บทที่ 58: ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้าก็จะจ่ายเงินเพื่อการต้อนรับที่อบอุ่น!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 58: ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ข้าก็จะจ่ายเงินเพื่อการต้อนรับที่อบอุ่น!
เช้าวันรุ่งขึ้น หลินเป่ยฟานได้รับเงินก้อนใหญ่ 200,000 ตำลึงและจึงไปที่โรงเตี๊ยมด้วยรอยยิ้ม เพื่อรับเหล่าราชทูตของอาณาจักรดาร์โร
“เจ้าชายแฮม รวมถึงแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาจากแดนไกล ข้าจะเป็นผู้รับหน้าที่คอยดูแลพวกท่านในช่วงสองสามวันนี้ ข้าจะแสดงให้ท่านได้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงของจักรวรรดิอู๋ ประเพณีท้องถิ่นของและภูมิทัศน์อันงดงาม!” หลินเป่ยฟานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“หลินเป่ยฟาน ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นคนหนุ่มที่มีนิสัยดีมากเลยนะ การที่เจ้าได้มากับเราถือว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก!” เจ้าชายแฮมตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าชายแฮม ชมเชยข้าเกินไปแล้ว มันเป็นเกียรติของข้าต่างหาก” หลินเป่ยฟานยิ้มตอบ
ทั้งสองฝ่ายต่างสุภาพกันมาก
“ยามนี้เป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว ข้ามั่นใจว่าทุกท่านคงหิว! ให้ข้าพาทุกท่านไปทานอาหารเช้าก่อน หลังจากนั้นเราค่อยไปเดินท่องเที่ยวตามท้องถนนด้วยกันดีไหม?” หลินเป่ยฟานแนะนำพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“นั่นก็เป็นสิ่งที่ข้าคิดอยู่พอดี!” เจ้าชายแฮมตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
จากนั้นหลินเป่ยฟานก็นำทั้งกลุ่มออกไป
ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะบังเอิญพบกับองค์หญิงยุนหยิงระหว่างทาง
ในยามนี้ นางได้สวมชุดดอกไม้สีเขียว เมื่อนางวิ่งมา กระโปรงก็แกว่งไปตามสายลมอย่างแผ่วเบา ทำให้นางดูอ่อนเยาว์และน่ารักยิ่ง
“ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่หรือ?” หลินเป่ยฟานถามด้วยความสับสน
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากำลังต้อนรับแขกต่างแดน ดังนั้นข้าจึงมาร่วมรับประทานอาหารและเครื่องดื่มกับเจ้ายังไงล่ะ!” ยุนหยิงกล่าวพร้อมกับยิ้มจนแก้มปริ
หลินเป่ยฟานถึงกับสับสน!
เจ้าหญิงองค์นี้สมกับที่ได้รับฉายายอดนักชิมจริงเชียว ทันทีที่นางได้ยินว่ามีอาหาร นางก็รีบวิ่งเข้ามาทันที!
“ข้ากำลังดูแลเหล่าแขกต่างแดนอยู่ อาจไม่สามารถดูแลท่านได้!” หลินเป่ยฟานกระซิบบอก
“ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ว่าอะไรสำคัญและอะไรไม่สำคัญ เจ้าตั้งใจทำงานของเจ้าไปเถอะ ข้าแค่จะตามไปกินเอง!” ยุนหยิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผู้ใดกันหรือ?” เจ้าชายแฮมถามขึ้น
หลินเป่ยฟานจึงแนะนำตัวตนของยุนหยิง
เจ้าชายแฮมเมื่อได้ยินจึงณู้สึกยินดีมาก “เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถอะ! ยิ่งมากเท่าไร ยิ่งดี!”
ดังนั้นทุกคนจึงออกไปด้วยกัน
ภายในเวลาไม่นาน หลินเป่ยฟานก็นำทั้งกลุ่มไปที่แผงขายอาหารเช้ากลางแจ้ง
“เจ้าชายแฮมและคณะผู้มาเยือนทุกท่าน!” หลินเป่ยฟานกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “นี่คือชุดอาหารเช้าเหลียงจี ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในเมืองหลวงไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกล อาหารเช้าที่นี่เป็นของแท้ มีทุกอย่างตั้งแต่ ปาท่องโก๋ ซาลาเปา นมถั่วเหลืองและเกี๊ยวกุ้ง ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นอาหารเช้าแบบดั้งเดิมของจักวรรดิอู๋!”
ยุนหยิงสะกิดหลินเป่ยฟานและกระซิบถามว่า “เจ้าพาแขกต่างแดนมาที่นี่เพื่อกินสิ่งนี้หรือ?”
"ใช่แล้วขอรับ!" หลินเป่ยฟานหัวเราะและพยักหน้า
ยุนหยิงจึงรู้สึกกังวลยิ่ง “เจ้าให้ผู้มาเยือนต่างแดนกินสิ่งนี้ได้ยังไงกัน? ของพวกนี้มีราคาไม่แพง มีแต่จะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะพวกเขา!”
