นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 73
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 73
ราอนเป็นคนส่งมาร์ธาและเด็กฝึหัดที่เหลือออกไปในจังหวะที่เหมาะสม
เขายังคงซ่อนตัวอยู่ในป่าตามเดิม
กำลังเสริมของมาร์ธาได้ช่วยทุกคนกำจัดปิศาจสีเขียวออกไปจนเกือบหมด
'จะมาแล้วสินะ’
ราอนตุมลมหายใจเข้าออกช้าๆ และเริ่มยืดหยุ่นร่างกาย พวกเขาใกล้จะชนะแล้วและมันก็ใกล้เวลาที่บางสิ่งบางอย่างที่อันตรายจะออกมา
'ปีศาจนักรบยังไม่อยู่ที่นี่’
ปีศาจนักรบที่เป็นควบคุมมอนสเตอร์ทั้งหมดยังคงซ่อนตัวอยู่
ราอนเคลื่อนไหวอย่างช้าๆและเงียบๆ ในขณะที่ทุกคนกำลังต่อสู้
เหลือปีศาจเขียวอีกไม่กี่ตัวแล้ว…
ในที่สุดมันก็ปรากฏตัว
'ปีศาจนักรบ ฉันว่าแล้วแกต้องออกมา’
ผู้บริหารระดับต่ำของอีเดนที่ได้รับความแข็งแกร่งของออร์คนักรบ มันปล่อยแรงกดที่รุนแรงออกมา
ตู้ม!
เบอร์เรน,รูนัน,และมาร์ธากระเด็นออกไปพร้อมกันด้วยการวาดขวานของมัน แรงกดดันของมันทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับร่างกายตามใจชอบได้
ตึก
ราอนขยับเท้าของเขา ปรับจังหวะการเต้นหัวใจของตัวเองให้เข้ากับลมหายใจของปีศาจนักรบ
การเคลื่อนไหวของเขามีชื่อเรียกว่า'เท้าไร้เงา' ซึ่งเขาได้เรียนรู้เมื่อตอนเป็นเป็นนักฆ่า เขาเคลื่อนไหวราวกับเงาไปที่ด้านหลังของปีศาจนักรบ
วูม!
ในขณะที่ปีศาจนักรบกำลังจะฟันขวานของมันไปที่มาร์ธา ราอนก็ยกดาบของตัวเองขึ้น
"ลาก่อน”
ขณะที่ปีศาจนักรบกำลังจะโจมตี ราอนก็ใช้'หมื่นเปลวเพลิง'บนดาบของเขา
วือ!
เปลวเพลิงลำดับที่หนึ่งของ'หมื่นเปลวเพลิง' เปลวเพลิงดอกไม้ปรากฎขึ้นที่ปลายดาบและกำลังจะตัดลงไปที่คอของปีศาจนักรบ
"แก!”
ดวงตปีศาจนักรบเต็มไปด้วยตกใจและหันกลับมามองด้านหลัง มันเรียกใช้พลังเกราะของตัวเองออกมาเพื่อป้องกันดาบของราอน
"ยอมตายไปเถอะจะได้ไม่ต้องทรมาน”
ราอนเจาะผ่านเกราะที่มองไม่เห็นของมันด้วยดาบแล้วกระแทกดาบลง
"อ๊ากกกกกก!”
ก่อนที่ดาบกำลังจะไปถึงคอของมัน มันก็พุ่งเข้ามาหาดาบของราอนเอง
ฟึ่บ!
เลือดแดงพุ่งออกมาและบางอย่างตกลงบนพื้น
ราอนขมวดคิ้วและเงยหน้ามองด้านหน้า
"หึๆๆ"
แขนซ้ายของปีศาจนักรบถูกตัดขาด แต่มันยังกลับยิ้มและสำลักเลือดออกมา
"คงไม่คิดว่าฉันจะมาหาเองล่ะสิ”
"ไอ้เลว”
สัญชาตญาณของมนุษย์ปกติคือการวิ่งหนีจากอันตราย ไม่ใช่วิ่งเข้าหาแบบนี้ แต่มันมันบ้าถึงขนาดยอมเสียสละแขนของตัวเองเพื่อที่จะได้เข้ามาถึงตัวเขา
'นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่อยากสู้กับมันซึ่งๆ หน้า’
ราอนเดาะลิ้น
“อึ่ก!”
