ตอนที่ 23 สาวแว่นล่ะ?!
ตอนที่ 23 สาวแว่นล่ะ?!
ผ่านมาอีกหนึ่งวันหลังจากที่เขาต้องรับศึกหนัก..
ขณะที่ในตอนนี้นั้น เขากำลังทำตัวราวกับเป็นลูกคนรวยอยู่ในคฤหาสน์หรู
เขาเดินสำรวจคฤหาสน์หลังนี้อย่างสบายอารมณ์ โดยมีสาวใช้ทั้งสามเดินตามติดอยู่ไม่ห่าง
พวกเธอคอยปรนนิบัติรับใช้เขาอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าเป็นสาวใช้ของเขาจริงๆ
ส่วนนาริน่ะเหรอ? เธอขอตัวไปนอนพักหลังจากที่ต้องรับศึกหนักจนตอนนี้เธอแทบจะยืนไม่ขึ้น
“เฮ้อ! นายของพวกเธอเนี่ย..เป็นคนที่ใช่ไม่ได้เลยนะ โดนแค่นั้นก็ไม่ไหวซะแล้ว” เขาบ่นนาริออกมาให้สาวใช้ทั้งสามคนฟัง
“ใช่ค่ะ นายหญิงเนี่ย ใช้ไม่ได้เลยจริงๆเลยนะคะ” นาเงะพูดตอบพร้อมพยักหน้าเห็นด้วย
“ยังต้องฝึกอีกเยอะ” นาเบะพูดขึ้นบ้าง
“อื้ม เราก็ว่างั้นแหละ” นาเสะก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน
เขามองดูสามสาวพร้อมใจกันนินทานายหญิงของตัวเองอย่างพร้อมเพียงกัน
“แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ แทนที่จะมาอยู่คนผมแบบนี้ ผมว่าพวกพี่ๆ ควรจะเอาเวลาไปดูแลนาริน่าจะดีกว่า ผมน่ะดูแลตัวเองได้ พวกพี่สาวไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ”
ขณะที่พูดออกมา มือของเขาก็ไม่ยอมอยู่นิ่ง เขาล้วงมือเข้าไปในกระโปรงของนาเสะ พร้อมกับขยำไปที่ก้นใหญ่ๆ ของเธออย่างไม่เกรงอกเกรงใจไปด้วย
“มะ..ไม่เป็นไรหรอก อ๊ะ! นะ..นายหญิงของพวกเราก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอก็คงดูแลตัวเองได้นั่นแหละค่ะ” เธอตอบออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกะ ขณะที่ถูกเขาขยำก้นของตัวเองอยู่อย่างสนุกสนาน
ซึ่งอีกสองสาวก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามอย่างพร้อมเพรียงกัน พร้อมกับเริ่มเดินเข้ามาใกล้ชิดตัวเขา จนตอนนี้เขาแทบจะเดินตัวติดกับทั้งสามคนแล้ว
“เอางั้นเหรอ นั่นสินะ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” พูดจบเขาก็ใช้แขนโอบกอดเอวของนาเบะ และยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มของเธอเบาๆ
และมันก็ทำให้นาเบะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ และยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่ดูลามก
‘หื่นจริงๆ เลยนะ พี่สาวตัวเล็กคนนี้เนี่ย’ เขาคิดในใจและยิ้มออกมา พร้อมยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอไปด้วย
หลังจากที่พวกเขาเดินเล่นไปมาสักพัก เขาก็ได้มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องๆ หนึ่ง
ห้องๆ นี้ มีพื้นห้องเป็นต้นหญ้า ภายในห้องมีพืชผักสมุนไพรปลูกอยู่มากมาย และเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้อง เขาก็ได้กลิ่นหอมของบรรดาสมุนไพรลอยเข้ามาเตะจมูกของเขาทันที
‘มีห้องแบบนี้อยู่ในบ้านด้วย ร่ำรวยจริงๆ เลยนะ’ เขาคิดในใจขณะที่มองไปรอบๆ ห้องอย่างสำรวจ
“ที่นี่มัน?”
“ที่นี่เป็นห้องสมุนไพรค่ะ พวกเราจะปลูกสมุนไพรเอาไว้ที่นี่เพื่อปรุงยา”
“เอ๋..ปรุงยาเหรอครับ? น่าสนเหมือนกันแฮะ” เขาพูดพร้อมกับเริ่มเดินสำรวจอย่างซุกซนไปทั่วบริเวณห้องตามประสาเด็ก?
