นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 72
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 72
"ไอ้พวกนั้นคืออะไร?”
ชายที่สวมชุดนักรบออร์คคำรามเหมือนกับสัตว์ร้าย เขามองไปที่เบอร์เรนและรูนันที่กำลังวิ่งลงไปที่หมู่บ้านเซบู
"พวกเขาคือนักดาบฝึกหัดของซีกฮาร์ทครับ”
ปีศาจตาแดงคุกเข่าตอบ
"แต่แกบอกเองว่าพวกมันกลับไปแล้ว”
เขาแผ่จิตสังหารออกมารุนแรงกว่าเดิม
"ผ-ผมแน่ใจแล้วนะครับ"
"หมายความว่ามีคนรู้ว่าแกตามพวกเขาอยู่ไง โง่จริงๆ”
เขายกเท้าขึ้นถีบไหล่ของชายที่นั่งคุกเข่า
"อึ่ก!”
เข่ารู้สึกเหมือนว่ากระดูกของเขาจะแตก แต่เขาก็ไม่สามารถลุกไปไหนได้
“หึ”
ชายคนนั้นขึ้นไปยืนอยู่บนก้อนหิน
เด็กฝึกหัดของซีกฮาร์ทวิ่งมาถึงหมู่บ้านแล้วและกำลังไล่ตามพวกออร์คเข้าไปในหมู่บ้าน
"หนึ่งในสองคนนั้นใช่ไหม?”
รูนันและเบอร์เรนที่ฆ่าออร์คในดาบเดียว เขาพยักหน้าไปที่สองคนนั้น
"ม-ไม่ใช่ครับ มีเด็กผู้หญิงผมดำที่เก่งกว่าพวกเขา”
"แล้วเธออยู่ไหน?”
"..ธ-เธอน่าจะซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วมองดูพวกเขาอยู่ครับ”
“หืม…”
ชายที่สวมชุดนักรบออร์คกอดอกและมองลงไปที่หมู่บ้าน
"ไม่เลว”
พวกเขาลงมือร่วมกันและฆ่าพวกออร์คที่บุกเข้าไปในหมูบ้านอย่างรวดเร็ว
"แต่แค่นั้นไม่พอหรอก”
เขาหันกลับมามองชายอีกคน
"ส่งปีศาจเขียวไป”
"ครับ? แต่ท่านบอกว่าจะไม่ไปยุ่งกับซีกฮาร์ท...?”
"แล้วคิดว่าเด็กพวกนั้นจะยอมอยู่เฉยๆ หรือไง? คงมีคนไปแจ้งเรื่องกับหน่วยบัญชาการย่อยแล้วแน่ๆ เราต้องรีบจัดการพวกมันแล้วเผาหลักฐานทั้งหมดซะ”
“...เข้าใจแล้วครับ”
ชายสวมหน้ากากพยักหน้าและหายไปในเงามืด
“หืม…”
ชายหนุ่มในร่างนักรบออร์คยกยิ้มมุมปาก
"รนหาที่ตายกันเองนะ”
***
ฉับ!
เบอร์เรนตัดหัวของออร์คแล้วกระโดดข้ามรั้วไม้ที่หักออกครึ่งหนึ่ง
"ไปยืนข้างหน้ารั้ว! อย่าให้มันข้ามมาได้!”
"ครับ/ค่ะ!”
เด็กฝึกหัดตอบเสียงดังชัดเจน และเรียงแถวกันด้านหน้ารั้วไม้
วืด!
รูนันใช้น้ำแข็งในการทำให้พวกออร์คช้าลง
'ไม่คิดเลยว่าเธอจะมา’
รูนันมักจะตามติดราอน แต่ครั้งนี้เธอกลับตามเบอร์เรนลงมา
'ดีแล้วล่ะ’
ไม่ใช่แค่จำนวนแต่ความดุร้ายของพวกมันก็อยู่ในระดับที่แตกต่างไปจากที่พวกเขาสู้เมื่อวาน
ถ้ารูนันและกลุ่มของเธอไม่มาด้วย รั้วไม้ก็คงจะพังหมดแล้ว
"อย่าสู้ตรงๆ! หลอกล่อมันก่อนแล้วค่อยโจมตี!”
เบอร์เรนแนะนำให้ทำให้ออร์คสับสนก่อนแล้วค่อยโจมตี เขาออกคำสั่งต่อไปอย่างคล่องแคล่ว
'เราชนะพวกมันได้แน่’
เด็กฝึกหัดมีประสบการณ์มากพอที่จะต่อกรกับพวกมันทั้งหมดได้
'แต่ว่า...'
