บทที่ 61: แกะกล่อง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 61: แกะกล่อง
"ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะ"
ในร้านขายของเก่า ไรอันพูดกับอาซิงที่เพิ่งกลับมา
จากนั้นเขาก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงร่างแยกของเขาไม่ใช่คนจริงๆ
เนื่องจากร่างแยกเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปด้วยวิชานินจา อีกทั้งยังหลอมรวมกับการ์ดจากระบบ กระทั่งไรอันก็แทบจะลืมตัว
ไรอันส่ายศีรษะ ตัดจักระออกมาจากร่างแยก สิ่งต่อไปที่เขาได้ยินคือเสียง 'ปัง !'
อาซิงที่เพิ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาหายไปในควันสีขาว การ์ดระดับ D ที่รวมกับร่างแยกก็เข้าสู่คลังของระบบเช่นกัน
ไรอันชำเลืองมองไปที่การ์ดในระบบ จากนั้นไรอันก็หันความสนใจกลับไปที่คะแนนชื่อเสียงของเขา
[คะแนนชื่อเสียง]: 1255
ด้วยความขยันของจอมโจรคิดและอาซิง ก็ทำให้ความเร็วในการเก็บคะแนนของไรอันเร็วขึ้นกว่าเดิมมาก
ใช้เวลาไม่นานนัก เขาก็พอจะแลก [หีบสมบัติเหล็กดำ] ได้แล้ว
เมื่อเห็นว่ามีคะแนนชื่อเสียงมากกว่าพันคะแนนบนแผงข้อมูลระบบ ไรอันก็ไม่ลังเลและใช้มันเพื่อซื้อ [หีบสมบัติเหล็กดำ] ทันที
หลังจากแสงสีขาวที่คุ้นเคยเปล่งแสงออกมา ไอเท็มสองชิ้นก็ปรากฏขึ้นจากหีบสมบัติ
[ไอเท็ม: ไซโคลน แม็กนัม]
[ความสามารถ: แข่งรถ]
[แนะนำ: ไปเลยไซโคลน แม็กนัม! จงใช้ท่าพายุไซโคลน แม็กนัม!]
รถขนาดเล็กสีขาวผสมสีฟ้าในกล่องสมบัตินี้ทำให้ความทรงจำในวัยเด็กของไรอันหวนคืนกลับมา ไซโคลนแม็กนัม เฮอริเคนโซนิคและเรย์สติงเกอร์ พวกมันคือรถของเล่นที่ทำให้ไรอันสมัยเด็กสนุกกับมันมาก รถทามิย่ามีแบตเตอรี่แบบชาร์จได้ ชุดหางและมอเตอร์ไฟฟ้า ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนมันจะถูกแต่งมาแล้วด้วย
เขาส่ายศีรษะ ดึงความคิดกลับมาจากเรื่องความทรงจำในวัยเด็ก
ทันใดนั้นเขาก็มองกลับไปที่ไซโคลน แม็กนัมที่อยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่ทำให้เขารู้สึกหวนคืนนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กเท่านั้น ไรอันส่ายศีรษะ จากนั้นก็หันไปสนใจการ์ดที่เพิ่งสุ่มออกมาได้
[การ์ดระดับ D -- เชลล์]
[ทักษะ ปรมาจารย์ติ่มซำ]
[ประวัติภูมิหลัง: เขารู้จักกันดีในชื่อว่า "ไม้เหล็ก เชลล์" เขาเป็น "ปรมาจารย์ติ่มซำ" จากชานซีที่เดินทางไปทั่วโลกเพื่อเพิ่มดาวให้กับไม้เหล็กของเขา ดาวแต่ละดวงเป็นตัวแทนของเชฟที่เขาเอาชนะมาได้ ไม้เท้าของเขาคืออุปกรณ์ทำอาหารและอาวุธของเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกเรียกว่า "ไม้เหล็ก เชลล์" ร่างกายของเขาแข็งแรงและสูงมาก ล่ำสัน มีนิสัยหุนหันพลันแล่นและใจกว้าง เขามักจะบอกว่าติ่มซำเป็นอาหารอันดับหนึ่งของโลก]
[คำพูดติดปาก: การทำอาหารน่ะเป็นสิ่งที่นำความสุขมาสู่ผู้คน]
'เชลล์ก็เป็นการ์ดระดับ D เหมือนกันเหรอ?'
เมื่อดูการ์ดใหม่ที่ได้มาจากหีบสมบัติ ความสงสัยเล็กๆ น้อยๆ ก็ได้ผุดขึ้นในใจของไรอัน
'นอกจากทักษะ [ปรมาจารย์ติ่มซำ] แล้ว ไอ้หมอนี้จากเรื่องยอดกุ๊กแดนมังกรก็แค่คนธรรมดานี้หว่า!'
