นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 78
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 78
เขาพึ่งได้เข้าใจ
ปีศาจกระหายเลือดอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญพิเศษและมันสามารถทนต่อธาตุไฟได้ ที่ผ่านมามันเพียงแค่เล่นสนุกกับพวกเขาก่อนที่จะฆ่า
ดังนั้นราอนจึงตัดสินใจที่จะใช้กับดักของมันให้เป็นประโยชน์
มันเป็นวิธีเดียวที่จะชนะ
วืด!
ปีศาจกระหายเลือดปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของมันออกมาแล้วบรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันที
มันเป็นความรู้สึกเหมือนถูกหินกดทับ ราอนกัดฟันและปลดปล่อยจิตสังหารทั้งหมดของตัวเองออกมา
ตุบ!
เบอร์เรน รูนันและมาร์ธากระเด็นออกไป
สิ่งที่สำคัญที่สุดยังคงเหมือนเดิม
หลังจากที่ราอนหลุดจากพลังแห่งดวงดาวของปีศาจกระหายเลือดได้แล้ว เขาก็เตรียมตัว
ตู้ม!
กำปั้นขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยพลังแห่งดวงดาวพุ่งมาที่ไหล่ของเขา
กร๊อบ!
มันไม่ได้ถูกเขาตรงๆ มันโดนเขาเพียงแค่ถากๆ แต่ก็ทำให้กระดูกของเขาหัก
"อึก!”
ราอนกัดฟัน เขาทนต่อความเจ็บปวดด้วยความพยายามที่เหนือมนุษย์และใช้แขนขวาหยิบดาบขึ้นมา
วืด!
เขารวบรวมพลังงานทั้งหมดและจิตสังหารไปที่ปลายดาบ
"ไอ้สารเลว!"
เขาแทงดาบที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งไปที่หัวใจของปีศาจกระหายเลือด
'หมื่นเปลวเพลิงขั้นสูงสุด'
เขาใช้หลักการของหมื่นเปลวเพลิงรวมกับพลังของผลึกเยือกแข็ง ดาบของเขากลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม
แกร๊ก!
เสียงของดาบเจาะเกราะของยักษ์เขียวดังก้องในหูของเขา
“อึก…”
ดาบเจาะทะลุเกราะได้แต่แทงเข้าหนังของมันไม่ได้
"ฮ่าๆ...เยี่ยมเลย"
ปีศาจกระหายเลือดหัวเราะกับดาบที่ทิ่มอยู่ตรงหน้าอกของมัน
"ไม่คิดเลยว่าทำแบบนี้ได้ด้วย ฉันเกือบตายจริงๆ แล้วนะเนี่ย แต่ก็.."
ดาบของราอนหักออก
"อึ่ก!”
ราอนกระเด็นออกไปและไอเป็นเลือด
"แกยังอ่อนแอเกินไป การลอบโจมตีนั่นไม่ได้ผลหรอกเพราะความแตกต่างของพลังของเรามันมากไปไงล่ะ”
เศษดาบที่ติดอยู่หน้าอกของมันก็ค่อยๆ ไหลออกมาทีละน้อย
'กล้ามเนื้อของมัน....'
ราอนกัดริมฝีปากเปื้อนเลือด ปีศาจกระหายเลือดหยุดการโจมตีของเขาโดยการเสริมสร้างผิวหนังและกล้ามเนื้อของตัวเอง
ซึ่งนั่นเป็นความสามารถของสัตว์ประหลาดระดับเชี่ยวชาญพิเศษ
"เฮือก!”
ราอนก้าวถอยหลังและมองไปที่เบอร์เรน,รูนัน,มาร์ธา,และเด็กคนอื่นๆ
"ม-ไม่มีแผนเหลือแล้ว ทุกคนรีบหนีไป!”
"ร-ราอน?”
"นี่นาย..."
"เราเอาชนะมันไม่ได้งั้นเหรอ...”