ถ้าเป็นฝีมือของอีเดนอย่างที่ราอนบอกไว้แปลว่ามันคงไม่จบลงง่ายๆ แน่นอน…
ครืน
ในขณะที่เบอร์เรนกำลังคิดเกี่ยวกับอนาคต ป่าด้านหน้าของหมู่บ้านแยกออกจากกัน
'ไม่ใช่ป่าที่เคลื่อนที่...’
สิ่งมีชีวิตที่สวมใส่ผ้าคลุมสีเขียวมากมายโผล่ออกมาจากป่าที่ถูกแหวกออก เด็กฝึกหัดหันไปเห็นแล้วสบถออกมา
"ปีศาจเขียว!”
เบอร์เรนจับดาบของเขาแน่น
'ให้ตายสิ! ฝีมืออีเดนจริงๆ ด้วย’
ปีศาจสีเขียวเป็นนักรบของอีเดน พวกมันมีลักษณะคล้ายๆ กับออร์ค,ก๊อบลินและโคโบลด์
"รูนัน!”
เขาตะโกนเรียกรูนันทันทีและรีบเค้นพลังออกมาให้มากที่สุด
"พวกเราจะขึ้นไปด้านหน้าเอง เธอช่วยสนับสนุนพวกฉันจากด้านหลังทีนะ!”
"อื้อ”
รูนันตอบและใช้พลังน้ำแข็งแช่แข็งพวกปีศาจเขียวทันที
ผัวะ! ฟิ้ว!
พวกออร์คปาขวานใส่พวกเด็กฝึกหัดที่จะฝ่าพวกมันขึ้นไปแนวหน้า
"หลบมัน!”
เบอร์เรนปัดขวานออกไปด้วยดาบของเขาและตัดหัวออร์คที่ขวางทาง
พรู่ด!
มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับการตัดเนื้อมนุษย์ เขาได้แต่ขนลุกและกัดฟันอดทน
"พวกมันไม่ใช่มนุษย์! รีบตัดหัวของพวกมันซะ!”
แม้แต่ในสถานการณ์ที่วุ่นวายเบอร์เรนก็ยังใช้วิชาดาบได้อย่างเหมาะสม เขาพยายามฝ่าไปด้านหน้าในขณะที่โจมตีอย่างเฉียบคมไปด้วย
“ย้า!”
รูนันส่งน้ำแข็งของเธอไปหาพวกปีศาจเขียวที่พวกเบอร์เรนกำลังสู้อยู่
วืด!
พลังน้ำแข็งตกลงบนหัวของปีศาจเขียว
กึก!
ปีศาจเขียวถูกแช่แข็งทำให้การเคลื่อนไหวของพวกมันช้าลง
"ตอนนี้แหละ! โจมตีเลย!”
เบอร์เรนไม่ได้แค่สั่ง เขายังเป็นคนเริ่มการฆ่าพวกมันให้คนอื่นๆ ดูด้วย
"เราชนะได้แน่!”
เบอร์เรนช่วยพูดให้เด็กฝึกหัดมั่นใจยิ่งขึ้น แต่ยังมีปีศาจเขียวเหลืออยู่อีกมากและเด็กฝึกหัดก็เริ่มเหนื่อย
ยิ่งไปกว่านั้น…
ซู่ว!
ปีศาจเขียวบางส่วนไม่ยอมเข้าใกล้พวกเขา พวกมันเริ่มยิงเข็มพิษและปล่อยควันพิษออกมา
"ปิดจมูกไว้!”
เบอร์เรนเอาเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาปิดจมูกและปาก แล้วก็ปัดเข็มพิษที่พุ่งมาออกไป
“อั่ก!”
"อึ่ก!”
“บ้าเอ๊ย!”
ปีศาจสีเขียวมีมากเกินไป จนเด็กฝึกหัดบางคนต้องถอยกลับไปตั้งหลัก
"อึ่ก...”
เบอร์เรนหอบหายใจ เขารู้สึกมึนหัวจากการต่อสู้ที่ไม่ได้หยุดพักและต้องรับมือกับปีศาจเขียวหลายตัว
“ย๊า!”
เขาได้ยินเสียงตะโกนของรูนัน เธอพึ่งจะฆ่าปีศาจเขียวโดยใช้พลังน้ำแข็ง แต่การที่เธอขึ้นมาแนวหน้าแปลว่าสถานกรณ์มันเกินควบคุมแล้ว
"กี้!”
ปีศาจสีเขียวเป็นพวกที่มีสมองมากกว่าสัตว์ประหลาดทั่วไป ขณะที่น้ำแข็งของรูนันกระจายออกไปพวกมันก็ก้าวถอยหลังและเริ่มขว้างเข็มพิษและควันพิษ
“อุ๊บ!”
