นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 75
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 75
ราอนนอนหลับอยู่นานและเปิดตาขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกสดชื่น
[คุณได้ข้ามผ่านขีดจำกัดของตัวเองแล้ว]
[แต้มสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 1 แต้ม]
[คุณได้เอาชนะฝ่ายตรงข้ามที่มีระดับสูงกว่าตนเอง]
[ฉายา'ไม่ย่อท้อ'ได้ถูกสร้างขึ้น]
[คุณได้ลอบโจมตีฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งกว่าได้สำเร็จ]
[คุณสมบัติ'แทงข้างหลัง'ได้ถูกสร้างขึ้น]
ข้อความมากมายอยู่ตรงหน้าเขา
“หืม…”
ราอนหันมองรอบๆ แล้วลุกขึ้น เขาอยู่ในบ้านไม้ ดูเหมือนเขาจะอยู่ในหมู่บ้านเซบู
"หมดนี่แลยเหรอ?”
เขาเช็คข้อความอีกครั้ง มีข้อความมากมายปรากฎขึ้นหลังจากเขาเอาชนะปีศาจนักรบได้
ทำไมเจ้าถึงได้รับรางวัลมากมายขนาดนั้น?
ราธขบฟัน ดุูเหมือนมันจะไม่พอใจอีกแล้ว
เจ้าเป็นแค่คนดื้อรั้นคนหนึ่ง แต่เจ้ากลับได้ทั้งแต้มสถานะ ฉายา และคุณสมบัติ นี่มันตลกสิ้นดี
'มันเป็นความสามารถของแกนี่’
ราอนยกมือผลักราธออกไป
เวรเอ๊ย! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าข้าไปใช้มันตอนไหน…
ราอนพยักหน้าและเปิดหน้าต่างสถานะ
หน้าต่างสถานะ
ชื่อ: ราอน ซีกฮาร์ท
ฉายา: 'ไม่ย่อท้อ'
สถานะ: คำสาปเยือกแข็ง(ห้าสาย)
คุณสมบัติ: ราธ, วงแหวนแห่งไฟ(สี่ดาว), ต้านทานน้ำ(สี่ดาว), ญาณแห่งบุปผาหิมะ(สามดาว), หมื่นเปลวเพลิง(สามดาว), ผลึกเยือกแข็ง(สามดาว), ต้านทานไฟ(สามดาว), คำสาปเลือดไหล(หนึ่งดาว), แทงข้างหลัง(หนึ่งดาว)
ความแข็งแกร่ง : 57
ความว่องไว: 58
พละกำลัง: 59
พลังงาน: 42
การรับรู้: 64
สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือฉายาที่เปลี่ยนไป มันได้เปลี่ยนจาก'ชัยชนะครั้งแรก'เป็น'ไม่ย่อท้อ' แม้ว่าฉายาจะเปลี่ยนไปแต่ผลลัพธ์ของฉายาก่อนหน้าจะยังคงอยู่ เขาตรวจสอบฉายาของเขาอีกครั้ง
ไม่ย่อท้อ
ฉายาที่จะให้กับผู้ที่แสดงจิตวิญญาณไม่ย่อท้อในระหว่างการต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งกว่า
ผลลัพธ์: ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 3%เมื่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่า
'จริงเหรอเนี่ย?’
ราอนเลิกคิ้วขึ้น ตัวเลขอาจจะดูน้อยแต่มันเป็นความสามารถที่ทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้มากแน่นอน
เพราะคู่ต่อสู้ของเขาในอนาคตคงจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เขาคงใช้ประโยชน์จากมันได้บ่อยๆ
'ต่อไปก็...'
จากนั้นเขาก็ตรวจสอบคุณสมบัติใหม่ 'แทงข้างหลัง'
แทงข้างหลัง(หนึ่งดาว)
คำอธิบาย: เมื่อลอบโจมตีหรือลอบฆ่า ตัวตนของคุณจะลดลงและมีโอกาสทำให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บสาหัสมากขึ้น
มันเป็นคุณสมบัติที่ทำมาเพื่อการลอบโจมตีโดยเฉพาะ
มันช่วยลบตัวตนของเขาและเพิ่มโอกาสโจมตีคริติคอล
'ถ้าฉันมีมันก่อนหน้านี้...'
