นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 71
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 71
"ว่าไงนะ?!”
เบอร์เรนตื่นตกใจ
"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ”
ราอนสบตากับเด็กฝึกหัดทีละคน
"ภารกิจของเรายังไม่จบ”
"เราฆ่าพวกสัตว์ประหลาดไปหมดแล้วนี่ แล้วทำไมถึงยังไม่จบ?”
"ภารกิจของเราคืออะไร?”
“ฮะ? ภารกิจคือ...”
เบอร์เรนขมวดคิ้วแล้วเปิดปากอีกครั้ง
"กำจัดสัตว์ประหลาดและปกป้องหมู่บ้าน...”
"ใช่ ภารกิจของเรายังเหลือการปกป้องหมู่บ้าน”
"แต่เราก็ทำได้แล้ว! เราฆ่าสัตว์ประหลาดทั้งหมดแล้ว!”
"ไม่”
ราอนส่ายหัวและมองไปทางหมู่บ้านเซบู
"พวกเราถูกจับตามองมานานแล้ว”
“หือ?”
“หมายความว่าไง?”
"จริงเหรอ?”
เด็กฝึกหัดอุทานพร้อมกัน
"อ-อาจารย์ของพวกเราหรือเปล่า?”
เบอร์เรนพยายามยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อ
"น่าจะเป็นอาจารย์นั่นแหละ..."
"ฉันจำอาจารย์ของตัวเองได้นะ แต่นี่เขาจับตามองทั้งพวกเราและทั้งหมู่บ้านอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้น..."
ราอนชี้ไปที่ถนนที่พวกเขาได้เดินผ่านมา
"พวกเขาเลิกตามเราตั้งแต่ตอนบ่ายๆ แล้วก็กลับไปทางหมู่บ้าน”
"หรือว่า....ศัตรูเหรอ?”
เบอร์เรนอ้าปากค้าง เขามองไปที่หมู่บ้านด้วยสายตาสั่นๆ
"จริงเหรอ?"
มาร์ธาเดินมาหาราอน
"ฉันมั่นใจเลยล่ะ”
"นายรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?”
"ตั้งแต่ตอนที่เรามาถึงภูเขานี่”
"เดี๋ยวนะ! งั้นสาเหตุที่นายสั่งให้เบอร์เรน...."
"ถูกต้อง ฉันต้องการหนีออกจากสายตาคู่นั้น”
“อา….”
มาร์ธาอึ้ง
'เขาเป็นตัวบ้าอะไรเนี่ย?’
ขนของเธอลุกขึ้นมา
เขาทั้งสัมผัสได้ถึงการจ้องมอง และยังให้เบอร์เรนขึ้นมาเป็นหัวหน้าแทนเพื่อที่จะได้เก็บข้อมูล การรับรู้และการทำความเข้าใจของเขาน่าอัศจรรย์มาก
"นั่นคือเหตุผลจริงๆ สินะ?”
"ไม่ใช่หรอก ฉันคิดว่านายควบคุมคนได้ดีกว่าฉันจริงๆ”
"ฉ-ฉัน"
"นายทำได้ดีกว่าที่ฉันคิด และเพราะนายทำหน้าที่หัวหน้าแทน เขาเลยไม่ได้สังเกตเห็นฉัน นายทำได้ดีสมกับที่นายเคยพูดไว้ ฉันว่านายน่าจะเป็นรองหัวหน้าได้นะ”
"ไม่ใช่เรื่องนั้น”
เบอร์เรนสั่นและก้มหัวลง
'ให้ตายสิ!’
เขาอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองราอน
'ฉันคิดว่าฉันทำได้สมบูรณ์แบบแล้ว...'
เขาเข้าใจว่าที่ราอนเงียบเพราะยอมรับในฝีมือของเขาแล้ว
ในขณะที่เขามัวแต่สนใจการออกคำสั่ง ราอนกลับทำในสิ่งที่ดีกว่านั้น
แต่เขาไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับคำชมเชยของราอน
เขารู้สึกละอายใจและดีใจในคราวเดียวกัน
"นายอาจจะไม่เคยได้ยิน...จริงๆ แล้วสัตว์ประหลาดต่างเผ่าพันธุ์พวกนั้นไม่มีทางร่วมมือกัน แปลว่ามีคนทำอะไรบางอย่างกับพวกมัน”
ราอนบอกโดยไม่ได้กล่าวถึงเรื่ออีเดน
"ภารกิจหลักของเราคือการปกป้องหมู่บ้าน ดังนั้นภารกิจจึงยังไม่จบเพราะเราไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะลงมือทำอะไร”
ราอนคว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน
"เราจะกลับไปที่หมู่บ้านเซบู แต่ครั้งนี้เราจะเคลื่อนไหวกันให้เงียบที่สุด”
เขามองไปที่ทุกคน
"เราไม่มีอะไรไว้ใช้อำพรางตัว ดังนั้นเราจะ..."
"ฉ-ฉันมี”
ดอเรียนยกมือขึ้นมา
"อะไร?”
"ฉันมีผ้าคลุมไว้คลุมชุดเกราะกับหนังยางไว้ทำชุดใบไม้”
"ถ้านายมีแค่ไมากี่ชิ้นมันก็คงไม่ช่วยอะไร ดังนั้นเก็บ..."
"ฉันมีเยอะ”
ดอเรียนหยิบผ้าคลุมและหนังยางจำนวนมากมายออกมาจากกระเป๋าคาดเอว ไม่รู้ว่าเขาพกของพวกนี้มาได้ยังไง
"นายเอามาได้ยังไง...."
"ฉันต้องเอามาเผื่อ”
"เอามาเผื่อเป็นสี่สิบชิ้นเนี่ยนะ?”
"ก็ดีกว่าจะใช้แล้วไม่มีนะ”
"...เอาเถอะ ทำดีแล้วล่ะ"
"เย้!”
ดอเรียนกระโดดอย่างดีใจที่ได้รับการชื่นชมจากราอนเป็นครั้งแรก แต่เขาก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้งเมื่อนึกได้ว่าเขาต้องกลับไปต่อสู้
"ตอนนี้เรามีของจำเป็นในการพรางตัวแล้ว งั้นก็แยกย้ายไปเตรียมตัว และกลับมาที่นี่ในอีกสิบนาที แล้วก็..."
ราอนหยิบผ้าคลุมไปหนึ่งผืน
"เครน”
“ฮะ? อู้ว!”
"กลับไปบอกศูนย์บัญชาการซีกฮาร์ทที่อยู่ใกล้ที่สุดที แล้วก็บอกเรื่องทั้งหมดให้พวกเขาฟัง”
"ฉันเหรอ?”
"นายเป็นคนที่เร็วที่สุด”
จริงๆแล้วดอเรียนเร็วกว่า แต่เขายังต้องการตัวดอเรียน
"อ-โอเค!”
เครนพยักหน้าทันทีและเริ่มวิ่งไปในทิศทางกันตรงข้ามกับหมู่บ้าน
ราอนมองตามสักครู่แล้วหันกลับไป
"จากนี้ไปพวกเธอจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”
* * *
* * *
"พวกเขาไปแล้วครับ”
ชายที่สวมหน้ากากคุกเข่าลงตรงหน้าชายอีกคน
"แน่ใจแล้วใช่ไหม?”
ชายที่ถือหน้ากากหนังออร์คสีเขียวหันกลับมามอง
"ใช่ครับ ผมได้เห็นกับตาว่าพวกเขาหายเข้าไปในป่าและรอจนแน่ใจ และผมก็ตรวจสอบบริเวณรอบๆ แล้วแต่ยังไม่พบใคร”
"งั้นก็เริ่มกันเลย”
เขาหัวเราะแล้วสวมหน้ากากหนังออร์ค
"ฟื้นฟู”
เขาพูดขึ้นมาแล้วน้ำสีเขียวๆ ก็ไหลออกมาจากหน้ากาก
ซูม!
