99-100(ฟรี)

บทที่ 99 วิหารโบราณ สิบอันดับปริศนาที่ยังไม่คลี่คลาย!

"ภูเขาหยุนเซียซึ่งตั้งอยู่กลางเมืองหยุนซี อยู่บนเส้นทางสำคัญไปยังภูเขาหยุนเซีย เจ้าจะผ่านเมืองตระกูลเซินในระหว่างทางไปภูเขาหยุนเซีย เพื่อนที่ดีของข้าทำงานที่ เมืองตระกูลเซินนี้ หลังจากที่เราไปถึงที่นั่น เราจะไปรับเขา จากนั้นทีมของเราจะสมบูรณ์” เหรินเฉียนซิงกล่าว

หนิงเจี่ยซิ่วมองดูแผนที่ หลังจากเข้าสู่เมืองหยุนซีพวกเขาจำเป็นต้องเดินทางต่อไปทางตะวันตกเฉียงใต้อีก 250 ไมล์เพื่อไปถึงเมืองตระกูลเซิน ระหว่างทางเดินทางผ่านภูเขาและป่าลึก ไม่มีบ้านเรือน หรือหมู่บ้านใดๆ ถือว่าค่อนข้างห่างไกล

ในขณะนี้ ชื่อสถานที่ที่ถูกลบด้วยหมึกบนถนนดึงดูดความสนใจของ หนิงเจี่ยซิ่ว เขาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที "พี่เหริน สถานที่นี้ชื่ออะไร เหตุใดถูกลบออกไป?"

"วัดรัศมีทองเคยเป็นวัดพุทธที่มีชื่อเสียงในเมืองหยุนซีมีความเจริญรุ่งเรืองไปด้วยผู้สักการะและพระภิกษุ ดึงดูดผู้แสวงบุญจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม เมื่อเก้าสิบปีที่แล้ว มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นที่วัดรัศมีทอง พระภิกษุทั้งหมดหายตัวไปในชั่วข้ามคืน ทิ้งวิหารที่ว่างเปล่าและรกร้างไว้เบื้องหลัง หน่วยล่าปีศาจ ส่งคนไปสอบสวน แต่ก็ไม่พบสิ่งใด ไม่มีร่องรอยของพลังชั่วร้ายในพื้นที่ เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนในเมือง หยุนซี และไม่มีใครกล้าเยี่ยมชมวัดรัศมีทอง อีกต่อไป แม้จะพยายามที่จะส่งพระภิกษุไปประจำการ แต่ก็ไม่มีใครสามารถกลับมาจากวัดแห่งนี้ได้ วัดรัศมีทองจึงถูกทิ้งร้าง” เหรินเฉียนซิง อธิบาย

หนิงเจี๋ยซิ่วถามว่า “นี่ค่อนข้างแปลก ฟังดูคล้ายกับผลงานของวิญญาณชั่วร้าย หน่วยล่าปีศาจไม่พบอะไรเลยจริงๆ หรือ?”

เหรินเฉียนซิง ลูบคางของเขาด้วยความคิด “เหตุการณ์ที่ วัดรัศมีทอง เป็นหนึ่งในสิบปริศนาลึกลับที่ยังไม่คลี่คลายของหน่วยล่าปีศาจแม้ว่าหลายคนเชื่อว่าเป็นฝีมือของวิญญาณชั่วร้าย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครในสมัยนั้นสามารถหาหลักฐานมาพิสูจน์ได้ เจิ้งหวู่เจ้ารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มากแค่ไหน แบ่งปันความรู้ของเจ้ามา”

ในฐานะพระของอารามหลวงเจิ้งหวู่ น่าจะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับวัดมากกว่า เหรินเฉียนซิง

ทุกสายตาหันไปมองที่เจิ้งหวู่ด้วยความคาดหวัง โดยหวังว่าเขาจะสามารถให้รายละเอียดบางอย่างที่ไม่ได้กล่าวถึงได้

