นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 70
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 70
ฉับ!
ราอนตัดหัวของก็อบลินที่กำลังจะปาเข็มพิษใส่ไกด์นำทาง ยังคงมีก็อบลินวิ่งมาทางพวกเขาอยู่เรื่อยๆ
“ข-ขอบคุณครับ”
แคนบาร์ก้มหัวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก จากนั้นราอนก็ขยายขอบเขตการรับรู้ของตัวเอง
'มันอยู่ในทางตะวันออก’
คนๆ นั้นกำลังเคลื่อนไหวจากตะวันตกไปทางตะวันออก
'จำได้แล้ว’
ราอนสบัดเลือดให้ออกจากดาบ
'เขาเป็นคนจากอีเดนนี่เอง’
อีเดนเป็นหนึ่งในห้าปีศาจ พวกมันเป็นกลุ่มที่เต็มไปด้วยคนวิกลจริตที่เรียกได้ว่าบ้าที่สุดในหมู่องค์กรด้านมืดบนโลกใบนี้
เป้าหมายของพวกมันคือการฟื้นคืนชีพราชาแห่งสัตว์ประหลาด
พวกมันนับถือยุคแห่งความสิ้นหวังมากๆ มันเป็นช่วงเวลาที่มนุษย์ถูกตามล่าและโดนกดขี่โดยสัตว์ประหลาดมากมาย และอีเดนต้องการที่จะฟื้นคืนชีพราชาแห่งสัตว์ประหลาดเพื่อที่จะได้มียุคสมัยแบบนั้นอีกครั้ง
พวกมันไม่ได้มีความคิดที่โหดร้ายเพียงอย่างเดียว พวกมันยังมีพลังที่แข็งแกร่งมาก
แม้จะเป็นมนุษย์แต่พวกมันก็สามารถควบคุมและใช้ความสามารถของสัตว์ประหลาดได้
แทบไม่มีใครรู้เรื่องนี้
'อย่างไรก็ตาม...'
ราอนรู้ความลับของอีเดน
'เพราะเดรุส โรเบิร์ต...’
ราอนเคยได้รับภารกิจแย่งชิงหินเวทมนตร์มาจากพวกอีเดน โชคดีที่เขาทำภารกิจได้สำเร็จ แต่เพื่อนร่วมภารกิจของเขาทั้งหมดต้องตาย
'ไอ้สารเลวนั่นรู้ได้ยังไง...?’
เดรุสรู้ว่าพวกเอเดนครอบครองหินเวทมนตร์
เดรุสรู้เรื่องนี้แต่ไม่บอกใครเลย แม้แต่กับหกราชา
เฮ้ เจ้าเหม่ออะไรอยู่? ข้าสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นจากตัวเจ้า
ราธโผล่ออกมาจากสร้อยข้อมือ
"อืม..."
ราอนขมวดคิ้ว ความโกรธแค้นของเขากลับมาทุกครั้งที่คิดถึงเกี่ยวกับเดรุส โรเบิร์ต
“เฮ้อ...”
เขาถอนหายใจเพื่อบรรเทาความโกรธของตัวเอง และรู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้องมอง
'พวกมันน่าจะกำลังมองหาหินเวทมนตร์ของราชาก็อบลิน’
ฟังจากที่แคนบาร์เล่า พอราชาก็อบลินตายก็น่าจะมีหินเวทมนตร์ออกมา
หินเวทมนตร์มีอยู่หลายชนิด แต่ชนิดที่พวกอีเดนมองหามีแค่หินเวทมนตร์ที่ออกมาจากสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งเท่านั้น
'เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกสัตว์ประหลาดถึงโผล่มาให้พวกเขาเห็นกันโต้งๆ ขนาดนี้’
อีเดนปล่อยสัตว์ประหลาดออกมาเพื่อที่พวกเขาจะได้จัดการได้เร็วๆ แล้วก็รีบออกไปจากที่นี่
'พวกเขาไม่อยากปะทะกับเราสินะ’
พวกอีเดนไม่ยอมเผยตัว พวกเขาคงไม่อยากเรียกร้องความสนใจจากซีกฮาร์ท
'แปลว่ามันสำคัญมาก พวกเขาถึงถ่อมาไกลขนาดนี้’
หินเวทมนตร์จากราชาก็อบลินคงเป็นเป้าหมายหลักของพวกเขา
'แต่สำหรับตอนนี้...'