“เจ้าหญิงน้อย ท่านไม่รู้อะไรเลย!” หลินเป่ยฟานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ “ลองคิดดูสิ พวกเขาทั้งหมดเป็นขุนนางจากอาณาจักรดาร์โร มีอาหารใดบ้างที่พวกเขายังไม่ได้ลิ้มรส? พวกเขาคงกินอาหารทุกอย่างจนเบื่อแล้วด้วยซ้ำ! มาถึงต่างแดน พวกเขาก็คงต้องการลองสิ่งที่แตกต่างออกไปอย่างแน่นอน! นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าพาพวกเขามากินเจ้านี้ มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการหรอกหรือ?”
เจ้าหญิงน้อยเอียงศีรษะและพูดว่า “อืม สิ่งที่เจ้าพูด… ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลดี!”
“แน่นอนว่ามันต้องสมเหตุสมผลสิขอรับ!” หลินเป่ยฟานเดินมาและยิ้ม “ทุกคน นั่งลงเถิด! สั่งตามสบายเลย ข้าจัดการให้เอง!”
เจ้าชายแฮมจึงโบกมือ “ทุกคนนั่งลง!”
ทุกคนสั่งอาหารและคนนับสิบก็กินของในร้านอาหารเช้าทั้งหมด หลินเป่ยฟานยิ้มในขณะที่เขามองดูทุกอย่าง
อาหารเช้าที่นี่มีคุณภาพและคุ้มค่ามาก เมื่อกินไปสักพักจึงอิ่มอย่างรวดเร็ว อีกทั้งราคาอาหารหนึ่งมื้อยังน้อยกว่าสิบตำลึง เงินที่เหลือจึงเข้ากระเป๋าของเขาทั้งหมด
หลังจากรับประทานอาหารกันแล้ว หลินเป่ยฟานก็ถามว่า “เจ้าชายแฮมและสหายของท่าน อาหารเช้าที่นี่เป็นเช่นไรบ้างหรือ?”
“รสชาติดีมาก ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ!” เจ้าชายกล่าวตอบกลับมาอย่างสุภาพ
“เจ้าเรียนรู้วิธีประจบประแจงผู้คนเช่นนั้นมาจากไหนเหรอ?” เจ้าหญิงน้อยหยอกล้อ
“ข้าก็มีวิธีของข้าน่า!” หลินเป่ยฟานยิ้มเยาะออกมา
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ทุกคนก็เริ่มเดินชมไปตามท้องถนน เหล่าขุนนางของอาณาจักรดาร์โรมองไปรอบๆ และพบว่าทุกอย่างที่นี่แปลกใหม่เป็นอย่างมาก
ในขณะนั้นเอง ราชทูตขุนนางระดับสูงคนหนึ่งที่ชอบแจกันก็กำลังถือแจกันอันหนึ่ง เขาถือมันไปมาและไม่อาจตัดใจวางมันลงได้ เขายึกยือไม่จ่ายเงิน ก่อนที่จะชำเลืองมองไปทางหลินเป่ยฟาน
“ท่านหลิน ท่านคิดยังไงกับแจกันนี้หรือ?” เขาเอ่ยถาม
“มันงดงามมาก สุดยอดเป็นที่สุด!” หลินเป่ยฟานตอบ
“แต่มันราคา 20 ตำลึงเชียวนะ!” ขุนนางผู้นี้กล่าว
“นั่นเป็นราคาที่ยุติธรรมแล้ว!” หลินเป่ยฟานกล่าว
…
เขายังคงพยายามบอกใบ้อีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง
ในที่สุด หลินเป่ยฟานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ทำไม…ไม่ให้ข้าจ่ายให้ท่านล่ะ?”
"อะไรนะ? ข้าจะทำเช่นนั้นได้ยังไง?" ขุนนางผู้นี้ดูมีความสุขมาก
“ไม่จำเป็นต้องเกรงใจหรอก!” หลินเป่ยฟานยื่นมือออกไปและอีกฝ่ายก็ได้แต่มองด้วยความสับสน เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเงินของตน หยิบถุงเงินออกมาพร้อมกับหยิบเงินออกมา 30 ตำลึง มอบให้กับคนขายที่ขายแจกัน “เก็บเงินทอนเอาไว้!”
เจ้าของร้านขอบคุณเขาอย่างมาก “ขอบคุณขอรับท่านหลิน!”
“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก!” หลินเป่ยฟานยิ้มเล็กน้อยและวางถุงเงินของขุนนางผู้นี้ไปไว้ในมือของเขาเช่นเดิม
ใบหน้าของขุนนางจากคณะราชทูตถึงกับกระตุก “ข้าเองก็ต้องขอบคุณท่านหลินด้วย!”
“มันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ท่านอัลโลไม่จำเป็นต้องขอบคุณเลย!” หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างนอบน้อมไปอีกว่า “ส่วนสหายท่านอื่น หากท่านต้องการให้ข้าจ่ายสิ่งใดให้ เพียงตะโกนบอกข้ามาได้เลย! ข้าไม่เลือกปฏิบัติต่อใครอยู่แล้ว!”
ปากของทุกคนถึงกับกระตุก “ขอบคุณท่านหลิน!”