"ก็..." เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังมองดูเขาอยู่ เจิ้งหวู่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะพูดว่า "ในตอนนั้น ไม่พบอะไรเลยจริงๆ แม้แต่เจ้าหน้าที่หน่วยล่าปีศาจพยัคฆ์เงินก็ถูกส่งไป แต่พวกเขาไม่พบร่องรอยของความชั่วร้ายเลย วัดรัศมีทอง เจ้าอาวาสวัดถูกส่งมาจากอารามเสียงจิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่และเขาจะรายงานต่ออารามของเราก่อนดำเนินการสำคัญ ๆ มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำ เช่นการนำทุกคนทั้งวัดหายไปในชั่วข้ามคืน ดังนั้นจึงต้องมีบางอย่าง ความลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังนี้ น่าเสียดายที่ไม่มีใครสามารถค้นพบสาเหตุได้ ยังคงเป็นปริศนาที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขจนถึงขณะนี้”

เมื่อได้ยินว่าแม้แต่เจ้าหน้าที่พยัคฆ์เงินก็ไม่สามารถเปิดเผยความจริงได้ ผู้คนในปัจจุบันจึงเลือกที่จะไม่ตั้งคำถามเพิ่มเติม หากแม้แต่เจ้าหน้าที่พยัคฆ์เงินทำไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์มาถึงระดับที่เกินกว่าที่พวกเขาเข้าใจ

ฮูม!

ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วท้องฟ้าที่สดใส ความสนใจของทุกคนก็ถูกดึงกลับจากเรื่องของ วัดรัศมีทอง

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดพร้อมกับเมฆที่รวมตัวกัน เหรินเฉียนซิงขมวดคิ้ว “แย่จังเลย ดูเหมือนฝนจะตกหนัก สภาพอากาศในเมืองหยุนซีไม่แน่นอน ฝนอาจตกกะทันหัน และเราต้องรีบหาที่พักพิง”

หนิงเจี่ยซิ่ว ดูแผนที่แล้วพูดว่า "บริเวณโดยรอบทั้งหมดเต็มไปด้วยภูเขาลึกและป่าไม้ สถานที่ที่ใกล้ที่สุดคือ วัดรัศมีทองยังอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณสิบเอ็ดหรือสิบสองไมล์"

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปกันเถอะ ฝนตกหนักในเมืองหยุนซี เป็นที่รู้กันว่าทำให้กระดูกเปียกโชกเป็นเวลานานก็ไม่ต่างจากการถูกขังอยู่ในคุกน้ำ เชื่อข้าเถอะเจ้าไม่ต้องการที่จะสัมผัสสิ่งนั้น”

เสียงแส้แตก เหรินเฉียนซิง กระตุ้นให้ลมทมิฬ ของเขาก้าวไปข้างหน้า หมูป่าวิ่งทันทีราวกับถูกกระตุ้นด้วยยาอายุวัฒนะ ทิ้งให้ หนิงเจี่ยซิ่ว และคนอื่นๆ ตามหลังไป

เนื่องจาก เหรินเฉียนซิง พูดเช่นนั้น พวกเขาจึงไม่ยอมให้ตัวเองมีโอกาสสัมผัสกับฝนตกหนักในเมืองหยุนซีโดยธรรมชาติ พวกเขากระตุ้นสัตว์ขี่ของพวกเขาและติดตาม เหรินเฉียนซิง อย่างใกล้ชิด

เมฆฝุ่นลอยขึ้นมาบนถนน

แม้ว่า สัตว์กินโลหะจะมีร่างกายที่ใหญ่โตและมีแขนขาที่สั้น แต่ความเร็วในการวิ่งของมันก็ค่อนข้างน่าประทับใจ

เมื่อท้องฟ้ามืดลงจนถึงจุดที่แผ่นดินกลายเป็นสีดำสนิท ในที่สุด หนิงเจี่ยซิ่ว และคนอื่นๆ ก็มองเห็นวัดพุทธบนเนินเขาข้างถนนในที่สุด

เม็ดฝนเริ่มตกลงมาแล้ว หนิงเจี่ยซิ่ว เร่งเร้าสัตว์กินโลหะของเขาขึ้นไปบนทางลาดอย่างรวดเร็ว และเข้าไปในวิหารวัดรัศมีทองก่อนที่ฝนตกหนักจะมาถึง

“เฮ้ ดูเหมือนว่าประตูนี้เพิ่งจะเปิดนะ” มองดูพื้นด้านในประตูที่เต็มไปด้วยรอยเท้า

เซี่ยหยุนซี ปีนลงมาจากด้านหลังของเสือดำทันทีและอุทาน

เหรินเฉียนซิง นำลมทมิฬไปยังสถานที่ที่เขาจะไม่เปียกฝนและพูดอย่างเมินเฉยว่า "ถนนอย่างเป็นทางการถูกขัดขวางโดยการเคลื่อนไหวของมังกรดินจะต้องมีผู้คนที่ใช้เส้นทางนี้ เช่นเดียวกับเรา เพื่อแสวงหาที่กำบังจาก ฝน."

