นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 74
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 74
ปีศาจนักรบไม่คิดว่าราอนเป็นเด็กอีกต่อไปตั้งแต่ที่เขาถูกลอบโจมตี
เด็กที่ชื่อราอนนั่นซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียนและลอบโจมตีเขาโดยไม่ลังเลเลย
'มีแต่นักฆ่าระดับสูงสุดเท่านั้นที่ทำได้'
เขาคงคิดว่าราอนเป็นนักฆ่า ถ้าไม่ใช่เพราะนามสกุลซีกฮาร์ท
การโจมตีของเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จเพียงแต่ตัดแขนของเขาไปข้างเดียวเท่านั้น
และดูเหมือนราอนจะใช้พลังงานไปกับการโจมตีครั้งแรกจนหมดแล้วจนไม่สามารถขยับตัวได้
ปีศาจนักรบใช้พลังหยุดเลือดที่ไหลจากบาดแผลของตัวเอง
'มันจบแล้วล่ะ’
เขาสูญเสียแขนของตัวเองไปแต่เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ จากนี้มันก็คงไม่ยากเท่าไหร่
ในเมื่อราอนถูกเลี้ยงมาให้เป็นนักฆ่า แปลว่าเขาคงไม่ถนัดการต่อสู้ซึ่งๆ หน้า
เขารวบรวมพลังลงไปที่ขวานและฟาดลงไปที่ราอน เขาต้องการแบ่งมันออกเป็นสองส่วนเหมือนกับฟืนแต่ราอนสามารถปัดการโจมตีไปได้
'เชี่ยวชาญการป้องกันด้วยเหรอ? ด้วยอายุแค่นี้เนี่ยนะ?’
ไม่มีทาง
ถึงแม้ว่าจะเป็นซีกฮาร์ท แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เด็กคนนี้จะทำได้ดีขนาดนี้
'เขาไม่เหมือนกับเด็กทั่วไป’
ปีศาจนักรบเริ่มรู้สึกกระวนกระวายและแกว่งขวานของเขาไปที่ราอนอีกครั้ง
แต่เขาปัดป้องการโจมตีทั้งหมดของเขาได้ ปีศาจนักรบรู้สึกเหมือนกำลังต่อสู้นักดาบที่ได้ผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วน
'แล้วก็...'
ปีศาจนักรบมีความสามารถในการดมกลิ่นเหมือนกับออร์คและทำให้เขารู้จุดอ่อนของศัตรู ดังนั้นเขาไม่มีทางแพ้แน่นอน
'ฉันรู้ทันแกแล้ว’
เขาเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับการใช้ดาบของเด็กคนนี้ เขาเหวี่ยงขวานไปที่จุดอ่อนของราอน
เคร้ง!
เสียงการปะทะกันของดาบและขวานดังก้องออกมา ตอนนี้เขาสามารถหาจุดอ่อนของราอนได้เจอแล้วดังนั้นตอนนี้ก็เหลือแต่เรื่องของเวลา
เขาเหวี่ยงขวานอีกครั้งและเมื่อเขาคาดหวังว่าเลือดจะพุ่งออกมาจากคอของเด็กคนนี้ ดาบของราอนก็โจมตีจากทิศทางที่เขาไม่ได้คาดเดาไว้ก่อน
แคร้ง!
เพราะความประมาทของเขาทำให้ขวานของเขากระเด็นออกไปและเขาก็เสียการทรงตัว
“อั่ก!”
ราอนโจมตีเขาก่อนที่จะทันได้หนี
ฉึก!
เขารู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสจากการที่หน้าอกและซี่โครงของเขาถูกแทง
"อึ่ก!”
ปีศาจนักรบสำลักเลือดออกมาจากปากและยกมือห้ามเลือดที่หน้าอก
"แก...แกทำได้ยังไงกัน..."
"ฉันก็รู้วิธีการโจมตีของแกเหมือนกัน”
"คิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ...."
"ทำไม? ถ้าแกทำได้ฉันก็ทำได้เหมือนกัน”
เขากลืนน้ำลาย
กลิ่นของความอันตรายจากตัวเด็กคนนี้เริ่มรุนแรงขึ้น ราอนมีพรสวรรค์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนถึงแม้เขาจะเคยเจอคนที่มีความสามารถมานับไม่ถ้วน
เขามีลางสังหรณ์ว่าราอนจะกลายเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดของอีเดน ถ้าเขาปล่อยราอนไปในครั้งนี้
'ไม่ว่ายังไง...'
เขาก็ต้องฆ่ามัน
วืด!
เขาปล่อยพลังที่ทรงพลังเข้าไปที่ขวานมากกว่าเดิม ขวานทั้งสองอันล้อมรอบไปด้วยเปลวไฟ
"กรรรร!”
ในขณะที่เขากำลังจะโจมตีเพื่อกำจัดเด็กที่ชื่อราอน ซีกฮาร์ท
กรอด!
