บทที่ 606: เด็ดปีก

หลงโม่ขมวดคิ้วมองเข้าไปในห้องของหลงจง

กลิ่นฉุนนั้นพอดมดูดี ๆ แล้วมันก็คุ้นจมูกอยู่บ้าง

“อะแฮ่ม…”

ทางด้านหูเจียวเจียวไอเบา ๆ ก่อนจะหยิบหนังสัตว์ขนาดเท่าฝ่ามือออกมา 2 ผืนเพื่อปิดจมูกตัวเอง แล้วอธิบายว่า

“ก็แค่อาหารไม่กี่ชนิดที่มีกลิ่นเข้มข้น อดทนกันอีกหน่อย รอให้อากาศระบายออกไปก็จะดีขึ้นเอง...”

ขณะที่จิ้งจอกสาวพูด นางก็โบกมือไล่กลิ่นตรงหน้าตน

แต่ถึงจะทำแบบนั้นมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

เตี๋ยฉ่ายที่ได้ยินคำอธิบายของหูเจียวเจียวถึงกับมุมปากกระตุก “อาหารหรือ?”

เจ้าแน่ใจนะว่านี่เป็นกลิ่นของอาหารจริง ๆ?

มันไม่ใช่กลิ่นที่ถูกขับถ่ายออกมาจากร่างกายของภูตหลังจากได้กินของเน่าเสียมาหรือไง?

บัดนี้หญิงสาวมีคำถามหลายประการที่ยังไม่เข้าใจ แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

จากนั้นนางก็หันไปสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“นั่นอะไรน่ะ?!” เตี๋ยฉ่ายมองเข้าไปในห้องด้วยความประหลาดใจ “ทำไมห้องนี้ถึงเปลี่ยนเป็นสีเขียวล่ะ?”

ตั้งแต่ที่เกิดภัยแล้งรุนแรงทั่วทั้งภูมิภาค ผู้คนก็ได้เห็นอะไรที่เป็นสีเขียวน้อยลงเรื่อย ๆ

ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวกวาดตามองห้องที่สว่างไสวไปด้วยแสงสีเขียวจนเกือบจะเหมือนภาพทุ่งหญ้าที่เคยเห็นนอกเผ่า

ส่วนหลงโม่เองก็ยืนอยู่ที่ประตู เขาเอียงคอพลางทำหน้าเบ้ด้วยความรู้สึกรังเกียจ แต่เขาก็ยังคงมองเข้าไปข้างใน

ปัจจุบันบนเตียงถูกโรยด้วยบางสิ่งบางอย่างแล้วก็มีแสงสีเขียวส่องประกายออกมาจากสิ่งนั้น

นอกจากนี้ยังมีเศษรูปร่างแปลก ๆ กระจัดกระจายอยู่บนเตียง ซึ่งดูเหมือนว่าเศษพวกนั้นจะเป็นต้นตอของกลิ่นเหม็น

เศษที่ว่าคือส่วนผสมระหว่างปลาร้า, ทุเรียน และหลัวซือเฝิ่น*

*หลัวซือเฝิ่น (螺蛳粉) หรือบะหมี่ซุปหอยขม เป็นอาหารท้องถิ่นที่มีชื่อเสียงของเมืองหลิ่วโจว มีฉายาว่า ทุเรียนฉบับบะหมี่ (Durian of Soup) เนื่องจากมีกลิ่นแรง

กลิ่นของอาหารดังกล่าวได้รับการยกย่องจากทั่วโลกมนุษย์ว่ามีกลิ่นรุนแรง แต่สำหรับภูตที่มีประสาทสัมผัสดีกว่ามนุษย์นั้นถือได้ว่าเป็นอาหารที่พวกเขาไม่อยากจะกินเลยสักนิด

หลงโม่เองก็เป็น 1 ในคนที่ได้รับผลกระทบจากกลิ่นเต็ม ๆ ขณะนี้เขาพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองสำรอกอาหารที่กินไปตอนเย็นออกมาสุดชีวิต

เวลานั้นเตี๋ยฉ่ายที่ยืนอยู่ด้านข้างก็รู้สึกกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นฉากเบื้องหน้า เธอก็เม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุข

“มันได้ผล”

