นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 57
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 57
ราอนกัดริมฝีปากหลังจากที่แร็พเตอร์ปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมาที่ราอน
แต่จิตสังหารขนาดนี้คงไม่มีทางได้ผลกับราอนที่เคยเป็นนักฆ่า เขาใช้วงแหวนแห่งไฟผลักดันกลับจิตสังหารกลับไป
"โอ๊ะ!”
แร็พเตอร์อุทานและเบิกตากว้าง เขาแสดงความอยากรู้อยากเห็นต่อวิธีการที่ราอนใช้จัดการกับจิตสังหาร
"เด็กนี่ไม่ใช่เล่นๆ เลยนี่นา”
แร็พเตอร์ยิ้มและเคาะฝักดาบของเขา ดูเหมือนเขากำลังใคร่ครวญว่าเขาควรจะใช้ดาบหรือไม่
'ตอนนี้ฉันเอาชนะมันไม่ได้เลย'
ราอนอาจจะเอาชนะเขาด้วยการลอบสังหารได้ แต่ราอนเอาชนะเขาด้วยการต่อสู้ซึ่งๆ หน้าไม่ได้แน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นราอนก็มีไพ่สำรองอยู่
ชิ้ง!
ราอนชักดาบของตัวเองออกมาก่อน
"ชักดาบของแกออกมาและสู้กัน”
ราอนปล่อยแรงกดดันออกไปมากขึ้นและชี้ดาบไปที่แร็พเตอร์
"เธอรู้ไหมว่าถ้าฉันชักดาบนี้ออกมาแล้วเธอจะตายน่ะ?”
"ปกตินี่ ใครอ่อนแอก็ต้องตายก่อน”
"ฮ่าๆ! ทำไมเด็กคนนี้ถึงกล้าหาญขนาดนี้?”
แร็พเตอร์ปรบมือ เขาถอยมือห่างจากดาบของตัวเอง
"ฉันไม่ได้อยากสู้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ แต่ให้ฆ่าเธอที่นี่ก็น่าเสียดาย”
"ถึงยังไงนักดาบก็เลือกสถานที่ตายไม่ได้หรอก”
"ว้าว คำพูดนั่นก็เท่สุดๆ เธอเป็นเด็กจริงๆ งั้นเหรอ? เป็นนักกวีหรือเปล่าเนี่ย?”
“……”
"แต่ก็ไม่ได้มีแค่เหตุผลเดียวหรอกนะ”
แร็พเตอร์จ้องไปที่ราอนแล้วเงยหน้ามองด้านบนต้นไม้
"ถ้าฉันแย่งยานั่นมาได้แล้วฉันคงต้องตายแทนแน่เลย”
เขาพยักเพยิดไปทางต้นไม้
'ฉันรู้อยู่แล้วน่า’
ราอนเลียริมฝีปาก อาจารย์หลายคนกำลังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเขา
ราอนหาตำแหน่งของริมเมอร์ไม่เจอแต่รูัสึกได้ว่าเขาก็มาด้วย
แร็พเตอร์ถอยหลังไปเพราะเขารู้สึกถึงการปรากฏตัวของคนจำนวนมาก
"ถ้าตอนนี้อยู่ในสหพันธ์เหนือ-ใต้ก็ดีสิ....แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?”
“……”
ราอนหลับตาโดยไม่ตอบอะไรออกไป คำถามของแร็พเตอร์ทำให้เขานึกถึงความทรงจำเก่าๆ
ตอนที่เขาเป็นนักฆ่าในชีวิตก่อน แม้ว่าเขาจะโดนถามแต่ราอนก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ตอบ
เขารู้สึกระสับกระส่ายเล็กน้อยเมื่อคิดถึงตอนที่มีคนเคยถามชื่อของเขา
"เธอจะไม่บอกชื่อจริ..."
