ตอนที่ 21 ราชาโง่จบสิ้นแล้ว
ดังนั้น หลินเป่ยฟานจึงพาสางามติดตัวไปทำศึกด้วย
จักรพรรดิโม่รู้และตัดสินใจออกไปทำศึกเองด้วย
ครั้งนี้ ข่าวของสงครามระหว่างสองอาณาจักรได้กระจายไปทั่วโลกและทุกคนก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษ
“สุดท้ายก็ได้เวลา!’
“พวกเจ้าคิดว่าใครจะชนะ?”
“ไม่เป็นต้องคิดให้ปวดสมอง ก็ต้องอาณาจักรโม่สิ!อาณาจักรโม่ระดมทัพสี่แสน ทหารของพวกเขาแข็งแกร่งและดุดัน พวกเขาก็ต้องเป็นฝ่ายที่ชนะสิ!”
“ใช่แล้ว!ดูสภาพอาณาจักรเซี่ยสิ ราชาโง่นั่นยังไม่ลืมนางสนมแม้จะออกไปทำสงคราม เขามันโง่จริงๆ!’
“มาดูกันว่าอาณาจักรเซี่ยจะยับเยินแค่ไหน!”
“อาณาจักรเซี่ยกำลังจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ ราชาโง่นั่นจะจบสิ้นแล้ว!”
…
ทุกคนไม่มีใครคิดเข้าข้างหลินเป่ยฟานเลย
โรงพนันบางแห่งยังเปิดเดิมพันว่าใครจะชนะใครแพ้
ครั้งนี้ สองชาติบ้านเมืองได้มาถึงชายแดน
จักรพรรดิโม่สวมเกราะขาวเงิน ขี่หลังม้าศึกสีขาวสะอาด เหล่าแม่ทัพที่ดูดุดันขนาบซ้ายขวาเขา และด้านหลังก็คือกองทัพเกรียงไกรของอาณาจักรโม่ เขาดูกล้าหาญสมกับเป็นจักรพรรดิ
ในอีกด้าน หลินเป่ยฟานสวมชุดคลุมจักรพรรดิ นั่งสบายๆบนรถม้าใหญ่โต
ไม่มีแม่ทัพรายรอบ แต่มีสาวใช้กับขันทียืนอยู่
โดยยังมีสาวงามในอ้อมกอด ราวกับว่าเขาไม่ได้มาทำศึก แต่มาออกเดท
จักรพรรดิโม่เต็มไปด้วยความดูถูก”ด้วยจักรพรรดิโง่เช่นนี้ ศึกนี้เราต้องชนะเท่านั้น และอาณาจักรเซี่ยก็ต้องพินาศ!’
“ฝ่าบาทพูดถูก”แม่ทัพอาณาจักรโม่เองก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ
กำลังใจของอาณาจักรโม่เพิ่มขึ้นสามส่วน
แม้อาณาจักรเซี่ยจะอ่อนแอ แต่ท่าทีของหลินเป่ยฟานไม่อ่อนแอเลย
เขายืนขึ้น เผชิญหน้ากับกองทัพของอาณาจักรโม่ และตะโกนอย่างชอบธรรม”จักรพรรดิโม่ เจ้ากำลังต่อต้านกฎหมาย เจ้าอ้วนโง่บัดซบ เจ้าไม่สนใจบ้านเมือง ทอดทิ้งประชาชนตัวเองและประกาศสงครามกับอาณาจักรอื่นแบบหลับหูหลับตา ประชาชนและทวยเทพจักต้องโกรธ โลกกลังร่ำไห้!วันนี้ ข้าจะทวงความยุติธรรมให้สวรรค์ ช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์และทวงคืนความสงบสุขให้แก่โลก!’
จักรพรรดิโม่ตกตะลึง!
แม่ทัพอาณาจักรโม่ยืนอึ้ง!
ทหารอาณาจักรโม่อ้าปากค้าง!
แม้กระทั่งทหารของอาณาจักรเซี่ยก็ยังเบิกตากว้าง!
ใครกันแน่ที่ไม่สนใจกฎหมาย?
ใครกันแน่ที่โง่?
แล้วใครกันที่ไม่คิดบริหารบ้านเมือง ไม่สนใจประชาชนและเปิดฉากสงครามก่อน?
ตอนนี้ เจ้ายังพูดว่าจะทวงความสงบสุขให้โลก…
หน้าด้านนัก!
