นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 65
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 65
เมทันจ้องราอนในขณะที่เขากำลังซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้
"แล้วทำไมราอนถึงไม่ลงมือแต่แรกล่ะ?”
"เขาแค่อยากจะให้บทเรียนกับเด็กคนอื่นๆ เฉยๆ น่ะ”
ริมเมอร์ตอบ
"สอนบทเรียนให้พวกเขา?”
"หลังจากชนะมาทุกครั้ง พวกเขาก็หลงมั่นใจในตัวเองมากเกินไป พวกเขาเชื่อว่าพวกเขายังนำหน้าคนอื่นอยู่เมือนเดิม”
เขายิ้มและชี้ไปที่ราอน
"มีเพียงคนเดียวที่รู้จักประมานตนก็คือราอน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงอยากสอนบทเรียนให้พวกเขา”
"เดี๋ยวนะ! งั้นที่แกไปอยู่ที่บาร์ในวันนั้นก็เพราะ...."
"ใช่แล้ว ฉันจงใจไปบาร์ที่แกชอบไป ฉันหวังให้แกมาท้าดวลฉันก่อนตั้งแต่แรกแล้ว”
"ริมเมอร์!"
"อย่ามองแบบนั้นสิ มันก็ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่รึไง”
ริมเมอร์หันหน้ากลับไปกลั้นหัวเราะ
“อืม…”
"ฉันได้เห็นการสอนของนายรวมทั้งความพยายามของเด็กๆ สนามฝึกที่หกแล้ว นั่นสุดยอดมากเลย”
"หึ”
เมทันหันหน้าหนี แก้มของเขาได้กลายเป็นสีแดงเล็กน้อย
"แต่ริมเมอร์ แกพูดผิดอยู่เรือ่งหนึ่ง”
เขาหันหน้ากลับมาด้วยแววตาที่สดใส
"เข้าใจผิดเหรอ? เรื่องอะไร?”
"การต่อสู้ยังไม่จบ”
เมทันยกมือขึ้นชี้ไปทางราอนกับไคน์
"ออร่าธาตุไฟของราอนเป็นเพียงระดับกลาง ๆเท่านั้น ซึ่งมันไม่ได้มีอะไรพิเศษเท่าไคน์ที่ได้รับการปลูกฝังออร่าจนมีออร่าธาตุไฟระดับสูงสุด ราอนไม่สามารถชนะไคน์ในการแข่งขันครั้งนี้ได้หรอก”
หลังจากเมทันพูดจบ เปลวไฟสีแดงเข้มสว่างขึ้นบนดาบของไคน์
"อ๋อ นั่นสินะ”
"ถ้านายคิดดีๆนายจะรู้ว่า ผลลัพธ์มันถูก..."
"ไม่ๆ ฉันหมายถึงนายต่างหากที่คิดผิด”
ริมเมอร์หัวเราะคิกคัก เขาชี้ไปที่ราอนที่เอาดาบออกมาจากฝัก
วาบ!
เปลวไฟขนาดเล็กมากปรากฏขึ้นบนปลายดาบของราอน
"คอยดูให้ดีๆ ละกัน”
ดวงตาของริมเมอร์เป็นประกาย
"ว่าไฟลูกเล็กๆ จะกลืนกินไฟลูกใหญ่ได้ยังไง”
***
ไคน์ขมวดคิ้วมองดูเปลวไฟเล็กๆที่ปลายดาบของราอน มันเป็นดอกไม้ที่สวยงามแต่มันก็มีขนาดเล็กเกินไป
'เล็กมาก’
เปลวไฟมีขนาดเล็กจนครอบคลุมทั้งดาบไม่ได้ มันบางเกินไปที่จะตัดพลังอะไรสักอย่าง
'แต่เขาอาจจะเก็บความสามารถอะไรไว้อยู่’
เขาไม่มีทางเป็นตัวแทนเด็กฝึกหัดด้วยพลังแค่นี้แน่
เขาอาจจะมีความสามารถอื่นๆ ที่ไคน์ยังไม่รู้
'แต่ฉันแข็งแกร่งมาก’
เขาฝึกฝนพลังภายในของเขาตลอดการพักฟื้นอการบาดเจ็บ เขาไม่มีทางแพ้ในเรื่องของพลังออร่าแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีพลังธาตุไฟระดับสูงสุดอีกด้วย
ถ้าเขาไม่ประมาทคู่ต่อสู้ เขาก็ไม่มีทางแพ้อราอนอย่างแน่นอน
"งั้นฉันเริ่มก่อนละกัน!”
