บทที่ 66 – ฝ่าบาท ท่านสนใจที่จะขยายอาณาเขตหรือไม่?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 66 – ฝ่าบาท ท่านสนใจที่จะขยายอาณาเขตหรือไม่?
“วิธีไหนเล่าท่านหลิน พูดออกมาได้เลย!” จักรพรรดินีกล่าว
“ก่อนที่กระหม่อมจะบอกวิธีการนี้ ข้าขอถามฝ่าบาท…” หลินเป่ยฟานโค้งคำนับและยิ้มออกมา “ท่านสนใจอาณาจักรดาร์โรหรือไม่?”
หัวใจของจักรพรรดินีเต้นรัว นางจึงรีบถามออกมาว่า “ท่านหลิน ท่านหมายความว่าเช่นไร?”
“เช่นนั้นขอกระหม่อมเรียบเรียงคำถามใหม่!” หลินเป่ยฟานยิ้มเล็กน้อย “ฝ่าบาท พระองค์สนใจที่จะขยายอาณาเขตของท่านและรวมอาณาจักรดาร์โรไว้ในการปกครองของท่านหรือไม่?”
ผู้ที่อยู่โดยรอบถึงกับตะลึงงัน!
ทุกคนมองหลินเป่ยฟานต่างต้องตกใจ!
ส่วนหัวใจของจักรพรรดินียามนี้แทบจะบ้าคลั่งไปแล้ว!
ขยายอาณาเขต!
ขยายการปกครอง!
ในฐานะจักรพรรดิ ใครล่ะจะไม่อยากขยายอาณาเขตของตน?
ใครบ้างจะไม่อยากขยายเขตการปกครอง?
ใครบ้างจะไม่อยากเพิ่มความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ให้แก่ช่วงที่ยังครองราชย์อยู่?
สำหรับจักรพรรดิ ไม่มีความสำเร็จใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าการขยายอาณาเขตของตนอีกแล้ว!
จักรพรรดินีอย่างนางก็ไม่มีข้อยกเว้น!
"ท่านหลิน หมายความว่ายังไงกัน? ท่านมีวิธีพิชิตอาณาจักรดาร์โรให้ข้างั้นหรือ?” จักรพรรดินีถามออกมาด้วยความตื่นเต้น
"ขอรับ! ข้ารับใช้ต่ำต้อยผู้นี้กล้าเสนอเรื่องนี้เพราะกระหม่อมมีวิธี!“หลินเป่ยฟานยิ้มอย่างมั่นใจ”หากทำอย่างถูกต้อง เราจะสามารถโค่นอาณาจักรดาร์โรได้โดยไม่ต้องเสียเลือดสักหยด!”
ผู้ที่อยู่โดยรอบตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง!
การสามารถโค่นล้มอาณาจักรดาร์โรได้นั้นน่าประทับใจมากพอแล้ว!
แต่เขาจะทำโดยไม่เสียเลือดสักหยดเนี่ยนะ!
"เป็นไปไม่ได้หรอก!"
“ถึงแม้ว่าอาณาจักรดาร์โรจะเป็นเพียงอาณาจักรชายแดนเล็กๆ แต่ผู้คนที่นั่นก็ดุร้าย! หากต้องการโค่นล้ม เรามีแต่ต้องส่งกองกำลังนับล้านเข้าสู้! มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำโดยไม่ทำให้เลือดไหลสักหยดเดียว!”
"เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องไร้สาระแบบนี้มาก่อน!”
“ท่านหลิน โปรดระวังคำพูดของท่านด้วย!”
…
"เงียบ! ฟังสิ่งที่ท่านหลินพูดก่อน!” จักรพรรดินีสั่งออกมาทันที
“ฝ่าบาท เพื่อโค่นล้มอาณาจักรดาร์โร เราต้องมุ่งเน้นไปที่สามสิ่ง!” หลินเป่ยฟานกล่าว
“สามสิ่งใด?” จักรพรรดินีเอ่ยถามขึ้นมา
“ก่อนอื่นต้องพิชิตพวกเขาด้วยกำลังทหาร!”
“การพิชิตอาณาจักรต้องเริ่มต้นด้วยกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งเสมอ!”
“การมีกำลังทหารที่แข็งแกร่งเป็นกุญแจสำคัญในการข่มขู่อาณาจักรอื่นและป้องกันไม่ให้พวกเขาเริ่มทำสงคราม! ก็เหมือนเมื่อก่อน อาณาจักรดาร์โรได้พ่ายแพ้ต่อเราแล้วและนั่นคือสาเหตุที่พวกเขายอมจำนน! ในระยะสั้น พวกเขาจะไม่กล้าเริ่มสงครามอีกและพวกเขาจะไม่คิดทำสงครามด้วย!”
“นี่ทำให้เรามีเงื่อนไขที่จำเป็นมากขึ้นสำหรับสิ่งถัดไป!” จักรพรรดินีพยักหน้า “กล่าวมาได้เลย! สิ่งที่สองคืออะไร?”