"ฉันชื่อราอน ราอน ซีกฮาร์ท"
ราอนค่อยๆ ลืมตาขึ้นและพูดชื่อของเขาด้วยความมั่นใจ
"โอเค ราอน ฉันจะรอคอยเธอที่เทือกเขาเทรุกันกับแม่น้ำเรเบิล”
แร็พเตอร์ยิ้มให้และหลบหนีไปจากภูเขาทันที ราอนเตรียมตัวตั้งรับเผื่อแร็พเตอร์จะกลับมาอีก แต่รอสักพักก็พบว่าเขาหนีไปแล้วจริงๆ
“เฮ้อ”
ราอนถอนหายใจและเอาดาบใส่ฝัก
'มันได้ผล'
ยังดีที่แร็พเตอร์มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะทำตามที่พูด
แร็พเตอร์ควบคุมอารมณ์ได้ดีและอ่านสถานการณ์ได้อย่างเฉียบขาด เป็นไปตามข้อมูลที่เขาได้รับจากที่ตระกูลโรเบิร์ต
'ดีแล้วที่ไม่ต้องต่อสู้’
แร็พเตอร์เป็นคนที่แข็งแกร่งมากๆ ริมเมอร์อาจจะเอาชนะเขาได้แต่คงมีหลายคนที่ต้องตาย วิธีที่ดีที่สุดคือการหลีกเลี่ยงการต่อสู้นี่แหละ
ราอนใส่ยาอมฤตไว้ในเสื้อและหยิบหัวของหัวหน้ากลุ่มโจรเสือหิมะใส่ไว้ในถุง เขาจำเป็นต้องนำหัวกลับไปเพื่อแสดงว่าเขาทำภารกิจได้สำเร็จ
"กลับกันเถอะครับ”
เขายิ้มไปทางด้านบนของต้นไม้
***
ริมเมอร์พบตัวโจรตั้งแต่ตอนที่เด็กๆเริ่มการค้นหา
เขาเพียงทำสมาธิแล้วก็รู้ถึงพิกัดของกลุ่มโจรได้ทันที
นั่นเป็นเพราะเขาสะสมประสบการณ์นับไม่ถ้วน มันแตกต่างกับเด็กๆ อย่างสิ้นเชิง
และเขารู้อยู่แล้วว่าเด็กฝึกหัดส่วนใหญ่คงเดินไปทางภูเขาและป่าก่อน
เบอร์เรนกับมาร์ธาก็เช่นกัน พวกเขาทั้งสองมุ่งหน้าไปทางภูเขาและป่าและเริ่มค้นหาทันที
นั่นเป็นสิ่งที่คนปกติควรจะทำ
เหลือเพียงราอนกับรูนันที่ยืนอยู่บนถนนไม่ยอมออกตัวทันทีเหมือนกันเด็กกลุ่มอื่น
พวกเขาใช้เวลานานถึงจะเริ่มออกตัว และในตอนนั้นเด็กฝึกหัดคนอื่นๆก็เริ่มค้นหาได้สักพักแล้ว
แต่พวกเขาตัดสินใจที่จะไปทางเนินเขาแทน
ถามจริง?
แต่ก็เพราะเป็นราอนแหละนะ
ดูเหมือนราอนจะคิดมาเป็นอย่างดีจนรู้ว่าพวกโจรไปซ่อนอยู่ทางนั้น
แถมพวกโจรก็ยังลบร่องรอยของตัวเองไว้แทบทั้งหมด ขนาดระดับอาจารย์ยังสัเกตเห็นได้ยาก
แต่เมื่อพวกเขาค้นหาไประยะหนึ่ง เขาก็พบสิ่งที่เขาต้องการ
เขาพบกับร่องรอยมนุษย์และตามไปจนเจอรังของโจร
เขาเป็นเด็กที่น่าทึ่งเกินไปจริงๆ
ริมเมอร์อ้าปากค้าง ขนาดว่านี่เป็นภารกิจแรก แต่เขาก็ทำได้อย่างดีราวกับมืออาชีพ
เขาไม่ได้แค่ติดตามร่องรอยไปอย่างรวดเร็ว เขายังค่อยๆ ย่องไปตามเส้นทางโดยแทบไม่เกิดเสียงเลย
ว้าว นี่เขาเพิ่งปลดกับดักนั่นไปเหรอ?
