นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 58
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 58
"จะบอกว่าโจรพวกนั้นจับเด็กสองคนนี้เป็นตัวประกันเหรอ?”
ตาสีฟ้าของเบอร์เรนกว้างขึ้นจนแทบจะถลนออกมา
"จะบอกว่าเจอโจรแล้ว? อย่ามาโกหกฉันน่า!"
มาร์ธาหัวเราะ
เด็กฝึกหัดทุกคนตกตะลึง ไม่เชื่อว่าพวกเขาจะช่วยตัวประกันจากพวกโจรได้
"แล้วแต่จะคิดเถอะ”
ราอนพาเด็กๆ ไปอยู่ใกล้กองไฟ
"ตอนนี้ก็พักผ่อนกัน”
เขานั่งหน้ากองไฟและหยิบเนื้อแห้งออกมากิน
"กินนี่สิ”
“ข-ขอบคุณครับ”
"ขอบคุงค่ะ"
เด็กทั้งสองก้มหัวลงเพื่อขอบคุณ
จากนั้นเด็กทั้งสองคนก็เริ่มกินเนื้อแห้ง ตาของพวกเขาเปล่งประกาย
"ดอเรียน”
“เอ๊ะ? ครับ!”
"มีผ้าห่มไหม? ขออันหนึ่งสิ"
"ฉันมีๆ"
“ขอบใจ”
ดอเรียนเอาผ้าห่มสีเขียวออกมาจากกระเป๋าของเขา ราอนเอามันไปคลุมไหล่ของเด็กๆ ทันที
"กินนี่ด้วยสิ”
รูนันคุกเข่าลง เธอเอากล่องไอศครีมออกจากกระเป๋าของเธอ เปิดฝาและยื่นออกมาให้พวกเขา
ไอศครีมสองเม็ดสุดท้าย และยังเป็นรสชาติที่เธอชอบมากที่สุด ภายในดวงตาของเธอยังมีความลังเลอยู่เลย
"นี่คืออะไรเหรอคะ?"
เด็กผู้หญิงสงสัย
"มันคือไอศครีมล่ะ”
รูนันบอกพวกเขาว่ามันเย็นและอร่อย และเธอทำความสะอาดมือก่อนที่จะยื่นไอศรีมให้
"อ้าา!”
หลังจากที่ลองชิมเล็กน้อยเธอก็ร้องออกมา แต่มันเป็นเสียงที่ดูมีความสุข เธอเริ่มเลียไอศครีมเหมือนกับลูกแมว
"ว้าว!”
ตาของเด็กผู้ชายก็โตขึ้นหลังจากได้ชิมบ้าง แล้วเขาก็ยื่นมันไปให้น้องสาวต่อทันที
ราอนเลียริมฝีปากในขณะที่มองดูเด็กสองคน เขารู้สึกขมขื่นเล็กน้อย
'เด็กคนนี้ต้องเป็นผู้ใหญ่แล้ว...’
เขากำลังคิดถึงน้องสาวของเขาก่อนสิ่งอื่น เพราะสูญเสียพ่อแม่ เขาจึงต้องเติบโตขึ้นแล้วดูแลน้องสาว
ราออนคิดว่านี่ยังไม่น่าขมขื่นเท่าชีวิตที่แล้วของเขา แล้วราอนก็ตบไหล่เบาๆ
หือ เด็กนั่นเอาชนะไอศกรีมได้งั้นเหรอ แม้แต่ข้าก็ยังยอมจำนน ให้เขาอยู่เคียงข้างเจ้าเถอะ เขาจะเป็นลูกสมุนที่ดีได้แน่ ข้าชอบเขา
ราธบ่น
"ฮึกๆ"
ราอนเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง ดอเรียนมองดูเด็กๆ พร้อมกับมีน้ำตาอาบแก้ม
"กินนี่สิ นี่ นี่ด้วย พวกเธอเอาไปให้หมดเลย!"
เขานำขนมทั้งหมดออกมาจากกระเป๋าหน้าท้องมากองตรงหน้าเด็กๆ ดอเรียนเป็นคนจิตใจดีมาก
"การช่วยเหลือคนอื่นก็เป็นสิ่งสำคัญ แต่เราต้องสนใจพวกโจรก่อนไม่ใช่รึไง ไม่ใช่ว่าพวกมันกำลังหนีไปที่อื่นหรอกนะ”
"แล้วตอนนี้ไอ้พวกนั้นอยู่ที่ไหน? ฉันจะหักคอไอ้พวกขยะนั่นเอง”
ขณะที่ราอนกำลังดูเด็กกินขนม เบอร์เรนและมาร์ธาก็เข้ามาหาเขาด้วยอารมณ์ขึงขัง พวกนั้นเคาะฝักดาบเพื่อจะสื่อว่าพร้อมที่จออกล่าโจรแล้ว
"ไม่ต้องหรอก"
"หมายความว่าไงวะ?" เราต้องทำภารกิจ..."