พวกเขาไม่เหลือหนทางให้ทางเอาชนะได้เลย ในเมื่อแผนพังหมดแล้วตอนนี้อย่างเดียวที่ทำได้ก็คือการวิ่งหนี
"ฉันขอสั่งให้นายเป็นหัวหน้าเด็กฝึกหัด รีบพาชาวบ้านหนีไปซะ! กำลังเสริมของตระกูลกำลังมาแล้ว วิ่งไปทางตะวันตกเลย!”
"ฉ-ฉันยัง..."
"เบอร์เรน ซีกฮาร์ท!”
ราอนตะโกนชื่อของเบอร์เรนที่กำลังจะลุกขึ้นยืน
"นายบอกว่าควรทำให้สมกับซีกฮาร์ทไม่ใช่หรือไง? ถ้าอย่างนั้นก็สู้ต่อ แต่ถ้าไม่ก็ยังได้ช่วยคนอื่น!”
"ฉ-ฉัน"
เบอร์เรนกัดริมฝีปาก เวลาแห่งในตัดสินใจนั้นสั้นมาก
"พวกเราจะถอย! ทุกคนหนีเร็ว วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด!”
เขาวิ่งกลับไปทางออกไปนอกหมู่บ้าน เด็กฝึกหัดหลั่งน้ำตาและรีบวิ่งตามเบอร์เรนไป
“อ่า…”
ราอนสำลักเลือดออกมาและจับแขนตัวเองไว้แน่น
"ย๊าาา-!”
ก่อนที่รูนันจะพุ่งไปที่ปีศาจกระหายเลือด มาร์ธาก็สับหลังคอของเธอซะก่อน
รูนันหมดสติและล้มลงบนพื้นทันที
“……”
มาร์ธาอุ้มเธอขึ้นหลังและหันมองราอน
ทันทีที่ราอนพยักหน้า เธอก็หันหลังกลับและวิ่งไปในทิศทางที่เบอร์เรนไป
"...ขอบคุณนะ”
ราอนยิ้มบางๆ เขาดีใจที่พวกเขาเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการ
ฟุ่บ!
ปีศาจกระหายเลือดดึงดาบที่ติดอยู่บนอกของมันออกมา บาดแผลของมันค่อยๆ สมานตัวเพราะพลังของยักษ์เขียว
'เวรเอ๊ย!'
ราอนกัดริมฝีปาก คำสาปเลือดไหลได้ผลแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ในสถานการณ์แบบนี้เลย
"คิดว่าจะหนีไปได้แค่ไหนกัน?”
ปีศาจกระหายเลือดกำดาบในมือ
"ฉับปล่อยพวกยักษ์เขียวออกไปแล้ว พวกเขาจะถูกจับกินแน่นอนแต่ก่อนอื่น..."
ปีศาจกระหายเลือดหัวเราะคิกคักและมองลงไปที่ราออน
"แกคิดว่าจะรับมือกับฉันได้เหรอ? ด้วยแขนที่หักและความอ่อนแอแบบนี้?”
“…”
ราอนไม่ได้ตอบ เขาไม่ได้มองไปที่ปีศาจกระหายเลือดแต่เขากำลังมองไปที่ราธที่อยู่ในกำไลข้อมือ
'ราธ'
ในที่สุดก็ถึงคราวของข้า
ราธตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แรงกดดันของราธอยู่ในระดับที่เหนือกว่าปีศาจกระหายเลือดอย่างแน่นอน
ข้าบอกแล้วไงว่าเจ้าเอาชนะมันไม่ได้หรอก มอบร่างกายของเจ้ามาแล้วข้าจะทำให้ดู
'ฮ่าๆ...แกนี่ชอบเข้าใจผิดอยู่เรื่อย’
หา?
'ฉันอยากจะแลกเปลี่ยน’
ตาของราอนวาววับ
หมายความว่ายังไง?