“อั่ก!”
เมื่อได้สูดดมควันพิษ แขนขาของเด็กฝึกหัดก็เริ่มสั่น
"ด-เดี๋ยวก่อน! พวกเรายัง..."
ดูเหมือนคำสั่งที่เขาบอกคนอื่นไปนั้นไร้ประโยชน์ แม้แต่เบอร์เรนก็โดนพิษจนได้
'แบบนี้มัน...'
เขาคิดว่าพวกเขาคงทนได้อีกไม่นาน แต่อยู่ๆก็มีพลังบางอย่างออกมาจากด้านซ้ายของเขา
ตูม!
* * *
* * *
ออร่าสีเหลืองของมาร์ธาเข้าไปบดขยี้พวกสัตว์ประหลาดทั้งหมดเหมือนกับพายุ
"ฆ่าพวกมันให้หมด!”
มาร์ธาออกคำสั่ง จากนั้นเด็กฝึกหัดที่มาพร้อมกับเธอก็ลงสู่สนามรบ
"ต-ตอนนี้แหละ! ฆ่าพวกมันให้หมด!”
เบอร์เรนกัดฟันและวาดดาบของเขา แน่นอนว่าทุกคนต้องสูดดมควันพิษเข้าไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้แล้ว
"ลุยเลย!”
มาร์ธาใช้พลังของเธอทำลายอาวุธของพวกปีศาจเขียว
'มาทันเวลาพอดี’
ด้วยการมาของมาร์ธา ทำให้สัตว์ประหลาดหลายตัวถูกจัดการอย่างรวดเร็ว
'เราทำได้!’
พวกเขาใกล้จะชนะแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของราอน
"อย่าให้มันหนีไปได้แม้แต่ตัวเดียว!”
เบอร์เรนขบฟันของเขาและรีบวิ่งไปทางปีศาจเขียวที่จะหนีขึ้นเขา
"พวกแกจะ...ฮะ?”
เบอร์เรนตามพวกมันไปที่เชิงภูเขาเซบูแล้วก็ต้องหยุดชะงัก
"อ-อะไรกัน..."
มีบางอย่างกำลังจะออกมาจากหมอกควันสีแดงที่ปกคลุมไปทั่วทั้งภูเขา
เด็กฝึกหัดกลืนน้ำลาย
ตึก ตึก ตึก
ชายลึกลับที่สวมชุดเกราะสีเขียวปรากฎตัวขึ้น
เขาสวมใส่หน้ากากคลุมหัวที่มีรอยแผลเป็นอยู่กลางหน้าผาก และมีฟันแบบของออร์ค
มือของเบอร์เรนสั่น
"น-นั่นมันชุดนักรบออร์ค! เขาคือปีศาจนักรบสีเขียว!”
ปีศาจนักรบคือหนึ่งในผู้บริหารระดับต่ำของอีเดน เขาเป็นสัตว์ประหลาดที่มีความแข็งแกร่งของร่างกายเหมือนกับออร์ค
"ถ-ถอยก่อน!”
เบอร์เรนค่อยๆ ก้าวถอยหลังด้วยก้าวเดินสั่นๆ
“อ๊ะ…”
รูนันไม่สามารถซ่อนแววตาสั่นๆ ของเธอได้เช่นกัน
"ปีศาจนักรบงั้นเหรอ?”
มาร์ธาเลียริมฝีปากของเธอ เธออยากจะเข้าไปสู้กับมันทันทีแต่เธอก็รู้ตัวว่าเธอไม่สามารถเอาชนะได้
"พวกแมลงน่ารำคาญ”
ปีศาจนักรบเริ่มพูด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ราวกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว
"ฉันให้โอกาสพวกแกไปแล้วแต่พวกแกยังกลับมา อยากตายมากสินะ”
เขาคว้าขวานสองเล่มจากบนหลัง แล้วปล่อยคลื่นพลังงานอันหนักหน่วงกดทับเหล่าเด็กฝึกหัดเอาไว้
ซึ่งมีเพียงผู้บริหารของอีเดนเท่านั้นสามารถใช้พลังแบบนั้นได้
"อึ่ก!”
“อึ่ก!”