ถัดมา เธอหันหน้าไปพูดกับหลงโม่ “ตอนนี้บนตัวของมันมีกลิ่นอาหารพวกนี้แล้วยังมีผงเรืองแสงสีเขียวติดอยู่ด้วย เรารีบไปตามหามันกันเถอะ”

ในคืนที่หลงเหยาถูกจับตัวไป แม่จิ้งจอกก็ได้คิดวางแผนตอบโต้กู่สืออยู่ที่บ้านมาตลอด

การที่ครอบครัวตระกูลหลงไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลากว่า 2 วันก็เป็นสิ่งที่เธอจงใจทำเช่นกัน

จุดประสงค์ของการกระทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้กู่สือผู้จองหองลักลอบเข้ามาในบ้านมาติดกับดักด้วยตัวเอง

ส่วน ‘หลงจง’ ในห้อง

จิ้งจอกสาวเจอวัสดุพิเศษในมิติ  ซึ่งเธอนำมันมาทำเป็นตุ๊กตาหุ่นจำลองแล้วยัดผงเรืองแสงชนิดพิเศษจำนวนมากรวมถึงอาหารที่เธอเตรียมไว้เข้าไป

จากนั้นหญิงสาวก็นำหนังสัตว์มาหุ้มตุ๊กตา จึงทำให้ในยามค่ำคืนจะมองได้ยากว่ามันเป็นคนหรือเป็นแค่กับดัก

อีกทั้งเธอยังวางกลไกเอาไว้โดยเพียงแค่มีคนมาสัมผัสมันเข้า ตุ๊กตาก็จะระเบิดทันที

แต่แรงระเบิดนั้นไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับภูตได้ มันแค่จะกระจายสิ่งที่อยู่ข้างในเข้าใส่คนที่อยู่รอบตุ๊กตาแบบไม่มีมุมอับแม้แต่จุดเดียว

ด้วยวิธีที่กล่าวมาข้างต้น แม้ว่ากู่สือจะล่องหนอยู่ในอากาศ แต่พวกเธอก็ยังสามารถตามหาตัวอีกฝ่ายจนพบได้อย่างแน่นอน!

เมื่อเตี๋ยฉ่ายได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียว นางก็กลืนก้อนเหนียว ๆ ลงคอ ในขณะที่นางคิดว่าคราวนี้กู่สือโชคร้ายจริง ๆ

ปกติแล้วกู่สือเป็นคนที่ไปไหนมาไหนแบบไร้ร่องรอยเสมอ แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ตรงหน้าพวกนางก็ตาม แต่ถ้าเขาไม่อยากให้ใครพบเห็น เขาก็หายไปจากตรงนั้นได้ในพริบตา

แต่ครั้งนี้… แผนการของชายผมแดงน่าจะล้มเหลว

ถ้ากลิ่นเหม็นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวติดตัวใครไป ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นจิงหลิงตัวจริง เขาก็จะไม่มีทางหนีรอดไปได้อีก!

“อืม” หลงโม่พยักหน้าและตามกลิ่นที่ค้างอยู่ในอากาศเพื่อค้นหาศัตรูแบบไม่รอช้า

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่ากู่สือยังมีทักษะอยู่บ้าง

แม้นผงเรืองแสงจะถูกโปรยไปทั่วร่างกายของอีกฝ่าย แต่เขาก็ไม่ทิ้งรอยเท้าเอาไว้บนพื้นเลยแม้แต่รอยเดียว

สภาพนั้นมันเหมือนกับว่าเขาหายตัวไปในอากาศ แล้วเข้าสู่อีกมิติหนึ่งไปเลย

หากหูเจียวเจียวเตรียมเพียงผงเรืองแสงเอาไว้ ชายหนุ่มคงจะตามเบาะแสของกู่สือไม่ได้อีก

ต่อมา มังกรหนุ่มหลับตาลง พอเขาเปิดตาอีกครั้งก็มีแสงวาวโรจน์ส่องสว่างอยู่ในดวงตาสีทอง

“ข้าเจอแล้ว”

ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ เขาก็กระโดดออกไปนอกหน้าต่างและแปลงร่างเป็นมังกรเพื่อไล่ตามเป้าหมายไปในทิศทางหนึ่ง

“เร็วขนาดนั้นเลยหรือ? ข้ายังไม่เห็นอะไรเลย…” เตี๋ยฉ่ายมองตามหลังหลงโม่ไปด้วยความประหลาดใจ

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไล่ตามผิดคน?”