บูม!

ท้องฟ้าสลัวเริ่มสว่างวาบด้วยฟ้าแลบและเสียงฟ้าร้องดังก้อง ในไม่ช้า เม็ดฝนขนาดใหญ่เท่ากับเมล็ดถั่วก็หลั่งไหลลงมา กลายเป็นม่านฝนอันตระการตา

ฝนตกหนักประเภทนี้เกิดขึ้นเฉพาะในเมืองหยุนซีและไม่ค่อยพบเห็นที่อื่น

“เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ฝนจะตกไม่หยุดเป็นเวลาอย่างน้อยสองถึงสามชั่วโมง เราควรหาที่พักผ่อน วันนี้เราอาจจะต้องพักอยู่ที่วัดรัศมีทอง ขอให้บรรพบุรุษหน่วยล่าปีศาจคุ้มครองพวกเราด้วย เราเดินทางมาเป็นเวลานานแล้ว มาหลีกเลี่ยงความประหลาดใจอันไม่พึงประสงค์เช่นวิญญาณชั่วร้ายกันเถอะ” เหรินเฉียนซิงกล่าวขณะมองดูท้องฟ้า

พวกเขาเลือกที่จะอยู่ชั่วคราวในห้องโถงวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ มันไม่เพียงแต่กว้างขวางพอที่จะรองรับสัตว์ของพวกเขาได้ แต่ยังเป็นหนึ่งในอาคารไม่กี่หลังภายในวิหารวัดรัศมีทองที่ยังคงสภาพสมบูรณ์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นที่กำบังจากลมและฝน

หลังจากที่ เหรินเฉียนซิง ส่งหุ่นสองตัวของเขาไปค้นหาวัสดุที่สามารถใช้เป็นฟืนรอบๆ วัด หนิงเจี่ยซิ่ว ก็เดินไปรอบๆ วัดรัศมีทองเพียงลำพัง แม้ว่าวิหารวัดรัศมีทอง จะถูกทิ้งร้างมานานกว่าเก้าสิบปีแล้ว แต่ภายในของ วัดรัศมีทอง ยังคงอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างดี เชิงเทียนและพระพุทธรูปหลายองค์ที่แต่เดิมประดับด้วยทองคำบนพื้นผิวนั้นได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างสมบูรณ์

สิ่งที่น่าเสียใจเพียงอย่างเดียวคือชั้นทองคำของพระพุทธรูปถูกสกัดออก ดังที่เจิ้งหวู่ได้กล่าวไว้ เห็นได้ชัดว่ามีคนเอาชั้นทองคำเหล่านั้นออก

ท่ามกลางความสับสนอลหม่านของโลก แม้แต่เทพเจ้าและพระพุทธเจ้าก็ยังต้องปฏิบัติตามคำกล่าวที่ว่าอย่าแตะต้องก้นเสือ การใช้เทคนิคดวงตาแห่งจิตวิญญาณของเขาเพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อม เทคนิคของ หนิงเจี่ยซิ่ว ได้มาถึงระดับที่แปดแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อก่อน ตอนนี้เขาสามารถเห็นรายละเอียดที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

หลังจากการสอบสวนอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ห้องโถงผู้กล้าผู้ยิ่งใหญ่ก็ดูปกติดี ไม่มีอะไรน่าสงสัย

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างการตรวจสอบ สายตาของ หนิงเจี่ยซิ่ว ก็จ้องมองไปที่จิตรกรรมฝาผนังบนผนัง

“หืม? นี่มัน...?” การแสดงออกของ หนิงเจี่ยซิ่ว กลายเป็นความประหลาดใจอย่างยิ่งในทันที

จริงๆ แล้ว ตั้งแต่พวกเขาเข้าไปในวัด หนิงเจี่ยซิ่วก็เห็นจิตรกรรมฝาผนังมากมายบนกำแพงต่างๆ ตลอดทาง