ข้าไม่เคยเห็นใครที่หน้าด้านขนาดนี้มาก่อน!!!
จักรพรรดิโม่โกรธจนเนื้อตัวสั่น เขาสาปแช่ง“ราชาตัวตลก เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า!มันเป็นเจ้าต่างหากที่เปิดสงครามก่อน และข้าก็ไม่มีทางเลือกนอกจากสู้กลับ!มันเป็นเจ้าต่างหากที่ควรโดนกำจัด!”
“ข้าเปิดสงครามก็จริง แต่ข้าส่งคืนอาณาเขตให้เจ้าแล้วไม่ใช่เหรอ?เจ้าไม่ได้เสียหายอะไร ทุกคนยังมีชีวิตแบบอยู่ดีกินดี เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาโทษข้า?”หลินเป่ยฟานพูด
จักรพรรดิโม่โกรธจนเกือบขาดสติ
ฟัง ดูที่มันพูดเข้าสิ?
แค่ส่งดินแดนคืนให้ก็จบ มาคืนดีกันนะเหรอ?
และยังบอกว่าเราไม่เสียอะไร?
เจ้าโยนศักดิ์ศรีของเราลงพื้นและเหยียบย่ำมัน ยังจะบอกว่าไม่เสียอะไรอีก?
นี่คือความอัปยศครั้งใหญ่ เจ้ารู้ใช่ไหม?
อาณาจักรไหนที่จะทนกับความอัปยศเช่นนี้ได้?
ครั้งนี้ จักรพรรดิโม่แค่อยากฆ่าคน เขาชูดาบยาวขึ้นและตะโกน“ราชาโง่ หยุดพูดไร้สาระ วันนี้มีเจ้า ไม่มีข้าข้าจะนำทัพสี่แสนนายไปโจมตีเจ้า กุดหัวเจ้าและเหยียบย่ำอาณาจักรเซี่ยให้จมดิน!”
“กุดหัวราชาโง่ เหยียบย่ำอาณาจักรเซี่ยให้จมดิน!”
“กุดหัวราชาโง่ เหยียบย่ำอาณาจักรเซี่ยให้จมดิน!”
“กุดหัวราชาโง่ เหยียบย่ำอาณาจักรเซี่ยให้จมดิน!”
…
ทหารของอาณาจักรโม่ส่งเสียงคำรามเขย่าชั้นฟ้า
ทหารของอาณาจักรเซี่ยขวัญกำลังใจลดลงไปสามส่วน
อันลู่ซานประสานมือและพูดกับหลินเป่ยฟาน“ฝ่าบาท โปรดพูดอะไรเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจด้วย!”
“สบายมาก!”หลินเป่ยฟานพยักหน้าและตะโกน“นักรบแห่งอาณาจักรเซี่ย อย่าไปกลัว!เราคือกองทัพแห่งความยุติธรรม เรามีสวรรค์คอยช่วยเหลือ ศึกนี้เราจะต้องชนะ!ทหารและม้าของอาณาจักรโม่ก็ไม่ต่างจากเสือกระดาษ ฉีกขาดง่ายๆ ไม่มีอะไรให้ต้องกลัว!”
เสียงนี้กระจายไปทั่วทัพ แต่ไม่มีผลใดๆ
เพราะทุกคนไม่มีหลุมในใจ
ครั้งนี้ จักรพรรดิโม่ทนไม่ไหวอีก เขายกดาบยาวขึ้นสูง และตะโกน“ลูกหลานของอาณาจักรโม่ ตามข้ามา!ฆ่า!”
“ฆ่า!!!”กองทัพอาณาจักรโม่ตะโกน
ทางฝั่งอาณาจักรเซี่ย เหล่าแม่ทัพสั่งเดินทัพไปทางหลินเป่ยฟาน รอคำสั่งของเขา
หลินเป่ยฟานพูดเสียงดัง“ดี!นักรบอาณาจักรเซี่ย อาณาจักรโม่พร้อมสู้แล้ว!ถ้าเราไม่สู้ตอนนี้ แล้วเราจะรอตอนไหน? จงฟังคำสั่งข้า…ถอย!”
“ถอย?”ทหารทั้งหมดตกตะลึง
พอสองกองทัพกำลังจะปะทะกัน แกกลับสั่งให้เราถอยเนี่ยนะ?