"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?"
เบอร์เรนกำลังจะเถียง แต่ริมเมอร์กับผู้ฝึกสอนคนอื่นๆ ก็กลับมาพอดี พวกเขาทิ้งอาจารย์ไว้สามคนเพื่อทำความสะอาดคราบเลือดของพวกโจร
"ทำไมมีเด็กด้วยล่ะ?”
ทุกคนพร้อมใจทำเหมือนว่าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลย
'พวกอาจารย์ก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้วนี่!’
ราอนเบ้ปาก ริมเมอร์เองก็เฝ้าดูเขาอยู่ตลอด
"อาจารย์รู้แล้วไม่ใช่เหรอคะ"
“ว่าไงนะ?”
ริมเมอร์ยืนยันว่าเขาไม่รู้เรื่องอีกครั้ง
"ก็พวกหนูช่วยพวกเขามา"
"พวกเธอเหรอ?"
"ใช่ค่ะ"
"ยังไงล่ะ?”
"อาจารย์คนอื่นไม่ได้บอกเหรอคะ"
"อ๋อ...ฉันว่าแล้วทำไมถึงมีอาจารย์ที่หายไปตั้งสามคน พวกเขาไปไหนกันนะ?"
"เฮ้อ เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟังเองครับ"
ราอนถอนหายใจและลุกขึ้นยืน ริมเมอร์ดูเหมือนจะอยากให้เขาเป้นคนพูดเอง
"เราพบร่องรอยของโจรที่ด้านหน้าของป่าในเนินเขา และเริ่มไล่ตามพวกมันไป มีร่องรอยน้อยมากๆ แต่เราก็หาเจอและเริ่มตามพวกมันไป..."
เขาอธิบาายทุกอย่างอย่างละเอียด
"แล้วพวกเราก็เลยได้หัวของหัวหน้าโจรมาแล้วก็ช่วยเด็กๆ เอาไว้ได้"
หลังจากนั้นก็เต็มไปด้วยความเงียบ
"ร-ไร้สาระน่า..."
เบอร์เรนกลืนน้ำลาย
'ตอนที่ฉันไปผิดทาง แต่เขาทำภารกิจเสร็จได้ยังไง...’
ราอนบอกว่าเขาช่วยตัวประกันและทำลายกลุ่มโจร ในขณะที่เขาเสียเวลาเปล่า มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลยแต่เขาก็ต้องเชื่อเมื่อหลักฐานอยู่ตรงหน้า
“บ้าเอ๊ย!”
เขาคิดว่าครั้งนี้เขาต้องแก้ตัวในเรื่องที่ผ่านๆ มาได้แน่ แต่เขากลับล้มเหลวอีกครั้ง
ความล้มเหลวคือสิ่งที่แสดงให้เห็น ว่าเขายังไม่สามารถตามราอนได้ทัน อยู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ถึงการทำตัวน่าอับอายของตัวเองที่ผ่านมา
"ชิบ! เวรเอ๊ย!"
มาร์ธาหันกลับไปและต่อยต้นไม้ เปลือกนอกของมันหลุดออกและตกลงกับพื้น
'มันไม่ได้โกหก’
ราอนไม่เคยพูดโกหกเลยสักครั้ง เธอแน่ใจว่าราอนเขากับรูนันช่วยตัวประกันและกำจัดพวกโจรไปแล้วแน่นอน
'ไอ้เวรเอ๊ย!’
ในขณะที่เธอได้แต่เถียงกับเบอร์เรนเป็นเด็กๆ นั่นทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา
'ฉันอยากจะเลิกแล้ว!’
เธออยากจะเลิกสัญญาระหว่างราอนกับเธอ ที่เธอเคยบอกว่าจะทำตามที่เขาพูดทุกอย่าง ไม่มีช่องว่างให้เธอหลุดจากสัญญานั้นเลย
"ฮ่าๆๆ...."
มาร์ธาถอนหายใจอย่างแรงเมื่อรู้ว่าเธอพ่ายแพ้ให้เขาอีกครั้ง
"เขาทำลายพวกโจรด้วยตัวเองเลยเหรอ?”