บางทีคำจำกัดความของการ์ดระดับ D ที่เขาคิดไว้อาจผิดไปตั้งแต่ต้น เพราะ [จอมโจรคิด] ก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเช่นกัน
ในร้านขายของเก่า ไรอันเท้าคางขณะที่ตกอยู่ในห้วงภวังค์
คำจำกัดความก่อนหน้านี้ของระดับ D ของเขาเริ่มเปลี่ยนไปจากตัวละครที่มีความสามารถพิเศษ ไปเป็นคนที่ถึงจุดสูงสุดของความสามารถมนุษย์
นี่คงเป็นสาเหตุที่ไรอันได้รับ [เชลล์] ซึ่งเป็นการ์ดระดับ D เห็นได้ชัดว่าในคำจำกัดความของระบบ [ปรมาจารย์ติ่มซำ] ก็เป็นหนึ่งในความสามารถที่เป็นจุดสูงสุดของมนุษย์
ถึงความสามารถของการ์ดระดับ D จะสมเหตุสมผลแล้ว แต่ว่า... 'ทำไมเขารู้สึกเศร้าใจขนาดนี้
เขาใช้แต้มชื่อเสียงไปหนึ่งพันเพื่อแลกกับความทรงจำวัยเด็กและกลายเป็นเชฟเนี่ยนะ ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาคงไม่มีความสุขกันไปแล้ว
เพราะคะแนนชื่อเสียงเป็นสิ่งที่ไม่อาจใช้ทิ้งใช้ขว้างได้
เมื่อคิดไปคิดมา ไรอันก็ลองนำการ์ด [เชลล์] ที่เพิ่งได้มาใหม่ลงในช่องเสียบการ์ด
เขาต้องการดูว่าความพิเศษอะไรของ [เชลล์] ที่มีทักษะ [ปรมาจารย์ติ่มซำ] ถึงถูกกำหนดให้เป็นการ์ดระดับ D โดยระบบ
เมื่อสวมการ์ดระดับ D ใบใหม่ สีหน้าของไรอันก็เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ถึงความรู้ในการทำอาหารที่เขาไม่มี มันเริ่มปรากฏขึ้นในสมองของเขา ความทรงจำเหล่านี้เริ่มต้นจากพื้นฐานที่สุด ตั้งแต่การทำก๋วยเตี๋ยวไปจนถึงการทำติ่มซำขั้นสูง มันคล้ายกับว่าเขาพร้อมทำอาหารได้ทุกเมื่อ มันให้ความรู้สึกว่าถ้าหากเขาลองทำดู เขาจะสามารถทำอาหารได้แบบฉบับเดียวกับในความทรงจำ
เห็นได้ชัดว่า [ปรมาจารย์ติ่มซำ] เป็นทักษะติดตัวและเป็นทักษะติดตัวที่ทำส่งผลต่อความทรงจำ ซึ่งแตกต่างจาก [เร่งอะดรีนาลีน]
เมื่อเห็นอาหารนับไม่ถ้วนในความทรงจำ ไรอันก็ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย
หลังจากใช้เวลาอยู่ในโลกนี้มาเป็นเวลานาน เขาก็ไม่ได้ลิ้มรสอาหารจีนแท้ๆ ตามที่เขาต้องการนัก เพราะร้านอาหารจีนส่วนใหญ่ในนิวยอร์กล้วนขายอาหารจีนที่ 'ปรับปรุง' มาแล้ว
'บางทีฉันควรลองทำอาหารบ้างดีไหมนะ?'
'แต่ฉันคงต้องฝึกฝนสักหน่อยให้คุ้นชินกับไฟ อืม เอาไอ้นี้แล้วกัน!'
หลังจากดึงสติที่กำลังหาข้ออ้างอะไรมากมาย ไรอันก็รีบออกจากร้านขายของเก่าไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุด
"กุ้ง หมู เนื้อวัว ผัก ไข่แดงและที่สำคัญที่สุดคือแป้ง"
“อืม ฉันต้องการหม้อนึ่งด้วยหนึ่ง เวรจริง ไม่มีหม้อนึ่งในซุปเปอร์มาร์เก็ต งี้ฉันต้องเดินทางไปไชน่าทาวน์เหรอ? ไม่เพียงแค่หม้อนึ่งเท่านั้น เขายังต้องการไม้นวดแป้งด้วย...”
...
"ในที่สุดทุกอย่างก็ครบสักที"
เขากลับมาถึงบ้านพร้อมถือถุงใบใหญ่สองใบ
เมื่อมองไปที่ห้องครัวที่เต็มไปด้วยส่วนผสมในการทำอาหาร ไรอันก็รู้สึกพึงพอใจพอสมควร ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่ามือของเขากระตุก เหมือนความรู้สึกอยากทำอาหารได้ผุดขึ้นมา
'นี่คือจิตวิญญาณการทำอาหารของ "ปรมาจารย์ติ่มซำ" สินะ?'
ขณะที่คิด ไรอันก็ลงมือทำตามไปด้วย
เขาผสมแป้งและสับส่วนผสม
แม้ว่าในตอนแรกไรอันจะดูไม่คุ้นเคย แต่เขากลับสามารถทำมันได้อย่างไม่ยากเลย เขาเห็นมือของเขากวนและนวดอย่างรวดเร็ว ขยับแป้งเข้าและออกอย่างชำนาญ ในไม่ช้า แป้งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็กลายเป็นแป้งที่เนียนนุ่ม เมื่อมองไปที่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ปั้นเสร็จแล้ว ไรอันก็พยักหน้าด้วยความยินดี แต่มือของเขาไม่หยุดเลยสักนิด เขาจัดการกับส่วนผสมต่างๆ ที่ซื้อมาได้อย่างง่ายดาย
"นี่คือของแช่แข็งจากซูเปอร์มาร์เก็ต พวกมันไม่ได้สดใหม่ คงต้องหาวิธีทำให้มันพอทานได้" เมื่อหยิบผักออกจากถุง แม้จะมองเพียงแวบเดียว ไรอันก็บอกได้เลยว่าความสดใหม่ของส่วนผสมนั้นไม่เหมาะกับการนำมาทำอาหาร
หลังจากเลือกวัตถุดิบที่คิดว่าใช้การได้แล้ว ไรอันก็หยิบมีดทำครัวขึ้นมา ด้วยการยกมือขึ้นลง เสียงหั่นที่คมชัดและเป็นจังหวะได้ขึ้น ส่วนผสมบนเขียงได้ถูกเปลี่ยนเป็นไส้ไว้ใช้ทำเป็นอาหารแล้ว
