บทที่ 7: [ด่าน 0] ศึกชี้ชะตา (2)
บทที่ 7: [ด่าน 0] ศึกชี้ชะตา (2)
‘ใจเย็นๆ ไว้’
ข้ารีบสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว
'ไม่มีทางที่มันไม่ได้อยู่ที่นี่’
เห็นได้ชัดว่าราชินีอยู่ในรายชื่อศัตรูบนหน้าจอ มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งบนแผนที่แน่ๆ
'ว่าแล้วเชียว เป้าหมายของโหมดฝึกซ้อมไม่ใช่การล้มบอสของทางสัตว์ประหลาด บอสของสัตว์ประหลาดจึงไม่โผล่อยู่ในแผนที่ เป็นอะไรที่พอจะเข้าใจได้อยู่’
ข้าจำตำแหน่งของแมงมุมที่ข้าเคยดูก่อนหน้านี้ได้ จึงรีบมองไปที่วงล้อมของแมงมุมที่ข้าเห็นตอนนี้
แนวหลังของพวกมันมีมากมาย มีเหล่าทหารแมงมุมคอยเตรียมความพร้อมเอาไว้เผื่อในกรณีที่มีอะไรเกิดขึ้น
จุดที่ปลอดภัยของพวกมันคือด้านหลัง มีแมงมุมคอยดูแลที่จุดนั้นเยอะเป็นพิเศษ
ราชินีของพวกมันน่าจะอยู่ที่นั่นด้วย
ตู้ม! แคร๊ง!
การปะทะกันระหว่างแมงมุมและทหารได้เริ่มต้นขึ้นแล้วที่แนวหน้าของกำแพงป้อมปราการ เสียงของการต่อสู้ได้ดังก้องไปทั่ว
เสียงยิงปืนใหญ่ โลหะปะทะกัน และเสียงกรีดร้องของผู้คน...
'มันอยู่ที่ไหน?’
ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายนี้ ข้าค้นหาราชินีอย่างสิ้นหวังผ่านแผนที่อันกว้างใหญ่
'มันอยู่ที่ไหนกัน? ที่ไหน?’
หลังจากนั้น สายตาของข้าก็หยุดลงที่จุดหนึ่ง
ตะวันตกเฉียงใต้จากป้อมปราการแนวหน้า
ข้าพบจุดสีแดงซึ่งอยู่ห่างจากกลุ่มหลัก พวกมันถูกทำเครื่องหมายไว้อย่างชัดเจนบนแผนที่
'เจอมันแล้ว!’
แล้วข้าตะโกนออกมาดังๆทันที
"เดเมียน!”
"ขอรับ!”
"ตรงนั่น! เจ้ามองเห็นมันหรือเปล่า?”
ข้าชี้นิ้วไปทางตะวันตกเฉียงใต้
เดเมียนขมวดคิ้วและหรี่ตาลง ขณะที่เขามองไปในทิศทางที่ข้าชี้ไป
“...ขอรับ ข้าเห็นพวกแมงมุมรวมตัวกันอยู่ แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย”
เดเมียนพูดขึ้นโดยใช้ตาเปล่าดู ไม่ได้ใช้กล้องส่องทางไกลด้วยซ้ำ
ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะเห็นมันจริงๆ ที่ข้าเห็นก็มีแค่จุดหลายจุด ตาเขาดีขนาดไหนกันเนี่ย
"ในนั้นน่าจะมีตัวราชินีของพวกมันอยู่แน่ เจ้าพอจะหาเจอหรือเปล่า?”
“......”
เดเมียนมองไปตรงนั้น จากนั้นร่างกายของเขาก็กระตุกเล็กน้อย
"ราชินี...องค์ชายกำลังพูดถึงสัตว์ประหลาดที่มีท่อนล่างเป็นแมงมุมและท่อนบนเป็นมนุษย์อยู่เหรอขอรับ?”
บิงโก
"ถูกต้องแล้ว”
"ขอรับ ข้าเห็นมัน มันดูน่ากลัวมากเลย..."
