บทที่ 2: [ด่าน 0] เริ่มต้นการฝึกสอน
บทที่ 2: [ด่าน 0] เริ่มต้นการฝึกสอน
ตู้ม!
ทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น กองอิฐก็ตกลงมาตรงหน้าพร้อมกับเสียงระเบิด
"หือ?"
ฉันได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมา ฉันรู้สึกว่ามีอะไรที่กำลังกดไหล่ฉันไว้อยู่
ฉันนอนราบกับพื้น ไม่มีกระทั่งแรงจะส่งเสียงร้องออกไป
“นี่มันอะไรกัน จู่ๆ ก็…?!”
ฉันพยายามมองโดยรอบเพื่อดูว่าใครกำลังแกล้งฉัน แต่-
ตู้มม!
ก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไร ก็เกิดการระเบิดครั้งใหญ่และทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง มันรู้สึกราวกับว่ามีระเบิดเกิดขึ้นตรงหน้าฉัน ฉันกลัวมากจนต้องก้มตัวไปนอนราบกับพื้น
ในไม่ช้า แรงสั่นสะเทือนก็สงบลง และหูที่อื้อของฉันก็ได้ยินชัดขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นและมองดูรอบๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรเนี่ย นั่นมันอะไรกัน?
ฉันอยู่บนกำแพงป้อมปราการที่สร้างด้วยอิฐก้อนใหญ่ ควันลอยขึ้นมาจากไฟที่ลุกลาม เสียงตะโกนและเสียงกรีดร้องของผู้คนยังคงดังก้อง
กำแพงข้างๆ ฉันกลายเป็นสีแดงหลอมเหลว มันไหลลงมาราวกับน้ำ เพราะมันละลายจากความร้อน มันดูราวกับว่ามันถูกระเบิดจริงๆ
“บ้าอะไรวะเนี่ย…?”
ฉันพึมพำขณะที่ตัวสั่นและมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ชายในชุดเกราะที่เปื้อนเลือดกำลังเคลื่อนไหว พื้นที่โดยรอบปกคลุมไปด้วยเขม่า
ปืนใหญ่เหนือกำแพงปราสาทยิงกระสุนออกมา ผู้คนมากมายกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ผู้ที่ดูคล้ายทหารบนปราสาทเหวี่ยงดาบและยิงธนูไปนอกกำแพงปราสาท
ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมองกำแพง สงสัยว่าด้านหลังกำแพงมีอะไรอยู่
มันมี...
“......!”
สัตว์ประหลาด
คี่-!
สัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างคล้ายแมงมุม—แต่มีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์—กำลังคำรามอย่างดุร้ายมาที่กำแพง
ดูเหมือนว่าจะมีหลายร้อย ไม่สิหลายพันเลย
ร่างกายของฉันแข็งทื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?
“นี่คือความฝันเหรอ? หรือฉันกำลังประสาทหลอนเพราะฉันกินอะไรไม่ดีลงไป…?”
“ก็ปกติที่จะต้องตื่นตกใจ แต่องค์ชาย ยามนี้ท่านได้สติแล้วใช่ไหม?”
เสียงพูดได้ดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันมองย้อนกลับไปและก็ชะงักอยู่พักหนึ่งเลย
ชายคนหนึ่งที่ดูคุ้นเคยมากได้ยืนอยู่ตรงนั้น
“…หา?”
มันยิ่งน่าทึ่งเมื่อชายหนุ่มรูปงามผู้นี้สามารถดันหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นได้
[จากนี้ขอเปลี่ยนเป็นข้าเจ้าเลยนะคะ]
“เจ้าอยู่ใกล้เกินไปแล้ว ช่วยช่วยถอยออกไปหน่อยได้ไหม?”
ดวงตาสีฟ้าสดใสของเขาเปล่งประกายภายใต้ผมสีทองแวววาวของเขา ร่างกายกำยำที่หล่อเหลาของเขามองเห็นได้ชัดเจนแม้กระทั่งสวมเกราะหนังทับอยู่
ราวกับว่าทุกอย่างบนตัวเขาบอกว่าเขาเป็นตัวละครหลัก ใช่ เหมือนกับ...ตัวละครหลัก..
เอ๊ะ?
“…ลูคัส?”
ข้าชี้นิ้วไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว
เพราะเขาดูคล้ายกับตัวละครหลักของเกมที่ข้าเพิ่งเล่นมามาก
ชายหนุ่มผมทองดูหงุดหงิดพอสมควร
“ในที่สุดท่านก็จำชื่อข้าได้เสียที ทำไมท่านถึงทำเหมือนจำชื่อข้าไม่ได้ ทั้งๆ ที่ข้าคอยอยู่เคียงข้างกายท่านมาตลอดชีวิตกันล่ะ?”