ปีศาจนักรบปล่อยพลังออกมามากกว่าเดิมถึงแม้จะมีเลือดพุ่งออกจากแขนของมันด้วยก็ตาม
"หมดแรงแล้วสินะ”
“……”
ราอนไม่อยากตอบ เขาไม่สามารถขยับได้แล้วเพราะเสียพลังงานไปกับการโจมตีเมื่อครู่
เขาคิดว่าเขาจะสามารถจัดการมันได้ในครั้งเดียว แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น
"แกเป็นคนควบคุมสัตว์ประหลาดสินะ?”
ราอนพูดและพยายามกู้คืนพลังงานร่างกายและออร่าโดยการหมุนวงแหวนแห่งไฟ
"หืม? แล้วคิดว่าคนใหญ่โตแบบฉันจะมาที่หมู่บ้านเล็กๆ นี่ทำไมกัน”
ปีศาจนักรบหยิบขวานของมันขึ้นมาจากพื้นโดยใช้แขนข้างที่เหลืออยู่ แรงกดดันของมันที่เคยลดลงก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง พวกแกมันเป็นพวกโรคจิตอยู่แล้ว”
ราอนหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ และย่อตัวลงเล็กน้อย เขาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวพุ่งไปข้างหน้า
ฟึ่บ!
ปีศาจนักรบเตะเท้าออกจากพื้น มันง้างขวานขึ้นพร้อมกับส่งจิตสังหารอันรุนแรงออกมาจนทำให้ราอนขนลุก
วือ!
ราอนเหวี่ยงดาบของเขาไปด้านหน้า เปลวเพลิงลำดับที่หนึ่งที่ถูกชำระล้างได้ล้อมรอบดาบของเขา
แคร้ง!
ดาบและขวานสองเล่มปะทะกันทำให้เกิดเสียงเหมือนกับเหล็กถูกบด
วือ!
ประกายสีแดงเข้มกระจายสว่างวาบขึ้นมาจนเกิดไฟที่เผาไหม้พื้นดินรอบๆ พวกเขา
"ป้องกันได้ด้วยเหรอ?”
ปีศาจนักรบเหวี่ยงขวานอีกครั้ง แรงกดดันของมันทำให้ราอนขยับตัวได้ยากลำบาก
"ถ้าป้องกันไม่ได้ก็ไม่ใช่นักดาบสิ”
ราอนเหวี่ยงดาบของตัวเองที่ราอบคลุมไปด้วยไฟ
แคร้ง!
พวกเขาปะทะเป็นครั้งที่สอง ราอนรู้สึกเหมือนมือของเขาจะขาดออกจากกัน
"รู้จักจิตวิญญาณของนักรบซะด้วยนะพ่อหนุ่มน้อย!”
ปีศาจนักรบหัวเราะและเหวี่ยงขวานของมัน
"แต่ฉันก็ไว้ชีวิตแกไม่ได้หรอก!”
"ฉันไม่เคยขอให้ไว้ชีวิต”
ราอนป้องกันขวานของมันอีกครั้งและก้าวขึ้นไปอีกก้าว
แคร้ง!
ดาบของราอนสั่นราวกับว่ามันกำลังจะหัก
'ฉันต้องอดทน’
เขาไม่สามารถฆ่ามันได้ด้วยพลังตอนนี้ เขาต้องรวบรวมพลังกลับมาให้เร็วที่สุดในขณะที่ป้องกันมันไปด้วย
เคร้ง!
เขาป้องการโจมตีของปีศาจนักรบอีกหลายครั้งโดยใช้วิชาดาบที่เขาเคยเรียนรู้มาจากซีกฮาร์ท
* * *
* * *
"นี่มันอะไรกัน?”
เบอร์เรนเบิกตากว้าง
'นี่มันสถานการณ์อะไรกัน...'
ปีศาจสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่ตรงหน้าเขา
พวกเขาเหวี่ยงอาวุธใส่กันนับครั้งไม่ถ้วน
เขามองตามการโจมตีทั้งหมดแทบไม่ทันด้วยซ้ำ ราอนและปีศาจนักรบอยู่ในระดับที่แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง
วูม!
ขวานของปีศาจนักรบหาดลงบนพื้นจนพื้นดินแตกออก
เบอร์เรนกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ถ้าเกิดเขาเป็นคนอยู่ตรงนั้น เขาคงจะโดนขวานผ่าครึ่งตั้งแต่การต่อสู้เริ่มต้น แค่คิดแล้วเขาก็ขนลุก
ราอนเหวี่ยงดาบของเขาออกไปเป็นครึ่งวงกลม
เคร้ง!
ขวานถูกปัดลงบนพื้นอีกครั้ง จากนั้นพลังงานสีแดงก็ออกมาจากพื้นดินที่แตก
"น-นั่นมัน..."
