บทที่ 100 คนเดิมๆ กระทำผิดซ้ำๆ

บทที่ 100 คนเดิมๆ กระทำผิดซ้ำๆ

มองกิ่งหลิวท่ามกลางแสงจันทร์ ผู้คนต่างมาพบกันในเวลาพลบค่ำ

  

อู๋ชุนฟู่และหญิงสาวเดินจับมือกันบนถนนที่มีชีวิตชีวาของหนานซือ

  

โคมไฟสีแดงแขวนสูงให้แสงสว่างแก่หนานซือเหมือนในเวลากลางวัน

  

เสียงร้องของพ่อค้าริมถนน และการทะเลาะวิวาทในการเจรจาต่อรอง กลายเป็นท่วงทำนองที่ไพเราะที่สุดในโลก

  

ไม่ว่าความโรแมนติคที่นักวรรณกรรมบรรยายไว้จะโรแมนติกแค่ไหน ชีวิตก็คือฟืน ข้าว น้ำมัน เกลือ ซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู และชาเสมอ

  

อู๋ชุนฟู่ไม่มีทักษะอื่นนอกจากสามารถอ่านและเขียนได้ มีเพียงการได้รับชื่อเสียงเท่านั้นที่เขาจะสามารถเลี้ยงดูครอบครัวของเขาได้

“คนสวยตัวน้อย มาที่นี่และให้ข้าได้สัมผัสเจ้า”

 

“สาวน้อย มาที่นี่และจูบข้า”

 

…

  

ในฝูงชนตรงหน้าเขา มีชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดผ้าทอเดินโซเซไปมา เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ว่านางจะอายุมากหรือน้อยเพียงใด เขาก็มักจะตามจีบนาง

  

อู๋ชุนฟู่อยู่ที่เมืองฉางอันมาระยะหนึ่งแล้ว และได้พบกับบุคคลสำคัญมามากมาย  และเขาตระหนักดีว่าชายหนุ่มในชุดผ้าทอผู้นี้คือ อู๋โหย่วเต้า น้องชายของนางสนมอู๋

  

อู๋โหย่วเต้ามีตัณหามากที่สุด และทุกคนในเมืองฉางอันต่างก็รู้ดี

  

อู๋ชุนฟู่ดึงหญิงสาวมาด้านหลังเพื่อหลีกเลี่ยงอู๋โหยวเต่า

  

โดยไม่คาดคิด ดวงตาของหวู่โหยวเต่ากลายเป็นประกาย  เพราะเขาทันได้เห็นหญิงสาวก่อนที่จะหลบเลี่ยง

  

หญิงสาวสวมกระโปรงบางสีน้ำเงิน รูปร่างสง่างาม มีผิวหนังเต่งตึง เมื่อนางยืนอยู่ใต้โคมไฟ นางดูงดงามราวกับอยู่ในโลกอื่น

  

อู๋โหย่วเต้าสามารถมองเห็นประเภทที่เขาชื่นชอบในฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว

  

อู๋โหย่วต้ารีบวิ่งเซมาอย่างเร็ว และปัดมือของหวู่ซุ่นฟู่ที่จับหญิงสาวใว้แน่นออกไป

“ทิ้งหญิงสาว ทิ้งเด็กน่ารักผู้นี้ไว้ แล้วตามข้ามา ดื่ม ดื่ม…” ปากของอู๋โหย่วต้าเต็มไปด้วยกลิ่นสุรา ขณะที่เขาพูด เขาก็อดกลั้นไม่ไหวและอาเจียนสิ่งโสโครกทั้งหมดที่มีออกมาตรงหน้าหญิงสาว

หญิงสาวกรีดร้องและถอยออกไป

อู๋ชุนฟู่ต้องการพานางออกไป แต่ถูกผู้ติดตามของอู๋โหย่วเต้ากระแทกจนล้มลงกับพื้น

"ที่บ้านข้ามีกระโปรงที่ดูดีกว่า และมีเตียงนุ่มๆ ใหญ่โต..." อู๋โหย่วเต้าโอบไหล่ของหญิงสาว

หญิงสาวพยายามดิ้นรนเพื่อหนี แต่ถูกคนรับใช้ที่แข็งแกร่งอุ้มไว้

อู๋โหย่วเต้าไม่โลภ เมื่อเขาต้องการสิ่งใด เขาจะออกไปล่าแล้วพาหญิงสาวกลับบ้านทันที

อู๋ชุนฟู่ถูกทุบตีจนเกือบหมดสติ

 