"ติดตามพวกมันไปแล้วก็ช่วยตัวประกันได้..."
"ถามจริงๆ เลยนะ นี่เขายังเป็นคนอยู่รึเปล่าเนี่ย?!”
เด้กๆ อึ้ง ทุกคนมองไปที่รูนันและราอนโดยไม่ได้ซ่อนความประหลาดใจ
"นี่จริงเหรอ?"
ผู้ฝึกสอนคนหนึ่งถามราอน เขาคงไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย เพราะเขาต้องคอยเฝ้าดูเด็กคนอื่นๆ
"หัวหน้าเสือหิมะเป็นผู้ใช้ดาบระดับกลางค่อนสูงเลยนะ เธอเอาชนะเขาได้ยังไง? แน่ใจนะว่ามันไม่ได้เข้าใจผิด?”
"ไม่หรอกครับ”
"แล้วทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?”
"งั้นลองตรวจสอบดูก็ได้ครับ"
ราอนชี้ไปที่ถุงที่ใส่หัวของหัวห้าโจร
“หืม”
ผู้ฝึกสอยคนนั้นพยักหน้าและเข้าไปแก้มัดถุง
* * *
* * *
'ผมสีแดง และมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่รอบดวงตา’
นี่ตรงกับข้อมูลที่เขาได้รับมาทุกอย่าง เขามองไปที่ราอนด้วยมือสั่นๆ
"...นี่ถูกต้องแล้ว"
เขากลืนน้ำลายและหันไปหาราอน
"หืม...นี่เป็นการตรวจสอบสำคัญนะ แน่ใจนะว่าไม่ผิดตัว"
"ผมแน่ใจครับ”
ผู้ฝึกสอนคนนั้นยื่นถุงให้ริมเมอร์
'นี่ก็เป็นแผนของริมเมอร์อีกแล้ว’
แค่มองตาริมเมอร์ก็รู้ มันเป็นแผนเพื่อไม่ให้มีใครสงสัยในตัวริมเมอร์รวมถึงทำให้ทุกคนเชื่อราอนมากขึ้น
แล้วสายตาของทุกคนก็มาตกอยู่ที่ราอนกับรูนันแทน
'ทำไมเขาทำแบบนี้กัน’
ริมเมอร์ใจดีกับเขามาก เขาดีกว่าอาจารย์ในชีวิตของราอนมากๆ เขาไม่สามารถเข้าใจเหตุผลได้เลย
"งั้นแปลว่าภารกิจจบแล้วงั้นสิ?”
"แต่พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...."
"อ่า... แล้วพวกเราต้องกลับเลยรึยัง?”
หลายๆ คนดีใจที่พวกเขาจะได้กลับไปพักผ่อนแล้ว แต่พวกเขาก็กังวลที่ตัวเองไม่ได้ทำผลงานอะไรไปด้วย
"ไม่ต้องเสียใจไปนะ”
ริมเมอร์ยิ้ม มองไปที่เด็กฝึกหัดที่ทำหน้าเศร้า
"ใครๆ ก็ทำภารกิจแรกอย่างยากลำบากกันทั้งนั้น แม้แต่พวกอาจารย์เองก็ผิดพลาดกันตั้งแต่ภารกิจแรกเลย”
ผู้ฝึกสอนพยักหน้ายืนยันสิ่งที่เขาพูด
"แล้วราอนกับรูนันล่ะ?”
"ใช่แล้ว พวกเขาทำภารกิจสำเร็จนะครับ...”
"ก็นะ...พวกเขาเป็นคนหายากน่ะ เขาเรียกกันว่าปีศาจ พวกเธอน่าจะเคยได้ยินกันบ้างหรือเปล่านะ? นี่เหมือนกับฉันเลย ภารกิจแรกของฉันน่ะโหดร้ายมาก แต่ฉันก็รีบวิ่งไปที่ศัตรูแล้วใช้ดาบเดียวนี้...."
ริมเมอร์หัวเราะคิกคักและเริ่มโม้ถึงภารกิจแรกของเขา
เรื่องของไอ้บ้านั่นมันไม่เห็นน่าสนใจลย หวนกลับไปในดินแดนปีศาจ ในการต่อสู้ครั้งแรกของราชาแห่งแก่นแท้นั้น ข้าได้แช่แข็งปราสาท แล้วมันก็เป็นที่พูดถึงมาโดยตลอด...
“เฮ้อ...”