ร่างกายของเขาใหญ่ขึ้นมาก กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายขยายใหญ่จนดูน่ากลัว
สิ่งที่เขาสวมใส่ไม่ใช่หน้ากากธรรมดา
มันเป็นหน้ากากพิลึกที่สามารถทำให้คนธรรมดากลายเป็นออร์ค และสำหรับชิ้นนี้ก็ไม่ใช่ออร์คธรรมดาแต่เป็นออร์คนักรบแนวหน้า
เปรี๊ยะ!
ดวงตาสีแดงของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรง
"กรรรรรร!”
เขาคำรามจนเสียงดังไปทั่วทั้งภูเขา มันไม่ใช่เสียงของมนุษย์อีกต่อไป แต่เป็นเสียงของสัตว์ประหลาด
"อูๆๆๆ!”
ออร์คจำนวนมากวิ่งออกมาจากด้านหลังของเขา
ชายคนนั้นชี้ไปที่หมู่บ้านเซบู
"กรรรรรร!”
"กี้!”
พวกออร์ควิ่งลงจากภูเขาและส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัว การเคลื่อนไหวของพวกมันดุเดือดยิ่งกว่าพวกที่เด็กฝึกหัดได้เจอ
"กรรรร”
ชายที่สวมชุดนักรบออร์คยิ้มอย่างโหดเหี้ยมและมองดูสัตว์ประหลาดหลายตัววิ่งไปที่หมู่บ้านแห่งนั้น
***
ราอนและเด็กฝึกหัดมาถึงเชิงเขาแล้ว ตอนนี้พวกเขามองเห็นหมู่บ้านทั้งหมด
"ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เบอร์เรนขมวดคิ้วเมื่อเห็นหมู่บ้าน ไม่มีอะไรนอกจากควันจากปล่องไฟตามปกติ
"รอก่อน และเงียบๆ ด้วย”
“อืม…”
เบอร์เรนปิดปากของตัวเองและค่อยๆย่องไปข้างหน้า
"ระวังเรื่องการหายใจด้วย ทุกอย่างจะจบทันทีถ้าเราถูกพบ”
“อืม…”
"อุ๊บ!"
เด็กฝึกหัดปิดปากทันที
"อย่าพูดเว่อร์..."
"ไม่เป็นไรหรอก เพราะเราคือซีกฮาร์ทไง"
เด็กบางคนไม่เชื่อที่ราอนบอก พวกเขายังคงภาคภูมิใจกับชัยชนะของพวกเขา
"เงียบก่อน ค่อยบ่นหลังจากมันชัดเจนแล้ว”
ในที่่สุดทุกคนก็เงียบหลังจากเบอร์เรนเป็นคนสั่ง
"พักกินเนื้อแห้งแล้วก็ใส่เสื้อหนาๆ กันด้วย เราจะจุดไฟตอนกลางคืนไม่ได้เด็ดขาด”
พวกเขาบ่นอีกเล็กน้อยแต่ก็ทำตามคำสั่ง
ไม่นานความมืดมิดก็มาถึง
ใต้แสงจันทร์ยังมีแสงไฟจากหมู่บ้านที่ส่องสว่าง และแสงไฟสีแดงจากสัตว์ประหลาดสีเขียวที่กำลังวิ่งลงจากภูเขาตรงไปที่หมู่บ้าน
“เอ๋!”
"อ-ออร์ค! สัตว์ประหลาดบุกแล้ว!”
"จริงเหรอเนี่ย?”
เด็กฝึกหัดกลืนน้ำลาย
“หืม…”
เบอร์เรนกัดริมฝีปาก พวกเขาตรวจสอบกันแล้วในตอนเช้าว่าไม่มีสัตว์ประหลาดหลงเหลืออยู่แถวๆนี้เลย แต่สัตว์ประหลาดจำนวนมากกลับมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในช่วงเวลาสั้นๆ แค่นี้
'ราอนพูดถูก’
สัตว์ประหลาดพวกนี้แข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาเจอเมื่อวานอย่างแน่นอน
เป้ง! เป้ง! เป้ง!
ชาวบ้านที่เป็นเวรเฝ้ายามอยู่หน้าหมู่บ้านรีบวิ่งไปตีระฆังฉุกเฉิน ทั่วทั้งหมู่บ้านตกอยู่ในความวุ่นวายทันที
“บ้าเอ๊ย!”
เบอร์เรนรีบลุกขึ้นยืนทันที เขาสูดลมหายใจออก
"เรารีบไปกันเถอะ คราวนี้ต้องจบมันให้ได้..."
"นั่งลง!”
ราอนมองเบอร์เรนด้วยสายตาที่น่ากลัว
"หา?"
"ฉันบอกว่าไง มีคนจับตามองพวกเรา แปลว่านั่นไม่ใช่ฝีมือสัตว์ประหลาดแต่เป็นฝีมือของมนุษย์ เรายังไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร”
"ต-แต่หมู่บ้านเซบูล่ะ พวกเราต้องรีบไปช่วยพวกเขา!”
"ใจเย็นก่อน ไม่งั้นเราจะตายกันหมดแน่”
ราอนตัดสินใจจะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ พวกเขาไม่ควรเคลื่อนไหวจนกว่าจะสามารถระบุตัวตนและพลังของศัตรูได้
"ก็นายพูดเอง! ภารกิจของเราคือการปกป้องหมู่บ้าน! แปลว่าเราต้องออกไปเดี๋ยวนี้!”
"อาจารย์บอกว่าการถอยกลับก็เป็นอีกอย่างที่ทำได้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะเคลื่อนไหว”
"ฉ-ฉันยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้”
เบอร์เรนจับดาบแน่น
"นักดาบซีกฮาร์ทจะปล่อยให้ชาวบ้านตายต่อหน้าไม่ได้!”
"ท่านเบอร์เรนพูดถูก"
"พวกเราคือซีกฮาร์ท! ฉันไม่ยอมถอยตอนนี้เด็ดขาด”
"งั้นถ้าฉันบอกว่าพวกเขามาจากอีเดนล่ะ?”
คำพูดของราอนทำให้ทุกคนเงียบ
"อ-อีเดน? อีเดนจากห้าปีศาจน่ะเหรอ...?”
"พวกวิกลจริตนั่นน่ะเหรอ?”
"อีเดนมีชื่อเสียงในการควบคุมสัตว์ประหลาด พวกเขาเป็นคนทำเรื่องนี้แน่นอน”
“เอ่อ…”
"ทำไมต้องเป็นพวกห้าปีศาจด้วย..."
ความมุ่งมั่นของพวกเขาหายไปแล้วเมื่อได้รู้ว่าพวกมันคืออีเดนจากห้าปีศาจ ทุกคนรู้ว่าอีเดนมีพลังและน่ากลัวขนาดไหน
"ฉันรู้เกี่ยวกับพลังของอีเดน พวกมันไม่กล้าโจมตีเราเพราะพวกมันกลัวซีกฮาร์ท”
เบอร์เรนกำหมัดแน่น
"ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่สามารถหนีไปได้อยู่ดี ผู้ที่เป็นนักดาบของซีกฮาร์ทควรจะยืนหยัดต่อสู้ให้ถึงที่สุด”
"ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยพวกเขา แต่ฉันจำเป็นต้องทำความเข้าใจสถานการณ์ก่อนแล้วดูว่าพอจะสู้ได้..."
"มันช้าเกินไป ตอนนั้นชาวบ้านคงตายไปหลายคนแล้ว”
เขามองไปที่ราอนด้วยสายตาสั่นๆ
"ฉันอุตส่าห์ยอมรับในตัวนาย... ฉันคิดว่าความพยายามของนายเหมาะสบกับนักดายของซีกฮาร์ทมากกว่าฉัน! แต่ฉันคิดผิด! ฉันจะช่วยหมู่บ้านนั่นให้ได้แม้ว่าจะต้องสู้กับนายก่อนก็ตาม”
เบอร์เรนชักดาบของเขาออกมา ดาบของเขาสะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าเด็ดเดี่ยวภายใต้แสงจันทร์
"ถ้าใครเห็นด้วยก็ตามฉันมา!”
เบอร์เรนวิ่งลงจากภูเขาและปล่อยออร่าสีเขียวออกมาปกคลุมทั่วร่างกาย
"พวกเราก็จะตามเขาไปด้วย มาแสดงให้พวกห้าปีศาจเห็นกันว่านักดาบของซีกฮาร์ทแข็งแกร่งแค่ไหน!”
“หึ”
ราอนไม่ได้ไปห้ามพวกเขา แล้วก็มีคนขึ้นมายืนข้างๆ เขา
"ฉันก็จะไปเหมือนกัน”
รูนันวิ่งลงจากภูเขาและเรียกออร่าน้ำแข็งมาปกคลุมร่างกาย
"เราก็จะตามเธอไป!”
เด็กฝึกหัดจากครอบครัวขุนนางก็รีบตามไปอยู่ข้างๆเธอ
"ป-ไปกันเถอะ!”
"เขาพูดถูก พวกเราเป็นนักดาบฝึกหัดของซีกฮาร์ท!”
เด็กสามัญชนที่เคยเชื่อฟังราอนก็เป็นไปกับเขาด้วย
ตอนนี้กลุ่มของราอนเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง
'เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้'
เขารู้อยู่แล้วว่าเด็กฝึกหัดเป็นคนประเภทไหน นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ราอนวางแผนเอาไว้
เขาเป็นคนส่งสัญญาณให้รูนันตามเบอร์เรนลงไปด้วยซ้ำ
แต่ไม่คิดว่าจะมีอีกคนหนึ่งที่ยังอยู่กับเขา
"ทำไมเธอไม่ไปล่ะ?”
ราอนหันไปมองมาร์ธาที่ยืนพิงต้นไม้
"ฉันบอกแล้วไง ฉันจะทำตามคำสั่งของนายทุกอย่าง”
ราอนเห็นความจริงจังจากดวงตาของเธอ ดูเหมือนเธอจะยังยืนยันตามนั้น
"โอเค"
ราอนหัวเราะ
"แล้วจะเอาไงต่อ? จะอยู่เฉยๆ แล้วมองพวกเขาอย่างเดียวหรือยังไง?”
"ไม่หรอก เดี่ยวฉันก็จะทำอะไรเหมือนกัน”
ราอนส่ายหัวและลุกขึ้นยืน
สามารถมองเห็นความแตกตื่นของคนในหมู่บ้านและความบ้าคลั่งของออร์คได้จากตรงนี้
"คนที่เหลืออยู่จะเคลื่อนไหวกันแบบเงียบๆ เตรียมร่างกายให้พร้อมก่อนแล้วกัน”
ราอนจ้องไปทางภูเขาหลังหมู่บ้านเซบู จิตสังหารอันรุนแรงออกมาจากที่นั่น
'เขาอยู่ที่นั่นแน่นอน’
ราอนสามารถหยุดพวกเด็กฝึกหัดได้ แต่เขามีเหตุผลที่ยอมปล่อยพวกเขาไป
เพราะราอนต้องไปจัดการคนคนนั้น
คนที่ยืมพลังและมีรูปลักษณ์เหมือนกับนักรบออร์ค เขากำลังยืนอยู่บนภูเขาลูกนั้นและจ้องมองมาที่หมู่บ้าน
ถ้าสู้กับเขาโดยตรงก็คงจะยาก ดังนั้นราอนจะย่องไปลอบสังหารเขา
'ตราบใดที่เขาไม่สังเกตเห็นฉันซะก่อน...’
ราอนเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
'คืนนี้คงยาวนานน่าดู’