"หา…?"
เจ้าคือลูคัสจริงๆ เหรอ?
'เดี๋ยวก่อน นั่นหมายความว่า... อย่าบอกนะว่านี่คือ...'
ตู้มมม!
มีบางอย่างได้บินเข้ามาอีกครั้งและส่วนหนึ่งของกำแพงก็พังทลายลง ข้ากรีดร้องและกลิ้งไปบนพื้น 'ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย!'
ลูคัสวิ่งเข้ามาหาข้าพร้อมกับกัดฟันแน่นและพยุงข้าขึ้นมา
“ข้าขอเตือนท่านอีกที! บางทีท่านอาจกลัวจนลืมไปแล้ว ศัตรูของเราคือ 'กองทัพแมงมุมดำ'! มีหน่วยปิดล้อมเกราะหนักสองร้อยตัวและพวกระยะประชิดทั่วไปเก้าร้อยตัว! ด่านหน้ายามนี้ใกล้จะล่มสลายแล้ว!”
“อ-เอ่ออออ...”
ข้าไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ เพราะข้าสับสนมาก
กองทัพแมงมุมดำนั้นเป็นสัตว์ประหลาดสายพันธุ์หนึ่งที่คอยคุกคามผู้เล่นตั้งแต่กลางเรื่องจนถึงจบเรื่อง
ลูคัสตะโกออกมาขณะที่เขามองไปยังกำแพง
“ทว่าพวกมันจะหยุดเคลื่อนไหวหลังพระอาทิตย์ตกดิน! และดวงอาทิตย์จะตกในอีก 30 นาที! นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าบอกท่านหลายครั้งแล้วว่าให้อยู่ในฐานอย่างเงียบๆ…!”
ดูเหมือนว่าระเบิดพวกนี้จะเป็นการโจมตีจากกองทัพแมงมุมดำ
ตู้ม! ตู้มม! ประกายไฟพวยพุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทางและกำแพงกำลังละลาย ทหารที่กำลังต่อสู้อยู่บนกำแพงป้อมปราการเริ่มล้มลง บ่อเลือดได้ไหลออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ทางนี้!”
ลูคัสอุ้มข้าและลากข้าไปที่ฐาน
อาคารภายในฐานถูกไฟไหม้และพังทลาย มันพังทลายและเสียหายทุกแห่ง แต่สถานการณ์ก็ยังดีกว่านรกภายนอก
ลูคัสค่อยๆ วางข้าลงในอาคารแล้วตะโกน—
“ท่านได้โปรดอยู่ที่นี่จนกว่าพระอาทิตย์ตกดิน! อย่าออกมา! เข้าใจใช่ไหมขอรับ?”
“อึก เข้าใจแล้ว…”
“ขอบคุณนะลูคัส”
ข้าพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว
“......?”
ลูคัสมองมาที่ข้าด้วยความสับสนแล้ววิ่งออกไปอีกครั้ง
อะไรกัน? ข้าอุตส่าห์ขอบคุณ ไหงมองข้าแบบนี้เล่า?
“หืม...”
ข้าเหยียดหลังที่รู้สึกหนักจากการกลิ้งไปมาและมองไปรอบๆ ดูเหมือนข้าจำเป็นต้องประเมินสถานการณ์ปัจจุบันก่อน
"ฮึก…"
“เจ็บ มันเจ็บเหลือเกิน...”
ภายในอาคารฐานหลัก มันเต็มไปด้วยทหารที่ได้รับบาดเจ็บมากมาย
ทหารคร่ำครวญขณะที่บนตัวพันผ้าพันแผลชุ่มไปด้วยเลือด และพวกเขาก็ตัวสั่นเทาด้วยความกลัวทุกครั้งที่ได้ยินเสียงร้องของสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างนอก
ทว่ามีสิ่งที่พวกเขากลัวมากกว่าสัตว์ประหลาดเสียอีก
“หือ?!”
“อ-องค์ชายย?!”
…นั่นคือข้าเอง
ขณะที่ข้าเข้าไปใกล้ทหารที่ได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็ก้มลงกับพื้นพร้อมกันทันที
"ข้าขอโทษ ! ข้าขอโทษ ! ข้าไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น!”
“ข้าต้องขอโทษด้วยที่ต้องพักเนื่องจากอาการบาดเจ็บเล็กน้อยเช่นนี้ องค์ชาย! ข้าจะออกไปต่อสู้อีกครั้ง ดังนั้นได้โปรดอย่าประหารข้าเลย!”