"ไม่จำเป็นต้องกลัวไปหรอก อีกเดี๋ยวมันก็โดนปืนใหญ่อัดหน้าจนเละไปเอง”
จากนั้นข้าก็สั่งให้ทหารปืนใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"หน่วยปืนใหญ่ หันปืนใหญ่ไป! ในทิศตะวันตกเฉียงใต้! เดเมียนและข้าจะเป็นคนเล็งมันเอง!”
…
ปืนใหญ่เปลี่ยนทิศทางของปืนใหญ่ตัวเองโดยการหมุนพื้นปืนใหญ่ที่อยู่ด้านบน
จากนั้นก็หันด้านที่มีประกายมานาไปทางราชินี
"ปืนใหญ่มานาพร้อมยิง!”
"ทำการสะสมมานาเรียบร้อย พร้อมยิงตามคำสั่งทุกเมื่อ!”
"ดีมาก!”
ข้าคว้าแขนของเดเมียนและนำเขาไปด้านหน้าของแผงควบคุมปืนใหญ่มานา
พลังของอาวุธนั้นน่าทึ่งมาก แต่ระบบการเล็งนั้นไม่มีคุณภาพเลย
มันเป็นวิธีการเล็งด้วยสายตาคร่าวๆ แล้วดึงไกปืนขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านเพื่อยิงออกไป
"เดเมียน เจ้าจงทำซะ”
ข้าเรียกให้เดเมียนที่ยืนตะลึงในด้านหน้าของไกปืน
เดเมียนยามนี้มีเหงื่อออกมากเพราะความกังวล เขาวางมือที่สั่นเทาไปที่ไกปืน แต่เขาดึงไม่ได้
"อ... องค์ชาย!"
"มีอะไร?”
"ข้าไม่กล้า”
เดเมียนคร่ำครวญและมองกลับมาที่ข้า
"ข-ข้าไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย เพราะงั้นจู่ๆ การที่ให้ข้ามาทำแบบนี้..."
"เดเมียน”
ข้าค่อยๆ แตะไหล่ของเดเมียน
"จะพลาดบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก”
"อะไรนะ?”
"ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดนั่นเอง”
“......”
"แม้ว่าเจ้าจะพลาดจนทำทุกอย่างสูญเปล่าไปจนหมด! ก็ไม่เป็นไร ข้าจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง”
ทหารทำตามที่ผู้บังคับบัญชาสั่ง
มันขึ้นอยู่กับผู้บัญชาการที่จะรับผิดชอบต่อผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นหรือไม่
"ที่เจ้าต้องทำเพียงแค่่ลั่นไกออกไปก็พอ แค่นั้น”
ข้าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นที่สุด
"เมื่อทำมัน เจ้าก็จะแก้แค้นให้กับแวนได้”
"แก้แค้นให้แวน..."
ท่าทางของเดเมียนเปลี่ยนไปทันทีที่เขาได้ยินอย่างนั้น
หลังจากหายใจเข้าลึกๆ แล้ว เดเมียนก็คว้าไกปืนและเล็งไปทางตะวันตกเฉียงใต้ด้วยตาเปล่า
เดเมียนปรับความสูงและทิศทางการยิงของปืน
การปรับจุดใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที
กึก!
เดเมียนเหนี่ยวไกด้วยพลังทั้งหมดของเขา
แกร่ก! แกร่ก!
เกิดม่านอักขระขึ้น และอุปกรณ์เวทย์มนตร์ที่ข้าไม่รู้จักก็เริ่มก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ทีละชิ้น
ทันใดนั้นประกายไฟก็ผุดขึ้น!
มานาที่รวบรวมได้จุดประกายกระแสไฟฟ้าที่รุนแรงเหนือแกนมานา
ตู้ม!
