1106 - ต่อสู้สิ่งมีชีวิตอมตะ 

1106 - ต่อสู้สิ่งมีชีวิตอมตะ

สิ่งที่พวกเขาเห็นตอนนี้ยังน่าสะพรึงกลัวมากกว่าการฟื้นคืนชีพของจักรพรรดิอู่ซือด้วยซ้ำ

นั่นก็เพราะร่างที่ควรเป็นซากศพของจักรพรรดิอู่ซือกำลังเกิดความเปลี่ยนแปลง เขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตโบราณที่มีปีกเหมือนค้างคาวยี่สิบสี่คู่ ผิวหนังของเขาก็เหี่ยวย่นราวกับเปลือกไม้แห้ง

เขานั่งสมาธิอยู่บนแท่นสูง สายตาที่กำลังจ้องมองลงมาเต็มไปด้วยจิตสังหารที่เปี่ยมล้น

นี่คือสิ่งมีชีวิตอมตะที่แก่ชรา เส้นผมของเขาหลุดร่วงจนหมดสิ้น อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะแก่ชราจนยากที่จะขยับตัวได้ แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยเจตนาร้ายอย่างชัดเจน

“ไม่จำเป็นต้องกลัว สิ่งมีชีวิตอมตะตัวนี้กำลังจะตายแล้ว วิญญาณของเขาใกล้จะกลับคืนสู่เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เต็มที เขาไม่สามารถทำอะไรเราได้” ต้วนเต๋อให้กำลังใจตัวเอง

ทันใดนั้นเสียงคำรามของอสูรก็ดังก้องไปทั่วห้องโถง ราชาโบราณที่นั่งอยู่บนแท่นสูงกระโดดลงมาด้านล่าง พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาท่วมท้นราวกับกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำเข้าหาทั้งสามคน

แรงกดดันที่ปลดปล่อยออกมาจากร่างของเขาน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด!

ในโลกนี้จะมีใครต่อต้านราชาโบราณได้ แม้ว่าเขาจะเป็นราชาโบราณที่แก่ชราและพร้อมที่จะเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ แต่กลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตอมตะนั้นไม่มีทางที่ผู้คนจะทนได้อย่างแน่นอน

ต้วนเต๋อและชายตาบอดเฒ่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด วิญญาณของพวกเขาแทบจะหลุดออกจากร่าง เลือดของเซียนเพียงหยดเดียวก็สามารถฆ่าสิ่งมีชีวิตสูงสุดได้ นับประสาอะไรกับการที่สิ่งมีชีวิตอมตะลงมือโจมตีพวกเขาด้วยตัวเอง

อาวุธเต๋าสุดขั้วของจักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมถูกนำมาใช้อย่างเด็ดขาด ฝาและหม้อถูกรวมเข้าด้วยกันพร้อมกับปลดปล่อยพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวออกไปทันที

“บูม”

เย่ฟ่านแสดงความแข็งแกร่งทางเลือดเนื้อของร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณระดับผู้อมตะออกมา เขาไม่ได้เข้าไปซ่อนตัวอยู่ที่ด้านหลังของหม้ออสูรกลืนสวรรค์แต่เลือกที่จะปะทะกับสิ่งมีชีวิตอมตะตนนั้นตรงๆ!

ร่างของเย่ฟ่านกลายเป็นแสงที่ลุกโชติช่วง เขาพุ่งไปข้างหน้าราวกับสายฟ้าสีทอง

ปัง!

ต่อสู้แบบประชิดตัวเริ่มขึ้นที่ตรงนั้น!

นี่เป็นทางเลือกเดียวของเย่ฟ่าน ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

เขามีร่างกายที่แข็งแกร่งมากกว่าสิ่งมีชีวิตอมตะทุกตัวในโลก แม้ว่าทักษะเต๋าของเขาจะเทียบกับสิ่งมีชีวิตอมตะไม่ได้ แต่หากเป็นการต่อสู้ระยะประชิดเขาแทบจะเรียกได้ว่าอยู่ยงคงกระพันเลยด้วยซ้ำ

การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนรวดเร็วจนแม้แต่ชายชราตาบอดก็ยังมองตามไม่ทัน!