'แกเคยพูดถึงการแลกเปลี่ยนกับแต้มความโกรธ งั้นฉันขอรับมันเอาไว้โดยแลกกับการได้รับพลังทั้งหมดและร่างกายตอนปกติกลับคืนมา’
เจ้า…
ราธปล่อยเปลวไฟสีน้ำเงินออกมา
เจ้าโง่! เจ้าไม่มีทางที่จะเอาชนะมันด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดที่มีหรอก ต่อให้เกิดใหม่อีกกี่ครั้งก็ตาม! แค่รักษาบาดแผลก็ไม่มีทางชนะได้!
'นั่นมันเรื่องของฉัน สรุปแล้วโอเคไหม?’
ฮึ…
ราธจ้องหน้าราอน
...ก็ได้ แต้มความโกรธ10แต้มแลกกับการฟื้นฟูร่างกายของเจ้า แต่เจ้าไม่มีทางเอาชนะได้หร-...
'หุบปากและรีบให้ฉันมาได้แล้ว’
ฮึ่ม!
ความเย็นของมันเข้าแทรกซึมไปในร่างกายของราอน
"อึก!'
เขารู้สึกเจ็บปวด ผิวหนังของเขาแตกออกจากกันเพราะความหนาวเย็น
กึก!
แขนและซี่โครงที่หักกลับมาเป็นสภาพเดิมอย่างรวดเร็วแต่ราอนรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าตอนที่มันหักเสียอีก
“ฮู่ว…”
น้ำตาของเขาไหลออกมา มันความเจ็บปวดที่สาหัสที่สุดที่เขาเคยเจอมา
"นั่นอะไร?”
ปีศาจกระหายเลือดแสดงท่าทีตกใจเมื่อเห็นว่าแขนของเขาได้รับการรักษาแล้ว
“เฮ้อ…”
ราอนอ้าปากหายใจ พลังของเขาค่อยๆ กลับมาแต่เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก
และความเจ็บปวดไม่ได้มีแค่นั้น
[ความโกรธ 10แต้ม ได้ถูกสร้างขึ้น]
ราอนรู้สึกเจ็บปวดในอวัยวะภายใน เขารู้สึกเหมือนทุกเซลล์ร่างกายถูกแทงด้วยเข็ม
"อาาา..."
เขารู้สึกเหมือนวิญญาณกำลังจะออกจากร่าง ความรู้สึกที่น่าขยะแขยงและชั่วร้ายแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา
'แล้วก็...'
การฟื้นฟูของเขาเสร็จเรียบร้อย เขารู้สึกเหนื่อยล้าทางใจมากแต่ร่างกายและพลังออร่าของเขาได้กลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง
"ฉันไม่เข้าใจ...”
ปีศาจกระหายเลือดจ้องมาที่เขา
"แกเคยดื่มเลือดของยักษ์เขียวใช่ไหม ทำไมถึงฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้? ไม่มีเหตุผลเลย..."
"แกไม่มีวันรู้หรอก”
มันเจ็บปวดทรมานสุดๆ
“ฮู่ว...”
ราอนก้มหยิบดาบของเด็กฝึกหัดสักคนมาจากบนพื้น
'ราธ’
อะไรอีกล่ะ เจ้าเด็กอวดดี
'ฉันอาจจะตายก็ได้เพราะงั้นมาพนันกันเถอะ’
พนันงั้นเหรอ?
‘อืม ฉันพนันได้เลยว่ามันกำลังจะตาย’
เจ้ากำลังพ่นคำพูดไร้สาระ
'ทำไม กลัวเหรอ?’
ก็ได้! เอาตามนั้น! ราชาแก่นแท้ขอเดิมพันมันกับการที่เจ้ายอมมอบร่างกายให้ข้า
เมื่อราธยอมตอบรับ ราอนก็ยกดาบขึ้นชี้หน้าปีศาจกระหายเลือด
"เข้ามาสิ ฉันจะเล่นกับแกจนกว่าจะเช้าเลย”
***
“แฮ่ก! แฮ่ก!”
