
“ราอน”
รูนันวิ่งไปหาราอนเหมือนกับลูกหมา เธอมองสำรวจร่างกายของราอนอย่างละเอียด
"เจ็บไหม?”
"ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ”
ราอนส่ายหัวและยิ้ม
"จริงเหรอ?”
"เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“อึ้ม”
มุมปากของรูนันยกขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธออารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย
"ฝากบอกให้ทุกคนเตรียมตัวทีนะ เราจะเดินทางกลับกันแล้ว”
"โอเค"
เธอพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปที่เด็กฝึกหัดคนอื่นๆ
"เราจะกลับเลยเหรอ?”
เบอร์เรนที่แอบมองพวกเขาอยู่ก็เดินมาถาม
"ใช่ พวกเขาจะจัดการที่นี่เอง”
"เฮอะ อาจารย์บ้านั่นหายหัวไปไหนกัน”
เบอร์เรนขมวดคิ้วและเตะพื้น
"ว่าแต่นายไม่เป็นไรนะ?”
"ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ”
"เอาให้หายสนิทนะ ฉันอยากสู้กับนายตอนที่เป็นปกติน่ะ”
"จริงเหรอ?”
"อืม เพราะฉันเห็นนายต่อสู้นั่นแหละ”
ตาสีฟ้าของเบอร์เรนแสดงออกอย่างแน่วแน่
"ฉันจะไม่ถอนคำพูดหรือยอมแพ้เด็ดขาด ต่อให้เดินไม่ได้ฉันก็จะคลานจนกว่าจะเอาชนะนายได้”
เขาพูดอย่างจริงจัง ดูเหมือนเบอร์เรนจะเติบโตขึ้นอีกครั้ง
"ยังไม่หมด”
“หือ?”
"ฉันปิดปากคนที่รู้เรื่องออร่าน้ำแข็งไว้แล้ว และเพราะนายช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ด้วย ดังนั้นจะไม่มีใครแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปแน่นอน”
“อ่า…”
ราอนชะงัก
'เขาทำเพื่อฉันงั้นเหรอ?’
เบอร์เรนช่วยห้ามไม่ให้คนอื่นพูดเรื่องออร่าสองอย่างของเขา
มันเป็นเรื่องที่ราอนไม่คาดคิดว่าเขาจะทำ
"แปลกใจทำไม ฉันแค่ทำเพราะนายช่วยชีวิตฉันเท่านั้นแหละ”
เบอร์เรนเกาจมูกแล้วหันหน้าหนี
"ฉันจะเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางกลับให้ นายควรพักมากกว่านี้นะ”
เบอร์เรนเดินไปหาเด็กฝึกหัดคนอื่น
'เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ’
เขาได้เปลี่ยนแปลงมากจนไม่เหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกัน
ความมหัศจรรย์ของสนามฝึกที่ห้าอาจจะเป็นเบอร์เรน ไม่ใช่เขาหรอก
“อืม...”
ราอนเก็บข้าวของและเดินไปที่ศูนย์กลางหมู่บ้าน
"เราต้องค่อยๆ ซ่อมแซมหมู่บ้าน ดังนั้นแค่รวบรวมไม้มากองไว้ตรงนี้ก่อน!”
หัวหน้าหมู่บ้านกำลังออกคำสั่งชาวบ้าน
"อย่าวางขึ้นไปแบบนั้นมันอันตราย...โอ้! ผู้มีพระคุณ!”
เมื่อสังเกตเห็นราอนเขาก็วิ่งไปหาอย่างรวดเร็ว
"ท่านเป็นอะไรไหม? ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสก็เพราะฉันแท้ๆ เลย..."
"ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ"
"เพื่อช่วยชีวิตคนไร้ค่าอย่างข้า... ข้าไม่รู้ว่าจะขอบคุณยังไงแล้ว”
หัวหน้าหมู่บ้านคุกเข่าก้มหัวให้เขา
“……”
นั่นทำให้ราอนคิดถึงตอนที่เขาต่อสู้
'ตอนนั้น...'
