ตอนที่ 35 น้ำตาแห่งความเข้าใจ

ตอนที่ 35 น้ำตาแห่งความเข้าใจ

จากวันนั้นวันเวลาได้ผ่านไป.. นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้.. รู้สึกตัวอีกที หญิงสาวในบ้านของนาริทุกคนที่เขาได้ยุ่งเกี่ยวด้วย ก็ได้ตั้งครรภ์กันไปหมดแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นนาริ หรือน้องสาวของเธอ สาวใช้ทั้งสาม พี่สาวแว่นและคนอื่นๆ ที่เขาไม่ได้เอ่ยถึง ต่างได้ตั้งท้องกันหมดทุกคนแล้ว

เมื่อทำตามสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับนาริได้สำเร็จ เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ที่นั่นต่อไปอีก แต่ก็อาจจะต้องมีไปมาหาสู่กันบ้าง เพราะยังไงเขาก็เป็นพ่อของลูกๆ ของพวกเธอ

ในวันนี้เขาได้ข่าวมาว่า นานาแฟนของเขาได้คลอดลูกออกมาเรียบร้อยแล้ว เขาจึงรีบเดินทางไปหาเธอ ที่จริงเธอก็คลอดลูกได้สักพักแล้วล่ะ แต่เพราะเขามัวแต่เล่นอยู่กับครอบครัวของนาริจึงไม่ได้รู้ข่าวนั้น

‘หวังว่านานาคงจะไม่ได้โกรธเราหรอกนะ ที่ผ่านมาเราก็ไม่เคยได้ไปเยี่ยมเธอเลย เฮ้อ!’ เขาคิดในใจอย่างกลัดกลุ้ม

นานาเธออาศัยอยู่ในโบสถ์ใจกลางหมู่บ้าน ได้รับการดูแลปฏิบัติอย่างดี เขาจึงไม่ได้ห่วงเรื่องที่พักอาศัยของเธอมากนัก

เดินไปได้สักพักใหญ่ เขาก็ได้มาหยุดยืนอยู่ตรงปากทางเข้าโบสถ์ และที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่ดูใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อ โบสถ์นี้ถูกสร้างขึ้นจากหินสีขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม ใหญ่กว่าคฤหาสน์ของนาริราวๆ 10 เท่าเห็นจะได้

และเมื่อเขาไปถึงทางเข้า ดูเหมือนคนที่นี่จะจำเขาได้ จึงรีบนำทางเขาให้เข้าไปหานานาในทันที

เขาเดินต่อไปอีกสักพักใหญ่ ก็มาถึงห้อง ห้องหนึ่ง ที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่โต เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเตียงนอนขนาดใหญ่ และมีหญิงสาวคนหนึ่งที่มีเส้นผมยาวสีเหลืองทอง กำลังนั่งวาดรูปอยู่ด้วยใบหน้านิ่งสงบ

เมื่อเขาเดินเข้าไปข้างในห้อง คนที่พาเขาเข้ามาก็ได้ปิดประตูลง และเสียงของประตูนั้น ก็ทำให้นานาหันไปมองที่ประตูในทันที

ในทันทีที่เธอเห็นเขา แววตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“กว่าจะโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นได้นะ ฉันก็เกือบจะลืมหน้าตาของนายไปแล้ว” นานาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขาที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ จึงได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับเธอ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ

เขามองดูใบหน้าที่น่ารักนั้น ใบหน้าของนานาที่เขาไม่ได้เห็นมานาน ตอนนี้ใบหน้าที่เคยดูน่ารักของเธอนั้น กลับดูเศร้าหมอง ราวกับคนไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

“ขอโทษครับ” เพราะไม่มีข้อแก้ตัวอะไรที่จะเอามาใช้ได้ เขาจึงทำได้เพียงแต่กล่าวคำขอโทษออกไปเท่านั้น

“ฉันเกลียดนาย ฮือๆ นายมันคนเลว ฮือๆ นายที่เคยสัญญาว่าจะดูแลฉัน แต่พอฉันท้อง ผ่านไปได้แค่ไม่กี่เดือน นายก็หายหน้าหายตาไป ทิ้งฉันเอาไว้คนเดียว และไม่มาให้ฉันเห็นหน้าเลย..

รู้ไหมตอนที่ฉันกำลังจะคลอดลูก แม้ทุกคนที่นี่จะดีอกดีใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันกลับไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นเลย นายรู้ไหม แม้ตอนนั้นความเจ็บปวดตอนใกล้จะคลอดมันจะมีมากแค่ไหน แต่มันก็เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจของฉัน

สิ่งที่ฉันต้องการในตอนนั้น ก็เพียงแค่อยากจะเห็นหน้านาย อยากจะเห็นผู้ชายที่บอกว่าจะดูแลดูฉัน อยากจะเห็นใบหน้าของผู้ชายที่ฉันยอมยกทั้งหัวใจให้ ฉันอยากจะให้นายมาอยู่ใกล้ๆ และจับมือฉันแล้วบอกว่า [ไม่เป็นไรผมอยู่ตรงนี้แล้ว] สิ่งที่ฉันต้องการมันก็เพียงแค่นั้น..

