นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 69
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 69
เมื่อมาถึงด้านหน้าของหมู่บ้านเซบู ชายชราคนหนึ่งก็ออกมาจากรั้วไม้
"โอ้! นักดาบของซีกฮาร์ทใช่ไหม?”
ความกังวลในตาของเขาลดลงเมื่อเห็นสัญลักษณ์ดาบไฟบนเกราะของพวกเขา
"ใช่ครับ”
เบอร์เรนที่อยู่ด้านหน้าเป็นคนตอบ
"ในที่สุดพวกท่านก็มา! กรุณารอสักครู่นะครับ!”
ชาชราค่อยๆ ดันประตูให้เปิดออก
"ผมชื่อลีกาแฮมเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ ยินดีต้อนรับนักดาบของซีกฮาร์ทเป็นอย่างยิ่ง”
เขาโค้งคำนับ มีชาวบ้านถือดาบและหอกอยู่ด้านหลังรั้วไม้
"พวกเรายังไม่ใช่นักดาบหรอก เราเป็นแค่นักดาบฝึกหัด”
ถึงอย่างนั้นลีกาแฮมกับชาวบ้านก็โค้งคำนับให้พวกเขาอีกครั้งเพราะพวกเขาเป็นคนของซีกฮาร์ท
“แฮ่ม”
"แหะๆ..."
เด็กฝึกหัดไม่สามารถซ่อนความสุขของพวกเขาได้เมื่อได้รับการต้อนรับที่ยอดเยี่ยม พวกเขาไม่เคยถูกยกย่องโดยคนแปลกหน้า
ราอนย้ายไปอยู่กลางแถว เขากำลังแอบสังเกตรอบๆ ตัวอย่างละเอียด เขาพยายามจับสัมผัสถึงสายตาที่จ้องมองตอนอยู่บนภูเขา แต่เขาไม่รู้สึกถึงมันอีกต่อไป คนๆ นั้นน่าจะหนีไปแล้ว
มันหนีไปแล้ว
'น่าจะอย่างนั้นแหละ’
ราธพูดยืนยันความคิดของราอน จริงๆ แล้วมันก็ชอบทำตัวมีประโยชน์ ยกเว้นตอนที่มันพยายามจะยึดร่างเขาน่ะนะ
"เชิญทุกท่านไปพักผ่อนกันก่อน พวกท่านน่าจะเดินทางกันมาเหนื่อยๆ”
หัวหน้าหมู่บ้านอาสานำทางพวกเขาไปยังที่พัก
"ไม่เป็นไรครับ”
เบอร์เรนหยุดเดิน
"ผมอยากจะถามเกี่ยวกับสถานการณ์ก่อน ช่วยบอกเรื่องสัตว์ประหลาดพวกนั้นทีครับ”
"สมกับเป็นนักดาบของซีกฮาร์ทจริงๆ”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าและเริ่มมีท่าทีตึงเครียด
“อะแฮ่ม!”
เบอร์เรนยกไหล่ขึ้นด้วยความพึงพอใจกับคำชม
"ทางนั้น...”
หัวหน้าหมู่บ้านชี้ไปที่ภูเขาทางด้านขวา
"ภูเขานั้นชื่อภูเขาเซบู ซึ่งมีชื่อเดียวกันกับหมู่บ้านของเรา สัตว์ประหลาดมักจะปรากฏตัวที่นั่นตลอด แต่ปกติแล้วมันจะมีกันน้อยกว่านี้มากและเราจัดการกันเองได้ แต่ปีนี้เราเจอพวกมันมามากกว่าสามครั้งแล้วมันก็มีจำนวนที่เยอะเกินไปด้วย”
"พวกมันมีกันประมาณเท่าไหร่?”
"เท่าที่เห็นก็ประมาณร้อยตัว แต่อาจจะยังมีซ่อนอยู่อีกเยอะ... น่าจะราวๆ สองร้อยตัวล่ะมั้ง”
"สองร้อยสินะ”
เบอร์เรนพยักหน้ามองไปที่ภูเขาเซบู
"วางใจเถอะครับ พวกเราจะจัดการพวกมันทั้งหมดเอง”
"โอ้!”
"ข-ขอบคุณนะคะ!”
