นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 248 - ที่ซ่อนตัว

เมื่อเดวิดหันหน้ากลับมามองยังคนที่เพิ่งส่งเสียงทักทายออกมา เขาก็พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุไม่น่าจะเกิน 14 ปีคนหนึ่งเท่านั้น ในมือของเธอถือขวดเหล้าที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองนี้เอาไว้ สายตากำลังจ้องมองมาที่เขาจากหลังเคาน์เตอร์บาร์

รูปร่างของเธอนั้นผอมบาง ร่างกายกำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนถ่ายจากเด็กผู้หญิงเป็นสาวน้อยที่สวยงาม ดวงตาที่น่ารักสดใสกำลังทอประกายของความคาดหวัง เมื่อเดวิดเห็นแววตาอย่างนั้น มันทำให้เขารู้สึกใจสั่นขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว

นี่ยังเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เท่านั้น ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้? เดวิดจิตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าน้องสาวของตัวเองต้องมาทำงานในสถานที่แบบนี้ ในเวลายามค่ำคืน เขาจะรู้สึกอย่างไร?

“อะแฮ่ม! เอาเครื่องดื่มมาก่อนแล้วกัน อะไรก็ได้ที่เธอคิดว่าดี” หลังจากสลัดความรู้สึกสงสารเห็นใจเด็กสาวตัวน้อยออกไปได้ เดวิดก็เอ่ยความต้องการของตัวเองออกมา

“ได้เลยค่ะ! รอสักครู่นะคะ” เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่สดใส มือเล็ก ๆ นั่นเริ่มเคลื่อนไหวคว้าหยิบของเหล้าชนิดต่าง ๆ ออกมาเทผสมลงไปในแก้วอย่างเชี่ยวชาญ มันไม่ใช่ความคล่องแคล่วว่องไวที่ใครจะคาดคิดว่าจะได้เห็นจากผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้เลย เธอทำหน้าที่ของบาร์เทนเดอร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบมาก

“ได้แล้วค่ะ! เครื่องดื่มของคุณ” ในเวลาไม่นานนัก เธอก็ยกแก้วมาวางเอาไว้ตรงหน้าของเดวิด

“โอ้! ขอบใจมาก! ที่นี่มีห้องพักให้บริการด้วยใช่มั้ย อาหารค่ำด้วย?”

“ถ้าห้องพักและอาหารรวมกัน ค่าบริการจะอยู่ที่ 100 เหรียญดาวต่อคืนค่ะ” เด็กสาวตอบออกมาอย่างอัตโนมัติ แต่ดวงตากลมโตนั่นกระพริบถี่ มันถูกใช้มองเดวิดอย่างพิจารณา

“คุณลูกค้าเพิ่งเคยมาที่เมืองนี้ครั้งแรกใช่มั้ย?”

เขาถามกลับไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “อ้อ! ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ก็พอจะแยกได้ค่ะ! ไม่ทราบว่าต้องการพักสักกี่คืนคะ?”

“ขอแค่คืนเดียวก่อน จะต้องอยู่ต่อหรือไม่คงต้องรอดูอีกที”

“ได้ค่ะ! ห้องหมายเลข 28 นะคะ นี่เป็นกุญแจห้อง เดี๋ยวอาหารค่ำจะตามมานะคะ น่าจะใช้เวลาไม่นานมากนัก” สาวน้อยบาร์เทนเดอร์เลื่อนกุญแจมาวางเอาไว้ด้านหน้า รอยยิ้มนั้นยังแจ่มใสอยู่เหมือนเดิม

“เยี่ยม!” เดวิดวางแก้วเครื่องดื่มลง รสชาติของมันไม่เลวเลยทีเดียว แต่ดูเหมือนว่าความร้อนแรงจะมากเกินไปเล็กน้อย มันร้อนวาบตั้งแต่คอลงไปถึงกระเพาะทีเดียว เขาต้องสะกดฤทธิอันร้อนแรงนี้เอาไว้ก่อน มือล้วงไปหยิบแผ่นธนบัตรออกมาจากกระเป๋า และวางมันเอาไว้ต่อหน้าของเธอ