ปีศาจนักรบรับรู้ถึงตัวตนของเขาก่อนที่เขาจะโจมตี
ถ้าเขามีสิ่งนี้เขาคงจัดการมันได้ตั้งแต่ครั้งแรก
'แต่อย่างน้อยนั่นก็ทำให้ฉันได้มันมา’
เพราะการต่อสู้ที่ยากลำบากนั่นทำให้เขาได้รับรางวัลมากมาย
รอนปิดหน้าต่างสถานะหลังจากตรวจสอบทุกอย่างแล้ว
'ฉันแข็งแกร่งได้อีกเรื่อยๆ ก็เพราะแก ขอบคุณนะ’
ฮึ…
ราธไม่สามารถมองเห็นหน้าต่างสถานะได้และจ้องมองมาที่เขา
เจ้าจะไม่ได้ตายดีแน่ ข้าจะบีบเจ้าแล้วทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร์
'โอเค ทำเลยสิ’
เขาเคยตายมาแล้วดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าสิ่งที่ราธพูดมันเป็นเรื่องตลก
“ฮึ่บ…”
ราอนบิดตัวและค่อยๆ ลุกขึ้นยืน อาการปวดกล้ามเนื้อและปวดหัวหายไปแล้ว
แอ๊ด
เมื่อเขาเปิดประตูออกไปข้างนอกก็ได้เจอกับท้องฟ้าสีดำ ดูเหมือนเขาจะหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ
"สร้างใหม่แล้วสินะ”
รั้วไม้ของหมู่บ้านถูกสร้างขึ้นมาใหม่ มันดูแข็งแรงและสูงขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเด็กฝึกหัดทุกคนจะช่วยกัน
“ราอน?”
เขาได้ยินเสียงของรูนัน เธอถือกะละมังที่เต็มไปด้วยน้ำและดูเหมือนจะมาหาเขา
"นายรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
"อืม"
ราอนพยักหน้า สภาพของเขากลับมาเป็นปกติหลังจากที่ได้นอนพักเป็นเวลานาน
"งั้นก็ไปกันเถอะ”
"ไปไหนเหรอ?”
"มื้อเย็นไง ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นั่น”
เธอชี้ไปที่เส้นทางด้านหลัง
“อืม…”
ราอนลูบท้องของตัวเอง เขาไม่ได้กินอะไรมาเป็นวัน
"โอเค"
"อื้อ”
ราอนตามรูนันไปที่ใจกลางหมู่บ้าน ชาวบ้านและเด็กฝึกหัดมารวมตัวกันรอบๆ เตาไฟขนาดใหญ่
มีบางคนที่ราอนไม่เห็น พวกเขาน่าจะไปเฝ้ายามอยู่
“หือ? ราอน!”
"ท่านราอน!”
"ราอน ซีกฮาร์ท!”
"ท-ท่านผู้มีพระคุณตื่นแล้ว!”
"ท่านผู้มีพระคุณ!”
เด็กฝึกหัดและชาวบ้านลุกขึ้นยืนพร้อมๆ กันและตะโกน
"ร่างกายนายเป็นไงบ้าง? ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?”
"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”
"ผมดีใจที่คุณฟื้นขึ้นมา!”
เบอร์เรนวิ่งมาถามไถ่เขา เด็กหลายคนก็เข้ามาหาเขาด้วยความกังวล
"ผู้มีพระคุณ!”
"ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือหมู่บ้านนะครับ! ท่านผู้มีพระคุณ!”
"ท่านพยายามอย่างหนักเพื่อหมู่บ้านของพวกเรา...."
ชาวบ้านรวมทั้งหัวหน้าหมู่บ้านวิ่งมาคุกเข่าเพื่อแสดงความขอบคุณ
“……”
ราอนกลืนน้ำลาย
สายตาของทุกคน…
ราอนเห็นอารมณ์มากมายที่สะท้อนออกมาจากดวงตาของพวกเขา
แม้แต่เด็กฝึกหัดก็ต่างแสดงความรู้สึกขอบคุณให้ราอน
พวกเขาถึงกับได้ตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้จะเอาราอนจะเป็นแบบอย่างของพวกเขาและพวกเขาจะทำตามคำสั่งของราอน
“……”
หัวใจของราอนเต้นรัว
มันเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีมาก่อน
เขาไม่เคยได้รับความรู้สึกขอบคุณจากคนอื่นมาก่อน
ในชีวิตที่แล้ว เขามีทางเลือกเพียงสองทางคืออยู่หรือตาย
เขาเดิมพันชีวิตที่แล้วของเขาไปกับการฆ่าคนและรวบรวมข้อมูลเพื่อตระกูลโรเบิร์ต รางวัลและชื่อเสียงไม่เคยตกมาถึงมือเขาแม้แต่นิดเดียว
มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการยอมรับขนาดนี้
ความรู้สึกมันแตกต่างออกไปจากตอนที่เขาฝึกซ้อมอย่างสิ้นเชิง
เขามองไปที่ทุกคนอีกครั้ง
ชาวบ้านตะโกนแสดงความขอบคุณและสายตาองเด็กฝึกหัดก็เต็มไปด้วยความเกรงกลัวและความนับถือ
'ใช่แล้วล่ะ เพราะจากนี้ไป....’