แล้วมันก็ถูกยิงด้วยแรงดันมหาศาล
พลังของปืนใหญ่มานะที่ไม่ถูกตั้งข้อจำกัดไว้รุนแรงยิ่งนัก
ด้วยความตกตะลึงกับเสียงคำรามและคลื่นกระแทก เหล่าทหารปืนใหญ่จึงล้มถอยไปข้างหลังทันที ข้าเองก็ได้แต่เอามือปิดหูและกลิ้งไปบนพื้น
เมื่อลืมตาทั้งสองข้าง ข้าก็มองตามทางที่กระสุนที่ยิงออกไป
'โดนเถอะ'
กระสุนมานาสีฟ้าสดใสพุ่งผ่านท้องฟ้า
'โดนเถอะ!’
ข้ามฟากฟ้าทางใต้—ตรงกลางจุดดำที่อยู่ไกลออกไป
"โดนเถอะ-!”
ข้าตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว
ตู้มมม!
และกระสุนก็ตกลงไป
กระสุนมานาที่ตกทำให้เกิดการระเบิดขนาดใหญ่จากระยะไกล เมฆฝุ่นควันดำได้ปรากฏขึ้นจนเห็นชัดจากจุดที่พวกเขายืนอยู่
ข้าลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“พวกเรายิงโดนราชินีแล้วเหรอ?!”
คำตอบไม่ได้มาจากเดเมียน แต่มาจากเหล่าทหารที่อยู่จุดอื่น
"โดน! โดนแล้ว! มันลงไปตรงกลางดงของพวกสัตว์ประหลาดเลยขอรับ!”
ทหารที่ด้านบนกำแพงตะโกนพร้อมกัน
เดเมียนที่กำลังกองอยู่บนพื้นเหมือนทหารคนอื่นๆ ดูจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ทหารใหญ่ล้อมรอบเดเมียนและตบหลังของเขา
"ไอ้หนูนี่เก่งเป็นบ้าเลย! แน่ใจนะว่านั้นคือครั้งแรกจริงๆ น่ะ?”
"ข้าเอ่อ..."
"เจ้ายิงโดนพวกมันที่อยู่ไกลขนาดนี้ได้ยังไง? ขนาดใช้กล้องส่องทางไกลข้าก็มองไม่เห็นมันด้วยซ้ำ!”
"ข้าก็แค่ทำตามที่สั่งมาก็เท่านั้น"
เดเมียนมองลงไปที่มือของเขาพร้อมกับเบิกตากว้าง
“ข้าแค่...ช่วงเวลาที่องค์ชายสั่งให้ข้าเหนี่ยวไก พออะไรๆ ได้ที่แล้วร่างกายของข้ามันก็ขยับไปของมันเองเลย”
นี่เจ้าพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ยเดเมียน ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะความสามารถของเจ้าต่างหาก
ข้าไม่มีเวลาคิดแล้ว เพราะมันยังไม่จบเพียงเท่านี้แน่
"เอ่อ...องค์ชาย!"
ทหารพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเครือ ข้ารู้สึกได้ถึงความรู้สึกแย่ๆ ที่ไหลลงมาตามกระดูกสันหลัง
"มีอะไร?”
"พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวกันแล้วขอรับ”
"ยังไง?”
"ตรงนั้นขอรับ พวกฝูงแมงมุมมัน..."
ข้าวิ่งไปหาทหารคนนั้น แล้วเอากล้องส่องทางไกลมาดูด้วยตัวเอง
“......!”
กระบวนทัพแบบสี่เหลี่ยม
ฝูงแมงมุมจากระยะไกลเริ่มก่อตัวเป็นขบวนพร้อมเพรียงกันอย่างสมบูรณ์แบบ นั่นมัน...กำลังป้องกันเหรอ?
'บัดซบเอ้ย!’
ข้ากัดฟันแน่น
กองทัพแมงมุมดำควรหยุดเคลื่อนไหวทั้งหมดทันทีที่ราชินีถูกสังหาร นั่นเป็นเพราะสมองของพวกมันถูกทำลาย
แต่แมงมุมพวกนี้กลับยังเคลื่อนไหวได้อยู่
ไม่เพียงแต่ตัวที่ถูกปืนใหญ่โจมตี กระทั่งแมงมุมที่โจมตีป้อมปราการหน้าก็ยังดันเข้ามาไม่หยุดหย่อน
'หมายความว่า…!'