บางภาพเป็นภาพผู้หญิงเต้นรำ ในขณะที่ผู้ชายปรบมือและเชียร์อยู่ข้างๆ

บ้างก็แสดงให้เห็นชายร่างกำยำกำลังนอนหลับพร้อมอาวุธและเอาศีรษะมาประคองไว้ในอ้อมแขน

บางภาพเป็นภาพชาวบ้านทั่วไปคุกเข่าและอ้อนวอน แม้จะไม่ชัดเจนว่าพวกเขากำลังบูชาใครอยู่ก็ตาม

พูดตามตรง มันเป็นเรื่องค่อนข้างแปลกที่วัดในศาสนาพุทธอย่างวัดรัศมีทองที่จะมีจิตรกรรมฝาผนังเช่นนี้ เนื้อหาของจิตรกรรมฝาผนังไม่เข้ากับบรรยากาศของวัด โดยปกติแล้ว จิตรกรรมฝาผนังในวัดจะแสดงภาพพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์ ไม่ใช่ฉากที่เข้าใจยาก

และตอนนี้ หนิงเจี่ยซิ่ว กำลังมุ่งความสนใจไปที่จิตรกรรมฝาผนังที่แปลกประหลาดเป็นพิเศษชิ้นหนึ่ง

ภาพจิตรกรรมฝาผนังเป็นภาพคาราวานพ่อค้าที่กำลังเดินทางอยู่บนถนนบนภูเขา ทหารยามในภาพจิตรกรรมฝาผนังได้รับการถ่ายทอดออกมาอย่างสดใส และเสื้อผ้าบนหน้าอกของพวกเขาถูกปักด้วยตัวอักษร "หลี่" ในบรรดารถม้าหลายคันที่ถูกเจ้าหน้าที่คุ้มกัน หนึ่งในนั้นแสดงให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีน้ำเงินยื่นศีรษะออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าของนางจริงจังขณะที่นางมองไปในทิศทางที่กองคาราวานกำลังมุ่งหน้าไป

หนิงเจี่ยซิ่ว มั่นใจมากว่าภาพจิตรกรรมฝาผนังนี้แสดงถึงคาราวานตระกูล หลี่ที่พวกเขาช่วยเหลือจากโจรบนภูเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน

ผู้หญิงในชุดสีฟ้าของจิตรกรรมฝาผนังนั้นดูเหมือนกับผู้หญิงที่พวกเขาเคยพบทุกประการ

บทที่ 100: เจ้ายังมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่!

“วัดรัศมีทอง เป็นวัดโบราณอายุหลายศตวรรษ ข้าจะพบกับตัวละครที่ข้าเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อนได้อย่างไร?” หนิงเจี่ยซิ่ว ใช้เทคนิคดวงตาแห่งจิตวิญญาณเพื่อตรวจสอบจิตรกรรมฝาผนังอย่างใกล้ชิด แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ มันเป็นเพียงจิตรกรรมฝาผนังธรรมดาๆ

โดยไม่รอช้า หนิงเจี่ยซิ่ว เรียก เหรินเฉียนซิง และคนอื่นๆ ที่กำลังเตรียมจุดไฟทันที ภาพจิตรกรรมฝาผนังที่แปลกประหลาดนี้จำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพื่อเปิดเผยเบาะแสใดๆ

“มันเป็นคาราวานพ่อค้าเมื่อไม่กี่วันก่อนจริงๆ แม้แต่ตำแหน่งของตราสัญลักษณ์ที่ปักบนหน้าอกก็ยังเหมือนเดิม”

"เหลือเชื่อ."

เมื่อ หนิงเจี่ยซิ่ว เรียกหา เหรินเฉียนซิง และคนอื่นๆ เซี่ยหยุนซี ก็ยืนอยู่หน้าจิตรกรรมฝาผนังและสังเกตอย่างตั้งใจ

จากมุมมองทางศิลปะ ภาพจิตรกรรมฝาผนังค่อนข้างประณีตและเหมือนจริง เป็นผลงานของปรมาจารย์อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม เนื้อหาของภาพจิตรกรรมฝาผนังให้ความรู้สึกค่อนข้างน่าขนลุก

เมื่อเห็นคาราวานพ่อค้าที่พวกเขาพบเมื่อไม่กี่วันก่อนซึ่งปรากฏบนจิตรกรรมฝาผนังในวัดโบราณที่มีอยู่เมื่อกว่าศตวรรษก่อน สิ่งนี้สมเหตุสมผลหรือไม่