ราอนขมวดคิ้วในขณะที่ตัดหัวของออร์ค
'ฉันคงต้องกลับไปโดยไม่ได้จัดการพวกเขาสินะ’
ถ้าหากเขาไปแตะต้องหินเวทมนตร์ พวกอีเดนก็คงตามล่าเขาและโจมตีเขาแน่ๆ
เขาอาจจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ แต่เด็กฝึกหัดคนอื่นๆ รวมถึงชาวบ้านคงไม่มีใครรอด เขาต้องหลีกเลี่ยงการทำอะไรโง่ๆ แบบนั้้น
เขาต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ถึงพวกมัน แล้วสนใจภารกิจเพียงอย่างเดียว
"พวกมันกำลังหนี! ตามไปเร็ว!”
เขาเงยหน้ามองตามเสียงของเบอร์เรน
"เราก็ไปกันเถอะ เหลืออีกไม่มากแล้ว”
ราอนส่งยิ้มปลอมๆ ให้แคนบาร์
***
การกำจัดสัตว์ประหลาดยังคงราบรื่น พวกเขามาถึงยอดเขาก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน
"กี้!”
ออร์ค,โคโบลด์และก๊อบลินวิ่งเข้ามาทางพวกเขาอย่างไม่ขาดสาย
"นี่เป็นกลุ่มสุดท้ายแล้ว!”
เบอร์เรนชูดาบที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นฟ้า
"ลุยเลย!”
"เฮฮฮฮ!”
เบอร์เรนพูดเสียงดัง เด็กฝึกหัดก็ส่งเสียงฮึดสู้
ราอนก็คอยฆ่าสัตว์ประหลาดที่วิ่งเข้ามาทางเขาและแคนบาร์ ราอนลดทักษะการใช่ดาบของตัวเองให้ดูกลมกลืนกับเด็กคนอื่นๆ
'มองต่อไปสิ’
เขารู้แล้วว่าคนที่จับตามองเขามาตลอดคือใคร เขาเป็นคนสอดแนมของอีเดน ที่มีชื่อว่า'ปีศาจตาแดง' เขามีความสามารถของสัตว์ประหลาด ที่ชื่อว่า'ดวงตาค้นหา'
"พวกมันเกือบหมดแล้ว!”
เบอร์เรนตะโกนขณะที่ทำลายเกราะป้องกันของหัวหน้าเผ่าออร์ค และในขณะที่เบอร์เรนกำลังจะตัดคอของมัน ดาบขนาดยักษ์ก็ร่วงลงมาจากท้องฟ้า
ปึ่ก!
มันปักลงบนพื้นด้านหน้าเบอร์เรนพร้อมกับเสียงดังสนั่น ฝุ่นกระจายออกไปทั่วบริเวณ
ฉึก!
เมื่อฝุ่นจางหายไป มาร์ธาก็จัดการแทงหัวใจของหัวหน้าออร์คจนมันล้มลงไปบนพื้น
"มันเป็นของฉัน!”
“...เหอะ”
เบอร์เรนขมวดคิ้วและหันไปทางอื่น
"หัวหน้าออร์คตายแล้ว!"
"วู้วววว!”
เมื่อพวกเขารู้ว่ามันใกล้จะจบ ทุกคนก็เค้นเอาพลังของตัวเองออกมาใช้จนหมด
ฉับ!
ราอนฆ่าออร์ครอบๆ ตัวเขาจนหมดแล้วก็รีบกลับมาหาแคนบาร์แล้วสร้างชั้นพลังเก็บเสียงขึ้นมาล้อมพวกเขาสองคน
"ฉันมีคำถามเกี่ยวกับเรื่องราชาก็อบลิน”
"ค-ครับ”
แคนบาร์พยักหน้า
"ก่อนที่ราชาก็อบลินจะตาย...ที่นี่เคยมีอัญมณีหรือสมบัติอยู่บ้างหรือเปล่า?”
"อา เรื่องนั้น...”