ดวงตาของราอนมีไฟลุกโชนขึ้นมา
วือ!
ไฟรูปดอกไม้สิบดอกได้ปรากฎขึ้นบนดาบของราอน
“อะ…”
เขาเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา เลือดที่หยุดไหลไปแล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง
เด็กคนนั้นชี้ดาบมาที่เขา ดวงตาของเขาเป็นประกายน่ากลัวราวกับปีศาจ
"แกจะได้เป็นคนแรกที่ได้ลิ้มลอง'สิบเปลวเพลิง'”
* * *
* * *
พรึ่บ!
ราอนมองเปลวไฟที่ล้อมรอบดาบของเขา
'สำเร็จแล้ว’
เขาสามารถใช้สิบเปลวเพลิงได้แล้ว
วืด!
มันเป็นพลังที่แข็งแกร่งพอที่จะตัดปีศาจนักรบออกจากกันได้
"อึ่ก...”
เขาสามารถมองเห็นความตกใจจากสายตาของปีศาจนักรบได้จากตรงนี้
"แกเป็นใครกันแน่?! แกแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง..."
ดูเหมือนปีศาจนักรบจะตกใจมากจนเสียงของมันเริ่มกลับมาเหมือนมนุษย์อีกครั้ง
"นั่นไม่สำคัญ”
ราอนก้าวไปข้างหน้าและควงดาบ
"เข้ามาได้เลย"
“เฮ้อ...”
มันเริ่มรวบรวมพลังงานที่เหลือทั้งหมดไปที่แขนขวา
ฟึ่บ!
มันพุ่งเข้ามาหาราอนอย่างรวดเร็ว มันใช้พลังงานทั้งหมดที่เหลืออยู่กับการโจมตีครั้งนี้
แคร้ง!
ราอนยกดาบขึ้นมากันด้วยระยะห่างเพียงปลายจมูก
'สิบเปลวเพลิง'
'ลมเริงระบำ'
ดอกไม้บนดาบของเขากระจายออกไปและเริ่มหมุน ลูกไฟที่ดูรุนแรงพุ่งออกจากดาบของราอนไปที่ชั้นพลังงานป้องกันของปีศาจนักรบ
ตึง!
ปีศาจนักรบเห็นดังนั้นก็กัดฟันแน่น
"มันยังไม่จบ! ฉันจะจัดการแกให้ได้..."
"ไม่ มันจบแล้วล่ะ”
ราอนพูดอย่างใจเย็น
ฉับ!
พลังต่อสู้มันฉีกขาดออกจากกันเพราะไม่สามารถทนไฟจากสิบเปลวเพลิงได้ ดาบของราอนแทงผ่านหัวใจของปีศาจนักรบ
"อึ่ก อ-ไอ้ซีกฮ..."
ปีศาจนักรบทรุดลงกับพื้นโดยที่ยังพูดไม่จบประโยค
แคร้ง!
หมวกเหล็กของมันแยกออกจากกันพร้อมกับชุดเกราะ เผยให้เห็นใบหน้าของชายวัยยี่สิบกว่าที่เหลือเพียงตาขาว
ราอนดับไฟบนดาบ
“แฮ่กๆ...”
ราอนหอบหายใจเสียงดัง ราอนแทบจะทรุดลงไปกับพื้น แต่เขาฝืนตัวเองไว้แล้วหันหลังกลับ
เขารู้สึกได้ถึงสายตาของเด็กฝึกหัดและชาวบ้านที่เต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆเช่นความประหลาดใจ, ช็อก, โล่งใจ, กลัว และอีกมากมาย
"นาย..."
“ราอน”
"ก-แก นี่แกทำได้จริงเหรอ..."
เบอร์เรนเม้มริมฝีปาก รูนันกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น มาร์ธาจ้องเขม็งมาที่เขา
"มันยังไม่จบ”
ราอนชี้ดาบของเขาไปที่ปีศาจเขียวที่ยังเหลืออยู่ พวกเขาทุกคนกำลังอึ้งที่ปีศาจนักรบแพ้จนลืมสนใจสัตว์ประหลาดตัวอื่น
"ฆ่าพวกมันให้หมด!”
"วู้วววว!”
เด็กฝึกหัดชูดาบขึ้นฟ้าเพราะชัยชนะของราอน จากนั้นก็รีบลงมือจัดการพวกสัตว์ประหลาดต่อ
“เฮ้อ...”
ราอนหมุน'วงแหวนไฟ'เพื่อบรรเทาความอ่อนเพลียของตัวเองและเติมเต็มพลังงานที่ศูนย์พลังงานของเขา
'นี่มันดีสุดๆ’
'วงแหวนไฟ' สามารถช่วยฟื้นฟูพลังของเขาได้หลังจากการต่อสู้
ออร่าของเขาที่ใช้ไปก็ถูกฟื้นฟูกลับมาจนเต็มอีกครั้ง
มันยังช่วยหยุดคำสาปน้ำแข็งที่กำลังจะแผลงฤทธิ์ในตอนที่เขาเหนื่อยล้า
'บังเอิญจริงๆ’
เขาได้รับวงแหวนไฟมาในชีวิตที่แล้วและได้มาในตอนที่เขากำลังหนีเอาตัวรอดจากพวกอีเดน
พวกมันยังเป็นคนฆ่าพ่อและน้องสาวของเขาอีกด้วย
"เย้!”