มาร์ธาวิ่งตามเบอร์เรนและฝึกคนอื่นพร้อมกับแบกรูนันไว้บนหลังของเธอ
ทุกคนวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเขาจึงสามารถตามทันเด็กฝึกหัดคนอื่นและชาวบ้านได้อย่างรวดเร็ว
"เกิดอะไรขึ้น?”
"เราจะรอดไหม?”
ชาวบ้านกำลังวิ่งแต่เป็นความเร็วที่ช้ามากสำหรับเด็กฝึกหัด
นั่นทำให้มาร์ธาหงุดหงิด
"บ้าเอ๊ย บ้าเอ๊ย..."
เบอร์เรนกำหมัดแน่น เขาเดินไปเรื่อยๆ อย่างเหม่อลอยโดยไม่มองไปข้างหน้าหรือรอบๆ
“อึก…”
"ท่านราอน"
“อ๊า!”
ไม่ใช่แค่เขา เด็กฝึกหัดคนอื่นก็ดูเศร้าหมอง
"หมอนั่น...."
มาร์ธาเริ่มพูดท่ามกลางความเงียบ
"เขายืนหยัดต่อสู้เพื่อพวกเราแล้ว”
เสียงของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความโกรธ
"เขาไม่ยอมหนีออกมาแม้แขนและซี่โครงจะหัก แล้วดูสิว่าตอนนี้พวกนายกำลังทำอะไรอยู่?”
"ฮะ?"
"เมื่อกี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขา ครางนี้พวกนายก็วางแผนจะตายแบบคนโง่ๆ งั้นเหรอ?”
"ไม่จริง...ท่านเบอร์เรนก็ช่วย..."
"หยุด!”
เบอร์เรนห้ามเด็กสายรองที่จะเถียงกับมาร์ธา
"เธอพูดถูก เราไม่มีเวลาทำตัวแบบนี้แล้ว กลุ่มแรกไปเฝ้าระวังที่ด้านหน้า! กลุ่มที่สองและสามดูด้านซ้ายและขวาตามลำดับ ควบคุมออร่าให้พร้อมกับการทำหน้าที่!”
เมื่อได้ยินคำสั่ง เด็กฝึกหัดที่ยืนอยู่เฉยๆ ก็รีบกระจายไปอยู่ตามตำแหน่งของตัวเองอย่างรวดเร็ว
"มาร์ธาไปดูแลด้านหลังเพราะเธอมีการรับรู้ดีสุดในหมู่พวกเราแล้ว แล้วก็ฝากรูนันไว้ที่พวกเรา”
“อืม...”
มาร์ธาขมวดคิ้วแต่พยักหน้าและส่งรูนันที่หมดสติให้กับเด็กสายรอง
"เราจะเพิ่มความเร็วอีก! กำลังเสริมน่าจะมาถึงเร็วๆ นี้ ดังนั้น...!"
"ชู่ว...เงียบก่อน”
มาร์ธาหยุดเบอร์เรนและหันไปมองป่าทึบทางด้านขวา เบอร์เรนและคนอื่นๆ มองตามสายตาของเธอด้วยความงุนงง
ซู่ว!
เสียงคล้ายกับลมทั่วๆ ไป แต่มาร์ธาเหงื่อแตกและชักดาบออกมา
"ท-ทุกคนถอย! วิ่งหนีไปเดี๋ย..."
ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค สัตว์ประหลาดสีเขียวที่สูงมากกว่าสี่เมตรก็โผล่ออกมา
ยักษ์เขียว
สัตว์ประหลาดที่ดุร้ายที่สุดบนหุบเขาจ้องมองมาที่พวกเขา
“อะ…”
มาร์ธากลืนน้ำลาย
'ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้’
ปีศาจกระหายเลือดมีความสามารถของยักษ์เขียวซึ่งรวมไปถึงสามารถควบคุมมันได้ด้วย เป็นธรรมดาที่จะมียักษ์เขียวอยู่ในที่แบบนี้
'พ-พวกเราชนะไม่ได้หรอก...'
ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่สมบูรณ์ พวกเขาคงจะถูกมันฆ่าแน่ๆ
"อาาาาา!”
ยักษ์เขียวร้องและทุบมือของมันลงพื้น
"ย้ากก!”
“ย้า!”
มาร์ธาและเบอร์เรนกระโดดและแทงดาบไปที่มัน
"กรร!”
ยักษ์เขียวถอยหลังไปเล็กน้อยเมื่อเห็นออร่าของพวกเขา
วูม!
เมื่อมันตั้งตัวได้ก็วิ่งกลับมาหาพวกเขาอีกครั้ง
ตู้ม!
มาร์ธาและเบอร์เรนถูกผลักออกมาจนล้มลง
"อึ่ก...”
“อั่ก!”
พวกเขาพยายามลุกขึ้นมาแม้ว่าจะสู้ไม่ได้
"เวรเอ๊ย...!”
มาร์ธากัดริมฝีปาก ยักษ์เขียวมีสัญชาตญาณของนักล่าสูงมากจึงยากที่จะหนีมันได้พ้น
"กรร”
เลือดของเบอร์เรนไหลออกมาเล็กน้อย ยักษ์เขียวก้าวเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้น มันหัวเราะพวกเขาทันที
"ทุกคนหนีไปก่อน! ฉันกับมาร์ธาจะอยู่ที่นี่เพื่อฆ่ามัน!”
เบอร์เรนกุมมือของตัวเองและพูดด้วยเสียงสั่นๆ คราวนี้เป็นคราวของเขาแล้ว
"ท่านเบอร์เรน!”
"เร็วสิ!”
“ฮึก…”
ดอเรียนกำลังจะร้องไห้และหันหลังเตรียมหนี แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ออกตัววิ่ง ก็มีเสียงบางอย่าง
ตู้ม!
ยักษ์เขียวตัวที่สองกระโดดออกมาขวางเส้นทางของพวกเขา
“อะ…”
ตาของมาร์ธาสั่นไหวอย่างรุนแรง
'นี่คือเหตุผลที่มัน...’
นี่คือเหตุผลที่ปีศาจกระหายเลือดยอมให้พวกเขาหนีมาง่ายๆ เพราะมันได้ปล่อยยักษ์เขียวออกมาแล้ว
"ม-มันจบแล้วล่ะ”
เสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังของคนคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน
"กรรรร”
"อ๊ากกก!”
มีเพียงเสียงร้องของยักษ์เขียวกับเสียงกรีดร้องของมนุษย์
"ห้ามยอมแพ้เด็ดขาด!”
เบอร์เรนเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากปากของเขา
"ราอนยังต่อสู้อยู่เลย! ถ้าเรายอมแพ้ที่นี่แล้วเราจะกล้าสู้หน้าเขางั้นเหรอ!”
เบอร์เรนเค้นเอาพลังของตัวเองออกมา ลมสีน้ำเงินโหมกระหน่ำ
"เป็นครั้งแรกเลยที่นายพูดจาเข้าหูฉัน”
มาร์ธาหัวเราะและเอาออร่าของไททันออกมาที่ดาบ
"ฉ-ฉันต้องไปช่วยราอน”
รูนันที่พึ่งตื่นขึ้นมาก็รีบหยิบดาบและถ่ายทอดพลังไปที่ดาบ
มันเป็นสถานการณ์ที่น่าสิ้นหวัง แต่พวกเขาไม่ยอมแพ้
"กรร!”
"คอาาา!”
ดูเหมือนยักษ์ทั้งสองตัวจะไม่ชอบการแสดงออกดังกล่าว
ในช่วงเวลาที่ดาบของทั้งสามคนเข้าปะทะกับสัตว์ประหลาดทั้งสองตัว
วูม!
