ตอนที่ 16 ไม่คิดเลยว่าคนฉลาดแบบข้าจะตกหลุมพรางเจ้า ราชาโง่
“ตั๋วเงินแสนตำลึงนี้เป็นของเจ้าและนี่ของข้า!”
“ตั๋วเงินห้าหมื่นตำลึงนี้เป็นของเจ้า นี่ของข้า!”
“ตั๋วเงินหมื่นสองใบนี้เป็นของเจ้า สองใบนี้เป็นของข้า!”
..
หลินเป่ยฟานกำลังแบ่งเงินกับเหยาเหยา
ยอดฝีมือเหล่านี้มักย้ายที่บ่อย บ้านพวกเขามีทั่ว พวกเขาจึงพกตั๋วเงินกัน ซึ่งถูกหลินเป่ยฟานแบ่ง
หลังถือตั๋วเงินปึกหนาไว้ในสองมือ เหยาเหยาก็หัวเราะลั่น“แค่ไม่กี่วัน ข้าก็ทำเงินได้กว่าสองล้าน!ถ้ามีเรื่องดีๆแบบนี้อีก อย่าลืมข้านะ!”
“อยู่แล้ว!”หลินเป่ยฟานเองก็มีความสุขมาก
โดยไม่ต้องทำอะไร เขาได้กว่าสองล้าน ซึ่งเท่ากับรายรับประจำปีของคลังหลวง!
ครั้งนี้ ดวงตาน้อยของเหยาเหยาเหลือบมองตั๋วเงินในมือหลินเป่ยฟานและพูดด้วยความโลภ“เราตกลงกันแต่แรกแล้ว หลังจบเรื่อง เจ้าจะให้ข้าเพิ่ม!”
“ก็ได้ นี่!”หลินเป่ยฟานหยิบตั๋วเงินพันตำลึงออกมาอย่างไม่พอใจ
เหยาเหยาโกรธ“เอามาอีก!แค่พันตำลึง เจ้าจะให้ขอทานหรือไง!”
หลินเป่ยฟานควักตั๋วเงินออกมาอีกด้วยความหงุดหงิด“ห้าพันตำลึงเงิน พอไหม?”
“มันน้อยไป เอามาเพิ่ม หรือจะให้ข้าขโมยมา!”
ดังนั้น หลินเป่ยฟานจึงควักตั๋วเงินมูลค่าหมื่นตำลึงออกมา
เหยาเหยากำหมัดแน่น“อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ!”
สุดท้าย นางก็ได้สองแสนจากหลินเป่ยฟาน
หลินเป่ยฟานกอดสองล้านที่เหลือและพูดด้วยเสียงสั่นเครือ”ไม่!ข้าให้เจ้าเพิ่มไม่ได้แล้ว!นี่คือสิ่งที่ข้าได้มาอย่างยากลำบาก ถ้าเจ้าอยากได้ เจ้าก็เอาชีวิตข้าไป!’
“ได้ ได้ ข้าไม่อยากได้ที่เหลือแล้ว ตกลงไหม?”เหยาเหยาพึมพำ“ขี้เหนียว!”
“งั้นก็ส่งสองแสนคืนมาเลย!”หลินเป่ยฟานตะคอก
“ทำไม นี่คือเงินที่ข้าทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำเพื่อให้ได้มา!”เหยาเหยารีบเก็บเงินไป และถามด้วยความอยากรู้“เงินของคนเหล่านี้โดนเราปล้นมาหมดแล้ว เจ้าจะเก็บพวกมันไว้ทำไม ฆ่าทิ้งสิ จะได้ไม่มีปัญหาในอนาคต!”
หลินเป่ยฟานส่ายหัว“ไม่!คนพวกนี้มีภูมิหลัง เราสามารถขุดบางสิ่งจากพวกนั้นได้!ข้าจะฆ่าพวกมันหลังข้าใช้ประโยชน์เสร็จ!”
พอพูด ทั้งสองก็ไปคุกด้วยกัน
ครั้งนี้ ยอดฝีมือเหล่านี้ที่มาลอบสังหารโดนขังไว้ในคุก
หลินเป่ยฟานไปหายอดฝีมือก่อกำเนิดที่โดนโซ่รัดและพูด“ปลุกเขา!”
