บทที่ 61: เจ้าเป็นพวกกามวิปริตงั้นหรือ? เสียสติกันแล้วเหรอไงกัน?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 61: เจ้าเป็นพวกกามวิปริตงั้นหรือ? เสียสติกันแล้วเหรอไงกัน?
ในวันที่สอง หลินเป่ยฟานและเจ้าหญิงน้อยได้มาถึงโรงเตี๊ยมก่อนเวลา
ทว่าหลินเป่ยฟานกลับต้องประหลาดใจ เพราะเจ้าชายแฮมและสหายของเขากลับยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นเขา อีกทั้งยังไม่มีท่าทีโกรธเคืองด้วย
“เจ้าชายแฮมและทุกท่าน เมื่อวันก่อนพวกท่านเป็นเช่นไรบ้าง? พึงพอใจหรือเปล่า?” หลินเป่ยฟานเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มออกมา
“ขอบคุณท่านหลิน เมื่อวันก่อนเราได้อาหารดีและเครื่องดื่มเลิศรส และสนุกกันมาก! เรารู้สึกขอบคุณท่านหลินมากสำหรับการต้อนรับของท่าน ขอบคุณมากเหลือเกิน!” รอยยิ้มของเจ้าชายแฮมอบอุ่นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ
“ใช่แล้ว ต้องขอบคุณท่านหลินที่ดูแลเราวันก่อนเป็นอย่างดี!”
“ข้ารู้สึกคล้ายได้กลับเรือนเลย! จักรวรรดิอู๋อันยิ่งใหญ่ช่างยึดถือคติการต้อนรับแขกเหมือนอยู่เรือนจริงเชียว! ฮ่าฮ่า!”
“ขอบคุณมากเลยท่านหลิน!”
…
เจ้าหญิงน้อยที่ตามหลังหลินเป่ยฟานมาก็รู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก
หลินเป่ยฟานปฏิบัติต่อพวกเจ้าเช่นนี้ แต่เจ้ายังขอบคุณเขาอีกเหรอ?
พวกเจ้าเป็นพวกกามวิปริตที่ชื่นชอบความเจ็บปวดหรือไงกัน?
รอยยิ้มของหลินเป่ยฟานพลันสดใสยิ่งขึ้น “ตราบใดที่พวกท่านพอใจ นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุดแล้ว! ในเมื่อทุกท่านพอใจกับการจัดเตรียมของข้า เช่นนั้นเราจะทำทุกอย่างเหมือนวันก่อนอีกดีไหม? รับประทานอาหารเช้าและมื้อกลางวันที่ร้านเดิม จากนั้นระหว่างทานมื้อเย็นก็รับชมการแสดงปี่ปากใหญ่และการร่ายรำ พร้อมกับเชิญเหล่าบุปผาชราและอวบอ้วนเข้ามา…”
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ไม่ต้อง…มันไม่จำเป็นเลย ท่านหลินดูแลเราดีเกินไปแล้ว!” เหล่าคณะทูตส่ายศีรษะ
“ท่านหลิน คือว่า...!” เจ้าชายแฮมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขึงขัง “เรารู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งสำหรับการดูแลของท่านเมื่อวันก่อนนี้ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจอย่างเป็นเอกฉันท์ว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราจะดูแลท่านหลินเอง!”
หลินเป่ยฟานถึงกับสับสน! "เอ่อ? จะทำเช่นนั้นได้ยังไงกัน? ทุกท่านคือแขกผู้มีเกียรติที่มาจากแดนไกล ควรเป็นข้าสิที่ต้องต้อนรับพวกท่าน ตามหลักควรเป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ?”
“ท่านหลิน อย่าได้เกรงใจเลย!” ท่าทางของเจ้าชายแฮมดูจริงจังเป็นอย่างยิ่ง “ถ้าท่านไม่ให้โอกาสเรา แสดงว่าท่านคงรังเกียจข้า เช่นนั้นเราคงอาจจะไม่ได้เป็นสหายกันอีกในอนาคต!”
เขาจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ของเจ้าชายเอาไว้
หลินเป่ยฟานถึงกับตะลึง! “ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ ข้าคงจะได้แต่ยอมรับมันอย่างถ่อมตัว!”
"ดีเลย! ฮ่าฮ่า!" เจ้าชายแฮมและพรรคพวกของเขาหัวเราะออกมาอย่างสุดเสียง
เจ้าหญิงตัวน้อยยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้นไปอีก
หลินเป่ยฟานปฏิบัติต่อพวกเจ้าเช่นนี้ แล้วยังจะตอบแทนเขาเนี่ยนะ?
พวกเจ้าเสียสติไปแล้วหรือไงกัน?
ด้วยความสับสน เจ้าหญิงน้อยจึงติดตามพวกเขาไป
คราวนี้เป็นเจ้าชายแฮมและสหายของเขาที่เป็นคนนำ
พวกเขาพาหลินเป่ยฟานไปที่โรงน้ำชาที่หรูหราและหัวเราะออกมา “เรือนไป๋จูเป็นโรงน้ำชาที่มีชื่อเสียงขจรไปไกล ข้าได้ยินชื่อของที่นี่กระทั่งยามที่อยู่ในอาณาจักรดาร์โร ชาไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมเท่านั้น แต่ของกินข้างในก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน!”
