บทที่ 67: แผนนี้ยอดเยี่ยมมาก การขยายอาณาเขตคงอยู่ใกล้แค่เอื้อม!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 67: แผนนี้ยอดเยี่ยมมาก การขยายอาณาเขตคงอยู่ใกล้แค่เอื้อม!
ในยามนี้เอง เหล่าขุนนางและจักรพรรดินีต่างก็ไตร่ตรองถึงความเป็นไปได้ของแผนนี้
พิชิตด้วยกำลังทหาร!
ควบคุมผ่านเศรษฐกิจ!
ทำให้เชื่องด้วยอุดมการณ์!
ด้วยการทำสามสิ่งนี้ พวกเขาสามารถควบคุมดาร์โรได้อย่างมั่นคงและรวมเข้ากับอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่โดยไม่ต้องทำสงครามหรือทำร้ายผู้คน เพื่อขยายอาณาเขตเลย
ความคิดนี้มันยอดเยี่ยมเกินไป ยิ่งพวกเขาคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไร มันก็ยิ่งดูเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น!
พูดตามตรง หากพวกเขาสามารถบรรลุทั้งสามสิ่งนี้ได้ พวกเขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่สามารถยึดครองดาร์โรได้!
หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง จักรพรรดินีก็กล่าวขึ้นมา “เหล่าเสนาบดีทั้งหลาย พวกท่านคิดยังไงกับแผนการนี้?”
“ฝ่าบาท เราเชื่อว่าแผนนี้เป็นไปได้! หากเราสามารถบรรลุด้วยการควบคุมทางการทหาร เศรษฐกิจและอุดมการณ์ได้ เราเชื่อว่าเราสามารถยึดครองดาร์โรได้!”
“แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสถานการณ์ในอุดมคติ! ในทางปฏิบัติ เราคงจะต้องพบกับปัญหาต่างๆ อีกอย่างแน่นอน!”
“ยกตัวอย่างเช่นในเรื่องเศรษฐกิจ เราจะควบคุมความเป็นอยู่ของพวกเขาได้ยังไง? นี่เป็นแผนการใหญ่ จำเป็นต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ! และการฝึกฝนพวกเขาด้วยอุดมการณ์ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน การเปลี่ยนอุดมการณ์ของผู้คนเป็นสิ่งที่ยากที่สุด…”
“นอกจากนี้ในระหว่างที่ทำอยู่ เรายังต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้ทางราชวงศ์ดาร์โรรู้ตัวด้วย!”
“นั่นคือเหตุผลที่เราคิดว่าเราควรหารือเรื่องนี้กันอย่างละเอียด!”
…
เหล่าขุนนางได้แสดงความคิดเห็นของตนออกมา
หลินเป่ยฟานพยักหน้าและยิ้ม “สิ่งที่พวกท่านพูดเป็นความจริงโดยแท้! นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าเขียนโครงร่างแผนข้ามคืน และทั้งหมดนี้อยู่ในรายงานนี้แล้ว! โปรดตรวจสอบเถิดฝ่าบาท!”
จักรพรรดินีกล่าวออกมาด้วยความกระวนกระวายใจ “ไหนรีบเอามาให้ข้าดู!”
เมื่อรายงานถูกนำเสนอ จักรพรรดินีก็เปิดดูอย่างกระตือรือร้น
แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่พันคำ แต่จักรพรรดินีก็อ่านมันช้าๆ จนกระทั่งเผาเครื่องหอมจนหมดยังอ่านไม่จบด้วยซ้ำ
หลังจากอ่านจบแล้ว จักรพรรดินีก็ปรบมือและชมเชย “ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมนัก! แผนนี้ปราดเปรื่องและมีรายละเอียดครบถ้วนมาก! หากทำตามโครงร่างแผนนี้ เราจะเห็นผลภายในสามเดือนเป็นแน่! ภายในเวลาไม่ถึงสามปี ดาร์โรก็จะสามารถรวมเข้ากับอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ได้! ฮ่าฮ่า...”
เสนาบดีพลเรือนและทหารที่อยู่ด้านล่างรู้สึกอยากเห็นเหลือเกินว่าสิ่งที่อยู่ในรายงานเขียนไว้เช่นไร
“ฝ่าบาท มีอะไรเขียนไว้ในรายงานบ้างหรือขอรับ?”
“ขอพวกกระหม่อมยลโฉมดูมันหน่อยได้ไหมขอรับ?”
…
จักรพรรดินีส่ายศีรษะพร้อมด้วยรอยยิ้ม นางไม่ไว้วางใจขุนนางพวกนี้ เบื้องหลังขุนนางเหล่านี้มีแต่คิดจะเอาผลประโยชน์ต่างๆ มากมาย มาเป็นประโยชน์ของตนเอง พวกเขาได้ทำสิ่งที่ทำร้ายประชาชนมากมายคณานับ จะเกิดอะไรขึ้นกันหากพวกเขารู้แผนนี้และทำกำไรจากมัน? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาขายเรื่องอาณาจักรของนางไป?