เขาเดินไปเรื่อยๆ ดูนู่นดูนี่ จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง ที่มีโต๊ะปรุงยา และมีหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังตั้งอกตั้งใจกับการทดลองอะไรบางอย่าง
เธอเป็นหญิงสาวรูปร่างดี สูงประมาณ 170 ซม. แต่งกายด้วยชุดสีขาว มีเส้นผมสีเขียวไม่ต่างอะไรกับสีของใบไม้ และมีดวงตาสีเขียวมรกตแสนงดงาม
แต่สิ่งที่เตะตาเขามากที่สุด นั่นก็คงจะเป็นแว่นตาที่เธอกำลังสวมใส่อยู่
‘สาวแว่นล่ะ! ไม่คิดว่าที่นี่จะมีของแบบนี้อยู่ด้วยล่ะนะ’
แน่นอนเมื่อเขามองเห็นเธอ เธอเองก็มองเห็นเขาด้วยเช่นเดียวกัน
“สวัสดีค่ะ คุณคือ..?” เธอได้เอียงคอลงถามเขาอย่างน่ารัก พร้อมใช้แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยนั้นจ้องมองมายังเขา
“เอ่อ.. ผมเป็นแขกของนาริน่ะครับ ว่าแต่พี่สาวล่ะครับ กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”
“ก็อย่างที่คุณเห็นนั่นแหละ ฉันกำลังปรุงยาอยู่ค่ะ” เธอตอบกลับเสียงเรียบ พร้อมมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ไม่ต่างอะไรกับกำลังมองคนโง่
ทั้งๆ ที่เห็นอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะถามออกมาอีก.. แววตาของเธอมันได้บอกออกมาแบบนั้น
“อ่อ เหรอครับ แล้วพี่สาวกำลังปรุงยาอะไรอยู่เหรอครับ” เขาพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร พร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาเธอ
สายตาราวกับกำลังจ้องมองไปยังยาที่เธอกำลังปรุง แต่ความจริงนั้นกลับกำลังสำรวจรูปร่างสัดส่วนของเธออย่างใกล้ชิด
แม้หน้าอกของเธอนั้น มันจะไม่ได้ใหญ่เหมือนของนาริ หรือเหล่าบรรดาสาวใช้ทั้งสาม แต่มันก็มีขนาดกำลังพอเหมาะพอดี บวกกับเอวและก้นของเธอที่สวยงามดูดีทุกสัดส่วน
สาวแว่นคนนี้เธอมีรูปร่างที่คล้ายกับบรรดานางเอกละคร บวกกับหน้าตาและความรู้สึกที่ปล่อยออกมานั้น มันให้ความรู้สึกราวกับหญิงงามเมืองในสมัยโบราณเลยทีเดียว
ในระหว่างที่เขากำลังยืนอยู่ใกล้ๆ เธอนั้น เขาก็ได้กลิ่นหอมของสมุนไพรที่ลอยออกมาจากตัวเธอ แสดงให้เห็นว่าเธอนั้นคงหมกมุ่นอยู่กับสมุนไพรพวกนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว
หลังจากที่เขาได้ใช้สายตาลวนลามร่างกายของเธอจนพอใจแล้ว เขาก็หันไปสำรวจที่โต๊ะทำงานของเธอแทน
‘คงกำลังปรุงยารักษาโรค หรือพวกยารักษาอาการเจ็บป่วยอะไรพวกนั้นอยู่สินะ’ เขาคิดตามสามัญสำนึกทั่วไป เมื่อมองไปที่โต๊ะปรุงยาของเธอ
“ฉันกำลังปรุงยาปลุกกําหนัดอยู่น่ะ” เธอพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเธอ
“ห๊ะ?! อะไรนะครับ?” เขาอุทานขึ้นตาโตอย่างตกใจ
เมื่อเธอมองเห็นใบหน้าตกใจแบบสุดขีด และสับสนของเขา เธอก็ได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างหน่ายๆ
“นายเนี่ย ไม่รู้หรือไงว่าเราเหล่าเอลฟ์ ปกติแล้วจะไม่มีโรคภัย หรือเจ็บป่วยอะไรเหมือนชนเผ่าอื่นกันอยู่แล้วนะ
และที่ฉันต้องมาก้มหน้าก้มตาปรุงยาอยู่แบบนี้ นั่นก็เพราะว่าพวกเรากำลังจะสูญพันธุ์อยู่แล้วไง นายนี่เป็นยังไงกันนะ ยังจะสงสัยอะไรอีก”
‘อ๋อ จริงด้วยนี่หว่า เรานี่ลืมไปเลย’ เขาคิดพร้อมกับแกล้งกระแอมไอออกมาอย่างเขินๆ ด้วยใบหน้าแดง
“เอ่อ.. แล้ว ยาที่กำลังปรุงอยู่มันเป็นยังไงบ้างเหรอครับ” เขารีบถามแก้เก้อออกไป
“อื้มม ก็ดีนะ ผลลัพธ์ก็ช่วยทำให้คนที่ได้กินเข้าไปมีอารมณ์เพิ่มขึ้นอยู่หรอก แต่สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่ตัวช่วยล่ะนะ หากคนกินไม่มีความสามารถพอ สุดท้ายการสร้างทายาทก็จะล้มเหลวอยู่ดี”
“ตอนนี้ฉันก็พยายามพัฒนาตัวยาให้ดีขึ้นกว่าเดิมอยู่ เพราะอย่างน้อยมันคงเพิ่มโอกาสสำเร็จในการสร้างทายาทต่อไปในอนาคตได้ แต่ก็นะ ตอนนี้มันก็ยังไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไรเลย เฮ้อ..”