“ไม่มีทางผิดแน่นอน นั่นจะต้องเป็นกู่สือแน่”

หูเจียวเจียวเดินไปตรงหน้าต่างที่สามีหนุ่มกระโดดออกไปพลางใช้นิ้วลูบไปบนขอบหน้าต่าง

พอจิ้งจอกสาวยกนิ้วขึ้นมาดู บนนิ้วชี้ของเธอก็มีบางอย่างสีเขียวเรืองแสงอยู่บนนั้น

“เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง?” เตี๋ยฉ่ายถามพร้อมกับทำหน้าเหลือเชื่อ ตัวนางเองยังไม่ทันสังเกตเห็นอะไรเลย ทำไมอีกฝ่ายถึงกล้ายืนยัน?

สามีภรรยาคู่นี้ช่างเก่งกาจเสียจริง คนหนึ่งเป็นคนที่ทรงพลังมาก ส่วนอีกคนก็ฉลาดหลักแหลม มันเป็นส่วนผสมที่ลงตัวกันพอดีทีเดียว

“เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าพ่อของมันอาจเป็นจิงหลิง ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่จิงหลิงจริง ๆ มันแค่ไปไหนมาไหนได้แบบไร้ร่องรอย เพราะแบบนั้นเราจะหามันด้วยตาเปล่าไม่ได้ และไม่ว่ายังไงมันก็ไม่มีทางทะลุกำแพงได้ด้วย มันคงมีแค่ความสามารถพิเศษบางอย่างที่ทำให้เรามองไม่เห็นมันเท่านั้น”

หูเจียวเจียวอธิบายช้า ๆ

ซึ่งความสามารถนี้คล้ายกับการล่องหน

ในความรู้สึกของมนุษย์ จิงหลิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ลึกลับหาตัวจับได้ยาก แต่ในโลกภูต จิงหลิงก็เทียบเท่ากับผี

เท่าที่เธอเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับโลกภูตในมิติ จิงหลิงจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าภูตจนทำให้เกิดข่าวลือต่าง ๆ นานา

กลายเป็นว่าพฤติกรรมของกู่สือไม่ได้สอดคล้องกับคำอธิบายของจิงหลิงอย่างเห็นได้ชัด

ต่อให้พ่อของเขาจะเป็นจิงหลิงจริง ๆ แต่เขาก็ยังเป็นแค่... ลูกครึ่ง เขายังคงมีกายเนื้อเหมือนภูตทั่วไป

ทางด้านเตี๋ยฉ่ายที่ได้รับคำอธิบายก็ยังคงรู้สึกไม่เข้าใจอยู่ดี

“งั้นเจ้าค่อย ๆ คิดตามข้านะ ห้องนี้มีหน้าต่างเพียงบานเดียว ในเมื่อมันทะลุกำแพงออกไปไม่ได้ มันจะออกไปทางไหนได้อีกนอกจากทางหน้าต่างบานนี้” หูเจียวเจียวยกคางขึ้นแล้วชี้ให้หญิงสาวดูโครงสร้างของห้อง

“...”

แบบนี้นี่เอง… ข้าเข้าใจแล้ว

…

อีกด้านหนึ่งในเผ่า

ขณะนี้กู่สือบินหนีไปพร้อมกับสบถด่าเสียงต่ำ

“นี่มันบ้าอะไร ทำไมมันถึงกลิ่นแรงขนาดนี้”

“แล้วไอ้เขียว ๆ นี่มันอะไรกัน ทำไมยังเรืองแสงอยู่! ข้าต้องรีบสลัดมันออกให้หมด!”

ทำไมช่วงนี้โชคไม่เข้าข้างข้าเลยนะ

แล้วทุกอย่างมันก็เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนที่เขาจับไอ้เด็กนั่นมา

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเริ่มสงสัยในใจ

เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่ควรกินเด็กคนนั้นจริง ๆ?