สิ่งนี้จะเกี่ยวข้องกับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของนางในการขยายอาณาเขต ไม่อาจจะประนีประนอมได้! ยิ่งไปกว่านั้น หากแผนนี้ถูกนำไปใช้ ไม่เพียงแต่พวกเขาสามารถรวมดาร์โรเข้ากับอาณาจักรอู๋ที่ยิ่งใหญ่ได้เท่านั้น แต่ยังช่วยเพิ่มอำนาจของพวกเขาอย่างมากอีกด้วย สิ่งนี้สำคัญมากสำหรับนาง ไม่อาจทำเป็นเล่นได้
“แผนค่าทดแทนก่อนหน้านี้จะถูกยกเลิกและแทนที่ด้วยแผนของท่านหลิน!” จักรพรรดินีกล่าว
“ฝ่าบาท เราขอพิจารณาใหม่อีกครั้งได้ไหมขอรับ?” เสนาบดีผู้หนึ่งเอ่ยถามอย่างจริงจัง
จักรพรรดินีโบกมือ “ไม่จำเป็น เราคงไม่สามารถคิดวิธีที่ดีกว่านี้ได้แล้ว! เราสามารถกลืนดาร์โรได้โดยไม่ต้องทำสงคราม ข้าจะตั้งชื่อแผนนี้ว่า…อสรพิษเขมือบ!”
“ฝ่าบาททรงตัดสินใจได้ประเสริฐยิ่ง!” เหล่าขุนนางกล่าวอย่างพร้อมเพรียงกัน
“และแผนนี้จะต้องไม่รั่วไหลเด็ดขาด!” ดวงตาของจักรพรรดินีคล้ายเปล่งประกายแสงออกมาอย่างเย็นชา “มิฉะนั้นไม่ว่าตัวตนหรือความสำเร็จของพวกเจ้าจะมีมากเพียงใด ข้าก็จะตัดหัวเจ้าและลงโทษทั้งตระกูลของเจ้าเสีย!”
“พวกข้ากระหม่อมมิไม่กล้าฝ่าบาท!” พวกขุนนางตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
ขุนนางบางคนถึงกับหน้าซีดและเหงื่อออกเต็มท่วมร่างกาย การลงโทษทั้งตระกูล แสดงว่าจักรพรรดินีเห็นเรื่องนี้มีความสำคัญมากอย่างยิ่งยวด พวกเขาทุกคนไม่กล้าคิดจะยุ่งเกี่ยด้วยเด็ดขาด
“เช่นนั้นก็จงซื่อสัตย์กับข้า!” จักรพรรดินีขู่อีกครั้ง
“ว่าแต่ท่านหลินอยู่ไหน?” "กระหม่อมอยู่ที่นี่!" หลินเป่ยฟานพลันก้าวไปข้างหน้า
จักรพรรดินียิ้มอย่างชื่นชมต่อหลินเป่ยฟาน นางชื่นชมอีกฝ่ายอย่างมาก บุรุษผู้นี้ทำให้นางประหลาดใจอีกครั้ง! เขามีความสามารถอย่างแท้จริงที่ถึงขั้นสามารถคิดแผนการอันชาญฉลาดเช่นนี้ได้
“แผนอสรพิษเขมือบของท่านหลินไม่เพียงแต่หลีกเลี่ยงสงครามเท่านั้น แต่ยังวางรากฐานสำหรับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเราในการขยายอาณาเขตของอาณาจักรอู๋อันยิ่งใหญ่อีกด้วย! หากสิ่งนี้สำเร็จ สิ่งที่ท่านทำย่อมมีค่ามหาศาล ท่านหลิน! บอกข้ามาเถิดว่าข้าควรตอบแทนท่านยังไง”
หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างนอบน้อม “การรับใช้ฝ่าพระบาทเป็นหน้าที่ของเสนาบดี ตัวกระหม่อมมิกล้าคาดหวังรางวัล”
จักรพรรดินีประกาศเสียงดังลั่น “เมื่อทำคุณย่อมต้องมีรางวัล! ท่านหลิน ออกมาข้างหน้าและรับรางวัลของท่านเสีย!”
"กระหม่อมรับบัญชา!" หลินเป่ยฟานโค้งคำนับ
“รางวัลคือเงินหมื่นตำลึง!”
“ทองคำ หยกและมรกต!”
“ไข่มุกสิบเม็ด!”… เป็นอีกครั้งที่นางฟุ่มเฟือยและไม่รังเกียจเลยที่จะใช้เงินเป็นของรางวัล
ดวงตาของขุนนางทั้งพลเรือนและทหารต่างแดงก่ำด้วยความอิจฉา!
ทว่าคราวนี้พวกเขาไม่สามารถหาเหตุผลใดๆ ที่จะต่อต้านได้ หากแผนนี้บรรลุผลจริง พวกเขาอาจมีโอกาสที่จะมีระดับขั้นเพิ่มขึ้นด้วย ซึ่งเมื่อยามนั้นมาถึง พวกเขาก็จะได้มากกว่าที่คิดไว้แน่
หลังจากมอบรางวัลเสร็จสิ้นแล้ว จักรพรรดินีก็ยิ้มและกล่าวว่า “นี่เป็นเพียงรางวัลแรกเท่านั้น! หากแผนนี้ประสบความสำเร็จ ข้าจะให้ตำแหน่งที่สูงขึ้นและยศฐาบรรดาศักดิ์แก่ท่าน!”
“ขอบพระคุณสำหรับความกรุณาของฝ่าบาท!” หลินเป่ยฟานกล่าวเสียงดัง