ฉันเฝ้ารอนายตลอดเวลา แต่สุดท้ายนายก็ไม่มา นายรู้ไหมว่าฉันเหงามากเลยนะนากิ ต่อให้คนที่นี่จะดูแลเอาใจใส่ฉันดีเพียงใด ต่อให้สถานที่อยู่ในตอนนี้จะดีมากแค่ไหน แม้ฉันจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสุขสบาย แต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านั้นเลยสักนิด

สิ่งเดียวที่ฉันต้องการนั่นก็คือนาย ฉันต้องการนาย ได้ยินไหมคนที่ฉันต้องการมากที่สุดก็คือนายแค่คนเดียว แค่นายคนเดียว..

ทำไมกันล่ะนากิ ทำไมในวันที่ฉันต้องการนายมากที่สุด ทำไมนายถึงไม่อยู่ที่นี่กับฉันล่ะ ทำไมวันที่ฉันเจ็บปวดที่สุด ทำไมวันที่ฉันคลอดลูกของนาย ทำไมนายถึงไม่อยู่ที่นี่กับฉัน ทำไมล่ะนากิ นี่...ตอบฉันสิ..ฮืออออๆ ทำไมๆๆๆ”

คำพูดที่เคยเก็บอยู่ในใจมาตลอด ตอนนี้ได้พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ ของนานาอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า หยดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาของเธอไม่หยุด

“ฮึกๆ นายรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน ฮือๆๆ และตอนนี้พอฉันเริ่มทำใจเรื่องนายได้แล้ว นายกลับมาหาฉัน แล้วพูดสั้นๆ ว่าขอโทษ คนใจร้ายอย่างนาย จะกลับมาให้ฉันเห็นอีกทำไม ฮือๆๆ

ออกไปซะ ออกไปจากห้องฉัน ออกไปให้พ้นคนใจร้าย ฉันเกลียดนาย ฮือๆๆ ได้ยินไหมฉันเกลียดนาย ฮือๆๆ” นานายังคงพูดความในใจออกมา น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า และดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

นานาเริ่มร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในขณะเดียวกันเธอก็พยายามใช้สองมือเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย เสียงร้องไห้ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าได้ดังไปทั่วห้อง

เขาที่เห็นภาพคนรักกำลังร้องไห้แบบนั้น ภายในใจเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และไม่สามารถพูดแก้ตัวอะไรออกมาได้เลย

“นานา.. เอ่อ ผม ขอโทษ..” เขาพูดออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปโอบกอดเธอไว้ ในเวลานี้คงมีเพียงคำนี้คำเดียว ที่เขาจะสามารถเอ่ยออกมาได้ ตอนนี้ในใจของเขานั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาอยากบอกว่าขอโทษเธอจากใจจริงๆ และเขาก็รู้ว่าในตอนนี้แม้เขาพูดแก้ตัวอะไรออกมา นานาก็คงจะไม่เชื่อเขาอยู่ดี

ตอนแรกเขาคิดว่านานาคงจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข แต่เมื่อเขาได้เห็นน้ำตาของเธอ มันก็ทำให้หัวใจของเขาแทบจะสลายเช่นเดียวกัน

“ไปให้พ้น!! อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ปล่อยฉันนะ ออกไป ไม่ต้องมากอด ออกไปให้พ้น จะไม่ออกไปใช่ไหม นี่แหนะๆๆๆ” เธอด่าเขา พร้อมพยายามผลักตัวเขาให้ออกไปให้พัน แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะก่อตัวของเธอไว้ ทำให้สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจใช้มือทุบตีฟาดเขาอย่างแรง

มือเล็กๆ ทุบลงบนตัวเขาอย่างนับครั้งไม่ถ้วน ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บ เขาก็ยอมให้เธอทุบตีพร้อมยังคงโอบกอดเธอเอาไว้ เขารู้ดีว่าความเจ็บที่เขาได้รับในตอนนี้ มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่เขาเคยทำกับเธอเลยแม้แต่น้อย

"บอกให้ปล่อยไง คนนิสัยไม่ดี อยากโดนตีใช่ไหม นี่แน่ะๆ" ตอนนี้ความรู้สึกคับแค้นใจที่มี ค่อยๆ ถูกระบายออกไปกับการกระทำของเธอ สองมือของเธอยังคงผลักและฟาดลงบนตัวของเขาไม่หยุด

