บทที่ 52: จงอย่าถูกคนขายแล้วยังช่วยนับเงิน!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 52: จงอย่าถูกคนขายแล้วยังช่วยนับเงิน!
ต้องรู้กันก่อนว่ายุนหยิงเป็นเจ้าหญิงของอาณาจักรหนึ่งที่มีอำนาจมาก ทั้งยังเป็นบุตรีคนเล็กที่ได้รับความรักมากที่สุด โดยปกติแล้ว เมื่อนางต้องยั่วยุผู้อื่น คนผู้นั้นก็ได้แต่ยอมรับพ่ายแพ้และพร้อมที่จะจ่ายเงินให้ เพราะหวาดเกรงอำนาจบิดาของนาง ทว่าเหตุใดหลินเป่ยฟานถึงสามารถทำให้เรื่องมันกลับตาลปัตรได้เช่นนี้? ไม่ใช่คราเดียว แต่ถึงสองครา!
“ท่านหลินทำได้อย่างไรกัน?” จักรพรรดินีสนใจเรื่องนี้มากยิ่งขึ้น
“ฝ่าบาท สถานการณ์เป็นเช่นนี้…” หลังจากได้ยินคำอธิบายไปแล้ว จักรพรรดินีก็ไม่รู้เลยว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี
วันที่สี่ ในที่สุดองค์หญิงน้อยยุนหยิงก็เข้ามาในพระราชวังเพื่อพบกับจักรพรรดินี นางแสดงความเคารพและกล่าวว่า “ยุนหยิงของเคารพท่านพี่สาวจักรพรรดินี!” จักรพรรดินีวางบันทึกของนางลงและยิ้มออกมาอย่างตำหนิ “ยุนหยิงน้อย เจ้ากลับมาสี่วันแล้ว ทว่าเหตุใดพึ่งมาหาข้ากัน? หรือเจ้าลืมข้าไปแล้ว?”
เจ้าหญิงตัวน้อยรีบอธิบายทันที “ท่านพี่สาวจักรพรรดินี ไม่ใช่เช่นนั้นเลย! ยุนหยิงผู้นี้จะลืมพี่สาวไปได้อย่างไร? แต่พอดีมันมีบางอย่างเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จึงทำให้ข้าต้องล่าช้าไป!”
“เกิดอะไรขึ้นกันล่ะ?”
“ท่านพี่สาวจักรพรรดินี ข้าจะเล่าให้ท่านฟังเอง เมื่อข้ากลับมาที่เมืองหลวง ข้าก็ได้ยินจากใครบางคนว่าขุนนางระดับสูงคนใหม่เป็นขุนนางที่ทุจริตมาก! ดังนั้นข้าจึงต้องการลงโทษเขาเหมือนที่ข้าเคยทำ โดยจะทำให้เขาต้องหมดเงินที่ทุจริตไปทั้งหมด นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องใช้เวลานานมาก!”
จักรพรรดินีส่ายศีรษะไปมา “ทั้งหมดนี้เป็นเพียงข่าวลือจากคนทั่วไปเท่านั้น สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงคำพูดปากเปล่า ใช่ว่าจะเชื่อได้หมด! ท่านหลินเป็นขุนนางที่ดีที่ข้าไว้วางใจมาก ทั้งยังเป็นแบบอย่างให้แก่ราชสำนักอีกต่างหาก!”
“นั่นไม่เป็นความจริงเลย พี่สาวจักรพรรดินี!” เจ้าหญิงตัวน้อยทำหน้ามุ่ย “ถ้าไม่มีไฟ ที่ไหนจะมีควัน! แม้ว่าข้าจะไม่พบหลักฐานการทุจริตของเขา แต่ข้าก็พบแล้วว่าผู้ชายคนนี้มันเลวร้ายจริงๆ! เขาโกงค่าอาหารจากข้าสองมื้อและมักจะทำให้ข้าโกรธตลอดเลย…”
เจ้าหญิงตัวน้อยเริ่มกล่าวถึง "อาชญากรรม" ของหลินเป่ยฟานไปเรื่อยๆ จักรพรรดินีอดไม่ได้ที่จะกลอกตา
ถูกต้อง เจ้าคนผู้นี้มันเลวร้ายจริง!
มองผิวเผินแล้วเขาอาจจะดู "ต้องการรับใช้ประเทศอย่างสุดความสามารถจนกว่าจะตัวตาย" แต่เบื้องหลังของการกระทำของเขามันคือการหลอกลวงจักรพรรดินีและแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตนด้วยอำนาจที่มีอยู่! เขาสมควรตายเป็นร้อยๆ ครั้ง!
“เพราะอย่างนั้นข้าจึงได้แอบเข้าใกล้หลินเป่ยฟานมากขึ้น! ข้าตามเขาไปยังเรือนของเขา เพื่อกินและดื่มจนจนกว่าข้าจะสามารถไล่เบี้ยเขาได้!” เจ้าหญิงตัวน้อยถือทิฐิมากคล้ายกับสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย
“อืมๆ ตราบใดที่เจ้ามีความสุขก็พอแล้ว!” จักรพรรดินีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม นางไม่ได้หวังอะไรไว้อยู่แล้ว หลินเป่ยฟานผู้นี้มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย เขาทำให้ทั้งราชสำนักขุ่นเคือง แต่กลับยังสามารถใช้ชีวิตได้โดยไม่กังวลสิ่งใด!
เจ้าเป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสา คงไม่อาจทำอะไรเขาได้หรอก! จงอย่าไปถูกคนขายแล้วยังช่วยนับเงิน!
