นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 81
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 81
"ฮู่ว”
ริมเมอร์มองดูเด็กฝึกหัดกลับไปที่หมู่บ้าน
"เขาจะตื้อเกินไปแล้ว”
เขาจ้องมองไปที่เบอร์เรน
เขานึกว่าเบอร์เรนจะเป็นคนอ่อนโยนขึ้นและเสียอีก แต่นั่นเป็นเฉพาะกับราอนเท่านั้น
'ก็นะ’
เบอร์เรนได้เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองหลังจากที่เห็นถึงความพยายามของราอน
'รูนันก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน’
เด็กสาวที่มักจะนิ่งเฉยกับทุกอย่าง ตอนนี้กำลังพูดคุยและแสดงอารมณ์ของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน การเปลี่ยนแปลงนั้นจะทำให้ฝีมือของเธอพัฒนาขึ้นด้วย
'ส่วนมาร์ธา’
แววตาของเธอยังแตกออกไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนเธอจะได้รับการกระตุ้นจากการเฝ้าดูการต่อสู้และความมุ่งมั่นของราอน
'เธอสนใจในสนามดาบมากเพื่อที่จะไล่ตามราอน’
เหตุผลที่เธอสนใจในสนามดาบอาจะเป็นเพราะเธอต้องการไล่ตามฝึมือของราอนหรือไม่ก็ต้องการสู้เคียงข้างเขา
ริมเมอร์รู้สึกว่าพวกเขาเติบโตขึ้นมากทั้งในเรื่องของพลังและความคิด
เขารู้สึกภูมิใจในเด็กๆ และละอายใจในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกละอายที่ไม่สามารถมาช่วยพวกเขาได้ทันเวลา
"ถ้าอย่างนั้น...อึก!”
เขารู้สึกเจ็บปวดในช่องท้องส่วนล่างของตัวเองขึ้นมา
"ให้ตายสิ..."
มันเป็นสิ่งที่เขาต้องแลกกับการที่เขาสร้างสนามดาบทั้งๆ ที่ศูนย์พลังงานของเขาพังทลาย มันรู้สึกเหมือนชีวิตของเขาสั้นลงไปอีก
'เวลาของฉันน้อยลงแล้วสินะ’
เขาหลีกเลี่ยงการบอกเด็กฝึกหัดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้ที่ไม่ใช่ซีกฮาร์ทต้องแลกอายุขัยของตนเองเพื่อเปิดใช้งานสนามดาบ
และเพราะเขาไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแรง อายุขัยของเขาจึงลดลงมากกว่าปกติ
'แต่ฉันก็ไม่ได้เสียใจเลย’
เขามีชีวิตอยู่มานานพอแล้ว
นับตั้งแต่ศูนย์พลังงานของเขาถูกทำลายเขาก็รู้สึกว่าชีวิตของเขามันว่างเปล่า
แต่เขารู้สึกเหมือนเขาได้พบชีวิตใหม่นับตั้งแต่เขาเริ่มสอนเด็กๆ พวกนี้ เขาไม่เสียใจที่อายุขัยของเขาจะน้อยลงเลย
“เฮ้อ…”
ริมเมอร์ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ความเจ็บปวดในหัวใจและศูนย์พลังงานของเขาลดลง
เขาเห็นชาวบ้านโค้งตัวให้ราอน
"ถึงยังไงฉันก็ต้องมีชีวิตอยู่ให้ถึงวันที่เขาขึ้นเป็นหัวหน้า”
เขายิ้มกับตัวเองแล้วก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่
***
หมู่บ้านและภูเขาเซบูอยู่ในความรับผิดชอบของหน่วยบัญชาการย่อยตะวันตกเฉียงใต้ของซีกฮาร์ต
“เฮอะ”
บรูคัส, ผู้บัญชาการหน่วยย่อยตะวันตกเฉียงใต้, เดาะลิ้นของเขาขณะมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเซบู
'เขาหมายถึงอีเดนสินะ?’