ราอนส่ายหัว แก้วหูของเขาเริ่มเจ็บเพราะราธพูดมาก
***
ริมเมอร์ประกาศจบภารกิจและบอกว่าจะเริ่มเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น
เด็กฝึกหัดก็เริ่มเตรียมอาหารทันที ส่วนรูนันและเด็กๆ ก็นั่งรอกินอาหาร
ในขณะที่ราอนกำลังทานอาหารค่ำ ริมเมอร์ก็มาหาเขา
"ทำได้ดีมาก”
ริมเมอร์นั่งลงถัดจากเขาพร้อมกับชามอาหาร
"ก็นี่เป็นภารกิจนี่ครับ”
"เธอทำได้ดีมากจริงๆ นะ มีตั้งหลายคนที่ทำภารกิจแรกไม่สำเร็จต่อให้เป็นนักดาบแล้วก็ตาม บางทีเธออาจจะทำได้ดีกว่าด้วยซ้ำ"
ริมเมอร์ตักซุปในชามขึ้นมากิน เขาบ่นว่ามันไม่อร่อยและวางชามไว้ข้างๆ
"โจรพวกนั้นไม่ได้อ่อนแอเหมือนอย่างที่ฉันคิด พวกมันทั้งซ่อนตัวเป็นอย่างดีและโหดร้ายอย่างกับออร์ค พวกมันคงจะแข็งแกร่งขึ้นอีกถ้าได้เข้าร่วมสหพันธ์เหนือ-ใต้"
"คงใช่ครับ"
ราอนพยักหน้า
"เธอตัดสินใจได้ดี แต่ถ้าพวกนั้นอยู่ในระดับสูงกว่านี้ล่ะก็ ทั้งเธอและรูนันคงตายไปแล้ว"
"นั่นไง คุณมองดูพวกเราอยู่จริงๆด้วย"
"ก็นะ..."
ริมเมอร์ยิ้มและยักไหล่
"วันนี้เธอทำได้ดีจริงๆ แต่จำไว้ว่าครั้งหน้าเธอต้องรู้ข้อมูลของฝี่งศัตรูอย่างละเอียดก่อนค่อยลงมือทำอะไรแบบนั้น เธอเป้นตัวแทนของเด็กฝึกหัดแล้ว ดังนั้นเธอต้องพัฒนาการตัดสินใจให้ดีขึ้นอีกนะ"
ริมเมอร์ไม่ได้พูดผิด ราอนมีประสบการณ์นับไม่ถ้วนในการฆ่าคน แต่เขาก็ตัดสินใจผิดพลาดเมื่อมีตัวประกันเข้ามาเกี่ยวข้อง
ตอนนี้เขาเป็นคนของซีกฮาร์ท เขาไม่ได้ทำงานคนเดียวอีกต่อไป ดังนั้นเขาต้องปรับปรุงความคิดหลายๆอย่าง
"เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด เธอกับรูนันตัดสินใจได้ดีที่สุดในตอนนั้นแล้วล่ะ"
“ขอบคุณครับ”
ริมเมอร์ยกนิ้วโป้งขึ้นมา ราอนหลับตา
"อ้อ...แล้วเด็กสองคนนั้น พวกเขาคงไม่เหลือครอบครัวให้กลับไปหาแล้วใช่ไหมล่ะ"
"ครับ…"
ราอนเขี่ยพื้น เขารู้สึกเศร้าใจแปลกๆ ทั้งๆ ที่นี่เป็นเรื่องของคนที่เขาไม่เคยรู้จักแท้ๆ
"พวกเขาดูจะชอบรูนันนะ งั้นฉันจะไปถามที่ตระกูลซัลเลียนให้เองว่าให้ช่วยรับพวกเขาไปเลี้ยงได้ไหม"
"ดีเลยครับ"
เพราะเด็กๆเองก็เชื่อฟังรูนัน
“ราอน ซีกฮาร์ท”
ตอนที่เขากำลังจะตักซุปเข้าปาก เบอร์เรนที่กินเสร็จแล้วก็เข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"ฉันขอยอมรับ ว่าวันนี้ฉันแพ้แล้ว นายกับรูนันทำภารกิจได้สำเร็จ ส่วนฉันก็เอาแต่... แต่ว่านะ!"
เขาชูกำปั้นขึ้น
"ฉันจะไม่ยอมแพ้ สักวันฉันจะตามนายไปให้ทันแน่นอน ต่อให้ต้องใช้รองเท้าอีกกี่พันคู่”
“เอ่อ…”
เบอร์เรนหันกลับไปโดยไม่รอคำตอบ เขากลับไปรวมกลุ่มกับเด็กสายรอง
"เขาหมายความว่าไงนะ?"