ทว่าน่าเสียดายที่ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะมานั่งเสียใจแล้ว

“ให้ตายเถอะ! มีคนตามมา…” เมื่อกู่สือสัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายที่มาจากด้านหลัง เขาก็สบถเสียงต่ำแล้วรีบหนีด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นจากเดิม

จากนั้นเขาก็พยายามที่จะเปลี่ยนร่างตัวเองให้กลืนเข้ากับความมืด

แต่ผงเรืองแสงบนร่างกายของเขากลับไม่อนุญาตให้ตนทำในสิ่งที่ต้องการ ยิ่งตัวเขาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งขับให้ผงแปลกประหลาดเรืองแสงสว่างขึ้นเท่านั้น

ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันทีที่หลงโม่ตามมาทัน เขาก็เห็นอะไรบางอย่างเรืองแสงโดดเด่นอยู่ท่ามกลางความมืด

พอเขาเห็นแสงสีเขียวเสี้ยววินาทีแรก เขาก็นึกถึงผลไม้สีเขียวที่อยู่ในครัวของเจียวเจียว

ตอนนั้นเขาลองชิมผลไม้ดังกล่าว ซึ่งรสชาติของมันทำให้เขากระเดือกแทบไม่ลงเลยทีเดียว

แล้วเขาก็เกลียดมันพอ ๆ กับภูตแมลงที่ตนกำลังไล่ล่าอยู่

ยามนี้ดวงตาของมังกรหนุ่มจับจ้องไปที่เป้าหมาย พร้อมกับที่รูม่านตาหดลงและมีประกายแสงบางอย่างที่เกิดจากความกระหายเลือดส่องผ่านนัยน์ตาสีทอง ในเวลาเดียวกัน เขาก็เร่งความเร็วของตัวเองไล่ตามศัตรูไป

ระหว่างนั้นกู่สือได้ยินเสียงบางอย่างแหวกอากาศมาจากด้านหลัง

ในจังหวะที่เขากำลังจะบิดตัวหลบ มันก็สายเกินไปเสียแล้ว

ชั่วพริบตา หางของมังกรดำได้ฟาดเข้าใส่หน้าผากของเขาเต็มเปา

ผัวะ!

แรงตบมหาศาลซัดเข้าใส่ร่างของกู่สือจนปลิวไปด้านข้างและกระแทกเข้ากับพื้นจนทำให้เขารู้สึกมึนงงอยู่พักหนึ่ง

ด้วยความสามารถที่เขาภาคภูมิใจตั้งแต่เด็ก เขาแทบไม่เคยถูกทำร้ายร่างกายมาก่อน ไม่ว่าเขาจะต้องเผชิญกับคนที่แข็งแกร่งแค่ไหน คนพวกนั้นก็ไม่เคยจับตัวเขาได้

ทว่าการโจมตีครั้งนี้ทำให้ชายผมแดงเจ็บปวดมากจนเหมือนร่างกำลังจะแหลก

“อั่ก!!”

กู่สือนั่งมึนงงอยู่กับที่หลายวินาที จากนั้นเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าถ้าเขายังไม่รีบหนี เขาคงจะรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ไม่ได้ ชายหนุ่มจึงตั้งท่าจะวิ่งหนีต่อไป

อย่างไรก็ตาม มังกรดำตัวใหญ่ไม่ให้โอกาสศัตรูให้ได้พักหายใจ เขาสะบัดหางตัวเองอีกครั้ง คราวนี้เป็นการฟาดหางจากด้านบนลงด้านล่างเพื่อตะปบร่างของภูตแมลงให้แนบติดกับพื้น

โครม!

เป็นผลให้หลุมขนาดใหญ่ลึกหลายเมตรปรากฏขึ้นบนพื้น ในขณะที่กู่สือที่เนื้อตัวเรืองแสงสีเขียวแบนติดอยู่กับพื้นทันที “ช้าก่อน! ลูกของเจ้ายังไม่ตาย อย่าฆ่าข้า…”

ชายผมแดงรีบร้องขอความเมตตาพร้อมกับพยายามถดตัวหนีจากเงื้อมมือของหลงโม่

แต่ครู่ต่อมา ปีกเปื้อนเลือด 2 ข้างก็ถูกดึงออกมาจากด้านหลังเขา

“อ๊ากกกก!!”