“คุณลูกค้าให้มา 150 เหรียญดาว ค่าเครื่องดื่ม 20 เหรียญดาว ค่าอาหารและห้องพัก 100 เหรียญดาว รวมเป็น 120 เหรียญดาว คุณลูกค้ารอเงินทอนสักครู่นะคะ”

เดวิดลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้ว หลังจากคว้ากุญแจห้องมาถือเอาไว้ในมือ ปากเอ่ยบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องทอนหรอก เธอเก็บเอาไว้เลย ฉันอยากจะไปพักผ่อนแล้ว ส่งอาหารไปที่ห้องให้ด้วยนะ” แล้วเขาก็หมุนตัวเดินไปทางบันไดที่เล็งเอาไว้ทันที

นี่เป็นเพียงโรงแรมเล็ก ๆ เดวิดใช้เวลาหาห้องหมายเลข 28 ไม่นานนัก หลังจากเข้าไปในห้องได้แล้ว สิ่งแรกที่เขาทำคือการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย กลิ่นตัวที่ไม่พึงประสงค์มันหมักหมมจนเกินจะรับได้จริง ๆ

“คุณลูกค้า! อาหารมาส่งแล้วครับ” เสียงของพนักงานดังขึ้นหลังจากเสียงเคาะประตู

“วางไว้หน้าห้องได้เลย เดี๋ยวฉันออกไปเอาเอง”

เดวิดยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ อาหารใช้เวลาทำไม่นานอย่างที่สาวน้อยคนนั้นบอกเอาไว้จริง ๆ

เขายังใช้เวลาขัดสีฉวีวรรณร่างกายอยู่อีกสักพัก นอกจากจะต้องการใช้อุณหภูมิจากน้ำร้อนขับไล่ความเหนื่อยล้าออกไปแล้ว กลิ่นของเจ้าพวกแมลงประหลาดนั่นติดแน่นเกินไปจริง ๆ มันต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าที่กำจัดกลิ่นเหม็นแปลกนี่ออกไปได้หมด

ระหว่างที่นั่งกินอาหารค่ำ เดวิดเริ่มวางแผนของตัวเองสำหรับวันต่อไปแล้ว การที่เขารับภารกิจออกมาปฏิบัติการนอกสถานที่แบบนี้ นอกจากเหตุผลหลักที่ว่ามันคือการบังคับของสถาบัน เดวิดยังต้องการจะทดสอบขีดจำกัดของตนเองอีกด้วย ภายในพื้นที่ของสถาบัน เขาต้องระมัดระวังไม่ให้เผยความสามารถบางอย่างของตัวเองออกไป แต่ที่นี่คือโลกภายนอก มันไม่มีกล้องสังเกตการณ์ติดตั้งอยู่ทั่วทุกซอกซอยอีก การใช้ความสามารถก็ไม่มีข้อจำกัดด้วยเช่นกัน แค่ต้องระวังไม่ให้มีพยานหลงเหลืออยู่เท่านั้น เดวิดจะใช้โอกาสนี้ทดสอบและสร้างความคุ้นเคยกับความแข็งแกร่งของตัวเอง โดยเฉพาะในสถานการณ์ต่อสู้ที่จริงจังให้ได้มากที่สุด

แน่นอน! เป้าหมายหลักจริง ๆ ยังคงเป็นคะแนนจีโน เขาต้องเก็บผลงานไปแลกคะแนนจีโนให้ได้มากที่สุด สภาพคล่องของเดวิดนั้นเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาทุ่มซื้ออุปกรณ์ไฮเทคเพื่อความสะดวกและปลอดภัยไปไม่น้อย คะแนนจีโนนั้นลดลงอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย มันต้องได้รับการเติมเต็มกลับไปโดยเร็วที่สุด

........