เบอร์เรนจิกพื้นแน่น
'นั่นมัน'ดาบเชื่อมดาว'นี่!’
ดาบเชื่อมดาว เป็นวิชาดาบที่พื้นฐานที่สุด ซึ่งพวกเขาได้เรียนรู้มันเป็นอย่างแรก ราอนหยุดขวานอันใหญ่ได้โดยใช้ดาบเชื่อมดาวเพียงอย่างเดียว
เบอร์เรนอ้าปากค้าง เขายิ่งกว่าประหลาดใจอีกตอนนี้
'ฉันหลงคิดไปเองว่าจะตามเขาทันแล้ว...'
ความมั่นใจของเขากลับมาหลังจากที่ราอนยอมรับในตัวเขา เขาคิดว่าเขาตามหลังราอนอยู่เพียงนิดเดียว
ราอนพึ่งจะตัดแขนของปีศาจนักรบได้
"เข้าใจรึยังล่ะ?”
เขาหันไปตามเสียง มาร์ธาหอบหายใจอยู่ข้างๆเขา
"นั่นแหละคือพลังที่แท้จริงของเขา”
มาร์ธาจ้องไปที่ราอนที่กำลังต่อสู้กับปีศาจนักรบอย่างสูสี
"เขาแสดงให้คนอื่นเห็นเพียงยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้นแหละ”
เธอรู้อยู่แล้วว่าราอนซ่อนพลังของเขา
'อย่างไรก็ตาม...'
เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับปีศาจนักรบได้อย่างสูสี
'ฉันคงต้องยอมรับสินะ’
มาร์ธากำมือแน่น ภารกิจครั้งนี้ ทุกอย่างเป็นไปตามการทำนายของราอน พวกเขาผ่านมันมาได้ทุกอย่างแม้สถานการณ์มันจะเลยเถิดตามที่ราอนเคยบอก
เหลืออยู่อย่างเดียวคือการเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนั้น
“เฮ้อ...”
รูนันลุกขึ้นได้แล้วและถือดาบที่หักไว้แน่น สายตาของเธอจ้องมองไปที่ราอน
เธอกัดริมฝีปากจนเลือดออกและพยายามเดินไปทางเขาเพื่อช่วยต่อสู้ และมาร์ธาก็รีบเข้ามาขวางเธอไว้ก่อน
"ใจเย็นๆ สิ ถ้าเธอเข้าไปเธอตายแน่”
"ฉันจะไปช่วยเขา”
"เดี๋ยวเธอก็ได้ตายก่อน”
"ฉันไม่สน”
รูนันส่ายหัว สิ่งเดียวที่สะท้อนในดวงตาของเธอคือราอน ที่กำลังหลบขวานโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
'ยัยคนนี้...'
มาร์ธาขมวดคิ้ว เธอคงมีเหตุผลของเธอที่ทำให้ยอมเอาตัวเองเข้าไปในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้
"งั้นรอก่อน”
"ฮะ?"
"หมอนั่น...."
มาร์ธาชี้ไปที่ราอน ไฟสีแดงลุกขึ้นในดวงตาของเขา มาร์ธารีบพูดต่อ
"ตาของเขาเหมือนกับตอนที่สู้กับฉันเลย”
***
“อึ่ก!”
ปีศาจนักรบแยกเขี้ยวของมันและปล่อยจิตสังหารออกมามากขึ้น
"หมดแรงแล้วล่ะสิ?”
“……”
ราอนไม่ตอบ เขาสนใจแค่การต่อสู้ตรงหน้าอย่างเดียว
'จิตสังหารจะเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ’
พลังของนักรบออร์คที่มันมีนั้นไม่ธรรมดา พลังของมันยังเหลืออยู่เกินครึ่ง ความอึดของมันเกินขีดจำกัดของมนุษย์ไปไกลมากๆ
'ถ้าฉันฆ่ามันได้ตั้งแต่แรก...’
ราอนเดาะลิ้น ราอนเผลอทำจิตสังหารของตัวเองเล็ดรอดออกไป เพราะเขาไม่ได้ลอบฆ่าใครมานาน มันเป็นเรื่องที่เขาเสียใจมากที่สุด
"ยอดเยี่ยมจริงๆ จะบอกว่าแกเป็นเด็กที่อัจฉริยะที่สุดในทวีปนี้เลยก็ว่าได้ แต่ว่านะ..."