ลมสีเขียวโหมกระหน่ำพัดมาจากใจกลางของป่า
* * *
* * *
ตู้ม!
ออร่าสีเหลืองผลักออร่าสีน้ำเงินและสีแดงออกไป
วูม!
ราอนกระเด็นออกมา
"แหวะ!”
ราอนอาเจียนเอาเลือดดำที่เสียแล้วออกมา แขนซ้ายของเขาหักอีกครั้ง
ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วร่างกายของเขาทั้งหมด
"ตายยากตายเย็นเหลือเกิน”
ปีศาจกระหายเลือดเดินเข้ามาหาเขา พลังอันทรงพลังแผดเผาผิวหนังของราอน
ตูม!
มันจะกระโดดทับที่ราอน
"อึก!'
ราอนกลิ้งตัวหนีได้ทัน
ราอนพยุงตัวขึ้น
"หึ”
แขนซ้ายที่หักกำลังกวนใจเขา ถ้าเขาถูกจับได้ก็คงจะตายทันที
'หรือจะตัดมันออกดี?’
การตัดแขนที่หักออกก็อาจจะช่วยให้เขามีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น
"แต่..."
'ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย?’
'แขนของฉันหักตั้งสองครั้ง ซี่โครงและกระดูกตามตัวก็หัก ผิวหนังและกล้ามเนื้อก็จะไม่ไหวแล้ว’
'ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมฉันต้องต่อสู้ขนาดนี้ด้วย ชาติก่อนฉันยังไม่เคยยอมอดทนต่อความเจ็บปวดขนาดนี้เลย’
ความทรงจำเก่าๆ ผ่านเข้ามาในสมองของเขา
'คำพูดของคนที่เขาใช้เวลาอยู่ด้วยมากที่สุด อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด และอยากจะขอโทษมากที่สุด’
[แม่อยากให้ราอนเป็นนักดาบที่เหมือนกับบรรพบุรุษของซีกฮาร์ท]
ใช่แล้ว คำพูดของเธอ
'คำพูดของซิลเวียคือเหตุผลที่ฉันยังไม่ยอมแพ้’
'ถ้าเป็นชีวิตก่อนฉันคงหนีไปแล้วล่ะ’
'แม้ว่าจะต้องใช้คนอื่นๆ เป็นเหยื่อล่อเพื่อวิ่งหนีก็ตาม’
'แต่สิ่งที่ซิลเวียบอก...'
'ความผูกพันระหว่างการเป็นเด็กฝึกหัดทำให้ฉันยังอยู่ที่นี่’
'รูนันดูเป็นคนที่ว่างเปล่าแต่เธอใจดีกว่าใครๆ เธอเป็นผู้หญิงที่ยอมทนเจ็บปวดเพื่อช่วยครอบครัวของเธอจากพี่ชายโรคจิต’
'เบอร์เรนที่เป็นคนอวดดีก็เปลี่ยนไปเป็นเด็กดีและวิ่งตามเป้าหมายอย่างไม่ย่อท้อ'
'มาร์ธาเป็นคนหยาบคายแต่เธอมีจิตใจที่แข็งแกร่งและความเชื่อมั่นที่แน่วแน่ และดูเหมือนเธอจะนึกถึงแม่ผู้ให้กำเนิดของเธออยู่ตลอด’
'เด็กฝึกหัดคนอื่นๆ ก็มีความเปลี่ยนแปลงมากมาย ถ้าบอกว่าฉันไม่ผูกพันธ์กับพวกเขาเลยมันคงเป็นเรื่องโกหก’
'ทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก’
'นั่นคือเหตุผลที่ฉันยังอยู่ที่นี่’
'รวมถึงเพราะซิลเวีย'
'ชีวิตนี้มันคนละเรื่องกับชีวิตก่อนเลย’
'ฉันจะเอาชนะสัตว์ประหลาดตรงหน้าให้ได้’
"ฮ่าๆ!”