“ขอรับ ฝ่าบาท!”พัศดีปลุกเขาด้วยการสาดน้ำ
ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นหลินเป่ยฟานและเห็นยอดฝีมือคนอื่นโดนขังที่นี่ เขาก็เข้าใจทุกสิ่งทันที เขาหัวเราะลั่น“ไม่คิดเลยว่าคนฉลาดแบบข้าจะตกหลุมพรางเจ้า ราชาโง่!”
หลินเป่ยฟานหัวเราะเยาะ“ถ้าเจ้าทำสิ่งไม่ชอบธรรม มันก็เรียกว่ารนหาที่เอง!ข้าแนะนำให้เจ้ามีเหตุผล และเจียมตัว เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ต้องทรมาน!”
อีกฝ่ายแค่นเสียง“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าก็จะไม่บอก เจ้ามันสมควรตาย!”
“ได้ ข้าชอบคนอย่างเจ้า!”หลินเป่ยฟานหยิบแส้หนังมาจากมือพัศดีและฟาดทันที“พูด!พูดมา!พูดสิ..”
เสียงเฆี่ยนตีดังไม่หยุดและยอดฝีมือคนนั้นก็โดนเฆี่ยนจนไม่เหลือจุดไหนที่ดูดี
แต่ เขาก็ยังกัดฟัน“ฮึ่ม!ข้าไม่มีวันพูด!”
หลินเป่ยฟานยังสะบัดแส้ต่อ“ถ้าเจ้าไม่บอกข้า ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
อีกฝ่ายยังกล้าหาญ“ต่อให้เจ้าเฆี่ยนข้าจนตาย ข้าก็จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น!”
“ฮึ่ม!ข้าไม่เชื่อ!จะพูดไม่พูด!พูดไม่พูด!พูดไม่พูด..”หลินเป่ยฟานยังเฆี่ยนตีต่อ ฟาดอีกฝ่ายจนกระทั่งเลือดแทบหมดตัวและเนื้อหนังก็เหวอะจนเห็นกระดูก
สุดท้าย อีกฝ่ายก็คำราม“พอ หยุด เจ้าอยากให้ข้าพูดอะไร?เจ้าควรถามสิวะ!”
หลินเป่ยฟาน“..”
เหยาเหยาที่ดูอยู่ตลอดหลุดขำลั่น“ฮ่าๆๆ เจ้าตลกมาก!”
หลังออกคุก และนึกถึงฉากก่อนหน้า เหยาเหยาก็ยังไม่อาจยืนตัวตรงได้ ตัวของนางยังกระตุกไม่หยุด
หลินเป่ยฟานพูดไม่ออก“เจ้าตลกอะไรนัก?”
“ไม่ตลกตรงไหน?เหยาเหยาอยู่มากว่าสิบปี และไม่เคยเห็นการสอบปากคำเยี่ยงนี้เลย ทรมานนักโทษ เค้นเอาคำตอบทั้งที่ยังไม่ถาม ฮ่าๆ…”เหยาเหยาหัวเราะจนน้ำตาไหล
“ข้าทำผิดในทีแรก ครั้งหน้าข้าจะไม่ทำแบบนี้อีก!’หลินเป่ยฟานเก็บสิ่งนี้ไว้เป็นประสบการณ์
“จักรพรรดิน้อย สองล้านตำลึงของเจ้าควรจะไร้ประโยชน์แล้วมั้ง?”เหยาเหยากลอกตา
“เจ้าคิดจะทำอะไร?”หลินเป่ยฟานถามด้วยความระแวง
“เอาแบบนี้เป็นไง เรามาตกลงกัน!’เหยาเหยายิ้ม”เจ้าให้ข้าสองล้าน ถ้าอาณาจักรเจ้าพินาศและครอบครัวเจ้าแตกแยก เหยาเหยาจะลงมือคุ้มครองชีวิตเจ้าเอง! ในกรณีที่เจ้าอัปโชค ถ้าเจ้าตาย ข้าจะเผากระดาษเงินให้เจ้า เจ้าจะได้ใช้ชีวิตข้างล่างอย่างสุขสบาย เป็นไง?”
