ตอนที่ 9 สั่งให้ถอย

มีทรัพยากรมากมายในโต๊ะทรายจักรวรรดิ

มีทั้งทุ่งธัญพืช เหมืองถ่าน เหมืองหินปูน เหมืองเงินและเหมืองเกลือ…(เหมืองเกลือจริงๆน้า ไม่ใช่นาเกลือ)

ทรัพยากรเหล่านี้เดิมเป็นของอาณาจักรโม่ และส่วนใหญ่ก็โดนฝังในดิแดน ไม่มีใครรู้ แต่ เมื่อรวมเข้ากับอาณาจักรเซี่ย มันจึงแสดงในโต๊ะทรายจักรวรรดิ

เมื่อปรากฏในโต๊ะทรายจักรวรรดิ เขาสามารถใช้ความสามารถของโต๊ะทรายเพื่อเอามันมาได้

เหตุผลว่าทำไมเขาถึงอยากขยายดินแดนเพราะทรัพยากรเหล่านี้

ด้วยทรัพยากร อาณาจักรก็จะแกร่งขึ้น

“มันคือเหมืองถ่านใหญ่ ย้ายมา!’

“เหมืองหินปูนนี่ก็ของดี ย้ายมา!”

“เหมืองเกลือ ย้ายมา!”

“ทุ่งธัญพืชและดินชั้นดี ข้าอยากได้ด้วย ย้ายมา!’

“บ้าจริง มีเหมืองทองใหญ่ด้วย มูลค่ากว่าสิบล้านตำลึง ย้าย!’

“มันเป็นของข้าหมดเลย ย้ายมาให้หมด ฮี่ๆ!’

..

หลินเป่ยฟานพอใจกับการย้ายทรัพยากรเหล่านี้มาอาณาจักรเซี่ย

เวลานี้ อันลู่ซานได้นำทัพรุกคืบต่อไป

หลังผ่านไปสามวันติด พวกเขาก็ยึดได้สิบห้าเมืองและผลักดันชายแดนอาณาจักรเซี่ยไปสองร้อยกิโลเมตร

หน้าต่างของโต๊ะทรายจักรวรรดิผ่านการเปลี่ยนแปลง

กล่องทรายจักรวรรดิ(เริ่มต้น)

พื้นที่ดินแดน : 360000ตารางกิโลเมตร(พื้นที่เพาะปลูก110000ตารางกิโลเมตร)

ทรัพยากรภายใน : 51.5ล้านตำลึง(1เหมืองเหล็ก 2เหมืองถ่าน 1เหมืองทองแดง..)

ประชากร : 3.22ล้าน(1%คนรวย 18%คนธรรมดา 71%คนจน)

พลังทหาร : 300000(2ก่อกำเนิด 200นักรบ..)

พลังชาติ : 445(อาณาจักรขนาดเล็ก)

…

ก่อนอื่น ในแง่ของขนาดดินแดน มันขยายไป40000ตารางกิโลเมตร และพื้นที่ที่เพาะปลูกได้ก็เพิ่มสามหมื่นตารางกิโลเมตร ซึ่งหมายความว่าอาณาจักรเซี่ยจะผลิตอาหารได้เพิ่มขึ้น

ทรัพยากรภายในเพิ่มขึ้นกว่ายี่สิบล้านตำลึง

ประชากรกับกำลังทหารไม่เปลี่ยน แต่พลังชาติโดยรวมเพิ่มขึ้นหนึ่งร้อย!

ในเวลาไม่กี่วัน พลังชาติของเขาเพิ่มขึ้น30%

หลินเป่ยฟานรู้สึกว่าเขาทำเงินได้มาก!

“ติ้ง!เพราะพลังชาติของผู้เล่นเพิ่ม พลังจึงเพิ่มขึ้นตาม! ได้รับรางวัลเป็นปราณกุ่ยหยวนสามจุด!”

“ปราณกุ่ยหยวนสามจุดประกอบด้วยขาเฟิงเซิน ฝ่ามือไป่อวิ๋นและหมัดเทียนซวง การผสานของทั้งสามจึงกลายเป็นปราณกุ่ยหยวนสามจุด เมื่อใช้ มันจะมีพลังสั่นคลอนโลก กวาดล้างเทพมาร!”