เขาหัวเราะออกมา
ชีวิตนี้เขาจับดาบเพือช่วยเหลือผู้คน ไม่ใช่ฆ่าคนอีกต่อไปแล้ว
"หัวเราะงั้นเหรอ? แกเองก็ไม่ปกติเหมือนกันสินะ”
"ใช่มั้ยล่ะ? ฉันไม่คิดว่าฉันจะเป็นแบบนี้เลย”
ราอนพยักหน้า ราธที่มองดูอยู่ก็พยักหน้าด้วย
ในที่สุดข้าก็เข้าใจ
'ฮะ?’
เจ้าวางแผนจะมอบร่างกายให้ราชาแห่งแก่นแท้อยู่แล้ว
‘……’
เจ้าแค่พยายามยื้อเวลาให้มนุษย์พวกนั้นหนีไปให้ไกลจากข้าสินะ
'ว้า รู้แล้วสินะ’
อวดดีอะไรเช่นนี้!
ราธปล่อยพลังออกมา มันเป็นพลังที่รุนแรงมากกว่าที่เคยได้เจอ
ราอน ซีกฮาร์ท เจ้าดูถูกราชาแก่นแท้ได้เพียงเท่านั้นแหละ เจ้าเชื่อจริงๆ หรือว่าเจ้าจะสามารถควบคุมร่างกายของเจ้าเองได้ในตอนที่ข้าฆ่ามันแล้วออกตามหาพวกของเจ้า?
'ไม่รู้สิ นั่นมันเรื่องหลังจากการพนัน’
ราอนส่ายหัว
'มันอาจจะเป็นวิธีเดียว’
เขาเอาชนะปีศาจกระหายเลือดไม่ได้ และกำลังเสริมก็ต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะมาถึง
วิธีเดียวที่จะมีชีวิตอยู่และช่วยทุกคนได้ก็คือการมอบร่างกายของเขาให้ราธ
เจ้ายอมรับความโกรธของราชาแห่งแก่นแท้แล้ว มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
'แต่ฉันจำเป็นต้องทำ’
เขาไม่สามารถตายในที่แบบนี้ได้
เจ้ากำลังเหนื่อยล้าทั้งจิตใจและร่างกาย อารมณ์ของเจ้าก็ปั่นป่วน ข้าอยากจะให้เจ้าได้ลองมัน
ราธเข้ามาเกาะติดราอน
"อ๊ากกกก!”
ราอนกรีดร้องเราะความเจ็บปวดที่มากกว่าที่เคยได้สัมผัส ผิวหนังของเขากลายเป็นสีดำ
"อ-อะไรน่ะ...."
นี่คือสิ่งที่เจ้าเลือกเอง ถ้าได้รับมากเข้าเจ้าอาจจะไม่สามารถกลับมาควบคุมร่างกายของเจ้าได้อีก
“เฮ้อ…”
ราอนสั่น เขาไม่มั่นใจว่าเขาสามารถทนความเจ็บปวดขนาดนี้ต่อได้ไหม
'แล้วไง...'
"ดูเหมือนว่าแกจะยุ่งๆ นะ อ้า! ฉันมีความคิดดีๆ แล้วล่ะ”
ปีศาจกระหายเลือดทำท่าครุ่นคิด
"ฉันควรจะฆ่าเพื่อนของแกก่อน อยากเห็นจังว่าแกจะทำหน้าแบบไหนถ้าฉันเด็ดหัวพวกเขาทีละคน”
มันหัวเราะคิกคัก ในขณะที่มันกำลังจะวิ่งออกไปจากหมู่บ้าน
'ไม่นะ!’