รุ่งเช้าวันต่อมา เดวิดออกจากโรงแรมเพื่อเดินสำรวจตัวเมืองอย่างคร่าว ๆ แม้ว่าเมืองซีดอร์มจะไม่ได้เป็นเมืองที่ใหญ่โตอะไรมากมาย แต่ก็มีประชากรอาศัยกันอยู่หนาแน่นไม่น้อย อาคารน้อยใหญ่วางตัวชิดติดกันแน่นแบบไม่มีที่ว่าง ป้ายโฮโลแกรมโฆษณาโดดเด่นอยู่บนยอดอาคารสูงต่ำละลานตาไปหมด แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ แต่ทั้งคนเดินถนนและพาหนะสัญจรก็เริ่มพลุกพล่านวุ่นวายแล้ว ทั้งรถเหาะ เรือเหาะ พากันบินว่อนอยู่เต็มท้องฟ้า มันสร้างความตื่นตาให้กับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว

หลังจากสำรวจทางหนีทีไล่ รู้ตำแหน่งต่าง ๆ ของเมืองพอสมควร เดวิดก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่สุดท้ายที่มีรายงานเกี่ยวกับสมาชิกของแกงค์เหยี่ยวดำ มันเป็นการปล้นเล็ก ๆ ครั้งหนึ่ง แต่จากการสืบสวนบ่งบอกว่าน่าจะเป็นผลงานของแกงค์นี้

เมื่อเขาไปถึงยังสถานที่แห่งนั้น ก็พบว่ามันไม่ใช่พื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่นอะไร และจากข้อมูลที่สอบถามจากเด็กเสิร์ฟของร้านอาหารที่เข้าไปนั่งกินอาหารเช้า การปล้นครั้งนี้น่าจะเป็นฝีมือของสมาชิกแกงค์ระดับรองหัวหน้านำทีมมาเอง เดวิดขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อรับรู้ข้อมูลนี้ และเขาก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความยินดี เพราะเมื่อแอบลอบเข้าไปสำรวจที่เกิดเหตุ รอยเท้าที่คนร้ายทิ้งไว้นั้น มีอยู่จำนวนหนึ่งตรงกันกับรอยเท้าของคอนสแตนตินที่เขาบันทึกเอาไว้ในฐานข้อมูล

“ได้การล่ะ!” ดวงตาของเดวิดเป็นประกาย เมื่อเขามั่นใจแล้วว่านี่เป็นฝีมือของแกงค์เหยี่ยวดำ ก็สั่งให้เฮเซลบันทึกรอยเท้าทั้งหมดเอาไว้ ก่อนจะใช้มันเป็นตัวเปรียบเทียบและตามรอยไปเรื่อย ๆ

หลังจากแกะรอยไปตามทิศทางที่รอยเท้าส่วนใหญ่มุ่งไป รอยเท้าของคอนสแตนตินก็ยังปรากฏออกมาสร้างความมั่นใจให้กับเดวิดเป็นระยะ ๆ และในที่สุด กลุ่มของรอยเท้าก็มาสิ้นสุดลงที่ฝาของท่อระบายน้ำในมุมลับตาคนแห่งหนึ่ง

สิ่งที่ค้นพบทำให้เดวิดขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้ลังเลมากนัก หลังจากเปิดฝาท่อได้ก็ทิ้งตัวลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว สภาพภายในท่อระบายน้ำนั้นเต็มไปด้วยความเปียกชื้น เดวิดไม่สามารถติดตามจากรอยเท้าได้อีกต่อไปแล้ว แต่ในเมื่อมั่นใจว่าไม่ผิดจุดหมาย เขาก็ยอมเสียเวลาไล่ตามหาอย่างช้า ขอเพียงเจอสมาชิกของเหล่าวายร้ายนี่สักคน ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้นแล้ว

.....

“ลูกพี่! มีใครบางคนบุกรุกลงมาในท่อระบายน้ำครับ จากทางดาร์กดอร์ม”

ณ ห้องโถงใต้ดินขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่ออยู่กับทางระบายน้ำใต้ดิน ชายร่างผอมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ได้รับรายงานจากเฟสเซอร์มือใหม่คนหนึ่งที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“หือ? ดึงภาพจากกล้องสังเกตการณ์มาดูหน่อยซิ”

“ได้ครับลูกพี่!”