"ขอบคุณมากๆ ครับ!”
ชาวบ้านโค้งคำนับให้เหล่าเด็กฝึกหัด
"เงยหน้าขึ้นเถอะครับ นี่เป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องช่วยเหลือพวกคุณอยู่แล้ว”
เบอร์เรนแก้มขึ้นสีและหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย
"แต่วันนี้ก็เย็นมากแล้ว พวกเราคงต้องออกไปในเช้าวันพรุ่งนี้แทนนะครับ"
"งั้นตามกระผมไปทาง..."
"ยังไม่หมดครับ”
หัวหน้าหมู่บ้านถูกขัดจังหวะโดยเบอร์เรนอีกครั้ง
"ช่วยเตรียมคนนำทางให้พวกเราด้วยครับ”
"ได้แน่นอนๆ ที่พักอยู่ทางนี้ครับ”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าทันทีและพาพวกเขาไปยังที่พักที่ถูกจัดเตรียมไว้
'ไม่เลวเลยนี่’
ราอนมองดูการสนทนาระหว่างเบอร์เรนกับหัวหน้าหมู่บ้าน
จริงเหรอเนี่ย? ข้านึกว่าไอ้เด็กนั่นจะบังคับชาวบ้านให้คุกเข่าให้เขาเสียอีก
ราธพูดขึ้น
'คิดว่าทุกคนจะนิสัยเสียแบบแกรึไง?’
จริงๆแล้วราอนก็คิดเหมือนราธ เขาคิดว่าเบอร์เรนจะใช้อำนาจในทางที่ผิดแต่เบอร์เรนก็ปฏิบัติกับชาวบ้านอย่างสุภาพ
'แต่นั่นไม่ได้สำคัญ’
ภารกิจกำจัดสัตว์ประหลาดก็ส่วนหนึ่ง
แต่สายตาที่จ้องมองเขาในตอนนั้นยังติดอยู่ในหัวของเขาไม่หายไปไหนและเขาไม่แน่ใจว่ามันจะส่งผลกระทบอะไรกับภารกิจครั้งนี้หรือเปล่า ราอนได้แต่จ้องไปบนภูเขา
'ค่อยหาคำตอบพรุ่งนี้ละกัน’
อาจจะเป็นคนของตระกูล หรืออาจจะมีใครกำลังวางแผนไม่ดีกับพวกเขา
ราอนมองไปรอบๆ ภูเขาเซบูพักหนึ่งแล้วก็เดินเข้าไปในห้องพักสำหรับคืนนี้
***
แถวยอดเขาเซบูมีรอยเท้าของสัตว์ประหลาดหลากหลายขนาดถูกประทับลงไปบนหิมะ
แต่ที่นั่นไม่มีสัตว์ประหลาดเลยแม้แต่ตัวเดียว มีเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่
ซู่ว!
ชายคนนั้นกำลังใช้นิ้วของตัวเองหน้ากากหนังออร์ค จากนั้นก็มีชายอีกคนที่สวมใส่หน้ากากสีเขียวเดินเข้ามาหาเขา
"พวกเขาเป็นใคร?”
"คนของซีกฮาร์ทครับ”
ชายที่สวมหน้ากากสีเขียวโค้งคำนับ
"ซีกฮาร์ท? ฉันไม่เห็นสัมผัสได้เลย”
"พวกเขาเป็นแค่นักดาบฝึกหัดครับ”
"แล้วมีอาจารย์มาด้วยไหม?”
"ไม่มีเลยครับ”
"ฮ่าๆ ภารกิจที่สองสินะ”
ชายคนนั้นหัวเราะออกมา
"ไม่มีใครเห็นแกใช่มั้ย?”
"แน่นอนครับ พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบมองอยู่"
"ก็นะ เด็กฝึกหัดที่ไหนจะสังเกตเห็นได้ล่ะ”
เขาพยักหน้าและเลียริมฝีปาก
"เราก็จัดการได้ดีแล้วนะ ทำไมพวกเขาถึงส่งคนมาที่นี่ได้ล่ะ?”