ไคน์ควงดาบของเขาและพุ่งออกจากจุดที่ยืน
'ฉันจะให้นายได้เห็นพลังของฉัน'
ราอนมีชื่อเสียงในด้านฝีมือดาบ ดังนั้นเขาจะต้องใช้พลังออร่าและความเร็วของเขาเพื่อเอาชนะราอนโดยเร็วที่สุด
"ฮ่าๆ!”
ก่อนที่เขาจะได้โจมตีราอน ราอนก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา
หือ?
สายตาเรียบนิ่ง
เขาขนลุกในขณะที่เขาสบตากับราอน ราอนเริ่มควงดาบที่มีเปลวไฟเล็กๆ
'ช้าไปแล้ว’
เขาเข้ามาถึงตัวราอนแล้ว
แคร้ง!
ทันทีที่ดาบสองเล่มปะทะกัน เขาก็เรียกใช้ออร่า
วูม!
เปลวไฟจากดาบลุกขึ้นอย่างรุนแรงราวกับจะกลืนกินราอน
แต่ก็มีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
ซู่ววว!
เปลวไฟเล็กๆ ที่ปลายดาบของราอนเริ่มกลืนกินเปลวไฟขนาดใหญ่ของไคน์เข้าไป
"เกิดอะไรขึ้น?!”
ตาของไคน์กว้างขึ้น
'เมื่อกี้มันจริงใช่ไหม?’
เปลวไฟของราอนดึงเอาไฟของเขาไปเป็นของตัวเอง มันไม่น่าเชื่อ
เขาเงยหน้ามองราอนอีกครั้ง ดวงตาของเขานิ่งกว่าเดิม เหมือนกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย
"ย๊ากกก"
ไคน์กัดฟันแน่น รวบรวมพลังงานทั้งหมดไปที่ดาบแล้วโจมตีใหม่อีกครั้ง
ก่อเกิดคลื่นพลังงานขนาดใหญ่ล้อมรอบดาบ แต่ราอนก็ไม่ได้ถอยหนี
หวือ!
การโจมตีของเขาเปลี่ยนจากหนักอึ้งเป็นพริ้วไหว
ดาบของราอนปล่อยออกมาอ่างกะทันหัน
"อึก!'
ไคน์เค้นเอาพลังทั้งหมดออกมาจากตัวแล้วตวัดดาบไปกันไว้
แคร๊ง!
'ฉันป้องกันได้’
'ฉันกันมันได้แต่ว่าดาบของฉันมัน....'
แค่การโจมตีครั้งเดียว แค่การโจมตีครั้งเดียวของราอน ก็ทำให้ดาบของไคน์หักกระเด็น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเปลวไฟขนาดเล็กจะมีพลังมหาศาลขนาดนี้
"ยังไม่หมดนะ”
สิ้นเสียงของราอน ไคน์ก็ถูกต่อยจนล้มไปกองกับพื้น
***
หลังจากที่เอาชนะไคน์ได้ ราอนก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงต้นไม้ รอไม่นานเด็กฝึกหัดคนอื่นๆ ก็กลับมา
แน่นอนว่าบางคนถูกคัดออกไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่ยังมีสีหน้าที่สดใส มาร์ธาเอาธงของฝั่งนั้นกลับมาด้วย
"นั่นมัน! เอ่อ... ผมหมายถึงว่าทำไมท่านไคน์ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ??”
ดอเรียนมองไปที่ไคน์ที่ถูกมัด
"อืม... พอพวกนายออกไปแล้วเขาก็บุกมาที่นี่ทันทีเลย”
"ว้าว คุณชายราอนเอาชนะได้อีกแล้วนะครับ”
เด็กฝึกหัดบางคนยิ้มแย้มให้ราอน พวกเขาบอกว่าราอนน่าทึ่งมาก
"เป็นแบบที่นายพูดเลย”
เบอร์เรนเดินเข้ามาหาราอน
"วิธีของนาย...มันได้ผล”
เบอร์เรนเกาแก้มเขินๆ แล้วพูดต่อ
"ฉันเคยคิดว่านายคงเป็นผู้นำไม่ได้ แต่ฉันคิดผิด ถ้าไม่มีนายอยู่ด้วยพวกเราคงจะแพ้ไปแล้ว”
เด็กฝึกหัดหลายคนพยักหน้าให้คำพูดของเบอร์เรน
"ฉันต้องยอมรับว่านายเป็นเด็กฝึกหัดอันดับหนึ่งจริงๆ ต่อไปนี้ฉันจะทำตามคำสั่งของนายทุกอย่าง”
เบอร์เรนกำมือที่หน้าอกเพื่อยืนยัน หูของเขากลายเป็นสีแดงเข้ม แสดงให้เห็นว่าเขากำลังเขินอาย
ฉึก!