ปฏิกิริยาของเขาไม่ได้ชักช้าเลย หลังจากออกปากรับคำ มือทั้ง 2 ข้างก็ระดมพิมพ์คำสั่งเข้าไปในระบบส่วนตัวเป็นชุด และในไม่นานนัก จอภาพโฮโลแกรมขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมา ในหน้าจอนั้นมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งในชุดสีดำกำลังเดินสำรวจท่อระบายน้ำอยู่อย่างขะมักเขม้น

“ก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น แล้วยังดูเหมือนว่าจะยังเป็นแค่สไปรเยอร์เท่านั้นด้วย ทำเป็นแตกตื่นไปได้ เด็กหนุ่มแบบนี้น่าจะขายได้ราคาสูงแน่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนโง่ พาตัวเองลงมาโดนจับง่าย ๆ แบบนี้ ไป! ไปจับมันด้วยกัน ได้ยืดเส้นยืดสายหน่อยก็ดี” ชายร่างผอมหัวเราะลั่นออกมาได้ เอื้อมมือออกไปหยิบดาบใหญ่ที่วางอยู่ข้างเก้าอี้มาถือไว้ และลุกขึ้นยืนอย่างว่องไว

ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นรังลับของแกงค์เหยี่ยวดำ เป็นที่ซ่อนสำหรับกบดานในช่วงระยะเวลาที่ตกอยู่ในอันตราย มันถูกสร้างเอาไว้ใต้ดินอย่างลึกลับ และเชื่อมต่อกับระบบท่อระบายน้ำเพื่อสะดวกในการเคลื่อนไหวไปทั่วเมือง ไม่ว่าจะก่อการร้าย หรือในกรณีที่ต้องหลบหนีการตามล่าแบบนี้

หลังจากที่ถูกเจ้าหน้าที่ล้อมบุกเข้าทลายแหล่งกบดาน สมาชิกแกงค์เหยี่ยวดำกลุ่มนี้ตัดสินใจอพยพกันลงมาอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อความปลอดภัย และกำลังวางแผนอยู่ว่าจะเคลื่อนไหวอย่างไรต่อไป เขานึกดีใจเป็นอย่างมากที่มีอะไรให้ทำแก้เบื่อ การซ่อนอยู่เงียบ ๆ แบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าสนุกเลย

และเด็กหนุ่มชุดดำที่พวกเขาเห็นก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเดวิดที่เดินไปพลางตรวจสอบร่องรอยไปพลาง แต่ทิศทางที่เขาขยับตัวรุดหน้าไปนั้นถูกต้อง มันเป็นทิศทางที่มุ่งตรงไปห้องโถงใหญ่อย่างไม่ผิดพลาด

แต่ตอนที่เขาโผล่ออกมาที่ทางเชื่อมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ก็พบว่าตัวเองถูกล้อมเอาไว้เรียบร้อย ด้วยจำนวนคนที่มากกว่า 10 คน โดยการนำของชายร่างผอมคนหนึ่ง ที่ชี้มือและออกคำสั่งเสียงดังออกมาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว

“จับมันไว้ก่อน! อีกเดี๋ยวค่อยไปเล่นสนุกกันที่ฐาน”

“ได้ครับ! เดี๋ยวพวกผมทำให้!” ลูกสมุนที่เป็นเพียงสไปรเยอร์ 2 คนเสนอตัวออกมารับคำสั่ง และพุ่งเข้าใส่เดวิดอย่างดุร้ายทันที

เมื่อเผชิญกับการจู่โจมที่รวดเร็วและรุนแรงแบบนี้... เขาก็ได้แต่พยายามต้านทานอย่างสุดความสามารถเท่านั้น เดวิดสามารถป้องกันหมัดของลูกสมุนที่โจมตีเข้ามาก่อนได้ แต่ก็ถูกเท้าของลูกสมุนอีกคนเตะจนตัวลอยไป.... ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความยินดี