ตอนที่ 13 ปิดกั้นการค้า

ขุนนางใหญ่ทั้งสองแห่งอาณาจักรเซี่ยกลับไปด้วยความผิดหวัง

ครั้งนี้ ข่าวการโจมตีและประหารพ่อค้าจากตระกูลใหญ่กระจายไปทั่วโลก และก็กระจายไปถึงหูอาณาจักรโม่ด้วย

จักรพรรดิโม่หน้าซีดด้วยความตกใจ“จักรพรรดิเซี่ยบ้าไปแล้วหรือยังไง?เบื้องหลังพ่อค้าเหล่านี้มาจากตระกูลใหญ่ ทรงพลังจนแม้แต่ข้าก็ไม่กล้ายั่วยุ แต่เขา..กลับฆ่าทั้งหมด?”

“ขอรับ ฝ่าบาท ตอนข้าได้รับข้อความนี้ ข้าก็ไม่เชื่อ เขาทำเรื่องบ้าเช่นนั้นจริงๆ!พูดได้ว่าถ้าสวรรค์อยากทำลายเขา มันต้องทำให้เขาเป็นบ้าไปก่อน!”เหล่าขุนนางหัวเราะเสียงเย็น

จักรพรรดิโม่พยักหน้า“จริง!มีเพียงคนบ้าถึงทำเรื่องบ้าแบบนี้ได้!”

ครั้งนี้ เหล่าแม่ทัพพูดเสียงดัง“ฝ่าบาท นี่คือโอกาสที่ฟ้าส่งมา เราสามารถ…”

“ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง…”จักรพรรดิโม่ยิ้มและโบกมือ“จักรพรรดิน้อยนั่นบ้าไปแล้ว และตระกูลใหญ่เบื้องหลังพ่อค้าเหล่านี้จะไม่ปล่อยไปแน่ พวกนั้นจะต้องบดขยี้เขา!บางทีเราคงไม่ต้องทำอะไร อาณาจักรเซี่ยก็คงพินาศไปเอง ฮ่าๆ!”

“คำพูดของฝ่าบาทเป็นความจริง!’เหล่าขุนนางพูดพร้อมเพรียง

“เราก็เตรียมตัวกันไป แต่เราสามารถรอได้อีกสักพัก รอให้ตระกูลใหญ่เหล่านั้นเคลื่อนไหวก่อน!พออาณาจักรเซี่ยเอาตัวไม่รอด เราจะเคลื่อนทัพบุกในคราเดียว!ฮ่าๆ..”

“ฝ่าบาททรงพระปรีชานัก!”

ตระกูลใหญ่เหล่านั้นในราชวงศ์อื่นที่รู้เรื่องต่างโกรธ

อย่างไม่คาดคิด จักรพรรดิอาณาจักรเล็กๆกล้าฆ่าพ่อค้าของพวกเขาและปล้นเสบียง นี่คือการยั่วยุพวกเขา และพวกเขาก็ไม่อาจเมินได้!

พฤติกรรมนี้แย่มาก!

ไม่งั้น คนอื่นจะคิดว่าตระกูลของพวกเขาไร้น้ำยา รังแกได้ง่ายๆ

ดังนั้น พวกเขาจึงร่วมมือกันปิดกั้นเศรษฐกิจของอาณาจักรเซี่ยและตัดเส้นทางการค้าของอาณาจักรเซี่ย

ถ้ามีใครยืนกรานจะทำการค้ากับอาณาจักรเซี่ย ก็จะเป็นการเปิดศึกกับพวกเขาด้วย

การลงโทษนี้รุนแรงมาก

เพราะอาณาจักรเซี่ยเล็กและมีคนน้อย ดินแดนแห้งแล้ง ทรัพยากรน้อย หลายสิ่งต้องพึ่งพาการนำเข้า เมื่อความสัมพันธ์กับโลกภายนอกโดนจัดขาด แม้กระทั่งการกินก็ยังกลายเป็นปัญหา ทั้งอาณาจักรจะล่มสลายทันที

ประชาชนพากันส่ายหัว

“อาณาจักรเซี่ยถึงจุดจบแล้ว นี่คือชะตากรรมของการตอแยตระกูลใหญ่!”