เด็กฝึกหัดที่ชื่อเครนมาหาเขาและบอกว่าอีเดนปรากฏตัวที่หมู่บ้านเซบู
และบอกอีกว่าราอน ซีกฮาร์ทเป็นคนสังเกตเห็นปีศาจตาแดง แต่นั่นฟังดูไร้สาระสำหรับเขา
คนที่จะรับรู้ได้ถึงปีศาจตาแดงมีแต่คนที่ไปถึงระดับผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นแหละ
ไม่มีทางที่เด็กอายุสิบห้าปีจะสังเกตได้เอง
"หัวหน้าครับ พวกเราต้องไปจริงๆ เหรอครับในเมื่อมันไม่น่าเป็นเรื่องจริง? พวกเราไปสำรวจที่นั่นมาก่อนแล้วนี่ครับ”
รองผู้บัญชาการเซอร์เวียนบ่น เขาเป็นหนึ่งในคนที่มาสำรวจหมู่บ้านเซบูและภูเขาเซบูก่อนหน้านี้
"ไม่ใช่เพราะราอน แต่เพราะเบอร์เรน รูนันและมาร์ธาก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเราคงถูกประหารกันหมดแน่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับสามคนนั้น”
"โอ้ว ฟังดูน่ากลัวจัง”
"ควบคุมสีหน้าตัวเองด้วย แกต้อง-?”
ดวงตาของบรูคัสกว้างขึ้นเมื่อเห็นเลือดบนถนน เขารีบตามรอยเลือดไปแล้วเจอกับร่างของยักษ์เขียวที่นอนแน่นิ่ง
"ย-ยักษ์เขียวเหรอ?”
ร่างกายสีเขียวที่ใหญ่โตกองอยู่บนพื้น
"ทำไมศพยักษ์เขียวถึงมาอยู่ที่นี่?”
"แล้วมีตั้งสองตัว...."
นักดาบจากหน่วยย่อยกลืนน้ำลาย
“อืม…”
บรูคัสขมวดคิ้วหลังจากตรวจสอบศพของยักษ์เขียว ดูจากร่องรอยการใช้ดาบแล้วน่าจะเป็นการโจมตีของอาจารย์สักคนหนึ่ง
'มีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน’
นอกจากนี้ยังมีเลือดและเสื้อผ้าของมนุษย์อยู่บนศพของพวกมัน
"สถานการณ์ฉุกเฉิน!”
สายตาของบรูคัสเปลี่ยนไป เขาแสดงสีหน้าจริงจังและรีบวิ่งไปยังหมู่บ้านทันที
ทางเข้าของหมู่บ้านถูกทำลายจนเหลือเพียงซาก เมื่อพวกเขากำลังจะไปถึงส่วนกลางของหมู่บ้านพวกเขาก็เจอกับเหล่าเด็กฝึกหัดเสียก่อน
"พวกเธอ..."
'นี่มันอะไรกัน...?'
ราอน ซีกฮาร์ท
แขนซ้ายของเขาหัก เอวและต้นขาของเขามีรอยกำปั้นที่ชัดเจน
แต่เขาไม่ได้ร้องคร่ำครวญออกมา
แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บแต่ก็ยังมีแรงกดดันที่น่ากลัว
"ผมเป็นตัวแทนของเด็กฝึกหัดสนามฝึกซ้อมที่ห้า ราอน ซีกฮาร์ท ครับ”
ราอนทักทายเขาอย่างสุภาพ
"อา ใช่ เกิดอะไรขึ้นที่นี่? อีเดนมาที่นี่จริงๆ ใช่ไหม?”
บรูคัสลนลานเพราะรังสีรอบๆ ตัวราอน
"ใช่ครับ"
ราอนโยนหมวกสองใบให้เขา
มันเป็นหมวกสองใบที่เป็นของปีศาจนักรบและปีศาจกระหายเลือด
"ป-ปีศาจนักรบกับปีศาจกระหายเลือดเหรอ? อ-อีเดนโผล่มาจริงๆ งั้นเหรอ?”
"พวกเราช่วยกันฆ่าปีศาจนักรบ แต่อาจารย์เป็นคนฆ่าปีศาจกระหายเลือดครับ”
“อาจารย์เหรอ?”