ตุบ ตุบ

เซี่ยหยุนชานหยิบไม้เท้า สั้น ๆ ของนางออกมาแล้วฟาดไปที่จิตรกรรมฝาผนังสองสามครั้ง เสียงเคาะค่อนข้างหนักแน่นและอู้อี้แสดงว่าผนังภายในไม่กลวง

พระเจิ้งหวู่หยิบลูกประคำออกมาและเริ่มท่องคัมภีร์พุทธศาสนา พระคัมภีร์เหล่านี้รบกวนวิญญาณชั่วร้ายอย่างมาก สิ่งมีชีวิตมุ่งร้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่จะตอบสนองเมื่อพวกเขาได้ยินพวกมัน ซึ่งมักจะก่อให้เกิดการรบกวนเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม แม้หลังจากที่เจิ้งหวู่ท่องพระคัมภีร์สองหรือสามครั้ง จิตรกรรมฝาผนังก็ยังคงสงบและไม่เปลี่ยนแปลง โดยไม่แสดงความผิดปกติใดๆ

นี่ควรเป็นเพียงจิตรกรรมฝาผนังธรรมดาๆ

“มันแปลก มันต้องมีอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง ดูเหมือนว่าวิญญาณชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในวิหารวัดรัศมีทอง นั้นมีพลังค่อนข้างมาก” เหรินเฉียนซิง เกาหัวแล้วหันไปหา หนิงเจี่ยซิ่ว แล้วถามว่า “น้องหนิงเจ้าเป็น นักสู้ระดับห้า เจ้ามีความคิดอะไรบ้างไหม?”

หากเป็นวิญญาณชั่วร้ายระดับห้าที่มองเห็นได้ หนิงเจี่ยซิ่ว คงจะโจมตีมันโดยตรง นักสู้มีทักษะในการสังหารปีศาจและการล่าวิญญาณชั่วร้ายและการติดตามและตรวจจับร่องรอยคือจุดแข็งของพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เทคนิคดวงตาแห่งจิตวิญญาณก็ไม่สามารถมองเห็นความผิดปกติใด ๆ ในภาพจิตรกรรมฝาผนังนี้ได้ ดังนั้น หนิงเจี่ยซิ่ว ทำได้เพียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "ข้าไม่มีความคิด จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราพังกำแพงเพื่อดู?"

"นั่นจะไม่ดีแน่" เหรินเฉียนซิงคัดค้านทันที "ฝนข้างนอกกำลังเทลงมาอย่างหนัก ถ้าเราสร้างรูบนกำแพง น้ำฝนจะพุ่งเข้ามา และเราจะไม่สามารถหลบฝนได้"

เซี่ยหยุนซี พยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น เราจะต้องรอจนกว่าฝนจะหยุดจึงจะทำแบบนั้น"

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป สองชั่วโมงผ่านไป...

เมื่อท้องฟ้ามืดสนิทในตอนกลางคืน ฝนที่ตกลงมาข้างนอกก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะอ่อนกำลังลง ทุกคนบอกได้ว่าพวกเขาจะต้องค้างคืนในวัดรัศมีทอง นี้

โชคดีที่ เหรินเฉียนซิง คาดการณ์สิ่งนี้ไว้ และให้หุ่นทั้งสองตัวรวบรวมฟืนจำนวนมากไว้ล่วงหน้า ซึ่งพวกเขาสามารถใช้เพื่อข้ามคืนได้

“เดิมทีเราวางแผนที่จะทานอาหารเย็นในเมืองตระกูลเซิน และปล่อยให้เพื่อนที่ดีของข้าปฏิบัติต่อเราอย่างดี ไม่คาดคิดว่าเราติดอยู่ในวัดโบราณแห่งนี้เนื่องจากฝนตกหนัก แผนการรับประทานอาหารค่ำพังทลาย แต่โชคดีที่ข้ามาพร้อม เจ้า ไม่ต้องกังวลเรื่องการหิว” เหรินเฉียนซิงพูดอย่างลึกลับหลังจากจุดฟืนด้วยเครื่องจุดไฟ

หนิงเจี่ยซิ่ว กำลังจะหยิบอาหารแห้งออกมาจากกระเป๋าของเขา ก็หยุดกะทันหัน ด้วยความสงสัยว่า เหรินเฉียนซิง เตรียมอะไรไว้บ้าง