มุมปากของมันยกขึ้น
"ฉันยอดเยี่ยมกว่าว่ะ”
เปลวไฟบนขวานของมันรุนแรงยิ่งขึ้น
วูม!
การโจมตีของมันเร็วขึ้นและรุนแรงขึ้น
แคร้ง!
ราอนยกดาบขึ้นเพื่อตั้งรับการโจมตี แต่คราบนี้มันเอาขวานมากดดาบของเขาไว้แน่น
"ฉันอ่านการโจมตีและป้องกันของแกออกหมดแล้ว มีการประยุกต์จากวิชาดาบพื้นฐานนิดหน่อย แต่ก็นั่นแหละ...”
ปีศาจนักรบไม่ได้โกหก เขาอ่านทิศทางที่ราอนจะขยับดาบออกหมดแล้ว
ตึง!
เสียงจากดาบและขวานปะทะกันอย่างรุนแรงกว่าเดิม
“อึก...”
ราอนดึงดาบกลับมาได้แล้ว แขนของเขาสั่นเพราะแรงของมัน
"เคยได้ยินเรื่องนี้ไหม? พวกผู้บริหารของอีเดนมีความสามารถบางอย่างที่พิเศษล่ะ”
“……”
"ของฉันคือลางสังหรณ์ ฉันรู้ว่าแกจะฟันดาบไปทางไหน”
มันยิ้มและฟันขวานในแนวนอน มันฟันดาบไปขวางทิศทางที่ราอนกำลังจะไป
"แกก็ขี้คุยเหมือนกันนะ”
ราอนยิ้มนิ่งๆ และเหวี่ยงดาบของเขาออกไป
ครืด!
ราอนหันขวานของมันจนหล่นลงกับพื้น
ฟึ่บ!
ราอนกระโดดไปแทงดาบเข้าที่หน้าอกของมัน
ฉึก!
เลือดมากมายพุ่งออกมาจากหน้าอกด้านซ้ายของมัน
"อึ่ก!”
มันแกว่งขวานไปมาและถอยหลังอีกหลายก้าว
"หึ”
ราอนยิ้ม เขาอยากจะตัดตัวของมัน แต่เขารู้ตัวว่าเขาไม่แข็งแรงขนาดนั้น ร่างกายยังไม่ได้เติบโตอย่างเต็มที่
"อ-ไอ้เวร แกทำได้ยังไง..."
"ฉันก็รู้วิธีการโจมตีของแกเหมือนกัน”
"คิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ...."
"ทำไมล่ะ? ถ้าแกทำได้ฉันก็ทำได้เหมือนกัน”
ราอนไม่ได้โกหก
เขาสามารถคาดการณ์การเคลื่อนไหวของมันได้หลังจากใช้วงแหวนไฟ แม้จะไม่สมบูรณ์แบบแต่เขาก็สามารถรู้ได้เกินกว่า50%
“เฮ้อ…”
เลือดบนอกของมันค่อยๆ หยุดไหล มันปล่อยจิตสังหารออกมามากขึ้นอีก
"แกชื่ออะไร?”
"ราอน ซีกฮาร์ท”
"ถึงว่าล่ะ...ผมทองกับดวงตาสีแดงนั่น ทำเอาฉันรู้สึกอึดอัดตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลย.."
จิตสังหารของมันรุนแรงขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินชื่อของเขา
"สายเลือดของเกล็น ซีกฮาร์ท”
"หา?"
"แกมันตัวอันตราย ฉันจะต้องฆ่าแกที่นี่ให้ได้ เพื่ออนาคตของอีเดน”
วูม!
พลังงานที่อยู่ทั่วสนามรบได้รวบรวมไปที่ขวานของมัน จนมันดูเหมือนกับขวานที่ทำจากเลือด
"ทั้งแกและพวกซีกฮาร์ทข้างหลังของแกต้องตายเท่านั้น”
ปีศาจนักรบยกขวานขึ้น
ราอนไม่ได้ถอยหนีแม้จะเห็นว่ามันมีพลังมหาศาลแค่ไหน ราอนควงดาบของเขา
"นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะลอง"
ราอนยืดขาทีละข้างแล้วง้างดาบไปด้านหลัง
พรึ่บ!
เปลวไฟก้อนเดียวที่ปลายดาบของเขาดับลง
'สิบเปลวเพลิงจากหมื่นเปลวเพลิง'
และกระบวนท่าที่สองของ'หมื่นเปลวเพลิง'ก็ถูกใช้งาน ไฟในรูปของดอกไม้สิบดอกได้ปรากฎขึ้นบนดาบ