เจ้าหญิงน้อยก็ได้แต่เห็นด้วยกับสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าว “อาหารด้านในอร่อยมาก ข้าก็มาที่นี่เพื่อกินบ่อยๆ! โดยเฉพาะเค้กหอมหมื่นลี้ เกี๊ยวกุ้งผลึก เกี๊ยวหมูนึ่ง และซาลาเปาหมูย่างที่มีไส้พิเศษ!”
นางถึงกับน้ำลายไหลขณะที่กำลังพูดออกมา
พวกเขาเดินเข้าไปในเรือนไป๋จูพร้อมกับพูดคุยกันไป หัวเราะกันไปพลาง
หลังจากที่พวกเขานั่งลงแล้ว เจ้าชายแฮมก็ยื่นรายการอาหารให้หลินเป่ยฟาน
"ท่านหลิน เชิญเลย!”
หลินเป่ยฟานก็ตอบกลับอย่างสุภาพ “ท่านเป็นแขกและนี้เป็นคำเชิญของท่าน เช่นนั้นก็เชิญท่านเถิด!”
"ท่านหลิน ไม่เห็นจำเป็นต้องเกรงใจข้าเลย!” เจ้าชายหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
“ในเมื่อองค์ชายยืนกราน ข้าก็จะไม่อดกลั้นอีกต่อไป เอาอาหารทุกอย่างมาให้ข้าสองจาน!” หลินเป่ยฟานกล่าว
ริมฝีปากของเจ้าชายแฮมถึงกับกระตุก “เจ้านี้ไม่คิดจะยั้งเลยจริงๆ สินะ!”
“เสี่ยวเอ้อ พวกเจ้าได้ยินไหม? นำทุกอย่างในรายการอาหารมาสองอัน!” เจ้าชายสั่ง
“ขอรับนายท่าน!” เสี่ยวเอ้อกล่าวตอบ
จากนั้นพวกเขาก็ฟังเรื่องราวของนักเล่าเรื่อง ดื่มชาอันหอมกรุ่น และรับประทานมื้อเช้าแสนอร่อย
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็เริ่มต้นด้วยการไปท่องเที่ยวอีกวัน
คราวนี้พวกเขาไปในทิศทางอื่นด้วยความคึกคักอย่างยิ่ง
เจ้าชายแฮมยิ้มขณะเดินนำไป “ท่านหลิน ถ้าท่านเห็นสิ่งที่ท่านชอบ โปรดอย่าลังเลที่จะกล่าวออกมา ไม่ต้องเกรงใจข้าเลย!”
หลินเป่ยฟานก็กล่าวออกมาด้วยความกังวล“องค์ชายแฮม ข้าจะทำเช่นนั้นได้ยังไง? ท่านได้จ่ายค่าอาหารของเราก่อนหน้านี้ไปแล้ว มันทำให้ข้ารู้สึกผิดยิ่ง ถ้าหากข้าให้ท่านจ่ายเพื่อของที่ข้าต้องการ มันคงทำให้ข้ารู้สึกแย่มาก การทำเช่นนี้มันไม่เหมาะเลย!”
เจ้าชายแฮมก็แสร้งทำเป็นไม่พอใจ “ถ้าท่านคิดว่าข้าเป็นสหาย จงอย่าปฏิเสธน้ำใจของข้าสิ!”
หลินเป่ยฟานจึงได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “เช่นนั้นก็ได้!”
ในไม่ช้า หลินเป่ยฟานก็มองดูแท่นฝนหมึกที่เขาดูชอบพอมันมาก
“เถ้าแก่ แท่นฝนหมึกนี้มีราคาเท่าไร?” เขาเอ่ยถาม
“มันไม่แพงเลย แค่ 500 ตำลึงเท่านั้น!” เถ้าแก่ตอบ
“มันไม่แพงเลยจริงๆ ด้วย องค์ชาย ได้โปรดชำระให้ข้าด้วย!” หลินเป่ยฟานกล่าว
เจ้าชายแฮมถึงกับเงียบกริบไป
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเป่ยฟานก็เห็นปิ่นปักผมอันล้ำค่าคู่หนึ่งที่เขาดูชอบมันมาก
“เถ้าแก่ ปิ่นปักผมคู่นี้ราคาเท่าไร?” เขาเอ่ยถาม
“นายท่านมีสายตาดีมาก! ปิ่นคู่นี้ทำจากทองคำบริสุทธิ์ ตกแต่งอย่างสวยงามด้วยหินโมราขนาดเล็กสองก้อน พวกมันเป็นงานฝีมือที่ประณีตมาก! ปิ่นปักผมพวกนี้มีเอกลักษณ์จนหาได้ยากมากในเมืองหลวง หากท่านต้องการมัน ข้าจะคิดท่านเพียง 800 ตำลึงเท่านั้น!” เถ้าแก่ร้านอธิบาย
“ไม่เลวเลย องค์ชาย ได้โปรดชำระให้ข้าด้วย!” หลินเป่ยฟานกล่าว
เจ้าชายแฮมนิ่งงันไปเลย
…
ด้วยวิธีนี้ ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน หลินเป่ยฟานก็ได้รับสิ่งของมีค่ามากมาย ในขณะที่เจ้าชายแฮมสูญเสียเงินไปหลายพันตำลึง