“แต่พี่สาวจักรพรรดินี ถึงเขาจะน่ารำคาญมาก แต่เขาก็ยังไม่สิ้นหวังเสียทีเดียว!”
เจ้าหญิงน้อยกะพริบตาโตและพูดอย่างไร้เดียงสา “เพราะเขายังเป็นเพียงคนหนุ่มสาว คนหนุ่มสาวล้วนต้องเคยทำผิดพลาดทั้งนั้น โดยพื้นฐานแล้วเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง! หากข้าพบหลักฐานการยักยอกและการติดสินบนของเขา ข้าหวังว่าท่านจะให้โอกาสเขากลับตัวนะท่านพี่สาวจักรพรรดินี!”
“ตกลง ตกลง ข้าสัญญา!” จักรพรรดินีพยักหน้าและกลั้นยิ้ม
หลังจากได้รับการอนุญาตจากจักรพรรดินีแล้ว เจ้าหญิงตัวน้อยก็จากไปอย่างมีความสุข ทันใดนั้น จักรพรรดินีก็ออกคำสั่งว่า “ให้ทางครัวส่งวัตถุดิบไปที่เรือนของท่านหลินมากกว่านี้!”
“ขอรับฝ่าบาท!” ข้ารับใช้ตอบกลับมา
หลังจากนั้นไม่นาน องค์หญิงน้อยก็ไปที่สถาบันจักรพรรดิเพื่อตามหาหลินเป่ยฟาน
“องค์หญิงน้อย ท่านมาที่นี่ทำไมหรือ?” หลินเป่ยฟานรู้สึกประหลาดใจพอสมควร
“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่เบื่อ! ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นขุนนางที่ทำหน้าที่ในสถาบันจักรพรรดิ ดังนั้นข้าจึงมาหาเจ้า!” เจ้าหญิงน้อยเบิกตากว้างด้วยความสนใจ
“มาที่นี่เพื่อเจอข้างั้นหรือ?” หลินเป่ยฟานหัวเราะ
"ใช่แล้ว ข้าแค่มาหาเจ้า เจ้าก็ทำงานของเจ้าไป อย่าสนใจข้าเลย!” เจ้าหญิงน้อยโบกมือ
“เข้าใจแล้วเจ้าหญิงน้อย!”
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเป่ยฟานก็มองดูเจ้าหญิงน้อยที่กระสับกระส่ายไปมา เขาจึงเอ่ยถามออกไปด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าหญิงน้อย ท่านสนใจที่จะเป็นอาจารย์ของที่นี่ดูหน่อยไหม?”
“เป็นอาจารย์งั้นหรือ? ข้ารู้เพียงวิธีใช้ดาบ นอกเหนือจากนั้นข้าก็ไม่รู้อะไรเลยนะ!” เจ้าหญิงน้อยสับสน
"แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ตราบใดที่ท่านสามารถจัดการบัณฑิตเหล่านี้ได้ดี ตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาเข้าชั้นเรียนและไม่โดดเรียน ท่านสามารถเป็นอาจารย์ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมได้!” หลินเป่ยฟานหัวเราะ
"ง่ายเพียงนั้นเลย? กระทั่งข้าก็ทำได้หรือ?" เจ้าหญิงน้อยกระตือรือร้นที่จะลองมาก การเป็นอาจารย์เป็นสิ่งที่นางไม่เคยทำมาก่อน มันต้องน่าสนใจมากแน่!
"แน่นอน ท่านต้องทำได้อยู่แล้ว!" หลินเป่ยฟานละทิ้งหน้าที่ขุนนางของตนที่กำลังทำอยู่ยามนี้และลุกขึ้นยืน “มากับข้าเถิด ข้าจะได้ตระเตรียมตำแหน่งให้ท่าน ท่านจะได้กลายเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา!”
เจ้าหญิงน้อยตื่นเต้นมากที่หลินเป่ยฟานพานางมาที่ห้องเรียน มีบัณฑิตมากกว่า 20 คนที่บ้างก็กำลังนั่ง บ้างก็กำลังเอนกายนอน
ใช่แล้ว คนเหล่านี้เป็นลูกหลานของเหล่าขุนนาง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาไปก่อกวนบัณฑิตคนอื่น หลินเป่ยฟานจึงจัดให้พวกเขาอยู่ในห้องเรียนเดียวกัน เมื่อหลินเป่ยฟานเดินเข้ามา ทุกคนและกระทั่งผู้ที่กำลังบรรยายก็ลุกขึ้นยืนเพื่อทำการเคารพเขา
“คำนับท่านหลิน!”
“พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก!” หลินเป่ยฟานหัวเราะ “ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเจ้ามาร่ำเรียนตรงเวลา ข้ายินดีมาก! เพื่อกระตุ้นให้พวกเจ้าตั้งใจร่ำเรียนกันมากขึ้น ข้าจึงหาอาจารย์ที่ปรึกษามาให้พวกเจ้า!”
ในขณะที่เขาพูด หลินเป่ยฟานก็ปรบมือและเจ้าหญิงน้อยก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นห้องที่เต็มไปด้วยเหล่าบุตรหลานขุนนาง นางก็ตื่นเต้นและลูบฝ่ามือของตน “พวกเจ้าอยู่ที่นี่กันหมดเลยสินะ ดี ข้าจะได้ตามหาพวกเจ้าง่ายขึ้น!”
บุตรของขุนนางทั้งหลายต่างหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว “องค์หญิงยุนหยิง!”