"อาจารย์ริมเมอร์ครับ”
“อ่า…”
เขารู้สึกตกใจที่ริมเมอร์ผู้สูญเสียศูนย์พลังงานเป็นคนฆ่าปีศาจกระหายเลือด
"เขาเป็นคนที่สุดย...อ๊ะ เดี๋ยวนะ!”
ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่ามีสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่า
"พวกเธอฆ่าปีศาจนักรบเหรอ?”
* * *
* * *
"ครับ"
ราอนพยักหน้า
"หา? พวกเธอฆ่าปีศาจนักรบได้ยังไง”
ไม่มีทางที่เด็กฝึกหัดจะสู้กับสัตว์ประหลาดระดับนั้นได้
"พวกเราฆ่ามันจริงๆ ครับ”
"อ-อธิบายหน่อยสิ!”
"เอ่อ... ให้เขาเป็นคนบอกนะครับเพราะผมคงต้องรักษาบาดแผลก่อน”
"อ้า ใช่ๆ ขอโทษทีนะ”
บรูคัสพยักหน้า แผลของราอนร้ายแรงมากซึ่งถ้าเป็นคนปกติก็คงจะร้องไห้และเป็นบ้าไปแล้ว
"เซอร์เวียนช่วยรักษาราอนที”
"ครับ!”
เซอร์เวียนเป็นรองผู้บัญชาการและยังเป็นฮีลเลอร์ที่ทำหน้าที่รักษานักดาบคนอื่นด้วย เขายืนอยู่ในความงุนงงก่อนที่จะตามไปรักษาราอน
"สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น? บอกฉันมาให้ละเอียด”
"ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะเชื่อผมไหม..."
เบอร์เรนอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้พูดเกิดจริงแต่อย่างใด
"ไม่จริงน่า..."
บรูคัสอุทานด้วยเสียงแหบแห้ง เขารู้สึกพูดไม่ออก
"มันเป็นความจริงครับ”
เด็กฝึกหัดทุกคนรวมทั้งเบอร์เรน รูนันและมาร์ธาพยักหน้าพร้อมกัน
“ฮ่ะๆ…”
นี่มันไร้สาระ
'เขาตัดแขนมันด้วยการลอบโจมตีจากด้านหลังแล้วสุดท้ายก็ตัดหัว?’
นั่นมันน่าประหลาดใจเกินไปแล้ว แต่เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากกรีดร้องภายในใจตัวเอง
'เขาทนสู้กับปีศาจกระหายเลือดได้เป็นสิบนาที...'
เบอร์เรนบอกว่าราอนเป็นคนบอกให้ทุกคนหนีไปก่อนที่จะสู้เองจนกระทั่งริมเมอร์มาช่วย
ราอนเป็นเพียงเด็กฝึกหัดอายุสิบห้าปีที่ไม่ได้เป็นกระทั่งนักดาบเต็มตัว และเห็นได้ชัดว่าเขาสามารถประดาบกับปีศาจกระหายเลือดที่แข็งแกร่งได้ เขารู้สึกปวดหัว
"เฮ้อ…"
บรูคัสถอนหายใจและมองสำรวจเด็กฝึกหัดอีกครั้ง สายตาของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลงนั่นแปลว่ามันเป็นเรื่องจริง
เขาหันไปมองบ้านที่ราอนพึ่งเดินเข้าไป
เขากลืนน้ำลาย แม้แต่ท่านหัวหน้าตระกูลคนปัจจุบันในวัยสิบห้าปีก็ไม่สามารถต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนั้นได้หรอก
'ปีศาจ...'
