ตอนที่ 4 กองทัพสองแสนนายเข้าเหมืองเหล็ก
“เพค่ะ ฝ่าบาท!”หวังเซียงจวินโน้มตัว“ผู้น้อย หวังเซียงจวินเป็นเกียรติที่ได้พบฝ่าบาท!”
“เปิดผ้าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าหน่อย!”หลินเป่ยฟานหัวเราะ
“เพค่ะ..ฝ่าบาท!”หวังเซียงจวินลังเลหน่อย จากนั้นก็ค่อยๆยกผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าเหมือนหยกชั้นดี ซึ่งพอจะทำลายเมือง
หลินเป่ยฟานยิ้ม“ช่างเป็นใบหน้าที่งดงามยิ่งนัก!ด้วยความงามของเจ้า เจ้าสมกับเป็นสาวงามอันดับหนึ่งในอาณาจักรโม่จริงๆ!แต่ สิ่งที่ทำให้ข้างงมากคือ เจ้ารักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเกิดมาเป็นสามัญชน?”
อย่างที่พูดกัน ความงามคือหายนะ!
การเกิดมาสวยนั้นไม่ผิด แต่ถ้าไม่มีพลังมากพอ งั้นความงามนี้จะเป็นหายนะ!
แต่ที่น่าแปลกใจคือหวังเซียงจวินยังรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ได้!
“เพราะข้าคือ…ดาวโดดเดี่ยวแห่งวิญญาณร้าย!”หวังเซียงจวินพูด“ตั้งแต่ข้าเกิด แม่ของข้าก็ตายเพราะคลอดข้า! ตอนข้าอายุสามขวบ พ่อของข้าก็ตายเพราะเจ็บป่วย พี่ชายของข้าสองคนต้องเป็นเสาหลักแทน”
“แต่ โชคชะตาไม่เข้าข้างข้า! ตอนข้าอายุเจ็บขวบ ท่านย่าของข้าเองก็ตายเพราะโรคภัย!ตอนข้าอายุได้11 พี่ร้องก็เข้าป่าลึกไปเพื่อตัดฟืน และสุดท้ายก็โดนหมีดำขย้ำตาย!”
“ตอนข้าอายุ12 พี่ใหญ่คิดจะให้ข้าแต่งงาน แต่ในไม่กี่วัน หายนะก็บังเกิดในตระกูลนั้น โจรได้ผ่านมาปล้นและฆ่าทั้งครอบครัวนั้น”
“ตอนข้าอายุ13 พี่ใหญ่พูดถึงการแต่งงานของข้าอีก แต่ในสองวัน บางสิ่งก็เกิดขึ้นกับครอบครัวนั้น!พี่ใหญ่ของข้าไม่เชื่อในเรื่องนี้ เขาเลยคุยถึงการแต่งงานอีก และก็มีเรื่องเกิดกับตระกูลนั้นอีก!”
“นอกจากนี้ ตั้งแต่เด็กจนโต ชายทุกคนที่ตั้งใจเข้าใกล้ข้าล้วนมีจุดจบไม่สวย!”
“นั่นทำให้ทุกคนบอกว่าข้าคือดาวแห่งวิญญาณร้าย ดาวแห่งหายนะและก็ควรเลี่ยงข้า!โชคดี ข้ายังมีพี่ใหญ่ที่ไม่เคยทิ้งข้า!แต่สองปีก่อน พี่ใหญ่เองก็…”
หวังเซียงจวินพูดเศร้า“เพราะโรคภัยร้ายแรง เขาเลยทิ้งข้าไว้คนเดียว!”
หลินเป่ยฟานสงสารจับใจหลังได้ยิน
ชีวิตของนางลำบากจริงๆ ไม่น่าแปลกใจที่นางจะอยู่รอดปลอดภัยมาได้
เหนือสิ่งอื่นใด นี่คือยุคศักดินา ทุกคนเชื่อในโชคชะตามาก ใครจะอยากยั่วยุดาวหายนะ?
สาวงามสำคัญก็จริง แต่ชีวิตสำคัญกว่า!
หลินเป่ยฟานประคองนาง“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าต้องลำบากมามากตลอดสิบปี!จากวันนี้ไป เจ้าคือสนมเอกของข้า ข้าจะเป็นเครือญาติคนเดียวของเจ้าในโลกนี้!!”
หวังเซียงจวินตกใจ“แต่ฝ่าบาท ข้าคือดาวหายนะ ท่านอาจจะ..”
หลินเป่ยฟานหัวเราะลั่น“ข้าไม่เชื่อเรื่องนี้!ข้าอยากดูว่าโชคชะตาเจ้าหรือข้าที่จะหนักหนากว่ากัน!”
หลังพูด เขาก็กอดนาง
“ฝ่าบาท!”หวังเซียงจวินหน้าแดง
“รอเดี๋ยว มีอีกเรื่องที่ต้องทำ!”
หลินเป่ยฟานคิดและโต๊ะทหารจักรวรรดิก็ปรากฏในหัวเขา
จากนั้น เขาก็ขุดเอาแร่เหล็กทั้งหมดใต้เหมืองเหล็กฮัวโจวออกมา ย้ามันไปเทือกเขาอื่น
“เรื่องนี้จบแล้ว มาต่อกัน!”
หลินเป่ยฟานอุ้มหวังเซียงจวินขึ้น รีบเดินไปที่นอน
“โปรดเมตตาด้วย..ฝ่าบาท!”