รอนและรูนันปลดกับดักที่ติดตั้งไว้ออกและย่องไปจนถึงรังโจรจนได้
และไหนจะมีตัวประกันอีก ซึ่งเรื่องนี้ริมเมอร์ไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำ
นั่นพวกเขาจะทำอะไร?
ริมเมอร์ย้ายเข้าไปใกล้ต้นไม้ทีมีตัวประกันถูกมัด ถ้าราอนและรูนันเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา เขาก็เตรียมพร้อมที่จะจัดการแทน
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้ออกตัว
ราอนจัดการโจรทีละคนโดยใช้รูนันเป็นเหยื่อล่อ
อึก
การโจมตีที่เฉียบคมของราอนทำให้เขาแอบขนลุก ราอนทั้งปิดกั้นเสียงโดยใช้พลังงานและฆ่าโจรอีกคนอย่างสมบูรณ์แบบ
จากนั้นราอนก็จับโจรอีกคนมารีดข้อมูล เขาดูเหมือนมืออาชีพมากจริงๆ
แต่มันคงไม่มีทาง นี่คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
นกหวีดไร้เสียง โจรคนหนึ่งดันได้ยินเสียงของมันขึ้นมา
ราอนไม่ได้ดูกังวลเมื่อได้เผชิญกับวิกฤตแบบนี้ เขารีบวางแผนใหม่และซ่อนตัวรูนันกับเด็กคนนั้นทันที
จากนั้นเขาก็จัดการโจรได้อีกหลากหลายคน บางครั้งก็จัดการพวกมันได้หลายคนในการโจมตีครั้งเดียว
มีแต่การต่อสู้ การต่อสู้ และการต่อสู้
* * *
* * *
ริมเมอร์นั่งมองการต่อสู้ของราอนและรูนันอยู่บนต้นไม้
เขายืดเส้นยืดสายอยู่ตลอดเพื่อเตรียมพร้อมเข้าช่วยเหลือ แต่รอเท่าไหร่ก็ไม่มีท่าทีจำเป็นให้เข้าไปช่วยเลย
รูนันคอยปล่อยน้ำแข็งส่วนราอนก็เป็นคนเหวี่ยงดาบ พวกโจรยังไม่ทันทำอะไรก็ล้มลงไปแล้ว
หัวห้นากลุ่มโจรถึงกับวิ่งหนีไปเมื่อรู้ว่าเอาชนะราอนไม่ได้
'งั้นฉันจะจับมันเอง’
ไม่มีทางที่ราอนจะทั้งปกป้องตัวประกันและตามมาสู้กับหัวหน้าโจรพร้อมกันด้วยได้
ริมเมอร์จึงรีบไล่ตามหัวหน้าโจรทันที
หืม? ตัวประกันอีกคนเหรอ? ไม่สิ ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นโจรเหมือนกัน
มันกำลังเสแสร้งว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวประกัน
งั้นก็ได้เวลาออกโรง…
ริมเมอร์กำลังจะกระโจนตัวออกไป แต่ก็ได้ยินเสียงวิ่งมาจากด้านหลังเสียก่อน
นั่นคือเสียงของราอน
เขาพุ่งเข้าไปหาโจรราวกับสัตว์ป่า
มันแกล้งทำเป็นตื่นตระหนกและโยนโจรสาวไปให้ราอนอย่างรวดเร็ว
เวรละ...
ริมเมอร์ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนั้นคือผู้ใช้งู เขาต้องช่วยราอนก่อนที่จะถูกงูกัด
แต่ว่า...
ทันทีที่งูออกมา ราอนก็ยื่นมือขวาของเขาออก และ...
ฉับ!