แม้เขาจะโดนเธอกระทำรุนแรงแบบนั้น แต่เขาก็ยังคงโอบกอดตัวของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขารู้ดีว่าถ้าเขาเดินจากเธอไปในตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเขาและเธอคงไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแน่ๆ

ในที่สุดเมื่อนานาเห็นว่าแม้จะทุบตีเขามากเพียงใด ก็ไม่สามารถไล่เขาออกไปได้ เธอก็ได้หยุดทุบตีเขา

“ฮึกๆ ฉันเกลียดนาย..” เธอพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมาอีก ภายใต้อ้อมกอดของเขา..

..

…

ผ่านไปประมาณ 10 นาที นานาก็ได้หยุดร้องไห้ เขามองดวงตาของเธอที่เผยให้เห็นรอยแดงบวมช้ำ หลังจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

สายตาของเธอนั้น ยังคงจ้องมองเขามาที่เขาด้วยแววตาที่ดูไม่ค่อยพอใจนัก

"เฮ้อ!" นานาสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ อีกครั้ง จากนั้นเธอก็ยกสองมือขึ้นโอบกอดตัวของเขาแน่น

“ฉันเกลียดนายนากิ เกลียดนายที่ผิดคำสัญญา เกลียดนายที่ทิ้งฉันไว้ให้อยู่ที่นี่คนเดียว ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย แต่นายรู้ไหม ว่าสิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดคืออะไร

สิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดนั่นก็คือตัวของฉันนั่นเอง...

ฉันเกลียดตัวเองที่สุดเลย แม้นายจะทำให้ฉันเจ็บปวดขนาดไหนก็ตาม แต่ใจของฉันกลับยังคงรักนาย ให้อภัยนาย เฝ้าคิดถึงแต่นาย ฉันอยากเจอนายไวๆ อยากจะโอบกอดร่างกายเล็กๆ ของนายเอาไว้เหมือนในอดีต นายรู้ไหมว่าฉันน่ะเกลียดตัวเองมาก เกลียดที่ตัวเองที่ไม่สามารถหยุดความรู้สึกแบบนี้ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว....

สัญญากับฉันได้ไหมนากิ สัญญาว่าตั้งแต่นี้ต่อไปนายจะไม่มีวันผิดสัญญากับฉันอีก” นานาพูดพร้อมกับมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความคาดหวัง

เขารู้สึกเจ็บจี๊ดที่กลางอก เมื่อเธอใช้สายตาแบบนั้นมองมา เขาจึงรีบตอบรับคำสัญญาของเธอออกไปอย่างไม่ลังเล

“ผมสัญญาครับ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง และนั่นก็ทำให้ นานามองใบหน้าของเขาก่อนจะยิ้มออกมา

“ขอบคุณนะนากิ ต่อให้คำคำสัญญาของนายนั้น จะเป็นคำโกหกก็ตาม แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่นายสัญญากับฉัน”

“ไม่ได้โกห..” / “ฉันล้อเล่นน่ะ” นานาพูดก่อนจะหัวเราะ

“แม้ใจฉันอยากจะให้นายอยู่กับฉันตลอดไปก็ตาม แต่ฉันรู้แก่ใจดีว่า พวกเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้ นายน่ะมีความสำคัญกับหมู่บ้านนี้มากนะนากิ ฉันคงไม่สามารถทำเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนั้นได้.. แต่อย่างน้อยสักเดือนละครั้งก็ดี ช่วยแวะมาหาฉันหน่อยจะได้ไหม?”

“ได้สิครับนานา ผมสัญญา และครั้งนี้ผมจะไม่ผิดสัญญาอีกเป็นอันขาด” เขาพูดพร้อมกับดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น

“ขอบคุณนะ” เธอยิ้มพร้อมหลับตาโอบกอดตัวเขาไว้แน่นเช่นเดียวกัน

“รู้ไหม ตัวของนายเต็มไปด้วยกลิ่นของผู้หญิง” นานาพูดพร้อมกับดมกลิ่นบนตัวของเขา

“งั้น ช่วยผมหน่อยได้ไหมล่ะ ช่วยทำให้บนตัวของผม มีแค่กลิ่นของนานาคนเดียวหน่อยสิ..” พูดจบเขาก็ยิ้มให้กับเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะมองจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความรัก

“นายมันเจ้าคนกะล่อน” เธอได้ยิ้มออกมา ก่อนจะกอดตัวของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม และเขาก็ได้ยิ้มตอบก่อนจะพาตัวของเธอไปปรับความเข้าใจกันบนที่นอน และเริ่มทำอะไรบางอย่าง..

つづく