ผ่านไปเพียงชั่วครู่
ชู่ว์…
เสียงร้องแห่งความชั่วร้ายดังก้องไปทั่วสนามรบ
กร๊าซซซซ!
เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองจากราชินีแมงมุมได้ดังก้องไปทั่วสนามรบ
แม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกล แต่ก็ยากที่จะหายใจได้ชั่วขณะหนึ่งเมื่อเสียงกรีดร้องแห่งความชั่วร้ายปะทุขึ้น
เหล่าทหารต่างสับสนและกรีดร้อง
"อะไร?! มันเกิดอะไรขึ้น?!”
"ข้าคิดว่าราชินีถูกยิงกระมัง?”
"แล้วทำไมมันถึงดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลยล่ะ?!”
ปืนใหญ่มานายิงโดนเป้าหมายแน่ๆ
ปัญหาคือว่ามันไม่ได้สร้างความเสียหายมากพอ
“ทุกคน เตรียมตัวให้พร้อม! ใจเย็น! เราจะยิงใส่สัตว์ประหลาดตัวนั้นต่อไป!”
ขณะที่ข้าตะโกน ทหารก็มองมาที่ข้าด้วยตัวสั่นเทา ข้าจึงตะโกนดังขึ้น
"ใส่กระสุน ยิงต่อไป! เร็วเข้า!”
"อ่า ขอรับ"
เหล่าทหารปืนใหญ่ตัวสั่นและเกาะกับปืนใหญ่มานาเพื่อทำให้ปืนใหญ่ที่ร้อนเกินไปได้เย็นลง และกระสุนถัดไปก็ถูกเตรียมไว้แล้ว
ในช่วงเวลานั้นเอง…
กร๊าซซซซซซ
ราชินีแมงมุมส่งเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองอีกครั้ง และหลังจากนั้นไม่นาน การเคลื่อนไหวของกองทัพแมงมุมดำทั้งหมดก็เปลี่ยนไป
เคี๊ยกก…
คี่-!
ดวงตาของแมงมุมที่ล้อมรอบฐานปฏิบัติการข้างหน้าหันเข้ามาพร้อมกัน ตรงไปทางกองปืนใหญ่ที่เราอยู่
ดวงตาสีแดงของสัตว์ประหลาดดูโหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง ข้าตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
"องค์ชายรีบสั่งเร็วเข้า!!"
แคร่ก แคร่ก!
แมงมุมที่โจมตีด่านหน้าทั้งหมดก็หันกลับมา และเริ่มพุ่งเข้าหาจุดตั้งปืนใหญ่นี้
"พวกมันกำลังวิ่งไปที่ปืนใหญ่!”
"ทหารด้านล่างจะปกป้องเราไว้! ใส่ลูกกระสุนปืนใหญ่ต่อไป! เร็วเข้า!”
ข้ารีบตะโกนบอกทหารปืนใหญ่
"เราต้องฆ่าราชินีก่อนที่มันจะมาถึงกองปืนใหญ่! ใส่กระสุน-!”
ปืนใหญ่พ่นเวทมนตร์ได้ระบายความร้อนออกมา จากนั้นจึงได้ใส่กระสุนลงไป ไม่นานพลปืนใหญ่ที่เปียกโชกด้วยเหงื่อผู้หนึ่งก็ตะโกน
"เตรียมพร้อมยิงเรียบร้อยขอรับ!”
"เดเมียน! ยิงได้!”
เดเมียนหรี่ตาของเขาลงและค้นหาตำแหน่งของราชินีแมงมุมดำ จากนั้นก็เหนี่ยวไกทันทีที่ข้าสั่ง!
กึก!
ฟูมมม!
มานาได้จุดประกายเหมือนกระแสไฟฟ้าและปืนใหญ่มานาก็ถูกยิง ข้ามองไปที่ทิศทางของการยิงผ่านกล้องส่องทางไกล
กระสุนที่ตัดผ่านท้องฟ้าวาดส่วนโค้งที่สวยงามตกลงโดยตรงบนหัวของราชินีแมงมุม
ตู้มมม!