แคนบาร์ใช้เวลาคิดสักพัก
"มีครับ หัวหน้าหมู่บ้านเคยเอาอัญมณีสีแดงมาให้ผมดูตั้งแต่ตอนผมยังเป็นเด็กเล็กๆ”
"ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน?”
"หัวหน้าหมู่บ้านฝังไว้ใต้บ้านของเขาตั้งแต่ตอนนั้น แต่มันก็นานมากแล้ว ก่อนที่หมู่บ้านของเราจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง...”
"นั่น..."
ราอนกัดริมฝีปาก
'แย่แล้วสิ...'
ถ้าพวกมันหาทั้งภูเขาแล้วไม่เจอหินเวทย์ พวกมันก็คงมาโจมตีหมู่บ้านต่อทันที
"สำเร็จแล้ว!”
"ภารกิจนี้เราก็ทำได้สำเร็จ!”
"วู้ว!”
เด็กฝึกหัดตะโกนหลังจากที่พวกเขาจัดการสัตว์ประหลาดจนหมด
“แฮ่ม!”
เบอร์เรนกระแอมใส่ราอน เหมือนว่าเขากำลังอวดว่าเขาทำภารกิจได้สำเร็จ
“……”
แต่ราอนไม่ได้สนใจ แค่หันหน้าหนี เขามีหลายอย่างที่ต้องคิด
"เฮ้!”
เบอร์เรนตะโกนดังกว่าใคร ดูเหมือนเขาจะคิดว่าราอนยอมรับเขาแล้ว
รูนันพยักหน้าเล็กน้อย
"แกจะพูดดังเกินไปละ”
มาร์ธาปรายตามองเบอร์เรน
ราอนมองลงไปที่หมู่บ้านเซบู ความกังวลของเขาเพิ่มขึ้นเมื่อได้มองไปที่หลังคาหลากสีของหมู่บ้าน
'ถ้าพวกมันรู้ความจริงว่าหินเวทมนตร์ไม่ได้อยู่ในภูเขาแต่อยู่ในหมู่บ้าน...'
หมู่บ้านแห่งนี้คงจะเหลือแต่เศษซากแน่นอน
* * *
* * *
การเฉลิมฉลองถูกจัดขึ้นทันทีที่พวกเขากลับไปถึงหมู่บ้าน
ชาวบ้านทุกคนกำลังดีใจที่พวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดอีกต่อไป
"ขอบคุณนะครับท่านนักดาบ!”
"ขอบคุณ!”
หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านโค้งตัวขอบคุณพวกเขา
"มันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วครับ”
เบอร์เรนยิ้มอย่างมีความสุขที่ภารกิจสำเร็จโดยที่ไม่มีผู้เสียชีวิตเลยสักคน
"ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักเพื่อหมู่บ้านของพวกเรา”
หัวหน้าหมู่บ้านยังโค้งคำนับให้ราอนที่อยู่ด้านหลัง
"เด็กคนนี้บอกว่าท่านนักดาบเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ ขอบคุณที่ปกป้องเขา”
"เขาใช้ดาบได้เก่งมากจริงๆ ครับ”
หัวหน้าหมู่บ้านพูดและชี้ไปที่แคนบาร์
"ขอบคุณครับ”
ราอนยิ้ม ชาวบ้านขอบคุณพวกเขาอยู่อีกหลายครั้ง
“เฮ้อ...”
ราอนรู้สึกอึดอัดหลังจากที่ได้เจอกับชาวบ้าน เขาอยากจะบอกชาวบ้านเกี่ยวกับเรื่องนั้น
แต่ตอนนี้ทั่วทั้งหมู่บ้านกำลังถูกจับตามองโดยพวกมัน ถ้าเขาโพล่งออกไปคงโดนโจมตีทันทีแน่ๆ
"รู้สึกไม่ดีเหรอ?”
รูนันทักแล้วนั่งลงถัดจากเขา
"นายอยากกินไอศครีมมั้ย?”
เธอล้วงมือไปจับกล่องสี่เหลี่ยมที่อยู่ในเสื้อ
"ไม่เป็นไร”
ราอนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม
"โอเค...”