ในฐานะสิ่งมีชีวิตอมตะ แม้การต่อสู้นี้จะเป็นเพียงการต่อสู้ระยะประชิด แต่คลื่นที่ระเบิดออกมาจากการปะทะกันของพวกเขายังทำให้ภูเขาจักรพรรดิสั่นไหวอย่างรุนแรง

เย่ฟ่านใช้ความได้เปรียบทางร่างกายฉี่กระชากแขนของราชาโบราณคนนั้นออกมาจากร่างอย่างดุร้าย ความแข็งแกร่งของร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณนั้นน่าเหลือเชื่ออย่างยิ่ง

แม้ว่าเผ่าพันธุ์โบราณจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งอย่างที่เซียนเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่สามารถเปรียบเทียบได้ แต่ความแข็งแกร่งของเขายังคงห่างไกลเย่ฟ่านราวกับระยะห่างของสวรรค์พิภพ

ดอกไม้เลือดสาดกระจายไปทุกทิศทาง เลือดอันน่าสะพรึงกลัวนี้เผาไหม้ความว่างเปล่าและทำให้สีหน้าของต้วนเต๋อบิดเบี้ยวด้วยความกลัว

“เลือดหยดเดียวของสิ่งมีชีวิตอมตะก็สามารถสังหารผู้สูงสุดได้แล้ว” หนังศีรษะของต้วนเต๋อมึนงง

“รนหาที่ตาย!”

ชายตาบอดเฒ่าอุทานด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็ร่วมมือกับต้วนเต๋อเพื่อควบคุมหม้ออสูรกลืนสวรรค์ให้สังหารราชาโบราณที่อยู่ตรงหน้า

ราชาโบราณเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะที่แท้จริง อย่างไรก็ตามร่างกายของเขาได้มาถึงจุดสิ้นสุดแห่งชีวิตแล้ว และทันทีที่เขาเห็นความจริงในร่างกายของเย่ฟ่าน เขาก็มีความคิดที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อแย่งชิงร่างกายนี้มาเป็นของตัวเอง

พลังศักดิ์สิทธิ์ของสิ่งมีชีวิตอมตะสามารถทำลายดินแดนแถบนี้ได้อย่างง่ายดาย ไม่มีสิ่งใดสามารถต้านทานพลังของสิ่งมีชีวิตอมตะได้

แต่โชคดีที่สนามรบคือภูเขาจักรพรรดิ ดังนั้นต่อให้การต่อสู้รุนแรงมากกว่านี้หลายสิบเท่าก็ไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้กับห้องโถงนี้

“ปัง”

เย่ฟ่านไม่เปิดโอกาสให้สิ่งมีชีวิตอมตะที่อยู่ตรงหน้าแสดงทักษะเต๋า เขากระตุ้นทองเหลืองสีเขียวทั้งสองชิ้นให้ปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ออกมาปิดกั้นการโจมตีของราชาโบราณทันที

“แคว้ก!”

ในเวลาเดียวกันเย่ฟ่านก็พุ่งเข้าประชิดตัวราชาโบราณพร้อมกับกระชากแขนอีกข้างของฝ่ายตรงข้ามออกมาอย่างโหดร้าย

ภายใต้เสียงคำรามแห่งความเจ็บปวด ราชาโบราณที่เกือบจะตายด้วยด้วยความชราคนนี้กระตุ้นพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดและต้องการที่จะหลบหนีจากการต่อสู้

“บูม”

อย่างไรก็ตามในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไปถึงจุดที่สำคัญที่สุด ร่างกายของราชาโบราณกลับแตกสลายกลายเป็นเพียงฝุ่นละอองที่กระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้า

เย่ฟ่าน ชายชราตาบอด และต้วนเต๋อล้วนตกอยู่ในความงุนงง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น?

“ข้ารู้แล้ว ปีศาจเฒ่าตัวนั้นใกล้จะไปถึงจุดสิ้นสุดแห่งชีวิต เมื่อเผชิญกับการต่อสู้อย่างรุนแรงนี้ในที่สุดพลังชีวิตของเขาก็หมดลง วิญญาณของเขาได้กลับคืนสู่เต๋าผู้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง”

ชายชราตาบอดกระซิบเบาๆ เหตุการณ์เมื่อครู่นี้น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง แม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธเต๋าสุดขั้วอยู่ในครอบครอง แต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะกระตุ้นอาวุธเต๋าสุดขั้วให้สังหารสิ่งมีชีวิตอมตะตัวนี้ได้

ในการต่อสู้นี้แม้ว่าเย่ฟ่านจะทำร้ายคู่ต่อสู้อย่างแสนสาหัส แต่ความดุดันของเขายังห่างไกลจากการที่จะสังหารสิ่งมีชีวิตอมตะเช่นกัน