หลังจากตื่นขึ้น เขาก็รีบไปที่คฤหาสน์ของอู๋โหย่วเต้าอย่างบ้าคลั่ง

โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่สามารถเข้าไปได้ แต่ถูกทุบตีอย่างรุนแรงที่ประตู

 

แต่เขาปฏิเสธที่จะออกไปและอยู่ใกล้ประตูคฤหาสน์อู๋ จนกระทั่งรุ่งสาง

เขาเห็นหญิงสาวถูกโยนออกมา

เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของนางไม่เรียบร้อยและใบหน้าของนางซีดเผือด อู๋ซุ่นฟู่ก็ใจแตกสลาย

หลังจากที่หญิงสาวกลับมาถึงบ้าน ภายในเวลาสองวันนางก็แขวนคอตัวเองอยู่ในห้องนอน

 

หลังจากทราบข่าว อู๋ซุ่นฟู่ก็ร้องไห้หนักมากจนอยากจะตายไปกับคนรักของเขา

 

แต่เขาต้องการแก้แค้นก่อนตาย

ความหวังเดียวในการแก้แค้นคือการผ่านการสอบ หลังจากนั้นจึงสามารถระบุอาชญากรรมที่อู๋โหย่วเต้ากระทำต่อหน้าจักรพรรดิได้

มีผู้หญิงดีๆ มากมายที่ถูกอู๋โหย่วเต้าสังหาร

สิ่งที่ อู๋ชุนฟู่ไม่คาดคิดก็คือ อู๋โหย่วเต้าสามารถอาละวาดและทำสิ่งชั่วร้ายได้ทุกประเภท เพราะสถานะของเขา ในฐานะน้องชายของนางสนมคนโปรด

อู๋โหย่วเต้าผู้ซึ่งดูเหมือนจะยโส เขามักจะทำสิ่งเลวทรามมานับครั้งไม่ถ้วน

บางตระกูลของหญิงสาวที่ได้รับการพิจารณาว่ามีอำนาจมากในเมืองฉางอัน แต่เมื่ออู๋โหย่วเต้าเดินไปรอบ ๆ บิดามารดาของหญิงสาวก็ไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงแม้แต่น้อย

ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ด้วยความสามารถของอู๋ชุนฟู่ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเป็นจอหงวน(อันดับหนึ่ง) ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นจิ้นซื่อ

(จิ้นซื่อ คือผู้ที่สอบผ่านการสอบระดับราชสำนัก หรือระดับราชวัง ที่จัดขึ้นทุก ๆ 3 ปี หากบัณฑิตคนใดสอบได้เป็นจิ้นซื่อ ก็เท่ากับมีโอกาสได้เป็นขุนนางในราชสำนักค่อนข้างแน่นอนแล้ว)

  

เพื่อป้องกันปัญหาก่อนที่จะเกิดขึ้น อู๋โหย่วเต้าได้ให้ผู้ตรวจสอบลบชื่อของอู๋ชุนฟู่

  

หลังจากล้มเหลวในการจัดสอบ อู๋ชุนฟู่ก็ไม่แยแสสิ่งใดแล้ว ต่อหน้ากระดานรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าสอบต่อหน้าจักรพรรดิ เขาก็แทงตัวเองที่ท้องด้วยมีดสั้นทั้งสองมือ

  

ในโลกนี้ คนชั่วมีอายุยืน 100 ปี และคนดีไม่ได้มีอายุยืนยาว

  

คนที่ถูกอู๋โหย่วเต้าสังหาร หากนำมาวางนอนเรียงกันบนพื้น มันอาจจะสามารถวนรอบเมืองฉางอันได้หลายรอบเลย

หยางจิ่วถอนหายใจและปิดฝาโลงศพ

  

【เย็บศพห้าสิบเจ็ดศพ ให้รางวัลแก่โฮสต์ด้วยพู่กันวิเศษ 】

  

พู่กันวิเศษนี้ไม่ใช่พู่กันวิเศษของหม่าเหลียง แต่การใช้พู่กันนีี้ เจาสามารถวาดตัวละครที่สวยที่สุดและวาดภาพที่สวยที่สุดในโลกได้

("พู่กันวิเศษของหม่าเหลียง" เป็นชื่อนิทานจีนเรื่องนึง ที่ตัวเอกของเรื่อง (หม่าเหลียง) เป็นเด็กยากจนที่ชอบวาดรูป แต่ไม่เคยมีพู่กันเลย จนวันนึง ได้รับพู่กันวิเศษ ที่วาดอะไรก็กลายเป็นสิ่งของนั้นจริงๆ)