รูนันแสดงสีหน้าเศร้าใจแล้วเอามือออกมา
เธออยากจะกินไอศครีมด้วยกันกับเขาเพื่อเฉลิมฉลอง
ความคิดที่น่ารักของเธอทำให้ราอนยิ้ม
เจ้าทำอะไร! ทำไมถึงปฏิเสธโอกาสที่จะกินไอศครีม?!
'ยังไม่ใช่ตอนนี้’
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าไอศครีม บอกเธอใหม่เดี๋ยวนี้!
'เฮ้อออ'
ราอนดันให้ราธกลับเข้าไปในสร้อยข้อมือ
"เป็นไง”
เสียงมาจากด้านบนของต้นไม้ มาร์ธากำลังถือแอปเปิ้ลมองมาที่เขา
"เป็นไปตามที่คิดไหม? สรุปแล้วแกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันแน่”
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ราอนส่ายหัว เขาไม่มีอะไรจะพูดสำหรับตอนนี้
"ไม่ต้องห่วง ถึงยังไงฉันก็จะทำตามคำสั่งของแกอยู่ดี”
มาร์ธากระโดดลงมาแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร
"ไปให้พ้น!”
เธอไล่เด็กที่นั่งตรงกลางโต๊ะอาหารออกไปและนั่งแทนที่
"ไปกินข้าวกันเถอะ”
ราอนยืนขึ้นและบอกกับรูนัน
"อื้อ”
รูนันพยักหน้าและเดินไปที่โต๊ะ
อาหารทุกอย่างบนโต๊ะมีหน้าตาที่น่ากิน ชาวบ้านคงตั้งใจทำมาให้พวกเขาโดยเฉพาะ
"นี่คือความอุดมสมบูรณ์ของหมู่บ้านเซบู ทานให้อร่อยนะครับ!”
"ขอบคุณครับ/ค่ะ!”
"เชิญเลยๆ!”
เด็กฝึกหัดลงมือกินกันอย่างรวดเร็วเหมือนกับพายุ
“เฮ้อ...”
ราอนถอนหายใจเบาๆ เขารู้สึกอึดอัดเกี่ยวกับอาหารและรอยยิ้มของผู้คนที่นี่
'วันพรุ่งนี้น่าจะสำคัญมาก’
***
เช้าวันรุ่งขึ้น
ชาวบ้านเดินตามมาส่งพวกเขาจนถึงรั้วไม้จากนั้นก็โบกมือลา
'ทุกอย่างจบลงด้วยดี’
เบอร์เรนยิ้มและเดินนำทุกคนขึ้นภูเขาไป
'สมบูรณ์แบบเลย’
พวกเขาจัดการกวาดล้างสัตว์ประหลาดบนภูเขาเซบูได้โดยไม่มีผู้เสียชีวิตหรือได้รับบาดเจ็บสาหัส มันสมบูรณ์แบบมากสำหรับการเป็นผู้นำครั้งแรกของเขา
ราอนได้แต่เดินครุ่นคิดตลอดเวลาและหันไปมองหมู่บ้าน โดยไม่ได้ขอตำแหน่งผู้นำคืน
'ถือว่าทำได้ดีเลย’
ไม่มีข้อบกพร่องในคำสั่งของเบอร์เรน มันเป็นการต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบ ยกเว้นตอนที่มาร์ธาแย่งเขาฆ่าหัวหน้าออร์คในตอนท้าย
'เขาคงจะภูมิใจน่าดู’
เขาบอกว่าจะทำตัวให้สมกับเป็นซีกฮาร์ทแล้วเขาก็ทำได้ดีตามที่พูด ดังนั้นราอนจะปล่อยให้เขาทำไปก่อน
"เร็วขึ้นหน่อย!”
เบอร์เรนเร่งเด็กฝึกหัดให้เดินตามเขาเร็วขึ้น
เวลาผ่านไปกว่าห้าชั่วโมง พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ราอนก็เร่งเดินมาข้างหน้าแถว
"ทุกคนหยุดก่อน”
"ทำไมอยู่ๆ ก็..?”
เบอร์เรนชะงักเมื่อเห็นสายตาของราอน ดวงตาสีแดงที่จริงจังทำให้เขาหายใจไม่ออก
"ภารกิจที่แท้จริงจะเริ่มต้นหลังจากนี้”