มาร์ธาปักธงของสนามฝึกที่หกลงไปที่พื้น
"แกพูดถูก ฉันเกลียดที่จะพูดแบบนี้ แต่คนที่ทำให้ฉันชนะได้ก็คือแก”
ถ้าผลลัพธ์มันไม่ออกมาดี เธอคงจะด่ากราดและยกเลิกสัญญากับราอนไปแล้ว
"ราอน”
รูนันอยู่ในสภาพที่ดีมาก เธอพยักหน้ารัวๆ ให้ราอน มันเป็นวิธีที่เธอมักจะทำเพื่อชื่นชมเขา
ราอนมองไปที่ทั้งสามคนแล้วยิ้มออกมาบางๆ
'นี่คือสิ่งที่ฉันอยากเห็น’
* * *
* * *
"ฮ่าๆ..."
เมทันหัวเราะแห้งๆ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ราอนที่เพิ่งเอาชนะไคน์ได้
'ไม่คิดเลยว่าเปลวไฟขนาดเล็กนั่นจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้’
เปลวไฟเล็กของราอนไม่ได้แพ้ให้กับเปลวไฟขนาดใหญ่ของไคน์ มันกลืนกินไฟของไคน์เข้าไปอย่างน่ากลัว
ริมเมอร์ไม่ได้โม้เลย มันเป็นจริงทุกอย่าง
'มันไม่เกี่ยวกับพลัง ราอนรวบรวมข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามตั้งแต่การต่อสู้เริ่ม้ตน’
เปลวไฟของไคน์นั้นแข็งแกร่งแน่นอน แต่มีจุดอ่อนอยู่ที่โคนของดาบ ที่ออร่าไปไม่ถึง
มันเป็นเพียงช่องว่างเล็กๆ ที่ยากที่จะสังเกตเห็น
'อย่างไรก็ตาม'
ราอนสังเกตเห็นมัน
ราอน ซีกฮาร์ทสังเกตเห็นจุดอ่อนของไคน์และเหวี่ยงดาบของเขาไปที่จุดนั้น
'น่าทึ่งมาก’
เขาคิดว่าไคน์น่าทึ่งแล้ว แต่ราอนนั้นน่าทึงยิ่งกว่า มันยังคงยากที่จะเชื่อแม้จะได้เห็นกับตา
'การโจมตีของเขาก็สุดยอดเหมือนกัน’
เขาทั้งวิเคราะห์ขุดของศัตรูและควงดาบของเขาไปพร้อมกัน เขาจะเป็นนักดาบที่ยอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่งได้แน่
“เฮ้อ...”
เมทันถอนหายใจและลุกขึ้นยืน เขาหันไปรอบๆ และพยักหน้า
"ฉันยอมรับเขาแล้วก็ได้”
"ฮิๆ”
ริมเมอร์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
"ฉันชมเด็กคนนั้น แกจะดีใจเพื่อ?”
"เพราะเขาเป็นลูกศิษย์ของฉัน”
"ขอโทษนะ? เขาฝึกฝนด้วยตัวเองเหอะ ส่วนแกก็แค่นอนขี้เกียจกับกวนประสาทคนไปทั่ว”
"ฮ่าๆๆๆ”
ริมเมอร์หัวเราะและลุกขึ้น
"เราไปกันเถอะ”
"ไปไหน?”
"การฝึกฝนจบลงแล้ว แล้วพวกเขาก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันจริงๆ สักหน่อย อยู่ในซีกฮาร์ทเหมือนกันก็ต้องให้พวกเขาผูกมิตรกันไว้บ้างสิ ไปเตรียมงานฉลองให้พวกเขากัน”
"อืม... นั่นเป็นความคิดที่ดี”
"เดี๋ยวก่อน นายจะจ่ายใช่มั้ย?”
".... ก็ได้”
เมทันมองริมเมอร์แล้วพยักหน้า แค่จ่ายค่าอาหารให้เด็กๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร ในเมื่อเขาพนันกับริมเมอร์ไว้แล้ว
"นายเป็นคนที่ใจกว้างที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย!”