ขอโทษ?
ประหารชีวิต?
ทำไหมพวกเจ้าถึงพูดคำที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้? ข้ารีบโบกมือปฏิเสธ
“ไม่หรอก ข้าแค่อยากจะช่วยพวกเจ้านิดหน่อย เพราะดูเหมือนพวกเจ้าจะเจ็บปวดกันมาก…”
“องค์ชายกำลังจะบอกว่าจะฆ่าข้าเพื่อให้พักผ่อนชั่วนิรันดร์เหรอ!”
“อาการบาดเจ็บแบบนี้ไม่ได้ร้ายแรงอะไรเลย! ข้าจะกลับไปสู่แนวหน้าทันที! อ๊าาาก!”
ก่อนที่ข้าจะพูดอะไร ทหารก็ลากร่างที่บาดเจ็บของตนวิ่งไปที่กำแพงปราสาท
“......”
ข้าจ้องมองด้วยความสับสน ทั้งอาคารฐานหลักว่างเปล่าในพริบตา
“น…นั่นมันอะไรน่ะ?”
"เอาเถอะ มาสงบสติอารมณ์กันสักหน่อยดีกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันเป็นเรื่องจริงเหรอ? ดูท่าคงต้องใช้เวลาพักไตร่ตรองสักหน่อย"
มีเก้าอี้อยู่ในห้องว่างนี้ ข้านั่งลงบนนั้นแล้วใช้มือเช็ดหน้าผากขณะที่ฉันเริ่มปวดศีราะ ฉันต้องจัดการสถานการณ์ตอนนี้ก่อน
'มันฟังดูไร้สาระมาก แต่...'
นี่คือภายในโลกของ ป้องกันจักรวรรดิ
ใช่แล้ว เกมที่ข้าเพิ่งเคลียร์ไปด้วยความยากสูงสุด
มีตัวละครหลัก ลูคัส และพวกสัตว์ประหลาดอย่างกองทัพแมงมุมดำ ดังนั้นมันมีแต่เกมนี้เท่านั้น
ข้าไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ได้อย่างไรหรือทำไม แต่มันไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนี้แล้ว
“ตอนนี้ข้าเป็นใครกัน?”
ไม่มีทางที่ข้าจะยังเป็น 'คลาสสิค เนิร์ด' ที่หาเลี้ยงชีพจากการสตรีมเกมได้ นั่นเป็นเพราะ...
“ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือยัง? องค์ชาย”
ทุกคนที่พบหน้าข้าต่างเรียกเช่นนี้
พอลูคัสโผล่หัวผ่านประตูเข้ามาถามข้า ข้าก็พยักหน้าอย่างหมดแรง
“อืม ข้าสบายดี”
“พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว พวกแมงมุงต่างกลับไปแล้ว พื้นที่รอบๆ ปลอดภัยมากขึ้น ดูเหมือนว่าพวกมันกลับไปตั้งหลักที่ไหนสักแห่งในบริเวณใกล้เคียง”
เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจขณะที่เช็ดเลือดออกจากแก้ม
“ดูเหมือนว่าเราจะรอดมาได้อีกวัน แต่ข้าจะไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น…”
ข้ามองหน้าลูคัสเล็กน้อย
มันรู้สึกแปลกและไม่คุ้นเคยอย่างยิ่งที่ตัวละครที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์เมื่อไม่นานนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าข้า
ทว่ามีบางสิ่งที่สำคัญมากกว่าแค่มองหน้าเขา ข้าค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ลูคัส แล้วทหารที่ได้รับบาดเจ็บล่ะ?”
"ขอรับ?"
“ทหารที่ได้รับบาดเจ็บที่เคยอยู่ในห้องนี้ พวกเขาวิ่งหนีทันทีที่ข้าเข้ามาในอาคาร ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
“ข้าก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทหารที่ได้รับบาดเจ็บออกมาเป็นกลุ่ม…ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่กำแพงปราสาทขอรับ”
หลังจากนั้น ใบหน้าของลูคัสก็ซีดลง
“องค์ชาย พวกทหารทำอะไรให้ท่านหงุดหงิดหรือเปล่า?”
“หืม? ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
“ได้โปรดเมตตาพวกเขาด้วยขอรับ ทหารทุกคนที่สามารถถืออาวุธได้ต่างก็หมดหวังแล้ว การรักษาขวัญกำลังใจของทหารเป็นสิ่งที่ควรกระทำ…”
“ไม่ ข้าไม่ได้ประหารใครทั้งนั้น เข้าใจไหม! ทุกคนเป็นไรกันหมดเนี่ย! ข้าเป็นใครกัน ฆาตกรบ้าบอที่ฆ่าคนราวกับเป็นแมลงหรือไง?”