คืนนั้น พิณเล่นอย่างกลมกลืน มังกรกับหงส์ร่วมสุขกัน
เวลานี้ อัครเสนาบดีเซียวกั๋วเหลียงกับแม่ทัพไช่หยูหลางกำลังดื่มกันในห้องสมุด
อัครเสนาบดีเซียวกั๋วเหลียงหน้าแดงจากการดื่ม เขาพูดเศร้าๆ“ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ข้าโดนไล่ออก!ข้าอุทิศชีวิตตัวเองให้กับบ้านเมือง ข้าไม่เคยทำอะไรผิด แต่เพื่อผู้หญิง เขาไม่เพียงจะไม่สนใจบ้านเมือง แต่ยังทำให้ข้า…โอ้ ข้าเจ็บปวดใจยิ่งนัก!”
แม่ทัพไช่หยูหยางส่ายหัวและถอนหายใจ“ต้องบอกว่าฝ่าบาทยังเด็ก เขาจมปลักกับเรื่องนี้ และไม่ซาบซึ้งเจตนาอันดีของเรา!แต่ ในฐานะผู้อาวุโส เราควรให้เวลาเขา และเขาจะเข้าใจเอง!”
“ข้าก็หวังว่าอย่างนั้น ไม่ต้องพูดแล้ว ดื่ม!”
“ใช่ ดื่มกัน!ให้สุราคลายความกังวล!’แม่ทัพพูดเสียงดัง
จากนั้นขันทีหลิวก็เข้ามา
ทั้งอัครเสนาบดีและแม่ทัพแปลกใจมาก“ทำไมท่านถึงมาที่นี่?ท่านควรจะอยู่ข้างกายฝ่าบาทไม่ใช่หรือ?”
มันเป็นฝ่าบาทที่ขอให้ข้ามาที่นี่!”ขันทีหลิวยิ้ม
“ฝ่าบาทขอให้ท่านมา?”ทั้งสองตะลึง
มันเป็นแม่ทัพไช่ที่ถาม“ฝ่าบาทบอกให้ท่านมา มีเรื่องอะไร?”
“ไม่มีอะไรมาก ฝ่าบาทบอกให้ข้ามาเพื่อดื่มกับท่านอัครเสนาบดี!”ขันทีหลิวนั่งข้างเขาพร้อมไหสุราในมือ มองอัครเสนาบดีที่เมามายและยิ้ม
แม่ทัพไช่งง“แค่นั้น?”
“เห้ย! ตาแก่ ไม่ได่ยินหรือไง?”อัครเสนาบดีหัวเราะและพูดอย่างพอใจ“มาดื่มกับข้า…ฝ่าบาทหมายถึง’การสำนึกผิด’ยังไงละ เจ้าไม่เข้าใจหรือไง?”
“โอ้ เช่นนั้นเอง ข้าก็ไม่ทันคิด!”
แม่ทัพไช่ตระหนักและหัวเราะลั่น“ดูเหมือนฝ่าบาทจะยังคิดถึงเจ้าและรู้ว่าเขาทำผิด เขาเลยขอให้ขันทีหลิวมาขอโทษ!เฒ่าเซียว เจ้าสบายใจหรือยังไ?”
ขันทีหลิวพยักหน้า“ใช่ นั่นคือสิ่งที่ฝ่าบาทหมายถึง แต่มีบางสิ่งที่ยากจะอธิบายให้ชัด”
“มันดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะยังมีข้าในใจ ข้าสามารถวางใจได้แล้ว ในราชสำนัก ฝ่าบาทยังเด็ก เลยไม่ยอมงอ นี่คือเหตุผลนี่เอง ข้าผิดแล้วจริงๆ ข้ารู้ว่าข้าควรใช้วิธีอื่น”อัครเสนาบดีพูดด้วยความละอายใจ
แม่ทัพไช่ตะโกน“เฒ่าเซียว วิธีการต้องเปลี่ยน เหนือสิ่งอื่นใด ฝ่าบาทโตแล้วและมีความคิดของตน! ตอนนี้เจ้าโดนไล่จากงาน เจ้าสามารถพักผ่อนที่บ้านได้!บางที อีกไม่นานฝ่าบาทคงเรียกเจ้ากลับไป”
“ใช่แล้ว มาดื่มกัน”
“ดื่ม!”
ทั้งสามกอดไหสุราและดื่ม
ตั้งแต่อาณาจักรโม่ส่งของมาตามสัญญา ข้อตกลงก็เป็นอันสรุป กองทัพอาณาจักรเซี่ยและแรงงานที่ประจำการในเหมืองเหล็กถูกเรียกกลับและอาณาจักรโม่ก็นำทัพสองแสนมาประจำการ
เพราะเรื่องนี้สำคัญต่ออาณาจักรโม่มาก อาณาจักรโม่จึงส่งองค์ชายมาดูแลด้วย
พอเห็นว่าเหมืองเหล็กตกอยู่ในมือพวกเขาแล้วจริง องค์ชายโม่ก็ทะเยอทะยาน“ด้วยเหมืองเหล็กนี้ อาณาจักรโม่เราจะต้องเติบโตกลายเป็นอาณาจักรใหญ่!ไม่ช้า อาณาจักรเซี่ยจะต้องสยบใต้เท้าเรา!”
“องค์ชายพูดถูกแล้ว!”เหล่าแม่ทัพอาณาจักรโม่ยิ้มมีความสุข
“เข้าไปเริ่มขุดกันได้!’องค์ชายสั่ง
“ขอรับ!’ทุกคนตะโกน
จากนั้น กองทัพของอาณาจักรโม่ก็เข้าเหมืองและเริ่มขุดแร่เหล็ก
แต่ตอนนั้นเอง แผ่นดินกลับสั่นสะเทือน
บูม!