แน่นอนว่า ควรทำงานได้ดีเมื่อใช้ในการวาดยันต์

สิ่งที่แย่ที่สุดของหยางจิ่วคือ การประดิษฐ์ตัวอักษรด้วยพู่กัน หลังจากได้รับ "ศาสตร์ลับฮวงจุ้ยหยินหยางสิบหกอักษร" เขาพยายามวาดยันต์ แต่ผลลัพธ์ก็คือ ตัวอักษรจะคดเคี้ยวเหมือนหนอนตัวยาว

  

หลังจากเก้บพู่กันแล้ว หยางจิ่วก็มองไปรอบๆ แต่ไม่พบวิญญาณของอู๋ชุนฟู่

  

หยางจิ่วจึงก้าวไปข้างหน้า และมาที่ห้องหมายเลข 14 อักขระหวง

 

ศพในโลงไม่มีศรีษะ

 

แต่เขาเห็นศีรษะที่ถูกตัดแล้ววางแนบกับลำตัว แต่ศรีษะนั้นไม่มีใบหน้า

  

หยางจิ่วสามารถบอกได้ทันทีว่า ศีรษะและลำตัวไม่ได้เป็นของคนคนเดียวกัน

หากเย็บศีรษะกับลำตัวที่ไม่ใช่ส่วนเดียวกันเข้าด้วยกัน มันจะนำไปสู่ความตายของช่างเย็บศพอย่างแน่นอน

หลังจากหยางจิ่วคยประสบกับความคลาดเคลื่อนของศีรษะและลำตัว เมื่อครั้งก่อนๆ มาแล้วนั้น หยางจิ่วได้อ่าน "คู่มือช่างเย็บศพ" อย่างละเอียด เขาพบว่าศีรษะและลำตัวที่หายไป สามารถแกะสลักจากไม้หรือทำจากกระดาษได้เช่นกัน

แต่สำหรับช่างเย็บศพธรรมดาๆ เมื่อพวกเขาพบว่าทั้งสองสิ่งไม่ใช่ของคนๆ เดียวกัน มันก็สายเกินไปแล้ว และพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความตายที่มาเยือน

  

หยางจิ่วจุดเทียน แสงเทียนสว่างปกติ

  

หยางจิ่วยกฝาโลงขึ้น วัดขนาดของศีรษะและลำตัวตามลำดับ

  

ร่างในโลงศพเล็กกระทัดรัด หน้าอกตรงหน้าบ่งบอกว่าเป็นศพผู้หญิง

  

แต่หัวที่อยู่ข้างๆ นั้น หยางจิ่วศึกษาดูระยะหนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจว่ามันควรเป็นศรีษะของผู้ชาย

  

คนปกติจะเห็นว่าศีรษะของศพนี้ไม่เหมาะสมกับร่างกาย ดังนั้นก่อนที่จะเย็บศพ ช่างเย็บศพจะต้องเตรียมศีรษะและลำตัวก่อน แล้วจึงเย็บศพ

  

อย่างไรก็ตาม ศพนี้จะถูกเก็บไว้ในตำหนักยมบาล และมันยังอยู่ในห้องหมายเลข 14 อักขระหวง ดังนั้นมันจึงต้องมีอะไรแปลกๆ

  

หลังจากเตรียมการทั้งหมดแล้ว หยางจิ่วก็จุดธูปหอม และเขาจะเย็บศพหญิงสาวก่อน

  

ศรีษะของศพผู้ชายไม่มีหน้า มันน่าขนลุกมาก เขาจะเก็บไว้เป็นขั่นตอนสุดท้าย

  

ศรีษะของหญิงสาวที่หยางจิ่วทำด้วยด้วยกระดาษผีนั้นดูงดงาม

  

ดูจากผิวหนังของลำตัวศพหญิงสาวแล้ว นางไม่น่าจะแก่มาก

  

ทั้งสองส่วนถูกเย็บเข้าด้วยกัน และไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้น

 

"คัมภีร์แห่งชีวิตและความตาย" ก็ปรากฏขึ้น

  

ศพของหญิงสาวชื่อ เฉิงหรู่หยาน เนื่องจากน้ำท่วม ทำให้นางแยกจากครอบครัว และในที่สุดนางก็กลายเป็นโสเภนี

  

เมื่อนางอายุได้ 29 ปี นางก็จำไม่ได้ว่าได้รับลูกค้ามากี่รายแล้ว

  