“จักรพรรดิน้อยนั่นได้จ่ายราคาสำหรับความโง่แล้ว!”

“ครั้งนี้ แม้กระทั่งเทพก็ยังช่วยเขาไม่ได้!’

เกิดความโกลาหลมากมายในอาณาจักรเซี่ย

หลายคนในอาณาจักรเซี่ยไม่เห็นความหวัง และไม่อยากโดนลูกหลงของสงคราม พวกเขาจึงหนี

พอเห็นความโหดของหลินเป่ยฟานต่อเหล่าพ่อค้ารายใหญ่ พ่อค้าหลายคนก็หนาวสั่นอยู่นาน พอเห็นว่าเศรษฐกิจโดนปิดกั้นอีกและทำการค้าไม่ได้ พวกเขาจึงหนีด้วย

ประชากรบนถนนลดลงไปมากจนน่าหดหู่

แม้แต่ในราชสำนัก ขุนนางหลายคนก็ยังหนีไป

เมื่อหลินเป่ยฟานไปราชสำนัก เขาพบว่าขุนนางลดลงเหลือไม่ถึงหนึ่งส่วนสาม

เรื่องนี้ หลินเป่ยฟานแค่ยิ้ม“มันดีแล้วที่พวกไร้ประโยชน์เหล่านี้จะหนีไป ข้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเก็บกวาดเอง!”

สถานการณ์ของทั้งอาณาจักรเซี่ยสรุปได้ในคำเดียวว่า : โกลาหล

ในสถานการณ์โกลาหลนี้ หลินเป่ยฟานยังใช้เวลาทุกวันกับนางสนมของเขาอย่างมีความสุข

นางสนมหวังเซียงจวินพูดอย่างขอโทษ“ฝ่าบาท ทุกอย่างเป็นเพราะข้าไม่ดีเอง!”

หลินเป่ยฟานตกตะตึง“ทำไมเจ้าถึงพูดแบบนั้น?”

หวังเซียงจวินหลั่งน้ำตา“ข้าคือดาวโดดเดี่ยวของความชั่วร้าย!มันเพราะการมาของข้าที่นำหายนะมาสู่ฝ่าบาท ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า..”

นางโทษตัวเอง

หลินเป่ยฟานยิ้ม และคว้ามือน้อยของหวังเซียงจวิน“ไม่ต้องคิดมาก ทุกอย่างไม่เกี่ยวกับเจ้าเลย มันเป็นฝีมือของข้าทั้งนั้น!ดั่งคำกล่าวที่ว่า ถ้าไม่เปลี่ยนแปลง แล้วชีวิตใหม่จะเริ่มต้นได้ยังไง?”

“ฝ่าบาท ที่ท่านพูดเป็นความจริงหรือ?”

หลินเป่ยฟานหัวเราะ“ข้าจะไปโกหกเจ้าได้ยังไง?”

“ฝ่าบาท เช่นนี้แล้วข้าก็เบาใจ!”หวังเซียงจวินซบอกหลินเป่ยฟาน

หลังได้สูดกลิ่นหอมของตัวเขา นางก็เกิดอารมณ์หลงใหล

แม้คนอื่นจะบอกว่าผู้ชายของนางคือราชาโง่

แต่สำหรับนาง เขาดีต่อนางมาก เขายังมอบบ้านที่แสนอบอุ่นให้นาง เขาคือชายที่นางจะติดตามไปทั้งชีวิต

นางลอบตัดสินใจในว่า’ถ้าฝ่าบาทของนางตาย งั้นนางก็จะตายตาม!’

ครั้งนี้ เสียงระฆังเงินดังจากชายคาไม่ไกล

“จักรพรรดิน้อย เจ้ายังใช้ชีวิตอย่างชื่นมื่นและมีความสุข!อาณาจักรกำลังโกลาหล แต่เจ้าก็ยังนอนเล่นกับสาวงาม!คนอื่นบอกว่าเจ้าโง่ที่รักสาวงามแต่ไม่รักบ้านเมือง สุดท้ายเหยาเหยาก็เชื่อแล้ว ฮี่ๆ…”

ใบหน้าของเหล่าองครักษ์เปลี่ยนไป“นั่นใคร?”