ทำไมต้องรองเท้าฝึก?
ราอนไม่เข้าใจ เขาจึงจะรีบกินข้าวต่อให้เสร็จ แต่เขายังไม่ทันได้ตักซุปเข้าปาก ก็มีเสียงฮึมฮัมอยู่ทางขวาของเขา เป็นมาร์ธา เธอยืนกอดอกจ้องมาที่เขาโดยไม่ละสายตา
"น่าสมเพช”
เธอพูดขึ้นมาแล้วก็หันหลังเข้าไปในป่า
"เธอนี่โจทก์เยอะจริงๆ เลยนะ"
ริมเมอร์ยิ้มและวางชามซุปลง แม้จะบ่นว่าไม่อร่อย แต่เขาก็กินมันจนหมด
"แล้วคิดว่าเป็นความผิดของใครล่ะครับ?”
ราอนขมวดคิ้ว เพราะริมเมอร์นั่นแหละที่เป็นคนสอนพวกเขาแล้วชอบสร้างสถานการณ์ให้พวกเขาแข่งขันกัน แต่เขาก็ยังทำตัวลอยหน้าลอยชายอยู่ได้
"ความผิดของใครน๊า?”
ริมเมอร์หัวเราะคิกคักและถามกลับ
"พวกเธอน่ะจำเป็นต้องมีคู่แข่ง ถึงจะเติบโตได้อย่างรวดเร็วไงล่ะ แล้วในอนาคตพวกเธอก็จะกลายเป็นพวกพ้องที่รักใคร่กลมเกลียวกันอย่างมากแน่นอน"
เมื่อพูดจบเขาก็หายตัวไป ทิ้งไว้เพียงลมสีเขียวๆ
คู่แข่ง? หึๆ
ทันทีที่ริมเมอร์ออกไป ราธก็โผล่ออกมาจากสร้อยข้อมือ
ราชาแห่งแก่นแท้มีคู่แข่งถึงแปดตน แน่นอนว่าข้าแข็งแหร่งที่สุด แต่พวกนั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แย่....
“......”
ราออนถอนหายใจและเก็บจานที่ว่างเปล่าขึ้นมา
'ทำไมรอบตัวฉันถึงไม่เคยมีใครปกติเลยนะ...?’
***
ราอนและเด็กฝึกหัดกลับไปถึงเขตตระกูลโดยใช้เวลาทำภารกิจไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ เด็กฝึกหัดบางคนกังวลเกี่ยวกับว่าพวกเขาไม่ได้ทำอะไรในระหว่างภารกิจแต่พวกเขาก็ดีใจที่ตัวเองจะได้พักผ่อน
ครืน!
ประตูเหล็กของซีกฮาร์ทที่ตั้งตระหง่านได้เปิดออก ชายที่สูงกว่าสองเมตรเดินออกมาจากเขตกำแพงซีกฮาร์ท เขาคืออิลเลียน ขุนนางที่คอยประสานงานระหว่างเขตปกครอง
"รูนันซัลเลียน ราอนซีกฮาร์ท”
ดวงตาของเขาเป็นประกายพร้อมกับเรียกชื่อของราอนและรูนัน
"ท่านหัวหน้าตระกูลได้เรียกพบทั้งสองคน ได้โปรดเตรียมตัวให้พร้อมในตอนนี้ด้วยครับ”
"เรียกพบพวกเราเหรอ?”
ราอนย่นคิ้ว มองไปที่รูนันที่จับมือของเด็กๆ รูนันกำลังดูงุนงง
"ไม่ต้องตกใจไปหรอกนะครับ"
อิลเลียนยิ้มให้พวกเขาอย่างสดใส
"นี่เป็นการมอบรางวัลให้เด็กฝึกหัดที่มีส่วนร่วมในภารกิจมากที่สุดครับ”
"ใช่แล้ว พวกเธอไม่ต้องกังวลไปหรอก เขาแค่จะเรียกไปชมน่ะ"
ริมเมอร์ยิ้มให้และพยักหน้า
แต่ริมเมอร์และอิลลูนไม่ได้บอกเรื่องจริงทั้งหมด
การชื่นชมเด็กฝึกหัดในภารกิจแรกน่ะมีอยู่จริง แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีการเรียกเข้าไปพบหัวหน้าตระกูลเพื่อชื่นชมแบบนี้เลย