ดวงตาของลูคัสเบิกกว้างหลังจากได้ยินสิ่งที่ข้าพูด ราวกับว่าเขากำลังถามว่า 'ท่านเพิ่งรู้ตัวเหรอ?' ด้วยการแสดงออกทางสีหน้าของเขา
ข้าเริ่มสงสัย จริงหรือ? จริงเหรอ? ข้าเป็นคนแบบนั้นเหรอ? เช่น นี่ข้าเป็นพวกตัดหัวผู้ใต้บังคับบัญชาผู้บริสุทธิ์หรือ?
“เอ่อ พูดยังไงดี...ใช่ ข้าหมายความอย่างนั้นจริงๆ ตอนที่ข้าบอกไม่ได้จะประหารชีวิตใคร…ดังนั้นเจ้าจงไปบอกทุกคนให้กลับมาที่นี่เพื่อที่พวกเขาจะได้พักผ่อนบ้าง”
ลูคัสถามเหมือนไม่เข้าใจที่ข้าพูด
"ว่ายังไงนะขอรับ?"
“เจ้าบอกว่าพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว อีกไม่นานก็คงจะหนาว ที่นี่มีเตาไฟเปิดอยู่ บอกพวกเขาให้มาพักผ่อนเพื่อเตรียมรับศึกวันพรุ่งนี้”
“เอ่อ…ขอรับ…”
“แล้วข้าก็มีเรื่องจะคุยกับเจ้านิดหน่อย”
ขณะที่ข้าเดินออกจากอาคารไปก่อน ลูคัสก็ถามข้าด้วยเสียงสั่นเครือ
“องค์ชาย ท่านจะ…”
“หืม?”
“องค์ชายจะฆ่าข้าแทนพวกทหารเหรอ?”
"ไม่ ข้าไม่ได้ทำแบบนั้นอยู่แล้ว! ข้าไม่ได้จะฆ่าใครสักหน่อย!”
จริงๆ แล้วคนที่ 'ข้า' เข้ามาสิงร่างเป็นคนที่มีนิสัยเช่นไรกันเนี่ย?
ลมพัดผ่านกแพงที่เย็นเหยียบ
ลมที่พัดผ่านใบหน้าของข้าคือลมฤดูหนาว และเป็นลมยามกลางคืนด้วย เห็นได้ชัดว่าอากาศหนาวมาก แต่สาเหตุที่มันเย็นยะเยือกมากผิดปกติมีอยู่สาเหตุหนึ่ง
“......”
ข้าค่อยๆ มองไปรอบๆ ตัวข้า
ความตาย
มีความตายอยู่ทุกหนแห่ง ศพของสัตว์ประหลาดเต็มพื้นใต้กำแพงปราสาท และทั่วปราสาทก็เต็มไปด้วยศพมนุษย์
ข้าสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นจากความตาย มันหนาวกว่าฤดูหนาวยามราตรีเสียอีก
“ลูคัส ข้าอยู่ที่ไหนและตอนนี้วันที่เท่าไร?”
ข้าถามในขณะที่ยืนอยู่ริมกำแพงปราสาท ตัวข้าแทบจะอดไม่ไหวที่จะอ้วกเพราะกลิ่นเลือดที่รุนแรง
หลังจากได้ยินคำถามของข้า ลูคัสที่ยืนอยู่ข้างหลังข้าดูสับสนเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“วันสุดท้ายของเดือนกุมภาพันธ์ ปีที่ 649 ตามปฏิทินจักรวรรดิ นี่คือด่านหน้า 'ครอสโรด' เมืองแห่งป้อมปราการขอรับ”
“…พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกของเดือนมีนาคม ปีที่ 649 ตามปฏิทินจักรวรรดิสินะ”
"ถูกต้องแล้วขอรับ"
ข้ากัดฟันแน่น
วันที่ 1 มีนาคม ปีที่ 649 ตามปฏิทินจักรวรรดิ ด่านหน้า เมืองแห่งป้อมปรากรที่ต้องต่อสู้กับสัตว์ประหลาด
มันเป็นเวลาและสถานที่อันแสนคุ้นเคยมาก
แน่นอนว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น เพราะมันคือเวลาและสถานที่ของ 'การฝึกสอน' ในเกม ซึ่งข้าต้องเล่นหลายร้อยครั้งในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา
ทำไมสถานการณ์นี้มันจึงดูคุ้นเคยจังนะ…”
ข้าเคลียร์ความยากระดับไอรอนแมนนรกแตกไปแล้ว
โหมดไอรอนแมนจะบังคับให้ผู้เล่น เล่นเกมโดยเซฟได้ช่องเดียว
เกมจะบังคับให้เขียนทับไฟล์ที่เซฟไว้ในช่องเซฟช่องนั้น ซึ่งหมายความว่าไม่สามารถเซฟและโหลดอย่างอื่นได้
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสถานการณ์ในเกมแย่มากจนไม่สามารถเคลียร์ด่านได้อีกต่อไปล่ะ?