เด็กฝึกหัดไม่สามารถทนต่อการโจมตีของปีศาจกระหายเลือดได้หรอก พวกเขาจะตายทั้งหมด
เขาไม่สามารถปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้
"หยุดนะ"
ราอนคว้าดาบที่หักขึ้นมา เขากัดฟันและยืนจ้องมัน เขาใช้วงแหวนไฟและหมื่นเปลวเพลิงเพื่อเพิ่มความกล้าหาญ
"สนใจแค่ฉันนี่”
เขาชี้ดาบไปที่ปีศาจกระหายเลือด
"ฉันชื่อ ราอน ซีกฮาร์ท ฉันเป็นหลานชายของเกล็น ซีกฮาร์ท ที่เป็นราชาผู้ทำลายล้างแห่งแดนเหนือ และฉันจะเป็นนักดาบอันดับหนึ่งของทวีปนี้ให้ได้”
แม้ว่าคนอื่นๆ ในตระกูลจะยังไม่ยอมรับเขาก็ตาม
"ฉันยังมีชีวิตอยู่ดังนั้นแกจะไม่ได้ออกไปไหนเด็ดขาด! ไอ้ปีศาจบ้าแห่งอีเดน!”
ความกล้าหาญและออร่าของเขาถูกจุดประกายอีกครั้งและล้อมรอบดาบ
“ฮะฮ่า!”
ปีศาจกระหายเลือดมองมาที่เขาอย่างชื่นชม
"มุ่งมั่นดีนี่! ยิ่งกว่ายอดเยี่ยมเสียอีก งั้นฉันก็ขอใช้พลังต่อสู้ให้เหมาะกับนักรบที่แท้จริงหน่อยละกัน”
พลังของมันเพิ่มสูงขึ้นมาก
"ฮ่าๆๆ!”
'จะทำยังไงดี?’
เขาจะตายถ้าเขาไม่มอบร่างให้ราธ
แต่ถ้าเขามอบร่างให้ราธแล้วเด็กฝึกหัดคนอื่นก็จะตายและเขาก็จะไม่สามารถเอาร่างกลับมาคืนได้อีก
'ให้ตายสิ!’
โชคร้ายกับโชคร้าย ไม่มีทางออกอื่นเลย
ปีศาจกระหายเลือดยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา ตอนนี้ราอนหมดแรงและพลังทั้งหมดแล้ว เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย
"ฉันจะจำชื่อของแกไว้นะ ราอน ซีกฮาร์ท”
ราอนไม่สามารถตัดสินใจได้จนกระทั่งกำลังจะถูกโจมตีด้วยหมัด
'จะมาตายแบบนี้ไม่ได้ ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่อีก!’
'ราธ ฉันจะให้ร่างกายของฉันกับ...'
ในที่สุดคุณเจ้าก็ตัดสินใจได้เสียที ได้เวลาบอกลาแล้ว
'แก--'
อยู่ๆ ก็มีกลิ่นอันสดชื่นของสายลมที่เขาคุ้นเคยปัดผ่านจมูกของเขา
เจ้ารออะไรอยู่?! เตรียมตัวได้แล้ว!
'ฉันไม่ได้จะให้มันกับแก’
บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องตอนนี้ด้วย!
ราอนลดดาบของเขาลง เขาค่อยๆ หลับตา
"ตายซะ!”
ปีศาจกระหายเลือดปล่อยหมัด ผิวหนังของราอนแตกออกเพราะแรงดันลม แต่เขาก็ไม่ยอมลืมตาขึ้น
ฟึ่บ!
ไม่มีความเจ็บปวด เขาลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของลมสัมผัสกับกลีบดอกไม้
เขาเห็นผมสีแดงๆ ที่ปลิวไสวในสายลมและแผ่นหลังกว่างที่ล้อมรอบด้วยลมสีเขียว
เขาคนนั้นป้องกันการโจมตีของปีศาจกระหายเลือดได้สมบูรณ์แบบ
"มาช้านะครับ”
ราอนเบ้ปากและมองไปที่ชายที่อยู่ด้านหน้า
"ฉันขอโทษ หลับเพลินไปหน่อย”
ริมเมอร์หันมายิ้มให้กับเขา ใบหน้าของเขาปกคลุมด้วยเลือดของใครบางคน
"ที่เหลือฉันจัดการเอง”
