บทที่ 54: ราชทูตมาเยือนและราชสำนักไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 54: ราชทูตมาเยือนและราชสำนักไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด!
ทว่าเมื่อหลินเป่ยฟานกลับถึงเรือนในยามพลบค่ำ ก็ยังมีเจ้าตัวเล็กติดสอยห้อยตามเขามาด้วย
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะเกาะเจ้ากินให้สิ้นเนื้อประดาตัว!” เจ้าหญิงตัวน้อยกัดฟันกรอด
หลินเป่ยฟานยิ้ม “เช่นนั้นก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ถือเสียว่าเป็นรางวัลให้ท่าน! ต้องขอบคุณท่านเลยที่อุตส่าห์ทำหน้าที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาให้ทั้งวัน!”
“เจ้าพูดดีมีเหตุผล! เช่นนั้นก็ไปกันเลย!” ทั้งสองเข้าไปในรถม้าและค่อยๆ หายไปในแสงของดวงตะวัน
ข่าวคราวของเจ้าหญิงน้อยที่กลายเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาได้ถึงหูของจักรพรรดินีอย่างรวดเร็ว จักรพรรดินีถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ยุนหยิงน้อย เจ้าถูกขายโดยหลินเป่ยฟาน ทั้งยังช่วยเขานับเงินอีก แค่เพียงวันเดียวก็ไม่รอดเสียแล้ว!”
เขาใช้เจ้าหญิงน้อยจัดการกลุ่มบุตรขุนนางไม่พอ แต่ยังหลีกเลี่ยงปัญหากับเจ้าหญิงน้อยได้อีก
ต้องบอกว่านี่เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมมาก!
ผู้คนมากมายถ้าได้รู้เรื่องราวทั้งหมดคงประหลาดใจมากแน่!
“หลินเป่ยฟาน ข้าตั้งหน้าตั้งตารอเลยว่าเจ้าจะทำอะไรอีก!” จักรพรรดินีเลิกสนใจเรื่องนี้และกลับไปดูฎีกาตรงหน้าต่อ
ในเวลานี้ มีหนึ่งฎีกาที่ดึงดูดความสนใจของนาง “ราชทูตจากอาณาจักรดาร์โรจะมาถึงวันพรุ่งนี้!”
วันรุ่งขึ้นในห้องโถงของจักรพรรดิทองคำ “คำนับฝ่าบาท ขอให้องค์จักรพรรดิทรงพระเจริญ!”
“เสนาบดีทุกท่าน ลุกขึ้นเถิด!”
“ขอบพระทัยพะยะค่ะ ฝ่าบาท!” เหล่าเสนาบดียืนอยู่ทั้งสองข้าง
ในยามนั้นเอง ขันทีเฒ่าผู้หนึ่งตะโกนว่า “ฝ่าบาท เจ้าชายแฮมจากอาณาจักรดาร์โรได้มาพร้อมกับราชทูตของเขาเพื่อขอแสดงความเคารพ!”
"ตกลง!" จักรพรรดินีกล่าวออกมาด้วยท่าทางทรงอำนาจ
ชายร่างสูงดูแข็งแรงห้าคนในเสื้อผ้าที่แปลกประหลาดและผิดปกติได้เดินเข้ามาในห้องโถงพระราชวังทองคำ พวกเขายกหัตถ์ขวาขึ้นและวางไว้บนอกซ้าย โค้งคำนับเล็กน้อยและพูดอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “คำนับฝ่าบาท จักรพรรดินีแห่งราชวงศ์อู๋ผู้ยิ่งใหญ่ ขอให้ท่านทรงมีสุขภาพแข็งแรงและเจริญยิ่งยืนนาน!”
“ราชทูตจากอาณาจักรดาร์โร ลุกขึ้นเถิด!” จักรพรรดินียื่นมือออกไปเพื่อบอกให้พวกเขาลุกขึ้น
“ขอบพระทัยพะยะค่ะ ฝ่าบาท!” ทั้งกลุ่มเงยหน้าขึ้นมอง
“เจ้าชายแฮม คราวนี้ท่านมาที่นี่ทำไมหรือ?”
“ฝ่าบาท ข้ามาด้วยเหตุผลห้าประการ! ประการแรกเพื่อดูใบหน้าที่งดงามของท่านและถ่ายทอดถึงความตั้งใจอันเป็นมิตรจากอาณาจักรของข้า! ประการที่สองเพื่อชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามของราชวงศ์อู๋อันยิ่งใหญ่ ประการที่สาม…”
ทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันอย่างเป็นมิตร หลินเป่ยฟานยืนอยู่ด้านหลังและฟังอย่างเงียบๆ เขารู้ดีว่าทำไมราชทูตจากอาณาจักรดาร์โรถึงมา
อาณาจักรดาร์โรเป็นประเทศเล็กๆ บนชายแดนของราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่ที่มีประชากรประมาณ 10 ล้านคนและความแข็งแกร่งของพวกเขาก็มีอยู่น้อยนิดมาก ก่อนหน้านี้พวกเขามีความขัดแย้งกับราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่ เกิดการต่อสู้กันไม่กี่ครั้ง แต่ในที่สุดก็พ่ายแพ้ต่อราชวงศ์อู๋
ดังนั้นพวกเขาจึงมาที่นี่เพื่อยื่นเรื่องหารือสันติภาพ
ราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่ก็ไม่ต้องการที่จะต่อสู้เช่นกัน
เนื่องจากราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่มีปัญหาทั้งภายในและภายนอกมากเกินไป การต่อสู้รังแต่จะทำให้ความแข็งแกร่งที่พึงมีถดถอยเลย
ทั้งสองฝ่ายมีความเห็นเหมือนกัน ซึ่งเป็นเหตุผลที่การประชุมครั้งนี้ได้เกิดขึ้น
ทันใดนั้นเจ้าชายแฮมก็ดีดนิ้ว คนสองคนเดินเข้ามาด้วยความเคารพและนำกล่องที่ดูเป็นเอกลักษณ์มาด้วย “ฝ่าบาท นี่คือสนธิสัญญาของเรา ได้โปรดตรวจสอบ!”