ตลอดการเดินทางจากเมืองหลวง มายังที่นี่ เมื่อใดก็ตามที่ถึงเวลาอาหาร พวกเขาจะซื้ออาหารในหมู่บ้านใกล้เคียงหรือกินอาหารแห้งที่พวกเขาขนมา ไม่เคยมีเรื่องเซอร์ไพรส์ใดๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของ เหรินเฉียนซิง ดูเหมือนว่าเขามีกลอุบายที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขา

ก่อนที่ใครจะทันโต้ตอบ หุ่นเชิดทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านหลังเหรินเฉียนซิงก็เริ่มเปลื้องผ้า เผยให้เห็นร่างที่ทำด้วยไม้ทั้งหมดอยู่ข้างใน

ด้วยการ "งับ" หีบของหุ่นก็เปิดออกเหมือนประตูสองบาน เผยให้เห็นช่องเก็บของภายใน

เมื่อมองเข้าไปใกล้มากขึ้นกว่าเดิม ภายในอกของหุ่นเชิดมีไก่ เป็ด ปลา และผักต่างๆ ที่หมักไว้ก่อนแล้ว ปลาแห้ง กุ้ง มันฝรั่ง แตงกวา กุ้ยช่าย ไข่ ข้าวโพด พริก...เป็นเหมือนตู้เก็บของเล็กๆ

“เจิ้งหวู่ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กินเนื้อสัตว์ มันฝรั่ง ข้าวโพด และแตงกวาเหล่านี้เตรียมไว้สำหรับเจ้าโดยเฉพาะ” เหรินเฉียนซิงหยิบแตงกวาสองลูก ซังข้าวโพดสอง และมันฝรั่งสี่หรือห้าหัวออกมาจากภายในหุ่นเชิด แล้วมอบให้กับพระเจิ้งหวู่

เจิ้งหวู่ยอมรับพวกมันโดยไม่แปลกใจ ซึ่งบ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกในการเตรียมการของเหรินเฉียนซิง

“น้องสาวเซี่ย น้องหนิง มากินเนื้อกันเถอะ” เหรินเฉียนซิงหยิบไก่ที่เตรียมไว้ออกมาและกำลังรอย่างอยู่ เขาเสียบมันด้วยท่อนไม้แล้ววางไว้เหนือไฟ

“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะมีกลอุบายเช่นนี้, เหรินเฉียนซิงปรากฎว่าเจ้าสามารถใช้หุ่นแบบนี้ได้ มันเปิดหูเปิดตาจริงๆ” หนิงเจี๋ยซิ่วชื่นชมอย่างจริงใจ

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่."

แม้ว่ามีวิธีจัดเก็บสิ่งของหลายวิธี แต่การใช้หุ่นเชิดของ เหรินเฉียนซิง ในการจัดเก็บนั้นสะดวกและมีประสิทธิภาพอย่างเหลือเชื่อ ซึ่งช่วยขยายขอบเขตของ หนิงเจี่ยซิ่ว ได้อย่างมาก

ในทางกลับกัน หนิงเจี่ยซิ่ว และเซี่ยหยุนซีนักรบทั้งสองคนถือสิ่งของโดยใช้กระเป๋าที่เอว ซึ่งส่งกลิ่นอายของนักสู้จากโลกการต่อสู้ที่โดดเด่น

“พี่เหริน ถ้าเจ้าซ่อนอาหารไว้มากมายในหุ่นกระบอก ทำไมเจ้าไม่ใช้มันเมื่อเราอยู่บนถนนก่อนหน้านี้?”

“อาหารเหล่านี้เป็นของใช้ยามฉุกเฉิน โดยปกติข้าจะไม่ใช้เว้นแต่มีความจำเป็นเป็นพิเศษสำหรับอาหาร การบริโภคต้องได้รับการเติมเต็มและการเติมอาหารเกี่ยวข้องกับการป้องกันการเน่าเสียและเชื้อราซึ่งค่อนข้างลำบาก…ถ้าเราเพียงเดินทางบนท้องถนนภายใต้สถานการณ์ปกติการรับประทานอาหารแห้งก็เพียงพอแล้ว”