"พวกมันตายหมดแล้ว!”
"สำเร็จแล้วล่ะ!”
ราอนทำให้พวกปีศาจเขียวที่เหลืออยู่ไม่กล้าวิ่งหนี พวกมันยื่นคอให้เด็กฝึกหัดฆ่าพวกมันด้วยตัวเอง
การต่อสู้สิ้นสุดลงในเวลาไม่ถึงสิบนาทีและเด็กฝึกหัดก็เป็นฝ่ายชนะ
“ราอน”
หลังจากที่ฆ่าปีศาจเขียวตัวสุดท้าย รูนันก็วิ่งมาคว้าไหล่ของเขา เหมือนว่าเธออยากจะชื่นชมเขา
“ราอน ซีกฮาร์ท”
เบอร์เรนเดินมาหาเขาเช่นกัน
"เฮ้อ...นายพูดถูกจริงๆ นั่นแหละ พวกศัตรูแข็งแกร่งมากและพวกเราก็อ่อนแอเกินไป ดูเหมือนฉันจะอวดดีเกินไปอีกแล้ว ขอโทษด้วย”
เบอร์เรนโค้งขอโทษราอน
"ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ทุกคนคงจะตายไปแล้ว ฉันขอบคุณนายจริงๆ แต่ว่า..."
เบอร์เรนเงยหน้าขึ้น
"ถ้าย้อนกลับไปฉันก็จะช่วยพวกเขาอยู่ดี ต่อให้อ่อนแอแค่ไหน แต่การเพิกเฉยต่อความอยุติธรรมไม่ใช่สิ่งที่นักดาบซีกฮาร์ทจะทำ”
"นายทำได้ดีมาก”
ราอนสบตากับเบอร์เรน
"ฮะ?"
"เพราะนายเลย ฉันถึงมีโอกาสโจมตีมันจากด้านหลัง นายมีส่วนที่ทำให้พวกเราชนะ”
"อ-อะไรของนาย?! นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่?!”
เบอร์เรนตกใจกับคำชมที่เขาไม่ได้คาดหวัง
"ฉันพูดจริงนะ”
"อะ...ค-ครั้งหน้ามันจะไม่เหมือนเดิมแน่”
เบอร์เรนก้มหัวซ่อนใบหน้าขึ้นสี
"ฉันจะเอาชนะนายให้ได้ คอยดูเถอะ!”
เขาโค้งคำนับราอนอีกครั้งเพื่อขอบคุณ
"ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันและทุกๆคน”
หลังจากนั้น เบอร์เรนก็เข้าไปในหมู่บ้านพร้อมกับเด็กสายรอง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรีบไปตรวสอบหมู่บ้าน
เขามีความสามารถมากในการเป็นผู้นำเพราะคิดถึงหมู่บ้านเป็นอันดับแรก
"มาร์ธา”
ราอนเรียกมาร์ธาที่ยืนกอดอกพิงรั้ว
“ทำได้ดีมาก ขอบคุณที่ทำตามที่ฉันบอกนะ”
ถ้ามาร์ธาไม่ได้ช่วยดึงดูดความสนใจของปีศาจนักรบ เขาคงไม่ได้โจมตีมันโดยง่าย
เธอได้ทำดีกว่าที่เธอพูด
"ก็แค่ทำตามคำสั่ง ถ้าทำไม่ได้กัดลิ้นตายไปเถอะ”
มาร์ธายิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะดีใจ
“เฮ้อ...”
ราอนถอนหายใจ
เรื่องที่ต้องกังวลในตอนนี้ก็หายไปหมดแล้ว เขาจะทิ้งตัวลงกับพื้นให้หายเหนื่อย
แปะ
ขณะที่เขากำลังจะทรุดลง เขาก็รู้สึกว่ามีคนมาแตะหลังเขาเบาๆ
"นายกำลังจะนอนสินะ”
เขาพยักหน้า
"เธอรู้ด้วยเหรอ?”
"ก็เหมือนกับตอนที่ฝึก”
รูนันพยักหน้า
"อย่างนี้นี่เอง"
ดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตเขาอยู่บ่อยๆ
"หึ”
ราอนหัวเราะและนั่งลง เขาอยากนอนลงมากๆ แล้วเพราะเขาตึงเครียดมามากเกินไป
[คุณได้บรรลุ...]
ข้อความหลายข้อความปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา แต่เขาไม่มีแรงเหลือพอที่จะอ่านมัน ราอนเพียงหลับตาและทิ้งตัวลงนอน