พูดจบเธอก็ได้ถอนหายใจออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง และวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
‘เพราะอย่างนั้นเลยมาระบายความเครียดลงกับเราสินะ’
เขามองใบหน้าของเธอที่ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี และด้วยการที่เขาเป็นพลเมืองที่ดี เขาจึงได้คิดที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเธอโดยท่าทีเป็นมิตร
“เพียงแค่ทฤษฎีมันไม่พอหรอกนะครับ ต้องลงมือปฏิบัติด้วยถึงจะสำเร็จ”
“หืม?” เธอมองมาที่เขา ด้วยสายตาราวกับสื่อว่าไม่รู้เรื่องอะไรแท้ๆ ยังจะทำมาพูดเหมือนมีสาระอีก
เขาได้หัวเราะออกมากับสายตาของเธอก่อนจะพูดออกมาใหม่
“พี่สาวอาจจะไม่รู้นะ เพราะเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แต่เมื่อไม่นานมานี้ ผมเพิ่งทำให้ผู้หญิงตั้งครรภ์ได้สำเร็จไปคนหนึ่ง” เขาพูดออกมาพร้อมยืดอกอย่างภาคภูมิใจ
“ที่ผมอยากจะบอกก็คือ ถ้าพี่สาวต้องการจะปรุงยาที่ดีขึ้นกว่าเดิมล่ะก็ รู้แค่เรื่องยามันไม่พอหรอกนะครับ พี่สาวต้องรู้ด้วยว่าตอนที่ผู้ชายกับผู้หญิงมีอะไรกันมันเป็นยังไง” พูดจบเขาก็พยักหน้าหงึกหงัก เหมือนเป็นการเห็นด้วยกับความคิดของตัวเอง
ด้วยท่าทางและลักษณะของเธอ มองแป๊บเดียวเขาก็รู้แล้วว่า เธอนั่นยังซิงอยู่อย่างแน่นอน
เขามองดูท่าทีของเธอ ที่เริ่มครุ่นคิดในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
แม้ตอนแรกเธอจะบ่นใส่เขาเพราะกำลังเครียดๆ อยู่ก็เถอะ แต่เมื่อได้ยินเขาพูดเรื่องที่ดูมีเหตุผล และมีความเป็นไปได้ในสิ่งใหม่ๆ สำหรับการปรุงยา เธอก็พยักหน้ารับฟังอย่างว่าง่าย
แตกต่างจากหลายๆ คน ที่จะเริ่มเถียงขึ้นมาในทันที เมื่อได้ฟังในสิ่งที่แตกต่างจากความเชื่อของตัวเอง โดยที่ไม่รับฟังความเห็นของคนอื่น
เธอนั้นเป็นคนประเภทที่มีเหตุมีผล เมื่อเธอผิดเธอก็จะขอโทษ เมื่อคนอื่นพูดในสิ่งที่มีเหตุผลเธอก็พร้อมที่จะรับฟังอย่างตั้งใจ
“อื้ม ฉันก็เห็นด้วยกับสิ่งที่นายบอกนะ แต่ว่านะการจะหาผู้ชายมามีอะไรด้วยมันก็คงยากพอๆ กับการปรุงยานั่นแหละ” เธอพูดพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย
“มีสิครับ ผู้ชายคนนั้น เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าพี่สาวนี่ไง” เขาเผยรอยยิ้มที่แสนยินดีออกมา เมื่อสามารถควบคุมสถานการณ์ให้จบในแบบที่ตัวเองต้องการได้
“เอ๊ะ..?”
つづく