ริมเมอร์ยิ้มและกระโดดลงจากต้นไม้ไปหาเด็กๆ
"มีคนเลี้ยงข้าวพวกเราด้วยล่ะ!”
***
ราอนมองดูอาหารมากมายที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหารโต๊ะยาว
เขาตัดหมูย่างด้านหน้าของเขาเป็นชิ้นเล็กๆ และใเอาเข้าปาก หนังกรอบ เนื้อข้างในชุ่มชื้น และมันละลายหายไปในทันทีที่โดนลิ้นของเขา รสชาติของมันยอดเยี่ยมมาก
โว้ว! สิ่งนี้อร่อยมาก ข้ารักมันแล้วล่ะ รสชาติเข้มข้นของมันทำให้ราชาแห่งแก่นแท้ตกหลุมรัก
'ฉันก็ชอบเหมือนกัน’
ลองกินพายตรงนั้นดูสิ ข้าน่ะรักการกินพายที่สุด ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในแดนปีศาจแล้ว ข้ากินมันเช้าเย็น…...
ราอนเลิกสนใจมันและตักเนื้อตุ๋นขึ้นมากิน รสชาติที่นุ่มนวลและอร่อย
นี่ก็ไม่เลวเหมือนกันแต่ข้าอยากกินพาย ลองกินพายสิ! นั่นไง พายอยู่ตรงนั้น!
'มีที่แบบนี้ด้วยแฮะ’
ทันทีที่การต่อสู้สิ้นสุดลง ริมเมอร์ได้พาเด็กฝึกหัดจากทั้งสนามฝีกที่ห้าและหกมาที่ร้านอาหารแห่งนี้
ภายนอกของร้านอาหารดูโทรมๆ แต่อาหารมีรสชาติดีมาก พวกเขาใช้วัตถุดิบที่มีคุณภาพกับเชฟที่ยอดเยี่ยม
'แล้วก็..'
เขามองไปรอบๆ ในขณะที่กำลังเคี้ยวเนื้อหมูในปาก บรรยากาศภายในร้านมีเสียงบรรเลงของเปียโนหลังใหญ่ ทั้งเด็กจากสนามฝึกที่ห้าและหก ต่างก็แสดงสีหน้าหดหู่ออกมา
'ช่วยไม่ได้ ’
เพราะสนามฝึกที่ห้าก็เกือบแพ้เพราะประมาท ส่วนสนามฝึกที่หกก็ดันถูกเอาชนะในตอนท้าย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทั้งสองฝ่ายจะเศร้า
แน่นอนว่านั่นไม่ใช่กับทุกคน
"เห็นไหมล่ะว่าฉันสอนพวเขาได้ดีแค่ไหน”
ริมเมอร์หัวเราะคิกคักและกระดกเบียร์ที่แพงที่สุดของร้าน
"เห็นท่าทางการต่อสู้ของพวกเขาใช่ไหม? นักเรียนของฉันนี่น่าทึ่งจริงๆ”
"แต่ฉันไม่เห็นแกทำอะไรสักอย่าง”
"แล้วใครเป็นอาจารย์ของราอนล่ะ? ฉันไง! มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“เฮ้อ…”
อาจารย์ทั้งสองคนกำลังพูดคุยเกี่ยวกับการต่อสู้ แต่ดูเหมือนกับกำลังโม้ใส่กันมากกว่า เสียงของริมเมอร์ดังไปทั่วร้านอาหาร
แต่โต๊ะอาหารของเด็กฝึกหัดกลับมีแต่ความเงียบงันและเสียงเคี้ยวอาหาร ราอนเลิกสนใจแล้วหยิบไก่ทอดขึ้นมากิน
'เขาชื่อดันน์ใช่ไหม?’
เด็กผู้ชายตัวใหญ่ที่ต่อสู้กับมาร์ธาเดินเข้ามาหาเธอ
"เธอแข็งแกร่งกว่าที่ฉันเคยได้ยินเสียอีก การโจมตีและการป้องกันของเธอยอดเยี่ยมมาก เธอทำให้ผมกลัวสุดๆ ตอนที่เธอโจมตีที่ช่องว่าง...”
ดันน์อะิบายความรู้สึกของเขาออกมา มาร์ธาดูตื่นตกใจเล็กน้อยและหยุดกินอาหาร
"ช่วยฝึกซ้อมกับผมสักหนึ่งวันได้ไหมครับ? ผมคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์สำหรับทั้งสองค...."
"ออกไป!”
มาร์ธาขยับตัวหนีเขาเล็กน้อย
'เธอไม่อาละวาดแฮะ...’