"เพราะชาวบ้านรู้ว่ามีความเปลี่ยนแปลง พวกเขาสังเกตเห็นจำนวนพวกมันเพิ่มขึ้นก็เลยรีบขอความช่วยเหลือจากซีกฮาร์ท ก่อนที่เราจะหาไอเทมชิ้นนั้นได้เจอ”
"พวกเราค้นหาจนหมดภูเขาแล้วนะครับ แปลว่า'หินเวทมนตร์'ต้องอยู่ในหมู่บ้านแน่นอน”
"น่าจะแบบนั้นแหละ”
"พวกเราควรจะรีบบุกหมู่บ้านมั้ยครับ?”
ชายที่นั่งบนก้อนหินส่ายหัว
"ไม่”
"ครับ? แต่นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะฆ่าอนาคตของซีกฮาร์ท...."
"ถ้าเราไปยุ่งกับพวกเขาตอนนี้ ซีกฮาร์ทจะรู้ถึงเรื่องหินเวทย์ ฉันว่ามันไม่คุ้มที่เราจะทำแบบนั้น”
"แล้ว..."
"ทิ้งสัตว์ประหลาดไว้ให้พวกเขาหน่อย ให้พวกเขาสามารถทำภารกิจได้สำเร็จแล้วเดินทางกลับไป”
เขาหยิบหน้ากากก็อบลินมาใส่ หน้ากากนั้นมีลักษณะเหมือนออร์คแทบทุกอย่าง มีฟันเขี้ยวยาวและดวงตาที่น่ากลัว
"เราจะโจมตีหมู่บ้านเซบูหลังจากที่พวกซีกฮาร์ทกลับไป และฆ่าชาวบ้านทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น”
* * *
* * *
วันรุ่งขึ้นในเวลากลางวัน
ราอนกำลังรออยู่ใกล้ทางขึ้นภูเขาเซบูพร้อมกับเด็กฝึกหัด
'เขามาแล้ว’
ทันทีที่เข้ามาใกล้ภูเขา ราอนก็รู้สึกถึงการจ้องมองที่เหมือนกับวันก่อน
'ทางนั้นสินะ?’
ตอนนี้ราอนพอจะรู้ตำแหน่งคร่าวๆ ของมันแล้ว ดูเหมือนเขาอยู่ทางตะวันตก
'เหมือนเขากำลังทำอย่างอื่นอยู่ด้วย’
ราอนปิดตาและขยายการรับรู้เพื่อค้นหาบนภูเขา ราอนสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวมากมาย มีทั้งพวกออร์ค ก็อบลิน และโคโบลด์
ซึ่งเขาไม่รู้สึกว่าจะมีสิ่งไหนที่อันตรายจนผิดปกติขนาดนั้น แต่ราอนก็เปิดการรับรู้ไว้ต่อ เผื่อว่าจะสัมผัสได้ถึงอะไรเพิ่มเติม
"ดูเหมือนว่าที่นี่จะมีออร์ค ก็อบลินและโคโบลด์”
เบอร์เรนพูดกับเด็กฝึกหัด
"แน่นอนว่าออร์คมีการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ก็อบลินกับโคโบลด์ชอบโจมตีแบบสกปรก พวกมันชอบซุ่มโจมตีแล้วก็ใช้ลูกดอกพิษ อย่าประมาทให้พวกมันเด็ดขาด”
"ครับ/ค่ะ"
พวกเขาขานรับอย่างเบาๆ เพราะกลัวว่าสัตว์ประหลาดจะได้ยิน
"วิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดคือแยกย้ายไปเป็นกลุ่ม แต่เนื่องจากพวกเรายังขาดประสบการณ์ ดังนั้นเราจะไปด้วยกันทั้งหมดแทน”
เขามองมาที่ราอน ด้วยสายตาที่กำลังขออนุญาต
“……”
ราอนพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เบอร์เรนขอบคุณเขาด้วยดวงตาและหันกลับไป
"แสดงให้พวกสัตว์ประหลาดเห็นว่าพวกเราคือซีกฮาร์ท!”
เบอเรนชักดาบออกมาและวิ่งนำขึ้นไปบนภูเขา
"ไปกันเลย!”
"วู้วว!”
ทุกคนวิ่งตามเบอร์เรนไปทันที
รูนันกับมาร์ธาหันมามองราอนสักพักแล้วค่อยตามคนอื่นๆ ไป
โง่จริงๆ
ราธบ่นขึ้นมา
จะซุ่มโจมตีแต่กลับตะโกนเสียงดังขนาดนี้ ได้ยินกันทั้งป่าแล้วมั้ง? น่าสมเพชเหลือเกิน
มนุษย์เด็กก็แบบนี้ล่ะนะ ข้าพอจะเข้าใจ
แต่นี้ก็เป็นครั้งแรกของเจ้าเหมือนกัน ทำไมเจ้าไม่ตื่นเต้นเลยล่ะ?
ราธพูดอย่างเคืองๆ
อัตราการเต้นของหัวใจของเจ้า มันดูเหมือนกับนายพลที่ผ่านสนามรบมาเป็นร้อยๆ ครั้ง เจ้าเอาแต่มองหาสิ่งอื่น จนข้ารำคาญ
'เพราะฉันไม่เหมือนใครไง’
ราอนยิ้มและเอาดาบของเขาออกจากฝัก
"ไปเถอะ”
"อ๊ะ ใช่!”
ชายหนุ่มผมน้ำตาลพยักหน้า เขาคือชาวบ้านที่จะมานำทางในครั้งนี้ และงานของราออนคือการปกป้องเขา
"กรร!”
"อ๊ากก!”
เมื่อราอนเดินตามเด็กคนอื่นๆ ทัน ก็เห็นว่าพวกเขากำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอยู่
"ฆ่าพวกก็อบลินกับโคโบลด์ก่อน ส่วนออร์คเดี๋ยวพวกฉันจัดการเอง”
เบอร์เรนตะโกนออกคำสั่งระหว่างที่ต่อสู้กับออร์ค
ออร์คทรุดลงในทันที
เด็กฝึกหัดสามคนกำลังไล่ตัดหัวออร์ค
เบอร์เรนตวัดดาบออกไปด้วยความมั่นใจ รูนันใช้พลังน้ำแข็งหยุดพวกมันไว้แล้วไล่ตัดคอทีละตัว
และมาร์ธา…
วูม!
เธอโจมตีทุกอย่างตรงหน้าจนราบโดยออร่าอันมหาศาลของเธอ
ดุเหมือนว่าพวกเขาคงจะจัดการพวกมันได้หมดโดยใช้เวลาอีกไม่นาน
"กรรร!”
ในขณะที่ราอนกำลังยืนขยายการรับรู้อยู่ด้านหลัง ออร์คสองตัวก็วิ่งเข้ามาทางเขา
"อ๊ากกก!”
คนนำทางยืนตัวสั่นและร้องออกมาเมื่อเห็นว่าออร์คกำลังจะโจมตีเขา
ฉับ!
จากนั้นเลือดก็พุ่งออกมาจากคอของออร์คทั้งสองตัว
"อะ..."
หัวของออร์คตกลงกับพื้น
"อึก”
“……”
เบอร์เรนกลืนน้ำลายหลังจากได้เห็นฉากนั้น ส่วนมาร์ธาก็อึ้ง
"ไม่เป็นไรนะครับ”
ราอนดึงมือของไกด์คนนั้นที่ทรุดลงไปกับพื้นให้ยืนขึ้น
"ผมสัญญาว่าคุณจะกลับไปอย่างปลอดภัยโดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว”
***
เป็นเช้าที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่แคนบาร์ในวัยยี่สิบห้าปีเคยเจอ เป็นเพราะเขาได้รับหน้าที่เป็นผู้นำทางให้นักดาบฝึกหัดไปสู้กับสัตว์ประหลาด
'ฉันจะรอดกลับมาไหมนะ?’
