ตอนที่ 5 เหมืองเหล็กถล่ม
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ทำไมจู่ๆแผ่นดินถึงไหว มังกรดินขยับตัวเหรอ?”
“ไม่น่าใช่มั้ง?”
..
กองทัพสองแสนของอาณาจักรโม่โกลาหล
ตอนนี้ มีเสียงดังสนั่นใจในกลางเหมืองเหล็ก พื้นดินทรุดตัวและหลุมใหญ่ก็ปรากฏ ฝุ่นลอยคลุ้ง ปกคลุมอากาศ
แต่นี่ยังไม่จบ พื้นดินที่ถล่มเริ่มกระจายจากภายในสู่ภายนอก
แผ่นดินดูเหมือนจะเปิดปากกว้าง กลืนกินทุกสิ่ง
บูม!
กองทัพอาณาจักรโม่ตื่นตระหนก!
“แย่แล้ว เหมืองเหล็กถล่ม!’
“มันถล่มเร็วมาก หนีเร็ว!ถ้าไม่หนี พวกเจ้าจะตาย!”
“ไป…อ้าก!ช่วยด้วย”
..
องค์ชายรัชทายาทและคนอื่นที่ยืนรอด้านนอกตื่นตระหนกก
“ฝ่าบาท จู่ๆเหมืองเหล็กก็ถล่ม สถานการณ์แย่มากขอรับ ภูเขากำลังจะถล่มแล้ว หนีกันเถอะ”
องค์ชายพยักหน้าโดยไม่ลังเล“ไป ไปกัน!”
“ฝ่าบาท ขี่ม้าช้าเกินไป ผู้น้อยจะพาท่านไปเอง”
ทันใดนั้น ก็มีชายแข็งแกร่งอาณาจักรก่อกำเนิดแบกองค์ชายขึ้นหลังรีบวิ่งออกไป
ครั้งนี้ ทั้งกองทัพอาณาจักรโม่ต่างหนีกระเจิง
แต่ ความเร็วที่พวกเขาหนียังไม่เร็วเท่าภูเขาถล่ม ทหารกับม้าหลายชีวิตโดนหินทับหรือหลุมดูดกลืนเพราะหนีไม่เร็วพอ
พื้นดินทั้งหมดสั่นสะเทือนเหมือนโดนฟ้าผ่า
ท่ามกลางเสียงดังสนั่น มันเต็มไปด้วยเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
แต่ตอนนี้ ทุกคนเอาแต่คิดถึงชีวิตตัวเอง ไม่มีใครจะมีเวลาไปช่วยผู้อื่น
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็สงบ
ทั้งภูเขาหายไป หลงเหลือเพียงฝุ่น
พอมองคนไม่กี่คนรอบตัวและหลุมใหญ่ด้านหน้าเขา องค์ชายรัชทายาทก็หน้าซีด ทรุดตัวลงอย่างหมดแรง“มันจบแล้ว!”
หลังพูด เขาก็หมดสติไป
“ฝ่าบาท!”
…
เรื่องนี้กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็วและทุกฝ่ายก็ตกตะลึง
“ภูเขาเหมืองเหล็กถล่ม และทหารสองแสนนายของอาณาจักรโม่ก็โดนกลบฝัง?”
“มันไม่ถึงวันเลยตั้งแต่ยกที่ดินให้ และเรื่องประหลาดเช่นนี้ก็เกิดขึ้น?”
“ความสูญเสียของอาณาจักรโม่หนักเกินไป หลังจ่ายทรัพยากรไปมากขนาดนั้น รวมถึงสาวงามอันดับหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้อะไรและยังเสียทหารไปสองแสนนาย!ข้าได้ยินว่าองค์ชายโม่ยังหมดสติคาที่เลย!”
“จะไม่มึนได้ไงละ?ทหารสองแสนนายกับม้าหายไป อาณาจักรไหนจะแบกรับไหว?”
“ใช่แล้ว พลังกองทัพรวมของอาณาจักรโม่แค่หกแสนเท่านั้นเอง!”
“บัดซบ!การเคลื่อนไหวนี้ อาณาจักรเซี่ยทำเงินได้มากเลย!”
“ใช่ ก้อนโตเลย!ได้ทั้งเงิน อาหาร สาวงามและภัยคุกคามที่ชายแดนยังถูกกำจัด ทวยเทพเข้าข้างอาณาจักรเซี่ยเหรอ?”
“โชคนี้ท้าทายสวรรค์!”
..