"ส่งมันมา!" จักรพรรดินีสั่งการทันที
“ขอรับฝ่าบาท!”
ขันทีเดินลงมาและกำลังจะเปิดกล่องเพื่อหยิบหนังสือออกมา แต่ก็พบว่าเขาไม่สามารถเปิดได้ ไม่ว่าจะพยายามเพียงใดก็ตาม
“องค์ชายแฮม ได้โปรดเปิดกล่องด้วย!” เจ้าชายแฮมส่ายศีรษะไปมา “มันเปิดไม่ได้! กล่องนี้มีชื่อว่าพันลี้แห่งแม่น้ำและขุนเขา ถูกสร้างขึ้นโดยช่างฝีมือที่มีฝีมือหลายสิบคนในอาณาจักรของเรา มันต้องใช้กุญแจพิเศษในการเปิด! ทว่ากุญแจได้หายไประหว่างการเดินทางอันยาวนาน! ว่ากันว่ามีคนที่มีความสามารถมากมายในราชวงศ์อู๋ผู้ยิ่งใหญ่ที่ควรจะสามารถเปิดกล่องนี้ได้! แต่กล่องนี้มีค่ามาก ข้าหวังว่ามันจะสามารถถูกเปิดได้และสามารถนำหนังสือออกมาได้โดยไม่มีสิ่งใดเสียหาย!”
ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี่ล้วนคาดเดาได้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการทำอะไร เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพ่ายแพ้ไปแล้ว แต่พวกกลับไม่ยอมจำนนดีๆ และเลือกสร้างปัญหาแทน!
ทว่าราชวงศ์อู๋ที่ยิ่งใหญ่ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเดินหน้าต่อไป ถึงแม้จะมีหลายวิธีในการแก้ไขปัญหานี้ แต่หากทำผิดเพี้ยนไป คงเกิดปัญหาขึ้นแน่! ซึ่งการกลั่นแกล้งเช่นนี้เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ไร้ค่า ไร้ประโยชน์และเสียเวลานักที่ทำให้ทั้งสองอาณาจักรต้องมีปัญหากัน!
“ท่านเสนาบดี มีวิธีใดบ้างที่จะเปิดกล่องพันลี้แห่งแม่น้ำและขุนเขา?” จักรพรรดินีเอ่ยถามขึ้นมา
เสนาบดีพลเรือนและทหารมารวมตัวกัน ตรวจสอบกล่องอย่างถี่ถ้วน พวกเขาขมวดคิ้วและคิดและในท้ายที่สุดก็ส่ายศีรษะทีละคน
“ฝ่าบาท โครงสร้างของกุญแจนี้ค่อนข้างซับซ้อน มีตะขอมากมายอยู่ภายใน หากไม่มีกุญแจดั้งเดิม ก็คงเป็นการยากที่จะเปิด! ได้โปรดยกโทษให้กับความไร้ความสามารถของเราด้วย!”
ทว่ามีเพียงคนเดียวที่มีความมั่นใจ
“ฝ่าบาท ข้าต้องการเวลาสองวัน!” หัวใจของทุกคนถึงกับตกลงตาตุ่ม
หากผ่านไปสองวัน กระทั่งอาหารก็เสียรสแล้ว! ถ้าไม่สามารถเปิดกล่องพันลี้แห่งแม่น้ำและขุนเขาได้ก่อนที่ราชสำนักช่วงรุ่งสางจะจบลง จักรวรรดิอู๋ก็ต้องเสียหน้ามากเป็นแน่! สีหน้าของทุกคนไม่ค่อยดีนัก ส่วนทางด้านเจ้าชายแฮมและผู้อื่นๆ ก็ยิ้มอย่างมีชัย
ทันใดนั้นเจ้าชายแฮมจึงแสร้งทำเป็นเสียใจและพูดว่า “ถ้ามันยังเปิดไม่ได้ ข้าคงจะต้องใช้มีดผ่าออก! ทว่ามันคงจะสร้างความเสียหายให้แก่กล่องพันลี้แห่งแม่น้ำและขุนเขา แต่มิตรภาพระหว่างทั้งสองอาณาจักรย่อมมีความสำคัญมากกว่า!”
"ฮึ่ม!" จักรพรรดินีค่อนข้างไม่พอใจนัก นางมองไปที่เหล่าขุนนางทั้งหมด
ทั้งเสนบาดีพลเรือนและทหารต่างก็ก้มหน้าลงด้วยความละอาย ทว่าในขณะนี้เอง นางก็สังเกตเห็นคนผู้หนึ่งที่สงบมากตั้งแต่ต้นจนถึงยามนี้ ทันใดนั้น นางก็รู้สึกถึงความหวังที่ริบหรี่จึงได้เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านหลิน ท่านมีความคิดอะไรบ้างไหม?”