ในพริบตา วิชาลับนี้ก็ผสานเข้ากับหัวของหลินเป่ยฟาน

หลินเป่ยฟานเรียนรู้วิชานี้ได้โดยไม่มีอาจารย์

หลินเป่ยฟานพอใจมาก“เยี่ยม!ด้วยปราณสามส่วนนี้ ข้าจะถือเป็นผู้บ่มเพาะก่อกำเนิดของจริง!และร่วมกับวิชาลับ ข้าจะไร้เทียมทานในระดับเดียวกัน!ฮ่าๆ!”

หลินเป่ยฟานพอใจกับการเก็บเกี่ยวนี้มาก

“มันเกือบถึงเวลายุติการต่อสู้แล้ว!”

หลินเป่ยฟานออกประกาศิต และรีบส่งไปยังอันลู่ซานที่สู้อยู่แนวหน้า

อันลู่ซานดีใจมากตอนได้ยินประกาศิตของหลินเป่ยฟาน คิดว่าหลินเป่ยฟานจะส่งประกาศิตหลวงมาเชยชมเขา และหวังว่าเขาจะได้รับคำสั่งให้พิชิตเมืองต่อ

แต่พอเขาอ่านประกาศิต เขาก็ต้องตะลึง!

ฝ่าบาท ท่านอยากให้เราถอย?

เราเพิ่งยึดเมืองได้และขยายชายแดน แต่ตอนนี้จะให้เราส่งคืนดินแดนที่เราชิงมาได้?

ทั้งตัวของอันลู่ซานเกร็ง หนังศรีษะชาด้าน!

หลังทำศึกมานานขนาดนี้ เขาก็รู้สึกโดดเดี่ยว

พอมองอันลู่ซานที่ตัวแข็ง แม่ทัพคนอื่นก็วิตก

“ท่านแม่ทัพใหญ่ ฝ่าบาททรงตรัสว่าอย่างไร?”

“พูดอะไรบ้างสิท่าน”

“ประกาศิตเขียนไว้ว่าอย่างไรกัน?”

..

“ข้าพูดไม่ออก พวกเจ้าดูกันเองแล้วกัน!”อันลู่ซานถอนหายใจและส่งประกาศิตให้ทุกคน

หลังทหารทุกคนอ่าน พวกเขาก็อ้าปากค้าง

“อะไรนะ ฝ่าบาทอยากให้เราถอย?”

“ให้ส่งดินแดนที่เรายึดคืนให้อาณาจักรโม่?”

“เราจะส่งดินแดนที่เราเพิ่งยึดมาอย่างยากลำบากคืนไป?”

“นี่เป็นประกาศิตปลอมหรือเปล่า?”

อันลู่ซานถอนหายใจ พูดอย่างอ่อนแรง“นี่คือคำสั่งจากฝ่าบาทเอง และมีการยืนยันถึงอำนาจทหาร มันจะเป็นของปลอมได้ไง?ฝ่าบาท…ทรงอยากให้เราถอยและหยุดการต่อสู้จริงๆ!”

“งั้นท่านแม่ทัพ ท่านอยากให้เราถอยจริงหรือ?”

“ท่านเต็มใจหรือ?”

“ท่านแม่ทัพ เราควรทำยังไง?”

..

ทหารทุกนายพูดทีละคน

มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะส่งเมืองที่ยึดได้กลับคืน!

“เราจะไปทำอะไรได้ คำสั่งของจักรพรรดิไม่อาจละเมิด..”เสียงของอันลู๋ซานเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

“ถอย!”

“ทหารทุกนาย จงฟังคำสั่ง ถอยทัพกลับ!”คำสั่งทหารใหม่กระจายไปทั่วกองทัพ

จากนั้น อันลู่ซานก็นำทัพถอยกลับไปชายแดนของอาณาจักรเซี่ยเดิม ส่งคืน15เมืองคืนให้อาณาจักรโม่

อาณาจักรโม่ที่ระดมทัพและกำลังเตรียมการทำศึกอยู่ตกตะลึง!

เราได้พร้อมทำสงครามแล้ว และเราจะแผดเผาทุกอย่าง แต่แกกลับถอย?

มันหมายถึงการส่งเมืองคืนให้เหรอ?