เขารู้เกี่ยวกับมัน เขาตัดตัวงูแล้วแทงเข้าหัวใจของโจรสาวอย่างไม่ลังเล
"ว้าว”
ในหัวของริมเมอร์เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่มีร่องรอยของความสับสนใดๆจาดตัวราอน แสดงว่าเขาคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว
เด็กแบบนั้นมีอยู่จริงงั้นเหรอ?
เขาไม่ได้รู้สึกอยากชื่นชมอีกต่อไป เแต่เขาเริ่มจะชินแล้วละ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนที่มีพรสวรรค์แบบนี้ มันเหมือนกับราอนเป็นปีศาจ
เมื่อฆ่าผู้นำของโจรได้แล้ว ราอนก็เอายาอมฤตออกมา
'ใช่แล้ว ทำได้ดีมาก’
เขาปรบมือในใจ อาจารย์คนอื่นก็ประหลาดใจเช่นกัน
เมื่อคิดว่าทุกอย่างจบแล้วแล้ว ก็มีชายคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น
ทั้งผ้าโพกหัวสีเหลืองและความแข็งแกร่งนั่น เขาเป็นคนของสหพันธ์เหนือ-ใต้ไม่ผิดแน่
นั่นแปลว่าโจรกลุ่มนี้เกี่ยวข้องกับสหพันธ์เหนือ-ใต้อย่างแน่นอน
โจรเสือหิมะซ่อนตัวอยู่เพราะพวกมันกำลังรอคนจากสหพันธ์เหนือ-ใต้
ชายคนนั้นแนะนำตัวเองว่าชื่อแร็พเตอร์
เขารู้จักชื่อนั้น
นักดาบหนุ่มอัจฉริยะที่กลายเป็นผู้นำของโจรได้โดยใช้เวลาเพียงแค่สิบปีหลังจากที่เข้าร่วมสหพันธ์เหนือ-ใต้
แต่ราอนไม่ได้ถอยกลับ เขาชักดาบออกมาและบอกให้มันสู้ได้เลย
เด็กคนนั้น...
ไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้นไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของแร็พเตอร์ แต่เขาไม่ยอมถอยในฐานะนักดาบของซีกฮาร์ท
แม้แต่แร็พเตอร์ก็ยังชื่นชมความมุ่งมั่นของราอน
แล้วก็ถอนตัวออกไปเอง
แน่นอนว่าเขาทำอย่างนั้นเพราะเขารู้ว่าอาจารย์รวมทั้งริมเมอร์ ซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ แต่ราอนก็เป็นหนึ่งในเหตุผล
"ฉันชื่อราอน ราอน ซีกฮาร์ท"
เขาขนลุกกับน้ำเสียงอันแสนมั่นใจของราอน
เหมือนกับเป็นภาพซ้ำกับในตอนที่เขาเจอกับเกล็น
ริมเมอร์กำมือ
ราชา...
เขายังเด็ก แต่ดูเหมือนเขาจะสามารถเป็นราชาองค์ใหม่ได้แน่
***
ราอนกลับไปหารูนันและเด็กๆ อาจารย์ผู้สอนหลายคนมาอยู่ที่นี่แล้วหลังจากเรื่องราวทั้งหมด
"นายกลับมาแล้ว”
"นี่คือความสำเร็จที่สุดยอดมาก”
"เธอเป็นใครกันเนี่ย?”
บรรยากาศเต็มไปด้วยการชื่นชมและประหลาดใจ
“ราอน”
รูนันเดินเข้ามาหาเขา ดวงตาของเด็กๆ บวมอย่างหนักเพราะร้องไห้ พวกเขาคงร้องไห้กันอย่างหนัก
"รูนัน เธอทำได้ดีมาก"
เขาไม่ได้แค่พูดตามมารยาท ต้องขอบคุณเธอเลย เขาจึงช่วยเหลือเด็กๆ ได้อย่างปลอดภัย
“อื้อ”
รูนันพยักหน้า เธอดูมีความสุขขณะที่ลูบหัวของเด็กๆ
“หืม…”
ราอนชะงักเมื่อเขาเห็นว่ามือของตัวเองเต็มไปด้วยเลือด
"ไม่เป็นไรแล้วนะ"
เขาเปลี่ยนไปจับที่หัวไหล่ของเด็กๆ แทนที่จะลูบหัว เขาต้องการจะพูดคุยกับเด็กๆ แต่เขาก็ไม่รู้ต้องพูดอย่างไร
"แงงงงง!"