เขาไม่สามารถหยุดกังวลได้เลย
เขาดีใจที่ซีกฮาร์ทส่งคนมาช่วย แต่พวกเขาดันเป็นแค่เด็ก
ยิ่งไปกว่านั้น นักดาบที่มีหน้าที่ปกป้องเขาก็ตัวเล็กมากๆ
เขาอาจมีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและท่าทางดูสุขุมแบบผู้ใหญ่ แต่แคนบาร์ไม่กล้าวางใจเขาเลย
แต่เขาทำอะไรไม่ได้
เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อฟังผู้ใหญ่บ้าน
แคนบาร์รู้สึกอายที่ได้รับการคุ้มครองโดยเด็กที่ตัวเล็กกว่าเขามาก
แต่เดินขึ้นมาไม่ทันไรเขาก็ได้เห็นนักดาบฝึกหัดตวัดดาบฆ่าสัตว์ประหลาดไปมากมาย
เขาเคยได้ยินว่าพวกสัตว์ประหลาดแข็งแกร่งมาก แต่เด็กพวกนี้ก็ฆ่าพวกมันได้อย่างง่ายๆ
'บ้าไปแล้ว!’
เขาอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว
มีเด็กห้าคนรุมโจมตีออร์คจนมันล้มลง เด็กทุกคนของซีกฮาร์ทเป็นปีศาจชัดๆ
'เพราะแบบนี้สินะ’
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมหัวหน้าหมู่บ้านจึงนับถือเด็กพวกนี้ พวกเขาแตกต่างจากชาวบ้านธรรมดาๆ อย่างเขาโดยสิ้นเชิง
เขาเริ่มรู้สึกวางใจ แต่แล้วก็มีออร์คสองตัวกระโจนมาทางเขา เขาตกใจจนไม่สามารถขยับตัวได้เลย
"อ๊ากก!”
เขาทรุดลงกับพื้น แต่ทันใดนั้นเด็กที่คอยปกป้งเขาก็เดินมาข้างหน้า
เขาชักดาบออกมาและฟันออร์คในทีเดียว
มันเป็นการเคลื่อนไหวที่พริ้วไหว คอของออร์คกลิ้งลงกับพื้น
"อะ...อะ"
ดวงตาของแคนบาร์เบิกกว้าง
'เมื่อกี้คืออะไร?'
ดาบที่เรียบง่ายและฉับไวของเขามันเทียบกับของเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้เลย เขาดูไม่เหมือนเด็ก-เขาดูเหมือนนักดาบที่ผ่านการรบมาจนช่ำชอง
เขาไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับการต่อสู้ แต่เขารู้ได้เลยว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กที่พิเศษ
จากนั้นเ็กคนนั้นก็แค่มองสำรวจไปรอบๆ โดยไม่ออกห่างจากเขา
เขาไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ เขาแค่คอยคุ้มกันแคนบาร์ไม่ให้เกิดอันตรายใดๆ
'เด็กคนนี้สุดยอดจริงๆ....'
เขาสามารถพูดได้เลยว่าเขาคงจะเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมที่สุด ยอดเยี่ยมที่สุดในเด็กกลุ่มนี้ แม้ว่าจะตัวเล็กที่สุดก็ตาม
"คุณชื่อแคนบาร์เหรอ?”
เด็กคนนั้นหันมาคุยกับเขา
"อ๊ะ ใช่! ใช่แล้วครับ! ท่านนักดาบ!”
เขาแสดงความเคารพออกไป
"ภูเขานี้มีเรื่องเล่าบ้างรึเปล่าครับ?”
"ร-เรื่องเล่า?”
"ใช่ครับ แบบว่าพวกตำนานเกี่ยวกับสมบัติที่ถูกซ่อนไว้ หรือสัตว์ประหลาดในตำนานอะไรพวกนั้น”
"อ๋อ จริงๆมีนะ มันเป็นเรื่องจริงเมื่อสองสามร้อยปีก่อนน่ะ มันเป็นเรื่องที่ราชาก็อบลินได้ต่อสู้กับอัศวินบนภูเขาลูกนี้"
"อืม...แล้วมีเรื่องไหนที่เกี่ยวกับสมบัติบ้างไหมครับ?”
"ก็มีข่าวลือที่ว่าแหวนของราชาก็อบลินตกอยู่ที่นี่ แต่ว่าก็ไม่มีใครเคยพบ..."
"อย่างนี้นี่เอง"
ตาของราอนเป็นประกายขึ้นมา
"เพราะแบบนี้สินะ...”
อยู่ๆ แคนบาร์ก็รู้สึกขนลุกกับท่าทีของเด็กชายตรงหน้า