ตอนที่ปีศาจกระหายเลือดโจมตีเขาก็รีบไปอุ้มหัวหน้าหมู่บ้านแล้ววิ่งหนี มันเป็นสัญชาตญาณของเขา
'ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นนะ’
จริงๆ แล้วมันไม่จำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้นเลย
ในเมื่อเขาได้หินเวทย์ของราชาก็อบลินมาแล้ว
แต่เขาก็ไปช่วยเขาเอาไว้แม้ตัวเองจะบาดเจ็บ
'ฉันเองก็เปลี่ยนไปสินะ’
อาจเป็นเพราะซิลเวีย ริมเมอร์หรือไม่ก็เด็กๆ พวกนั้น
ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ชอบมัน เขารู้สึกเหมือนถูกหยิบยื่นสิ่งที่เรียกว่าอารมณ์ความรู้สึกให้
"ยืนขึ้นเถอะครับ”
ราอนยิ้มเบาๆและพยุงให้หัวหน้าหมู่บ้านยืนขึ้น
"ผมคงต้องเอาอัญมณีอันนี้ไปเพราะไม่งั้นพวกมันจะกลับมาอีก”
"ตามสบายเลยครับ!”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า
"อย่าพูดถึงมันอีก แล้วก็ถ้ามีใครถามถึงให้ตอบไปว่าสมบัติหลายๆ อย่างอยู่กับซีกฮาร์ทแล้ว”
"ได้ครับ!”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า
ทำไมเจ้าถึงพูดแบบนั้น? เจ้าบอกเขาทุกอย่างไม่ได้เหรอ?
'เขาไม่รู้จะดีกว่า’
เขาจำเป็นต้องลบข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้หมด
'คงขายข้อมูลนี้ได้แพงเลยล่ะ’
ราอนยิ้ม เขาจะไม่พลาดโอกาสที่จะขายข้อมูลของอีเดนให้เกล็นแน่นอน
***
เด็กฝึกหัดเดินออกจากหมู่บ้านเซบูพร้อมด้วยเสียงเชียร์จากชาวบ้าน
เบอร์เรนเป็นคนเดินนำหน้าแทนราอนที่บาดเจ็บ รูนันเดินตามติดราอนไม่ห่าง
มาร์ธาได้เดินแตกจากแถวเช่นเคย
ราอนที่เดินอยู่ตรงกลางของแถวคอยสำรวจรอบๆ ตลอดทาง
'การรับรู้ของฉันเพิ่มขึ้นแล้ว’
มันจะทำให้เขาสามารถหาคนที่ซ่อนตัวอยู่ได้ง่ายขึ้น
ถ้าเป็นตอนนี้เขาก็คงมองหาตำแหน่งของปีศาจตาแดงได้แล้ว
ราอนลองเพิ่มขอบเขตการรับรู้ของตัวเองแล้วก็เจอกับใครบางคน
'ริมเมอร์!’
เขารู้สึกถึงลมสดชื่นของริมเมอร์ ริมเมอร์ยังคงเฝ้าดูพวกเขาอยู่ตลอด
'ปกติล่ะมั้ง’
ริมเมอร์อาจจะยังอยู่เผื่อว่ามีการโจมตีของอีเดนอีก
ฟึ่บ
อยู่ๆ การมีอยู่ของริมเมอร์ก็หายไป ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวแล้ว
'เขาพิเศษจริงๆ’
ราอนหัวเราะและรีบหยุดพลังของตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นาน
ริมเมอร์กระโดดลงบนเส้นทางที่เด็กฝึกหัดพึ่งเดินผ่านไป เขาส่ายหัวกับตัวเอง
"เด็กคนนั้น..."
เขารู้ว่าราอนได้เติบโตขึ้นอย่างมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่เขาไม่คิดว่าราอนจะสามารถมองทะลุผ่านการปกปิดตัวตนของเขาได้
"ถ้าฉันบอกหมอนั่นจะเป็นยังไงนะ...”
ริมเมอร์จินตนาการถึงสีหน้าของเกล็นและหัวเราะออกมา