“เราแค่โชคดีเท่านั้น ถ้าปีศาจเฒ่ายังมีพลังชีวิตมากกว่านี้ เกรงว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่ของเราอย่างแน่นอน”

“ไอ้หนู ทองเหลืองชิ้นนั้น…” ดวงตาของต้วนเต๋อลุกเป็นไฟ

“เจ้าหมดโอกาสที่จะครอบครองมันแล้ว”

เย่ฟ่านรีบเก็บทองเหลืองสีเขียวทั้งสองชิ้นเข้าไปในทะเลแห่งความทุกข์อีกครั้ง

“ทองเหลืองทั้ง 2 ชิ้นทรงพลังอย่างยิ่ง มันสามารถสกัดกั้นการโจมตีของสิ่งมีชีวิตอมตะได้…” ชายตาบอดเฒ่าก็อดที่จะตกใจไม่ได้เช่นกัน

“สิ่งนี้มีความสามารถในการป้องกันอันตรายเท่านั้น หากมันมีพลังโจมตีแม้เพียงเล็กน้อยเราคงฆ่าราชาโบราณคนนี้ได้ตั้งแต่แรก”

ต้วนเต๋อเป็นหัวขโมยที่มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบปี ในชีวิตของเขาไม่เคยต้องการสมบัติชิ้นใดมากเท่าทองเหลืองของเย่ฟ่านอีกแล้ว

สมบัติชิ้นนี้หลอกหลอนเขามานานกว่ายี่สิบปี ในอดีตเขาคิดว่ามันท้ายสาบสูญไปแล้ว สุดท้ายมันกลับอยู่ในมือของเย่ฟ่านตั้งแต่แรก!

“ร่างของเซียนอมตะคนนี้เจ้าไปได้มาจากไหน ในอดีตอันไกลโพ้นนั้นว่ากันว่ามีเซียนผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมดเก้าคน ข้าค้นหาร่างของพวกเขามานานนับร้อยปีแต่กลับไม่พบแม้แต่คนเดียว และร่างที่เจ้าครอบครองอยู่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าทรงพลังมากกว่าเซียนอมตะทุกคนในโลก…”

เจ้าอ้วนต้วนเปลี่ยนความสนใจจากทองเหลืองสีเขียวทั้งสองชิ้นมาเป็นร่างเซียนโบราณที่เย่ฟ่านครอบครอง

จากนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายสดใสและกล่าวว่า

“แล้วตอนนี้ร่างจริงของเจ้าอยู่ที่ไหน?”

เมื่อเย่ฟ่านได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเขาก็เต้นแรงทันที ไอ้สารเลวต้วนเต๋อคิดเรื่องนี้อยู่จริงๆ

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องฝังร่างกายของตัวเองไว้ข้างนอกและทิ้งร่องรอยของจิตวิญญาณของเจ้าไว้ เจ้ากลัวว่าร่างของเจ้าจะได้รับผลกระทบจากการต่อสู้ในภูเขาจักรพรรดิใช่หรือไม่?” ต้วนเต๋อหัวเราะ

เย่ฟ่านรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเขากระชากเสียงด้วยความไม่พอใจทันที “เจ้าอ้วน เลิกทำเรื่องไร้สาระได้แล้ว สุสานในโลกนี้ถูกเจ้าขโมยไปจนหมดสิ้น ตอนนี้แม้แต่คนเป็นเจ้าก็คิดจะขโมย!”

“เป็นไปได้อย่างไร เจ้าคิดว่าข้าต้วนเต๋อจะทำเรื่องผิดศีลธรรมแบบนี้จริงๆหรือ” ต้วนเต๋อยิ้มแห้งๆ

เมื่อราชาโบราณเสียชีวิตแท่นเต๋าที่เขาสร้างขึ้นก็สลายหายไปเช่นกัน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพียงรูปแบบจำลองที่เขาสร้างขึ้นจากแท่นเต๋าที่แท้จริงของจักรพรรดิอู่ซือ

กระดองเต่าในมือของชายชราตาบอดถูกโยนลงไปบนพื้นอีกครั้ง เย่ฟ่านเลิกสนใจเรื่องนี้และกวาดสายตาไปรอบๆแทน

ในเวลาไม่นานทั้งสามคนก็มุ่งหน้าไปในทิศทางที่ถูกต้อง

“มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากถนนที่ข้าเดินครั้งที่แล้ว…”

เย่ฟ่านถอนหายใจ ภายในของภูเขาสีม่วงนั้นใหญ่มาก สามารถเรียกได้ว่าเป็นโลกใบเล็กๆ แห่งหนึ่งได้เลย