ในช่วงเวลานั้น ยังมีผู้ชายที่หล่อเหลาและร่ำรวยอีกสองสามคนที่หลงใหลนางมาก จนพวกเขาเอาแต่พูดว่าพวกเขาจะไถ่นางออกมา และแต่งงานกับนางเพื่อให้นางมีชีวิตที่ดีขึ้น

  

เพราะเป็นพวกเขา นางจึงไม่ได้ดื่มยาป้องกัน ทำให้ท้องของนางใหญ่ขึ้นสองสามครั้ง และในที่สุดนางก็ต้องไปรับลูกค้าในซ่องระดับต่ำ

  

ผู้ชายทุกคนต่างก็มีคุณธรรมเช่นนี้ พวกเขาพูดคำหวานๆ บนเตียง แต่พวกเขาจะกลายเป็นคนแปลกหน้าเมื่อออกไปข้างนอก

  

เมื่อชายอีกคนบอกว่าเขาจะไถ่นาง นางก็ยิ้มและไม่เชื่ออีกต่อไป

  

ทุกครั้งที่ชายคนนั้นมาหานาง เขาจะคุยกับนาง ไม่เคยแตะต้องนางเลย และบอกว่าความทรงจำที่ดีที่สุดควรจะบันทึกไว้ในคืนวันแต่งงานในห้องเจ้าสาว เป็นคำพูดที่ช่างโง่เขลาจริงๆ

  

จนกระทั่งวันหนึ่ง ชายคนนั้นเก็บเงินค่าไถ่ได้มากพอ และบอกนางพร้อมกับใบสัญญาซื้อขายว่า พวกเขาจะมีชีวิตที่ดีได้ในอนาคต

  

เฉิงหรู่หยานรู้สึกประทับใจมาก จนนางทนไม่ไหวหลังจากอยู่กับผู้ชายคนนั้นได้ไม่นาน

  

วันดีๆ ที่ผู้ชายว่าบอกก็คือ ซักผ้า ทำอาหาร รดน้ำสวน เลี้ยงไหม ทอผ้า...

  

เมื่อนางเสนอที่เลิกลา ชายคนนั้นปฏิเสธที่จะเห็นด้วย

  

เพื่อที่จะไถ่ถอนเฉิงหรู่หยาน ชายคนนั้นจึงขายทรัพย์สินของครอบครัวทิ้ง และตอนนี้เขาทำได้เพียงมีชีวิตที่น่าสงสารเช่นนี้เท่านั้น

  

เฉิงหรู่หยานเคยพูดอย่างชัดเจนว่า ตราบใดที่นางสามารถออกจากซ่องได้ แม้ว่านางจะต้องไปใช้แรงงานในไร่นางก็ยอม

คำเหล่านั้นล้วนเป็นเรื่องโกหก?

เนื่องจากชายคนนั้นไม่ยอมให้นางเลิก เฉิงหรู่หยานจึงรับแขกที่บ้านซะเลย

เวลาที่ผู้ชายไปทำงานในทุ่งนาระหว่างวัน มักจะมีผู้ชายจากเพื่อนบ้านมารออยู่หน้าบ้านของเฉิงรุ่ยหยานเสมอ

 

เฉิงหรู่หยานยอมรับทองแดงเพียงเหรียญเดียว ซึ่งทำให้คนเหล่านี้กระตือรือร้นที่จะมาทุกวัน

 

จุดประสงค์ของเฉิงหรู่หยานในการทำเช่นนี้คือการทำให้ชายคนนั้นโกรธ

นางอาจจะจากไปอย่างลับๆก้ได้ แต่นางไม่รู้ว่าทำไม นางแค่อยากจะบังคับให้ชายคนนั้นปล่อยนางไป

 

ผู้ชายรู้โดยธรรมชาติว่าเฉิงหรู่หยานกำลังทำอะไรที่บ้าน แต่เขาก็ยังอดทนต่อไป โดยรู้สึกเสมอว่าเฉิงหรู่หยานโกรธ เมื่อความโกรธหมดลง นางจะอยู่กับเขากับเขาตลอดไป

ใครจะคิดว่าครึ่งเดือนต่อมา เฉิงหรู่หยานก็ยังคงกลับมาทำธุรกิจเดิมของนาง

ชายคนนั้นทนไม่ไหวแล้วจึงกลับบ้านเร็ว ถือขวานอันคมกริบในมือ แล้วเริ่มสับประตูบ้าน