เด็กฝึกหัดแทบจะยืนไม่อยู่
'พวกเราคงเป็นลมกันไปหมดแล้วถ้าไม่เคยผ่านการฝึกฝนมา’
เบอร์เรนจิกเล็บตัวเองแน่น ถ้าริมเมอร์ไม่เคยฝึกให้พวกเขาทนต่อแรงกดดัน พวกเขาคงเตรียมตัวตายได้เลย
"ทนแรงกดดันของฉันได้ด้วยเหรอ สมกับเป็นซีกฮาร์ท”
ปีศาจนักรบสีเขียวยิ้ม
"แต่พวกแกน่ะโง่ มายุ่งเรื่องของคนอื่นโดยไม่ดูความสามารถของตัวเอง”
“…”
คำเตือนของราอนดังก้องอยู่ในหัวของเบอร์เรน
"ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องมาช่วยชาวบ้านจากไอ้ตัวน่ารังเกียจแบบแก!”
มาร์ธาก้าวขึ้นมา เธอส่งสัญญาณมือให้รูนันและเบอร์เรน
จากนั้นพวกเขาก็เข้าโจมตีพร้อมกันในคราวเดียว
"ไม่มีประโยชน์หรอก”
"หุบปากเน่าๆ ของแกไปซะ!"
มาร์ธาพุ่งเข้าหามันตรงๆ ส่วนรูนันกับเบอร์เรนเข้าทางด้านข้าง
"สามคนเนี่ยนะ?”
ปีศาจนักรบเหวี่ยงขวาน แรงกดดันพร้อมกับลมที่รุนแรงถูกปล่อยออกมาปะทะกับทั้งสามคน
"อั่ก!”
"เฮือก!”
“อึ่ก!”
ดาบของเบอเรนหัก รูนันกระเด็นออกไป ส่วนมาร์ธาทรุดลงไปกับพื้น มันเกิดขึ้นในครั้งเดียว ปีศาจนักรบสีเขียวอยู่ในระดับที่แตกต่างจากทั้งสามคนอย่างสิ้นเชิง
"อ่า..."
"แม้แต่สามคนนั้นก็สู้ไม่ได้..."
“แล้ว...”
"แล้วราอนล่ะ? เขาไปอยู่ไหนที่กัน!”
"ข-เขาหนีไปแล้วแน่ๆ เขาคงวิ่งหนีไปทันทีที่ได้เห็นมัน!”
สายตาของทุกคนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แม้ว่าทั้งสามคนจะโจมตีพร้อมกันแต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะมันได้เลยแล้วพวกเขาจะเอาชนะได้ยังไง
จะวิ่งหนีก็ไม่ได้อีกเพราะจิตสังหารอันรุนแรงนั่นทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับตัวได้
"คิดว่าฉันจะยอมปล่อยพวกแกไปเพราะซีกฮาร์ทเหรอ?”
ปีศาจนักรบสีเขียวเดินเข้าหาพวกเขาด้วยจิตสังหารที่รุนแรงกว่าเดิม
"พวกแกก็แค่เด็กอ่อนแอที่มีชื่อซีกฮาร์ทคุ้มกะลาหัว พวกแกทั้งไร้ความสามารถ ไร้พลัง คิดว่ามันจะทำให้ฉันเดือดร้อนได้รึไง?”
การก้าวเดินของมันทำให้เกิดการสั่นสะเทือนที่รุนแรง
“อะ…”
"อึ่ก...”
รูนันพยายามพยุงตัวยืนขึ้นด้วยแขนสั่นๆ เบอร์เรนจับดาบของเขาที่หักไว้แน่น
"ว เวรเอ๊ย!”
จิตวิญญาณการต่อสู้ของมาร์ธายังไม่หายไป เธอกัดฟันและรวบรวมพลังของตัวเอง
"ขยะที่ดูดีที่สุดในกองขยะ...”
ปีศาจนักรบเดินเข้าหามาร์ธา
"แกน่าจะเป็นคนที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติสินะ”
เขาหยุดอยู่หน้ามาร์ธา
“อึก…”
เธอสั่นไปทั้งตัว มาร์ธาแทบไม่สามารถอดทนต่อแรงกดดันของเขาได้
"เรื่องมันก็มาขนาดนี้แล้ว...ฉันคงต้องฆ่าพวกแกทุกคน”
ปีศาจนักรบยกยกขวานของมันขึ้นเตรียมฟันลงไปที่มาร์ธา
"ลาก่อน”
“เฮือก!”
ดวงตาของมาร์ธาเบิกกว้าง ในขณะที่มันกำลังจะฟันขวานลงไปนั้นก็มีเงาดำมาปรากฎอยู่ด้านหลังของมัน
ราอน ซีกฮาร์ท
เขาซ่อนตัวมาตลอด
"แกต่างหากที่ต้องตาย"
ราอนเล็งดาบที่เต็มไปด้วยเปลวไฟสีแดงเข้มไปที่คอของปีศาจนักรบ