ราอนพึมพัมกับตัวเอง ถ้าเป็นปกติ มาร์ธาคงจะตอยหน้าเขาไปแล้ว แต่นี่เธอไม่ทำ แปลว่าเธอค่อนข้างถูกใจเขา
"ท่านเบอร์เรน”
เมื่อได้จังหวะ ดีแคลก็ขยับมายืนข้างเบอร์เรน
"มีอะไรหรือเปล่า?”
เบอร์เรนขมวดคิ้วและหันไปมอง
"คุณเคยฝึกสู้แบบนั้ยมาก่อนหรือเปล่า?”
"ไม่เคย”
"แต่คุณดูเชี่ยวชาญมาก ผมไม่สามารถอ่านการโจมตีของคุณได้เลย สุดท้ายแล้วผมก็แพ้จนได้”
"อะ...อืม!”
ใบหน้าของเบอร์เรนมีสีแดงขึ้นมาเล็กน้อย เขากำลังเขินกับคำชม
"ดาบสัญชาตญาณ'ของนายก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน ตอนแรกฉันถึงตอบโต้มันไม่ทัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเหนื่อยกับการสู้ขนาดนี้....”
เบอร์เรนชมดีแคลกลับไป
"แต่เราก็แพ้ท่านเบอร์เรนอยู่ดี ตอนหลังๆ นี่ผมสู้ไม่ได้เลยสักนิด”
"นั่นเพราะออร่าพรสวรรค์ของฉันดีกว่าของพวกนายต่างหาก..."
ดูเหมือนเบอร์เรนจะชอบในความตรงไปตรงมาของดีแคล เขาหันไปพูดกับดีแคลต่อ
และในที่สุดเด็กฝึกหัดหลายคนก็เริ่มพูดคุยกัน
พวกเขาถกเถียงกันว่าส่วนไหนที่น่าทึ่งและส่วนไหนที่ยากลำบาก
"ฉันได้ยินมาว่าเธอชอบกินไอศครีม”
"อื้อ”
"ไอศครีมแบบไหนล่ะ?”
"เม็ดกลมๆ”
รูนันนั่งอยู่ตรงข้ามกับเด็กสาวหน้าตาน่ารัก และพวกเธอก็สนทนากันต่อโดยที่มีคารินถามอยู่ฝ่ายเดียว
"อาหารเป็นไงบ้างล่ะ”
ราอนได้ยินเสียงคนมานั่งข้างๆ เขา เลยหันไปมอง เป็นไคน์ ซีกฮาร์ท ที่เพิ่งได้ต่อสู้กันไปในวันนี้
"ฉันแพ้แบบราบคาบเลย ฉันไม่คิดว่านายจะมองเห็นช่องว่างของดาบฉันได้ด้วย”
สีหน้าของไคน์เต็มไปด้วยความชื่นชม
"นายไม่ได้แค่โชคดีหรอกใช่ไหมล่ะ?”
"ใช่ครับท่าน”
ราอนพยักหน้า
"ไม่ต้องพูดแบบทางการก็ได้ ตอนนี้เราอยู่ในสถานะเด็กฝึกหัดเหมือนกันนี่”
"...โอเค”
เขาไม่จำเป็นต้องปฏิเสธข้อเสนอที่จะได้ทำตัวตามสบาย เขาจึงพยักหน้า
"ฉันอวดไปทั่วเลยว่าฉันมีการรับรู้ที่ดีที่สุดในคนวัยเดียวกัน น่าอายชะมัด”
ไคน์ยิ้มขำราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก นี่มันสมัยไหนแล้ว การพูดคุยระหว่างเด็กสายตรงกับสายรองจะตึงเครียดอยู่ตลอดเวลาไปทำไม
"นั่นเป็นบทเรียนที่ดีมากเลย ฉันคงต้องฝึกฝนอีกมาก ขอบคุณนะ”
"บทเรียนเหรอ?”
"ฉันได้เรียนรู้ว่าฉันไม่ควรจะประมาท และฉันต้องเตรียมความรับมือกับความพ่ายแพ้ไว้ด้วย นั่นแหละ นายสร้างบทเรียนที่ยอดเยี่ยมให้ฉันเลย”
ไคน์ยืนขึ้นและค่อยๆ โค้งหัวให้ราอน
"นายเป็นผู้มีพระคุณของฉันแล้ว ขอบคุณจริงๆ ”
"อะ...เอ่อ"
ราอนตกใจและงุนงง
เมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรนะ?
