บทที่ 53: ให้ความรู้แก่พวกเขาด้วยความรักและหมัด!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 53: ให้ความรู้แก่พวกเขาด้วยความรักและหมัด!
หากหลินเป่ยฟานเป็นคนที่พวกเขากลัวมากที่สุด เจ้าหญิงยุนหยิงก็เป็นคนที่สอง! ก่อนที่หลินเป่ยฟานจะปรากฏตัว เจ้าหญิงยุนหยิงเป็นสิ่งที่พวกเขากลัวเป็นอันดับหนึ่ง! เพราะเจ้าหญิงผู้นี้มักจะเข้ามาต่อยและเตะพวกเขา ทั้งยังให้พวกเขาเลี้ยงอาหารจนพวกเขาแทบไม่มีเงินเหลือแล้ว!
ช่างโชคร้ายที่พื้นเพของเจ้าหญิงยุนหยิงใหญ่กว่าพวกเขามาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำให้นางขุ่นเคืองได้! ดังนั้นทุกครั้งที่พวกเขาเห็นเจ้าหญิงตัวน้อย พวกเขาก็ต้องหลีกหนี!
ไม่คิดเลยว่าพอพวกเขาวิ่งมายังสถาบันจักรพรรดิ อีกฝ่ายก็ยังไล่ตามพวกเขามาด้วย!
เจ้าหญิงน้อยดูตื่นเต้นยิ่ง! หากนางได้มีตำแหน่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเขา นางก็สามารถสั่งสอนพวกเขาได้โดยไม่ต้องกลัวเกรงอะไรอีก! เป็นความคิดดีที่ดีเหลือเกิน! ทำไมก่อนหน้านี้ข้าคิดไม่ได้กันนะ?
นางถึงกับชื่นชมหลินเป่ยฟานในใจ ยอดเยี่ยมมาก!
"ดูเหมือนว่าทุกคนจะเป็นคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่แล้ว เช่นนั้นก็คงเข้ากันได้ดีมากอย่างแน่นอน!" หลินเป่ยฟานยิ้ม
"ข้าเองก็ไม่คัดค้านเลย!" เจ้าหญิงน้อยยกมือขึ้นอย่างตื่นเต้น
"ข...ข้าขอคัดค้าน!" บัณฑิตผู้เป็นลูกชายของขุนนางผู้หนึ่งยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรง
"หือ?" เจ้าหญิงน้อยเลิกคิ้วขึ้น
ภายใต้การจ้องมองที่อันตรายของเจ้าหญิงน้อย อีกฝ่ายก็หวาดกลัวและหดมือของเขาลง แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่น่าสังเวชในอนาคตของเขา เขาก็ยกมือขึ้นอีกครั้งด้วยความกล้าหาญ
"เจ้ากำลังคัดค้านอะไรเหรอ?" หลินเป่ยฟานยิ้ม
"การคัดค้านของข้าคือ..."
ในยามนั้นเอง เจ้าหญิงตัวน้อยก็ได้ปรากฏตัวถัดจากคนที่ชูมือขึ้นพร้อมกับพูดว่า "หลินเป่ยฟาน ให้เวลาข้าสักหน่อยสิ ข้าได้สอนเรื่องมโนคติให้กับเขา!"
จากนั้นนางก็เดินออกไปพร้อมกับชายคนนั้น ครู่ต่อมา ได้มีเสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ภายนอกห้องเรียน
ช่างเจ็บปวดเหลือใจนักที่ต้องได้ยินเสียงกรีดร้องนี้!
เหล่าบัณฑิตที่เป็นบุตรขุนนางอีกหลายคนในห้องเรียนต้องทนฟังเสียงกรีดร้องที่ดังก้องข้างนอก ริมฝีปากของพวกเขาถึงกับเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด!
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหญิงน้อยก็กลับมาด้วยท่าทางภาคภูมิใจ
บัณฑิตผู้นั้นก็กลับมาเช่นกัน แต่มาพร้อมรอยวงกลมตรงดวงตาสองวงและตรงแก้มสีม่วง ใบหน้าของเขาดูสิ้นหวังยิ่ง หลินเป่ยฟานก็ได้เอ่ยถามอีกครั้ง “บัณฑิตหนุ่มเอ๋ย เจ้ายังมีอะไรคัดค้านอีกไหม?”
“ขอตอบกลับท่านหลิน ข้าไม่มีสิ่งใดคัดค้านแล้ว!” อีกฝ่ายโค้งคำนับทันทีและตอบเสียงดัง “แล้วพวกเจ้าล่ะ ยังคัดค้านอีกหรือเปล่า?” หลินเป่ยฟานมองไปทางบัณฑิตที่หน้าซีดเผือก พวกเขาส่ายศีรษะทีละคน
“ไม่คัดค้าน!”
“ไม่มีข้อคัดค้านอย่างแน่นอน!”