ราอนกำมือ เขาไม่ได้เป็นนักฆ่าอีกต่อไปแล้ว เขาจะต้องใช้ชีวิตในฐานะนักดาบและจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีกหลายครั้ง
เขายังต้องการมากกว่านี้
เขาต้องกลายเป็นที่ยอมรับให้มากขึ้นให้ได้
* * *
* * *
ราอนเดินไปหาหัวหน้าหมู่บ้านหลังจากทานอาหารเสร็จ หัวหน้าหมู่บ้านลนลานก่อนที่จะโค้งคำนับให้เขา
"ผมขอคุยด้วยได้ไหม?”
"ด-ได้ครับ!"
เขาเดินนำราอนไปที่มุมห้อง
"ท่านรู้จักคนที่มาโจมตีหมู่บ้านของเราใช่ไหมครับ?”
"อ่า ใช่ครับ ผมรู้ว่าพวกเขามาจากกลุ่มที่ชื่อว่าอีเดนที่สามารถควบคุมสัตว์ประหลาดได้”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า แม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านเล็กๆ ก็ยังรู้จักอีเดน
"แต่ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมหมู่บ้านของเรากลายเป็นเป้าหมายของพวกเขา มันเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรเลย"
หัวหน้าหมู่บ้านส่ายหัว
"คุณเคยเก็บอัญมณีสีแดงจากภูเขาเซบูมาหรือเปล่าครับ?”
"อัญมณีสีแดงเหรอ? โอ้ ใช่แล้ว ข้าเจอมันตอนที่ยังเด็กและนำมันกลับมาที่หมู่บ้าน”
"นั่นน่าจะเป็นเป้าหมายของพวกเขาครับ”
ตาของหัวหน้าหมู่บ้านเบิกกว้างขึ้น
"งั้นเรื่องทั้งหมดนี่เกิดขึ้นเพราะ...."
"ใช่ครับ"
ราอนพยักหน้า ราอนจำเป็นต้องบอกตามจริงเพื่อที่เขาจะได้ยอมให้อัญมณีอันนั้นกับเขา
"ท-ที่หมู่บ้านถูกโจมตีก็เพราะข้า! ม-มันเป็นความผิดของข้านี่เอง!”
หัวหน้าหมู่บ้านทรุดลงกับพื้นและคร่ำครวญ
"ถ้าที่นี่ยังมีอัญมณีอยู่ อีเดนคงจะมาบุกหมู่บ้านนี้อีกแน่นอนครับ ”
"ข-ข้าคิดว่ามันเป็นของนำโชคเพราะตั้งแต่ฝังมันไว้ พื้นดินก็อุดมสมบูรณ์และความหนาวเย็นก็ไม่มาถึงอีกเลย มันน่าจะยังอยู่ที่เดิมนะ..."
ราอนมั่นใจมากขึ้นหลังจากที่ได้ยินจากปากหัวหน้าหมู่บ้าน ราชาก็อบลินคือสัตว์ประหลาดที่มีคุณสมบัติธาตุไฟอันทรงพลัง อัญมณีอันนั้นคงทำให้หมู่บ้านอบอุ่นขึ้นเป็นแน่
"ล-แล้วข้าต้องทำอย่างไร? โยนทิ้งได้หรือไม่...”
"เดี๋ยวผมเอาไปเองครับ”
"หา? ท่านผู้มีพระคุณจะ...?”
"อีเดนเป็นกลุ่มคนที่ชั่วร้ายมาก ถ้าพวกมันได้ไปล่ะก็ทุกอย่างจะแย่ลง ดังนั้นผมจะนำมันไปมอบให้ซีกฮาร์ท”
"แต่นั่นจะทำให้...”
"ไม่เป็นไรครับ ซีกฮาร์ทจัดการเรื่องนี้ได้ นี่คือหน้าที่ของซีกฮาร์ท”
"โอ้!”
ดูเหมือนหัวหน้าหมู่บ้านจะประทับใจกับคำพูดของเขา
"ซีกฮาร์ทได้ช่วยเหลือพวกข้าอีกครั้ง ข้าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรเลย”
"อีกครั้งเหรอ?”