หนิงเจี่ยซิ่ว พยักหน้าด้วยความเข้าใจ

หลังจากที่เหรินเฉียนซิงย่างไก่ พวกเขาก็กินจนอิ่มท้อง เมื่อเสร็จแล้ว พวกเขาแต่ละคนก็เริ่มฝึกฝน

สำหรับคนเช่น หนิงเจี่ยซิ่ว และคนอื่นๆ การฝึกฝนอาจเข้ามาแทนที่การนอนหลับชั่วคราว โดยไม่จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้าดู

หากมีการเคลื่อนไหวใด ๆ เกิดขึ้นใกล้ ๆ ทุกคนจะสัมผัสได้ทันทีและตื่นขึ้นมา ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่บุคคลอันมุ่งร้ายจะเข้าใกล้และเริ่มการโจมตีอย่างเงียบ ๆ

สัตว์กินโลหะ เสือดำ และลมทมิฬทั้งสองรายล้อมทุกคนไว้ โดยใช้ร่างกายปิดกั้นลมและทำให้แคมป์ไฟสบายขึ้น

ในบรรยากาศเช่นนี้ ทุกคนเข้าสู่สภาวะการทำสมาธิลึกอย่างรวดเร็ว

เข้าสู่ช่วงดึก.

"อืม..." เจิ้งหวู่ลืมตา มองไปรอบๆ เห็นหนิงเจียซิ่ว เซี่ยหยุนชาน และเหรินเฉียนซิงกำลังนั่งสมาธิ จากนั้นจึงยืนขึ้นและเดินออกไปนอกห้องโถง

แม้แต่พระอันดับที่เจ็ดอย่างเจิ้งหวู่ก็เข้าใจดีว่าเมื่อถึงเวลาดึกดื่นและอยู่ในถิ่นทุรกันดาร เราไม่ควรเดินทางไปไกลจากสหายมากเกินไปเพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

บรรดาผู้ที่เย่อหยิ่งและไม่สนใจกฎเกณฑ์มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานนัก

ตั้งแต่ได้พบกับความตายของพวกคนก่อนหน้า แม้ว่า เจิ้งหวู่จะเป็นพระ แต่เขาไม่กล้าไปไกลจาก วัดรัศมีทองในตอนกลางคืน เพราะมันอันตรายเกินไป แต่เขาเพียงแต่ผ่อนคลายตัวเองอยู่ใกล้ๆ

ขณะที่ปลดทุกข์ จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งตบไหล่ของเจิ้งหวู่อย่างแรง

เขาตัวสั่นไปทั้งตัวและแม้แต่น้ำก็สั่นสะเทือน ทันใดนั้นร่างกายของเจิ้งหวู่ก็ปล่อยแสงสีทองออกมา และเขาก็หันกลับมาและทำท่าทางเตรียมพร้อม

เขาต้องประหลาดใจเมื่อเห็น เหรินเฉียนซิง ยืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยรอยยิ้มซุกซน “อย่าตกใจ ข้าก็ออกมาเพื่อปลดทุกข์เช่นกัน แต่เจิ้งหวู่ ความตระหนักรู้ของเจ้ายังขาดอยู่ ข้ายืนอยู่ข้างหลังเจ้า และเจ้าไม่ได้สังเกตเห็น เจ้าต้องระมัดระวังและฝึกฝนให้มากขึ้น”

“ถ้ามีวิญญาณชั่วร้ายเข้ามาใกล้ เครื่องรางทางพุทธศาสนาของข้าคงจะมีปฏิกิริยามานานแล้ว ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า” ร่างกายของ เจิ้งหวู่กลับมาเป็นปกติ และเขาหันไปหา เหรินเฉียนซิง และพูดอย่างสงบ

“โอ้ นี่เป็นการพิสูจน์ว่าเจ้าขาดความระมัดระวัง เจ้าโชคดีที่เป็นข้า ถ้าเป็นคนที่มีเจตนาร้ายต่อเจ้า แม้ว่าเจ้าจะมีร่างทอง เจ้าก็ยังถูกแทงอยู่ดี เจ้าควรจะ ระวังตัวให้มากขึ้น ตอนที่ข้าเดินตามหลังเจ้าไป เจ้าไม่สังเกตเห็นเลย ความตื่นตัวของนเจ้าขาดไป เจ้าควรฝึกฝนให้มากกว่านี้” เหรินเฉียนซิง เดินไปหา เจิ้งหวู่ถอดกางเกงออกและเริ่มทำธุระของเขา