ทั้งอาณาจักรโม่ต่างทนทุกข์ ส่วนทั้งอาณาจักรเซี่ยยินดี
ภายในราชสำนัก ขุนนางนับร้อยกำลังสรรเสริญการกระทำ
“ฝ่าบาท ข้าได้ยินว่าทหารสองแสนนายจากอาณาจักรโม่เพิ่งเข้าเหมืองเหล็กไปและภูเขาก็เกิดถล่ม!เพราะมันถล่มเร็วเกินไป จึงไม่มีทหารคนไหนที่รอดเลย ทั้งหมดโดนกลบฝัง!”
“สุดท้าย มีเพียงองค์ชายรัชทายาทและแม่ทัพที่รอด!”
“ภัยคุกคามของอาณาจักรทะเลทรายที่มีต่อเราลดลงไปมาก!”
“ฝ่าบาท นี่หมายความว่าอย่างไร?มันหมายความว่าสวรรค์กำลังปกป้องเรา!”
“สวรรค์ปกป้องเราบ้าอะไร?เห็นได้ชัดว่า…สวรรค์กำลังเข้าข้างฝ่าบาท!”
“ใช่แล้ว สวรรค์กำลังเข้าข้างฝ่าบาท!”
“ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่ง ขอให้พระองค์ทรงเจริญ!”
…
คำพูดประจบมาไม่ขาดสายและหลินเป่ยฟานก็แทบจับต้นชนปลายไม่ถูก
สุดท้าย หลินเป่ยฟานก็หัวเราะลั่น“ฮ่าๆๆ..เหล่าขุนนางของข้า พวกเจ้าพูดถูก แต่ไม่ต้องพูดอีกแล้ว!ข้าเป็นคนตรง เป็นคนสูงส่งและเป็นคนที่ไม่สนใจผลประโยชน์ สิ่งเลวร้ายสุดของมนุษย์คือการฟังคำเยินยอ! พวกเจ้าทุกคนต้องจำไว้ ชมให้น้อยลง มากพอ ข้ารับไม่ได้!”
เหล่าขุนนางก้มหัว แต่สบถในใจ
ถุย!
เอาอะไรมาพูดว่าตัวเองสูงส่ง!
ไม่ชอบคำพูดเยินยอเนี่ยนะ….
ต่อให้ควักลูกตาพวกข้าไปพวกข้าก็ไม่เชื่อ!
เจ้าช่วยไปล้างหน้าตัวเองก่อนแล้วค่อยมาพูดแบบนี้กับเรา!
แต่ ต่อหน้าจักรพรรดิหลิน พวกเขาได้แต่พูดด้วยความกลัว“ผู้น้อยรับบัญชา!”
หลินเป่ยฟานยิ้มได้ใจ“ตอนนี้ ใครจะกล้าบอกว่าข้ารักสาวงาม แต่ไม่รักบ้านเมือง?ใครจะกล้าบอกว่าข้าโง่?เห็นได้ชัดว่าข้ามีสายตากว้างไกลและมองออกแต่ต้นว่าเหมืองเหล็กจะถล่ม ข้าเลยยกที่ดินนี้ให้ เพื่อล่อพวกมันมา!เป็นไง พวกเจ้ารู้ถึงเจตนาอันดีของข้าหรือยัง?ฮ่าๆ…”
เหล่าขุนนางสบถในใจอีกครั้ง
ใครเชี่อก็โง่แล้วโว้ย!
เห็นได้ชัดว่าเจ้าอยากได้สาวงามจนตาเหลือก!
เอ็งมันแค่โชคดี!
“ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่ง!”ขุนนางทั้งหมดประสานเสียง
หลินเป่ยฟานยังหัวเราะต่อ“ฮ่าๆ”
ทั้งราชสำนักเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเย่อหยิ่งของเขา
ส่วนสภาพจิตของเหล่าขุนนาง ไม่ต้องพูดถึง
หลังหัวเราะจนพอ หลินเป่ยฟานก็กระแอม พูดอย่างเคร่งขรึม“เอาล่ะ มาคุยเรื่องจริงจังได้แล้ว!ตอนนี้ อาณาจักรโม่เสียทหารไปสองแสนนายและม้า การป้องกันจึงว่างเปล่า นี่คือโอกาสอันดีที่ทวยเทพประทานให้อาณาจักรเรา! ข้าตัดสินใจแล้ว ส่งทหารสองแสนนายไปบุกอาณาจักรโม่เสีย พิชิตเมืองและยึดดินแดนมา! พวกเจ้าคิดเห็นเช่นไร?”