"ใช่ครับ เมื่อไม่กี่ทศวรรษก่อนท่านหัวหน้าบ้านคนปัจจุบันเกล็น ซีกฮาร์ท ได้เข้าช่วยเหลือหมู่บ้านของพวกข้า ตอนนั้นข้าอายุพอๆ กับท่านผู้มีพระคุณเลย”
หัวหน้าหมู่บ้านเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและรำลึกถึงอดีตที่ผ่านมา
"ท่านหัวหน้าตระกูลหรอ?”
"ใช่ครับ เขาได้มาช่วยชีวิตคนทั้งหมู่บ้านและปฏิบัติต่อพวกเราด้วยความเมตตาและรอยยิ้ม”
“หือ…”
ราอนเอียงหัวอย่างสงสัย
'ความเมตตาและรอยยิ้มเหรอ'
ยากที่จะเชื่อว่านั่นคือเกล็นคนเดียวกับปัจจุบัน
"โอ้ ชายแก่คนนี้เอาแต่พล่ามเกี่ยวกับอดีตอยู่ได้ ตามข้ามาเถิด”
หัวหน้าหมู่บ้านเดินนำไปที่บ้านของเขา
'เขาเคยเป็นคนแบบนั้นนี่เอง’
ราอนลองจินตนาการถึงรอยยิ้มของเกล็นที่ตอนนี้กลายเป็นคนเย็นชา และตามหัวหน้าหมู่บ้านไป
***
บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านคือบ้านหลังที่ราอนตื่นขึ้นมาเมื่อตอนเย็น
"นี่คือบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน งั้นผมขอรบกวนหน่อยนะครับ”
"โอ้ ไม่เป็นไรๆ!”
หัวหน้าหมู่บ้านโบกมือ
"หัวหน้าหมู่บ้านไม่ย้ายไปอยู่ตรงศูนย์กลางเหรอครับ?”
"ข้าเติบโตและอาศัยอยู่ที่นี่มาตลอด ข้าทำใจไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องย้ายออกจากที่นี่”
หัวหน้าหมู่บ้านเดินไปที่ลานข้างบ้าน
"ข้าเคยฝังมันไว้ที่นี่ ข้าเคยคิดว่ามันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาตลอด แต่จริงๆแล้วมันเป็นคำสาปสินะ”
เขาเริ่มขุดดิน หลังจากขุดได้สามสิบนาที เขาก็นำเอาบางสิ่งที่ห่อด้วยผ้าสีดำออกมาจากหลุม
"...ผ้านั่นคืออะไรครับ?”
"มันเป็นผ้าที่สืบทอดกันในครอบครัวของข้ามาหลายชั่วอายุคน ข้าต้องห่อไว้เพื่อไม่ให้มันเป็นที่สังเกตเห็นเพราะแสงของมันสว่างมาก”
หัวหน้าหมู่บ้านคลี่ผ้าออก
วือ!
แสงสีแดงพร้อมกับความร้อนที่รุนแรงทำให้ทั่วบริเวณนั้นสว่างขึ้นมา
'นี่คือหินเวทมนตร์ของราชาก็อบลินสินะ...'
ถ้าอีเดนได้หินเวทมนตร์นี่ไป พวกมันคงจะสร้างปีศาจตัวใหม่ที่ครอบครองพลังของราชาก็อบลินขึ้นมาแน่
"นี่คือเหตุผลที่ข้าต้องห่อ..."
"อืม งั้นก็...”
ขณะที่ราอนกำลังจะบอกให้เขาห่ออัญมณีนั่นเอาไว้เหมือเดิม ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้น
“โห!”
ราอนรีบหันไปมอง
เขาดูเหมือนกับนายพลในสนามรบ
เขาดูแข็งแกร่งและดุร้าย ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น เขามีขนาดตัวใหญ่มากและกำลังยืนอยู่บนรั้วไม้บางๆ
ที่โดดเด่นเลยคือดวงตาของเขา ดวงตาสีเหลืองอันบ้าคลั่ง
'ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกถึงเขาเลยนะ?’
ทั้งๆ ที่ราอนมีการรับรู้ขั้นสุดยอด
"แกเป็นใคร?"
"ฉัน? ฉันเหรอ?”
เมื่อเขาหมุนนิ้ว หมวกสีเขียวก็ปรากฎขึ้นมา หมวกอันนั้นมีฟันเขี้ยวแหลมยื่นขึ้นและลงและมีเขาหนึ่งอันอยู่บนหมวก
ยักษ์เขียว
ชายคนนั้นกำลังหมุนหมวกที่มีหน้าตาเหมือนยักษ์เขียวที่เป็นผู้ปกครองสูงสุดของเหล่าสัตว์ประหลาดบนภูเขา
"เดาซิว่าฉันเป็นใคร”