ก็ต้องยอมแพ้และเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น
ผู้ชมเรียกการเริ่มเกมใหม่อีกครั้งว่า 'โลกใหม่' หรือ 'จักรวรรดิใหม่' ข้าจำไม่ได้แล้วว่าต้องเล่นใหม่ไปกี่ครั้ง
แต่ในที่สุดข้าก็สามารถเคลียร์เกมได้ที่ 'โลก 742'
หมายความว่าข้าล้มเหลว 741 ครั้ง และเล่นเกมนี้ 742 ครั้ง แน่นอนว่ามันทำให้ข้ารู้ดีเกี่ยวกับเกมนี้
'พรุ่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของบทนำการฝึกสอน'
บทฝึกสอนของเกมนี้นั้นเรียบง่าย
มันจะอธิบายสถานการณ์ของโลกนี้ คู่มือ ระบบเกม และ...
ทุกคนยกเว้นลูคัสจะเสียชีวิต
“......”
เนื่องจากข้าได้ข้ามบทฝึกสอนไปหลายร้อยครั้ง ฉันจึงลืมแทบทุกอย่าง ทว่าทันทีที่ข้าเริ่มนึกถึงมัน ข้าก็จำได้ว่าตัวข้าคือผู้ใด
และในขณะเดียวกัน ข้าก็พบว่าจริงๆ แล้ว 'ข้า' เป็นใคร
“'แอช' เองสินะ”
"ขอรับ?"
"ชื่อของข้าคือ แอช แอช 'วอน ไฮเตอร์' เอเวอร์แบล็ค”
ลูคัสมองมาที่ข้าราวกับคิดว่าข้ากำลังจะพูดอะไรที่จริงจังมาก
ข้ากัดฟันแน่นและอยากซัดหน้าตัวเองเหลือเกิน
“ทำไม ทำไมล่ะ? ทำไมข้าถึงต้องเป็นไอ้สารเลวคนนี้ด้วย!”
เจ้าชายคนที่สามผู้โรคจิตและบ้าคลั่งของจักรวรรดิ
ผู้บัญชาการที่เลวร้ายที่สุดที่ทำให้ทหารจำนวนมากในเมืองป้อมปราการเสียชีวิต
และเป็นตัวละครที่พบกับจุดจบที่เลวร้ายที่สุดในบทช่วยฝึกสอน
แอช 'วอน ไฮเตอร์' เอเวอร์แบล็ค
ตัวประกอบที่เสียชีวิตทันทีที่เริ่มเกม
'การที่หลุดเข้ามาในเกมก็เรียกว่าบ้าบอแล้ว แต่ข้าต้องเป็นไอ้สารเลวคนนี้เหรอ?'
นั่นคือช่วงเวลาที่ข้าตระหนักถึง 'ตัวตน' ของข้า
ติ๊ง!
เมื่อยินเสียงเอฟเฟกต์ราคาถูกที่แสนคุ้นเคย หน้าต่างโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าข้า
[ด่าน 0]
- วัตถุประสงค์: เอาตัวรอดจากการโจมตีของสัตว์ประหลาด
- รางวัล: ???
มันเป็นหน้าต่างระบบที่คุ้นเคยมาก
ถูกต้อง มันเหมือนกับหน้าจอระบบที่ข้าเคยเล่นในเกมเมื่อไม่นานมานี้
“......”
แล้วในที่สุดข้าก็ตระหนักได้อย่างชัดเจน
ว่าข้าถูกลากเข้าสู่โลกของเกมนี้จริงๆ
และเกมนี้ก็เป็นโคตรจะขยะเลย
“เอ่อ...องค์ชาย ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า?”
ลูคัสมองมาที่ข้าอย่างกังวลขณะที่ข้าจ้องมองไปในอากาศด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า
“…ลูคัส”
“ขอรับ องค์ชาย”
ข้าหันหน้าไปทางลูคัสแล้วกระซิบ
ข้าพูดด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง - ด้วยทุกสิ่ง - จากก้นบึ้งของหัวใจ
“ตัวข้ามันระยำ”