"เหอะ!" เจ้าหญิงน้อยยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“ในเมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้านแล้ว ก็เป็นอันตกลงกัน!”
หลินเป่ยฟานประกาศเสียงดัง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าหญิงจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของชั้นเรียนนี้ รับผิดชอบในการดูแลการศึกษาและระเบียบวินัยของทุกคน!”
"ไม่นะ!"
เหล่านายน้อยหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง เขาเห็นแต่เพียงความมืดมิดกับชีวิตในอนาคตของพวกเขา
“องค์หญิง ตอนนี้พวกเขาอยู่ภายใต้การดูแลของท่านแล้ว!” หลินเป่ยฟานกล่าวอย่างไม่เต็มใจนัก “แม้นพวกเขาจะซุกซนมาก แต่พวกเขาก็ยังเป็นเพียงเด็ก!”
“ท่านหลิน…” นายน้อยทุกคนลืมตามามองอย่างมีความหวัง
“ทว่าหากพวกเขาจำเป็นต้องถูกลงโทษ พวกเขาก็จะต้องถูกลงโทษและเมื่อพวกเขาจำเป็นต้องถูกดุ พวกเขาควรจะต้องถูกดุ! หากการตีหนึ่งครั้งไม่ได้ผล ท่านจงตีสองครั้งและหากการตีสองครั้งไม่ได้ผล ให้ตีสามครั้งจนกว่าพวกเขาจะเชื่อฟัง! มิฉะนั้น มันคงจะส่งผลร้ายต่ออนาคตของพวกเขาแน่!”
"โอ้ ไม่นะ!" พวกเขาหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังอีกครั้ง
ทันใดนั้น เจ้าหญิงน้อยก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ ใบหน้าของนางพลันกลับกลายเป็นจริงจัง “ท่านหลิน วางใจได้เลย! ข้าจะจับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิดและจะไม่ปล่อยให้พวกเขาหลงเดินทางผิด!”
หลินเป่ยฟานพึงพอใจมาก “องค์หญิง ขอให้สนุกกับการทำงานนะขอรับ!”
“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาและข้าก็ไม่มีประสบการณ์ด้วย ท่านหลิน ท่านช่วยสอนข้าได้ไหม?” เจ้าหญิงน้อยถามอย่างนอบน้อม
“วิธีการสอนนั้นเรียบง่ายมาก ท่านเพียงแค่ต้องสอนด้วยความรัก!” หลินเป่ยฟานยิ้ม
"ความรักหรือ?" เจ้าหญิงน้อยรู้สึกสับสน
“อย่างที่เขาว่ากัน จงรักให้ลึกซึ้ง กวดขันให้เคร่งครัด! ดังนั้นท่านเพียงแค่ต้องใช้กำปั้นแห่งความรักสั่งสอนพวกเขา ถ้าท่านสามารถใช้มือของท่านได้ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดสิ่งใด! เพียงแค่ทุบตีพวกเขาไปเรื่อยๆ จนกว่าพวกเขาจะเรียนรู้บทเรียนได้ก็เท่านั้น!”
หลินเป่ยฟานกล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง เจ้าหญิงน้อยชูกำปั้นขึ้นมาและพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ข้าเข้าใจแล้ว!" นายน้อยทุกคนสัมผัสหน้าอกของพวกเขา รู้สึกได้เลยว่าหัวใจของพวกเขามันแทบจะหยุดเต้นไปแล้ว
จากนั้นเจ้าหญิงน้อยก็กลายเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชั้นเรียนนี้อย่างเป็นทางการ นางต้องจับตาดูเหล่าบัณฑิตทุกคนอย่างใกล้ชิด
เมื่อใดก็ตามที่มีใครหย่อนยาน นางจะใช้หมัดแห่งความรักของนางเพื่อให้ความรู้แก่พวกเขาทันที บางครั้งก็จะมีเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดดังลั่นออกมา
เมื่อได้เห็นความสัมพันธ์ที่กลมกลืนระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์ หลินเป่ยฟานก็ดีใจมากและชื่นชมการตัดสินใจของตัวเขาเอง ตัวเขามีหน้าที่เป็นขุนนาง จึงมีงานมากมายและไม่อาจจับตัวบัณฑิตเหล่านี้ได้ตลอดเวลา
แต่เมื่อมีเจ้าหญิงน้อยเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวลแล้ว นางเป็นศัตรูของเหล่านายน้อยพวกนี้และด้วยการที่นางคอยดูแลพวกเขา พวกเขาจะไม่กล้าประพฤติผิดอย่างแน่นอน
เรื่องที่เป็นปัญหาก็ได้รับการแก้ไขไปแล้ว อีกทั้งเจ้าหญิงน้อยก็ไม่มาหาเรื่องเขาแล้ว และยังทำงานโดยไม่ต้องจ้างอีก สองปัญหาได้รับการแก้ไขในคราวเดียว ช่างน่ายินดีนัก!