เด็กผู้ชายเริ่มร้องไห้และกอดน้องสาวของเขาไว้แน่น
"พวกเธอควรจะรีบกลับไป”
ผู้ฝึกสอนชี้ไปที่ทางออก
"แล้วพวกอาจารย์ล่ะครับ?"
"เราจะจัดการที่นี่ก่อน แล้วเดี๋ยวพวกเราจะรีบตามไป พวกเธอทำได้ยอดเยี่ยมมาก"
เหล่าอาจารย์ชูนิ้วโป้งขึ้นมา
"โอเคครับ"
ราอนพยักหน้าและเดินออกจากป่าที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น พร้อมกับรูนันและเด็กๆ
เจ้าไม่รู้วิธีปลอบเด็กรึไง? หวนกลับไปในดินแดนปีศาจ ครั้งหนึ่งข้าเคยเผชิญกับความอดอยาก เพื่อหยุดความหิวโหยของเหล่าปีศาจ ข้าต้องเปิดประตู…
'พอได้แล้วน่า’
แล้วเจ้ายังใช้เวลาฆ่าพวกมันอยู่นาน เจ้าไม่รู้สึกอับอายบ้างเหรอไงที่มีข้าอยู่ด้วยทั้งคน?
'แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า?'
เจ้าโง่ การโจมตีครั้งเดียวไงล่ะ ครั้งเดียว เจ้าแค่โจมตีออกไปด้วยการใช้แรงระเบิด
'ระเบิด?’
ใช่ วงจรมานาของมนุษย์ลึกลับซับซ้อนมากและเพียงแค่เจ้าขยายมัน...
ราอนได้เรียนรู้วิธีจัดการมานาที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นจากราธ ยังดีที่มันทำตัวเป็นประโยชน์ให้เขาเหมือนเดิม
***
ราอนและรูนันกลับไปที่ฐานหลักพร้อมกับเด็กๆ
"ภูเขาจริงๆ นะ ดูจากแผนที่แล้วฉันแน่ใจว่าพวกมันอยู่ตรงบนสุดเลย”
"บ้ารึไง ยอดภูเขามันมองเห็นง่ายจะตายไป พวกมันไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ มันซ่อนตัวอยู่ในป่าทางนั้นต่างหาก"
"เธอก็อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ เอาแต่พึ่งพาสัญชาตญาณโดยไม่มีเหตุผลดีๆได้ยังไง”
"หุบปาก! สัญชาตญาณของฉันดีกว่าเหตุผลของแกอีก ถึงยังไงพรุ่งนี้เราก็จะค้นหาในป่าตะวันตก”
เบอร์เรนกับมาร์ธากำลังทะเลาะกัน
"เฮ้อ พวกนั้นเอาอีกแล้ว”
"พวกเขาเริ่มโต้เถียงทันทีที่ได้เจอกัน”
"แล้วคิดว่าใครพูดถูกล่ะ?”
เด็กฝึกหัดไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ พวกเขาเอาแต่นั่งดูทั้งสองคนคำรามใส่กัน
“อะแฮ่ม!”
รูนันกระแอม จากนั้นทุกคนก็มองมาทางพวกเขา
"เด็กพวกนั้นเป็นใคร?”
"นี่เธอเอาเด็กกลับมาแทนโจรงั้นเหรอ?”
เบอร์เรนและมาร์ธาขมวดคิ้วเมื่อเห็นทั้งสองคนกลับมาพร้อมกับเด็ก
"งั้นคิดว่านี่เป็นใครล่ะ?"
ราอนวางถุงที่ใส่หัวของหัวหน้าโจรลงบนพื้นต่อหน้าพวกเขา