“สิ่งที่สองคือการควบคุมเศรษฐกิจ!” หลินเป่ยฟานกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ “เมื่อเทียบกับอาณาจักรดาร์โรแล้ว อาณาจักรของเรากว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรือง การผลิตและการพาณิชย์ได้รับการพัฒนาอย่างมาก ทางฝั่งเราจึงมีความได้เปรียบทางเศรษฐกิจมหาศาล! ชาวเมืองดาร์โรถึงจะบอกว่าไม่อิจฉา ก็ไม่ใช่! ทว่าเนื่องจากสงครามระยะยาว ทั้งสองฝ่ายจึงไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันมาก ทำให้การค้าขายระหว่างอาณาจักรยังไม่บรรลุผล!”
“หากเราคว้าโอกาสในการเสนอเปิดท่าเรือการค้า สนับสนุนการแลกเปลี่ยนทางการค้าระหว่างทั้งสองอาณาจักรและการแลกเปลี่ยนสินค้า ผลประโยชน์ก็คงเกินจินตนาการ!”
“อาณาจักรของเราไม่เพียงแต่ทำเงินได้เพิ่มมากมายเท่านั้น แต่ชีวิตของประชาชนทั่วไปในดาร์โรย่อมดีขึ้นอย่างมากเช่นกัน!”
“ให้พวกเขาได้ใช้เครื่องลายครามของอาณาจักรอู๋ สวมอาภรณ์อาณาจักรอู๋ ดื่มชาอาณาจักรอู๋ ลิ้มรสอาหารของอาณาจักรอู๋…ถ้าเกิดทุกสิ่งในชีวิตของพวกเขาไม่อาจขาดของอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ของเราได้ล่ะ?”
“หากในอนาคตถ้าเราเริ่มสงคราม ประชาชนทั่วไปคงไม่ต้องการ! หากมัธยัสถ์อยู่แล้วย่อมสามารถอดทนได้มาก ทว่าหากเคยฟุ่มเฟือยครั้งหนึ่ง มันก็ยากที่จะหวนกลับมาเป็นเช่นเดิมได้! พวกเขาได้เพลิดเพลินกับสิ่งดีๆ ไปครั้งหนึ่ง พวกเขาจะปล่อยมันไปอย่างง่ายดายเช่นไรกัน?”
“พวกเขากลัวที่จะสูญเสียทุกสิ่งที่พวกเขามี ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว พวกเขาจึงไม่อยากทำสงครามกับเราแน่! สงครามจะพรากทุกสิ่งที่พวกเขามีไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่มีทางที่พวกเขาจะยอมรับมันได้!” หลินเป่ยฟานหัวเราะอย่างมีชัย
“ความคิดนี้ฟังดูดีมีเหตุผล! พูดต่อไป!” จักรพรรดินีพยักหน้า
“นอกจากนี้ด้วยการแลกเปลี่ยนทางการค้า เรายังสามารถใช้โอกาสในการควบคุมการค้าและทรัพยากรที่สำคัญของดาร์โรได้ ควบคุมอาหาร เกลือ น้ำมันและอีกมากมาย! เมื่อเราเริ่มสงคราม เราสามารถตัดเสบียงของพวกเขาได้ทันทีและพวกเขาจะพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”
ดวงตาของจักรพรรดินีเป็นประกาย “ความคิดนี้ไม่เลวเลย!”
“สิ่งสุดท้ายคือจุดยืนทางอุดมการณ์ เราสามารถสั่งสอนมันแก่พวกเขาได้!”
หลินเป่ยฟานยิ้ม “อาณาจักรดาร์โรแม้นดุร้ายและขาดการศึกษา แต่ก็เหมือนกระดาษเปล่าที่ไม่มีสิ่งใดแต่งแต้ม! เราสามารถส่งนักวิชาการและปรมาจารย์ไปฝึกสอนผู้คนของดาร์โรได้ เพื่อเผยแพร่คุณธรรมและความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรอู๋! ในระยะยาว ชาวดาร์โรจะต้องโหยหาอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ของเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกเขาจะเคารพต่อจักรพรรดินีของเรา พร้อมยอมพลีชีพเพื่อราชวงศ์สวรรค์!”
“แม้นปราศจากการต่อสู้ เราก็สามารถพิชิตศัตรูได้! ถึงยามนี้อาณาจักรดาร์โรจะยังไม่ได้รวมเข้ากับอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ แต่ก็คงอยู่ไม่ไกลนัก!”
หลินเป่ยฟานกล่าว “ดังนั้นก็เพียงแค่ต้องพิชิตด้วยกำลังทหาร ควบคุมด้วยเศรษฐกิจและทำให้เชื่องด้วยอุดมการณ์! มันคือแนวทางสามประการที่จะทำให้อาณาจักรดาร์โรถูกเราพิชิตได้อย่างง่ายดาย! ไม่ต้องต่อสู้และไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย!”
“องค์จักรพรรดินี ท่านเสนาบดีทุกท่าน พวกท่านเห็นด้วยหรือไม่?”
ทั้งห้องเงียบสงัด มันเงียบจนถึงขั้นสามารถได้ยินเสียงพิณหล่น!
ทุกคนมองดูหลินเป่ยฟานด้วยความตกใจ ในใจมีคำสี่คำปรากฏขึ้นมา เจ้าอสูรร้อยเล่ห์!