เข้าเป้าพอดี
ด้วยความแม่นยำที่น่ากลัว มันโดนหัวของราชินีสัตวืประหลาดโดยตรง
"โดน! มันโดน! โดนแล้ว!”
เหล่าทหารที่ตื่นเต้นก็กระโดดขึ้นมา แต่ข้าไม่ได้ตื่นเต้นเลย
กร๊าซซ-!
มันเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของแมงมุมยังไม่เปลี่ยนแปลง
'มันยังไม่พอ!’
แม้ว่าจะมองเห็นได้เพียงเงาในระยะไกล แต่ก็สามารถบอกได้ว่าราชินีแมงมุมยังคงมีชีวิตอยู่
ข้ากัดฟันแน่น
ในเกม ราชินีแห่งกองทัพแมงมุมดำที่ต้องเผชิญหน้าจะมาในช่วงกลางปีที่สอง มันสามารถถูกจัดการได้โดยการใช้อาวุธที่ทรงพลังสักครั้งถึงสองครั้ง
กองทัพแมงมุมดำมีกองทัพที่แข็งแกร่ง แต่ราชินีแมงมุมก็ไม่นับว่าแข็งแกร่งอะไรเลย
แต่ว่าตัวราชินีในด่านฝึกซ้อมนี่มัน
ข้าไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมันสักนิดเดียว
ถ้าเกิดค่าสถานะของมันต่างออกไปล่ะ? ถ้ามันมีสกิลพิเศษหรือไม่สามาถถูกจัดการได้ล่ะ?
'แล้วข้าควรทำยังไงต่อ?'
ความคิดเลวร้ายทุกอย่างได้เข้ามาในหัวของข้า ข้ารีบสะบัดส่ายศีรษะของข้าทันที
ข้าแค่ต้องทำเท่าที่ทำได้ ข้าจะยืนหยัดเพื่อเคลียร์ด่านจนวินาทีสุดท้าย
"องค์ชาย!”
พลปืนใหญ่ ซึ่งดูแลปืนใหญ่มานาสำหรับการยิงนัดต่อไปได้รีบรายงานให้ข้าทราบอย่างรวดเร็ว
"เนื่องจากการฝืนระเบิดแกนมานาของมันไป ตัวปืนใหญ่เองก็ถึงขีดจำกัดแล้วขอรับ แบบนี้ทางเราก็ไม่สามารถยิงต่อได้อย่างที่วางแผนเอาไว้แน่ขอรับ!”
"เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว! แบบนี้พวกเราจะยิงต่อได้อีกสักกี่นัด บอกมา?”
"อย่างมากก็ห้า แต่เรายิงไปแล้วสอง จึงเหลืออยู่อีกเพียงแค่สามนัดเท่านั้นขอรับ!”
อีกสามนัด
พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฆ่าราชินีแมงมุมด้วยกระสุนสามนัดที่เหลืออยู่
'ไม่สิ อย่างแรกเลย…'
ข้าดูรอบๆ แนวป้องกัน
'ข้าไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะใช้สามนัดที่เหลือได้ทันไหม'
ตู้ม! ครืดด!
แนวป้องกันกำลังพังทลาย
แมงมุมรวมตัวกัน ณ จุดหนึ่ง พวกมันใช้ฟันและกรงเล็บรื้อกำแพงและเริ่มเจาะทะลุเข้ามา
"หยุดพวกมัน! หยุดพวกมันทุกวิถีทาง!”
ลูคัสซึ่งตอนนี้ชุ่มไปด้วยเลือดของสัตว์ประหลาด เหวี่ยงดาบของเขาขณะที่เขาตะโกนออกมาเสียงดัง ทว่าแนวป้องกันก็ใกล้จะถูกทำลายแล้ว
"อ๊ากก!”
"อ้า!”
ทหารที่บาดเจ็บก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เขี้ยวของแมงมุมได้เจาะลึกเข้าไปในผิวหนังของพวกเขา
ข้ากำหมัดแน่น มองลงไปที่ความตายที่กำลังพุ่งเข้ามาข้างหน้าข้า