นั่นเป็นคำเดียวที่เขาคิดได้ คำว่าอัจฉริยะอาจไม่พอสำหรับเขา ราอน ซีกฮาร์ทเป็นปีศาจตัวจริง
***
"ง-งั้นฉันไปแล้วนะ”
เซอร์เวียนลุกขึ้นยืนหลังจากทำแผลในเขาเสร็จ
“ขอบคุณครับ”
"โอ้ ไม่เป็นไรๆ”
เขาออกไปข้างนอกหลังจากจับมือกับราอน
“เฮ้อ…”
ราอนเอนหลังพิงผนัง
'รู้สึกเหมือนฝันเลย’
เขายังคงไม่เชื่อว่าตัวเองได้ฆ่าปีศาจนักรบและรอดชีวิตจากปีศาจกระหายเลือดมาได้
'ถือว่าโชคดี’
ต้องขอบคุณเด็กฝึกหัดคนอื่นๆ ด้วยที่ช่วยดึงดูดความสนใจ
ถ้าเขาพลาดแม้แต่นิดเดียวก็คงตายไปแล้ว
'แต่ในที่สุดฉันก็ได้เลื่อนขั้น’
ราอนกำมือแน่น แต้มสถานะ, ประสบการณ์, และความกล้าหาญของเขาได้เพิ่มขึ้นเพราะผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากครั้งนี้มาได้
เขาพัฒนาขึ้นอย่างมากเพราะเหตุการณ์ครั้งนี้
ดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงช่วงต้นของระดับผู้เชี่ยวชาญแล้ว
'ความยากลำบากเป็นสิ่งที่ทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น’
แต่ในชีวิตที่แล้วมันคือวิกฤต
'แล้วก็...'
ราอนแสยะยิ้มแล้วเขย่าสร้อยข้อมือ
"เพราะแกเลยนะ...”
ฮึ่ม...
ราธออกมาจากสร้อยข้อมือดอกไม้น้ำแข็งพร้อมกับเปลวไฟสีฟ้า
ราชาแห่งแก่นแท้ไม่เคยเดิมพันแบบโง่เง่า เจ้าไม่ได้ฆ่าชายที่ใส่หมวกยักษ์เขียวด้วยตัวเองเสียหน่อย
"นั่นไม่เกี่ยว”
ราอนส่ายหัว
"ฉันพนันว่าปีศาจกระหายเลือดจะตาย แต่ไม่ได้บอกว่าฉันจะเป็นคนฆ่ามันเอง”
อ๊าก เจ้า!
ไฟของราธรุนแรงขึ้น มันเริ่มพึมพำว่ามันไม่ได้ตรวจสอบการเดิมพันอย่างละเอียดเพราะเป็นสถานการณ์ที่คับขัน
'อืม...'
ราอนขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าเขารู้สึกถึงอารมณ์ของมันมากขึ้น
'เป็นเพราะฉันได้รับแต้มความโกรธจากมันงั้นเหรอ?’
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกถึงอารมณ์ของมันมากขึ้นเพราะแต้มความโกรธ
'มันอันตรายกว่าที่คิด’
ขนาดว่ามันเป็นเพียงแค่สิบแต้ม ดูเหมือนว่าเขาจะต้องระมัดระวังมากขึ้นในอนาคต
"ตรวจสอบข้อความอีกครั้ง”
ราอนเลิกสนใจและเปิดดูข้อความที่ขึ้นมาก่อนหน้านี้
[คุณชนะเดิมพันกับ'ราธ']
[แต้มสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 3 แต้ม]
[คุณชนะการเดิมพันกับราธเป็นครั้งที่สี่]
[คุณได้รับแต้มพิเศษเนื่องจากได้รับชัยชนะติดต่อกันสี่ครั้ง]
[ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1]
[ความว่องไวเพิ่มขึ้น 2]
[พลังงานเพิ่มขึ้น 1]
เขาได้รับแต้มพิเศษเพราะชนะติดต่อกัน ถือว่าเป็นรางวัลที่คุ้มค่า
กึด!
ราอนลองกำมือ เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อของเขาได้รับการฟื้นฟูอีกครั้ง
ข้าไม่น่าพนันกับเจ้าเลย!
ราธตะโกนว่ามันเป็นเรื่องหลอกลวงและปล่อยความหนาวเย็นออกมาไม่หยุด
"ยังมีอีกนะ”
[รางวัลที่สองของการเดิมพันคือคุณสมบัติของราธ]
[ได้ทำการสุ่มคุณสมบัติแล้ว]
[คุณสมบัติ'เจตจำนงเหล็ก'ได้ถูกสร้างขึ้น]
